هدف: این مطالعه به منظور بررسی نتایج nasal tip augmentation با استفاده از غضروف اتوژن در مراجعین به مراکز جراحی تخصصی شهر تهران و بیمارستان بوعلی طی سال های 88-89 انجام شده است. روش مطالعه: 36 فرد تحت nasal tip augmentation با استفاده از غضروف اتوژن در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که نتایج به دست آمده و میزان رضایتمندی در بیماران مشخص گردید و ارتباط فاکتورهای دموگرافیک با آن ارزیابی شد. یافته ها: نتایج عمل جراحی در 4/94 درصد از موارد موفقیت آمیز بود. بیماران در 7/91 درصد از موارد از نتایج رضایت داشتند. توزیع فراوانی موفقیت عمل در بیماران مورد مطالعه بر اساس جنسیت و سن آنها اختلاف آماری معناداری نداشت (p > 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که nasal tip augmentation با استفاده از غضروف اتوژن روشی با میزان موفقیت بالا و میزان رضایتمندی خوب بیماران می باشد.

بیان مسئله: فلپ های پوستی پایه دار راندوم برای ترمیم نقایص پوستی و زیر پوستی همراه با فقدان بافت نرم استفاده می شوند، که امکان دارد با مکانیزم های مختلف دچار نکروز بخصوص در قسمت دیستال آن شود و می تواند باعث عوارض مهمی در ترمیم زخم گردد. برای رفع این مشکل روشهای مختلفی پیشنهاد شده اما هیچ یک نتوانسته اند به عنوان درمان قطعی در نظر گرفته شوند. یکی از این درمانها، داروهای ضد انعقادی هستند و هیرودوئید یک ضد انعقاد موضعی است که به عنوان درمان فلبیت و هماتوم کاربرد دارد. مواد و روش ها: ابتدا در تمام موش ها فلپ های cm11×3 ایجاد شد سپس در یک گروه 10 تایی از موش ها روزانه کرم هیرودوئید به محل فلپ مالیده شد و در محل فلپ 10 موش گروه کنترل روزانه از پایهء کرم استفاده شد، پس از 10 روز سطح فلپ تحت اندازه گیری و محاسبا ت مورفولوژی قرار گرفت یافته ها : میانگین سطح زنده فلپ پوستی در گروه کنترل 4.23 ±10.17 (mean±sd) سانتی متر مربع و در گروه هیرودوئید 3.63 ± 10.99 سانتی متر مربع بود. مقایسه اختلاف میانگین بین گروه ها نشان داد که مصرف کرم هیرودوئید بلافاصله بعد از جراحی اگرچه باعث افزایش سطح زنده فلپ شد اما اختلاف آماری معناداری با گروه کنترل پیدا نکرد (p>0.05). بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه مصرف موضعی کرم هیرودوئید تاُثیر قابل توجهی بر بقای فلپ پوستی راندوم نداشت.

هدف: بدخیمی های پوستی شایع ترین بدخیمی در انسان می باشند و شایع ترین آنها نیز کارسینوم سلول بازال (bcc) است. در درمان این نوع سرطان روشهای جراحی اهمیت بیشتری دارند و یکی از مهم ترین مسائلی که در هنگام درمان جراحی باید مد نظر قرار بگیرد،برداشت کامل تومور می باشد که جراحان به این منظور حاشیه ای از بافت سالم اطراف تومور را به میزان 10-2 میلی متر نیز بر می دارند. هدف از این مطالعه بررسی و در نظر گرفتن حاشیه بافت سالم با توجه به تخصص پزشک و عوامل دیگر می باشد. روش مطالعه: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تمامی پرونده های مربوط به اعمال جراحی bcc طی سال های 90-88 در بیمارستان بوعلی مورد بررسی قرار گرفت. پرونده های اعمال جراحی اتاق عمل از بخش مدارک پزشکی و پرونده های مربوط به بیمارانی که در درمانگاه های پوست و جراحی پلاستیک به طور سرپایی تحت جراحی bcc قرار گرفته بودند از بخش پاتولوژی بیمارستان استخراج شدند و در نهایت ارزیابی بر روی 60 پرونده صورت گرفت. اطلاعات لازم استخراج شده از پرونده ها وارد پرسشنامه هایی که از قبل طراحی شده بودند گردید.آنالیز اطلاعات توسط نرم افزار آماری spss انجام شد. یافته ها و نتایج: در این مطالعه در 7/26% از نمونه های پاتولوژی، درگیری تومورال حاشیه سالم جراحی برداشته شده، مثبت گزارش شد و هیچ گونه ارتباط معناداری بین جنس ، سن، محل آناتومبک تومور،سایز تومور،اندازه برداشته شده از حاشیه سا لم جراحی ،سابقه رادیوتراپی افراد ونوع تخصص جراح با درگیری حاشیه جراحی در گزارش پاتولوژی دیده نشد .