هدف: تهیه و بومی سازی نسخه فارسی مقیاس کارایی صندلی چرخدار و تعیین روایی و پایایی آن در افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی از اهداف این مطالعه بودند. روش بررسی: ترجمه نسخه اصلی انگلیسی مقیاس کارایی صندلی چرخدار طبق پروتکل ترجمه و معادل سازی iqola انجام شد. پس از بررسی روایی ظاهری و محتوایی آیتم های مقیاس کارایی صندلی چرخدار توسط 13 کاردرمانگر مجرب و صاحب نظر، مطالعه مقدماتی روی 8 فرد مبتلا به آسیب طناب نخاعی انجام شد. به منظور تعیین روایی ساختاری و پایایی بین ارزیاب ها 75 فرد مبتلا به آسیب طناب نخاعی وارد مطالعه شدند. پس از دو هفته مجددا مقیاس کارایی صندلی چرخدار به منظور پایایی بازآزمون تکمیل گردید. یافته ها: %100 آیتم ها دارای کیفیت ترجمه مطلوب بودند. روایی این مقیاس از سه جهت روایی ظاهری، محتوایی و ساختاری مورد بررسی واقع شد. طبق نظر % 80 از کاردرمانگران شرکت کننده در مطالعه، مقیاس کارایی صندلی چرخدار از روایی ظاهری مناسبی برخوردار بود. همه آیتم ها از حداقل ضریب روایی محتوایی برخوردار بودند و شاخص روایی محتوایی آیتم ها 8/0 بدست آمد. معنادار بودن بیش از نیمی از نتایج همبستگی ها تاییدی بر وجود روایی ساختاری قابل قبولی در نسخه فارسی مقیاس کارایی صندلی چرخدار بود. ضریب همبستگی درون رده ای نمرات بین ارزیاب ها برای میانگین نمرات کل رضایت فعالیت های داخل و خارج منزل، میانگین نمرات کل اهمیت× رضایت فعالیت های داخل و خارج منزل و مجموع میانگین نمرات عملکرد بدنی 999/0 و برای نمرات بازآزمون به ترتیب 908/0، 938/0 و 831/0 بدست آمد. نتیجه گیری: نسخه فارسی مقیاس کارایی صندلی چرخدار دارای کیفیت مطلوب ترجمه، روایی و پایایی مناسب در افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی می باشد. در مجموع مقیاسی معتبر به زبان فارسی در افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی جهت بکارگیری درمانگران در امور پژوهشی و بالینی پس از تجویز صندلی چرخدار فراهم آورده شد.

هدف از این مطالعه برسی اثربخشی آموزش تکنیک های جابه جایی بر کاهش دردهای اسکلتی-عضلانی، افسردگی و اضطراب مراقبین افراد مبتلا به سکته مغزی بود. این مطالعه از یک روش مطالعه موردی به روش aba جهت ارزیابی اثربخشی آموزش تکنیک های جابه جایی بر دردهای اسکلتی-عضلانی، افسردگی و اضطراب هشت مراقب از مراقبین افراد مبتلا به سکته مغزی (6زن، 2مرد، سن 63-26) استفاده کرد. این مطالعه در 4 فاز که شامل ارزیابی های مرحله خط پایه (هفته اول و سوم)، مرحله آموزش (هفته سوم، پنجم و هفتم)، مرحله پس از آموزش (هفته نهم) و ارزیابی مرحله پیگیری (هفته 11) تکمیل گردید. در طی اولین هفته اطلاعات توصیفی و جمعیت شناختی مرتبط با افراد مبتلا به سکته مغزی (مانند سن، زمان سپری شده از تشخیص سکته مغزی، شناخت و استقلال زندگی روزمره) جمع آوری گردید. همچنین شدت درد های اسکلتی-عضلانی و سطوح اضطراب و افسردگی مراقبین نیز ارزیابی شد. در هفته های سوم، پنجم و هفتم آموزش جابه جایی ها صورت گرفت. بیماران در آموزش مراقبین تحت نظارت یک کاردرمانگر در منزل خود شرکت می کردند. اثربخشی آموزش ها با توجه به دردهای اسکلتی-عضلانی و سطوح اضطراب و افسردگی مراقبین در هفته های پنجم، نهم و یازدهم و هفته های نهم و یازدهم ارزیابی شد. یافته ها با استفاده از تحلیل چشمی سطح و تغییر پذیری آنالیز گردید. علاوه بر این، از آزمون های آماری ناپارامتریک (آزمون های فریدمن و ویلکاکسون) نیز استفاده شد و میزان معناداری از لحاظ آماری 0.05> در نظر گرفته شد. نتایج: نتایج کاهش شدت درد را در همه شرکت کنندگان در طی مراحل آموزش و پس از آموزش در مقایسه با مراحل خط پایه نشان داد (این تغییرات در مرحله پیگیری نیز ادامه یافت بجز یک مشارکت کننده که بدون تغییر ماند). بطورکلی کاهش در شدت درد و سطوح اضطراب و افسردگی از لحاظ آماری معنادار بود. این مطالعه نتایج امیدبخشی در ارتباط با آموزش تکنیک های جابه جایی ارائه می دهد و انجام مطالعات بالینی بیشتری را توجیه می نماید. مطالعه بزرگتری در جهت تصدیق اثربخشی آموزش جابه جایی در بهبود درد های اسکلتی-عضلانی مراقبین افراد مبتلا به سکته مغزی مورد نیاز است.

این پایان نامه مشارکت اجتماعی در سالمندان دارای وسیله کمک تحرکی و فاقد ان را در شهر تهران بررسی میکند