ویژگی بوم شناختی گونه ها و تعیین مطلوبیت زیستگاه آن ها، یکی از ارکان اصلی مدیریت و حفاظت گونه های حیات وحش محسوب می گردد. در این مطالعه مطلوبیت زیستگاه شوکا در دو فصل پاییز و زمستان در پارک ملی گلستان مورد بررسی قرار گرفت. پارک ملی گلستان از جمله زیستگاه های مناسب شوکا (capreolus capreolus) است. به منظور مد ل سازی مطلوبیت زیستگاه این گونه از روش تحلیل عاملی آشیان بوم شناختی و نرم افزار بایومپر استفاده شد. لایه های اطلاعاتی به کار برده شده به عنوان متغیرهای موثر بر حضور گونه شامل ارتفاع، شیب، جهت، شاخص پوشش گیاهی (ndvi)، فاصله از جاده ها، پاسگاه های محیط بانی، روستاهای مجاور پارک، چشمه ها و رودخانه ها بوده است. نتایج نشان داد که زیستگاه مطلوب این گونه را در فصل پاییز به طور میانگین ارتفاع 1009 متری از سطح دریا، شیب 27 درصد، جهت جنوبی، فاصله های 1062 متری از جاده، 894 متری از رودخانه ، 1019 متری از چشمه، 3216 متری از پاسگاه محیط بانی و 7385 متری از روستا و در فصل زمستان ارتفاع 990 متری از سطح دریا، شیب 23 درصد، جهت جنوبی، فاصله های 1144 متری از جاده، 775 متری از رودخانه، 1097 متری از چشمه، 3083 متری از پاسگاه محیط بانی و 7172 متری از روستا به عنوان زیستگاه مطلوب بیان می کند. به علاوه، نتایج این مطالعه نشان می دهد که شوکا در پارک ملی گلستان دارای آشیان بوم شناختی نسبتاً باریکی است و به زیستگاه های حاشیه ای تمایل بیشتری دارد.

نقطه جوش متعارفی یکی از اصلی ترین خواص ترموفیزیکی می باشد که برای توصیف حالت انتقال بین فاز های بخار و مایع از اهمیت بالایی برخوردار است. روش منطقی که بتواند این خاصیت را بویژه برای ترکیباتی که داده های آزمایشگاهی آنها در دسترس نیست، پیشبینی کند، بسیار مهم می باشد. در این کار، یک روش توزیع گروهی درجه دوم بهبود یافته برای برآورد نقطه جوش متعارفی ترکیبات آلی بر اساس گروه های عاملی درجه اول جوبک و رید البته با برخی تغییرات و اضافه کردن برخی گروه های عاملی دیگر با استفاده از داده های آزمایشگاهی 632 ماده آلی، توسعه یافته است.