نانوکامپوزیتها که امروزه برای مقاصد مختلف صنعتی استفاده می شوند دارای پلیمرهای آلی و نانو ذرات معدنی می باشند. این ساختارها در پوششها، چسبها و تقویت لاستیکها، مواد بیومدیکال و قطعات الکترونیکی مورد استفاده قرار می گیرند. در این مواد نانو ذرات معدنی موجب تقویت خواص فیزیکی پلیمر پایه یا بهبود خواص ویژه آنها پایه می باشد. بعلت ناکافی بودن درجه دیسپرسیون نانو ذرات در پلیمر در گذشته امروزه روشهای گوناگونی برای بهبود این عمل معرفی شده است. برای نیل به این هدف معمولا عملکرد گروه سیلان ذرات سیلیکا بعنوان عامل کوپل کننده بهبود می یابد. در این پژوهش با روش جدیدی از پلیمریزاسیون امولسیونی، منومرهای اکریلیک را در حضور نانو ذرات سیلیکا پلیمریزه نموده تا به این ترتیب خواص فیزیکی پلیمر نهایی بهبود یافته و خواص مطلوب جدیدی در آن ایجاد شود. همچنین با استفاده از یک ماده سطح فعال غیر یونی در بالای دمای ابری آن، یک نانوکامپوزیت تولید و سپس خواص مختلف نانوکامپوزیت و رنگ حاصله (نظیر چسبندگی سختی سطحی و مقاومت به حلالهای آلی) را با حالت پلیمر اکریلیک بدون ساختار نانو کامپوزیتی مقایسه نموده ایم. ساختار نانوکامپوزیتی جدید دارای خواص بهبود یافته نظیر چسبندگی، مقاومت حلالی، اشتعال پذیری و برخی خواص فیزیکی دیگری بود. کپسول پوشی مواد معدنی با یک ماده سطح فعال، روشی مناسب برای بهبود تمایل نانو ذرات به پلیمر اصلی می باشد. کپسول پوشی مطلوب بستگی زیادی به انتخاب منومرها دارد. انتخاب ماده سطح فعال با بار یونی مخالف ذرات معدنی می تواند موجب افزایش تمایل به منومرهای آلی شود. تهیه نانو هیبریدهای آلی عدنی به شکل امولسیونی بدلیل راحتی تولید نسبت به سایر روشها ارجحیت دارد. بنابراین در این تحقیق تهیه این نانو کامپوزیت و روش بهبود خواص فیزیکی و ایمنی محیط زیست حاصل از آنرا بعنوان یک رنگ ساختمانی مورد بررسی قرار داده ایم.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

مهمترین واحد در تولید پلی وینیل کلراید، واحد اتیلن دی کلراید است. هر چند اتیلن دی کلراید کاربردهای فراوانی در صنعت دارد، اما مهمترین کاربرد آن در تولید مونومر وینیل کلراید است. با اینحال تولید این ماده با مشکلات زیست محیطی فراوانی مواجه است و این امر واحد های تولید کننده وینیل کلراید را تهدید می کند. مشکل بزرگ این واحد تولید ضایعاتی است که از آنها به نام ضایعات سبک و سنگین یاد می شود. در این پژوهش مشکل حذف ضایعات سبک و سنگین واحدهای کلردار پتروشیمی (hlr) با ایجاد محصول جدیدی از آن، پلیمرهای پلی سولفاید، بررسی شد. همچنین نحوه آزمایشات، روش های شناسایی و کنترل رفتار محصول نیز مورد آزمون و تحلیل قرار گرفت. به منظور رسیدن به این اهداف پلیمریزاسیون بین سطحی ضایعات فوق با مونومر سدیم تتراسولفید در شرایط عملیاتی خاص انجام و محصول شبه لاستیکی فوق مورد تحلیل و آزمون قرار گرفت. از آنجایی که hlr حاوی ترکیبات مختلفی است که همگی در واکنش وارد شده است، بنابراین به منظور ردیابی رفتار پلیمر فوق، ابتدا hlr تقطیر شده با استفاده از آزمون کروماتوگرافی گازی- طیف سنجی جرمی تحلیل و نتایج حاصل نشان داد که hlr حاوی ترکیبات تک کلره، دی کلره و چند کلره و در مجموع 99 جز است. بر اساس نتایج فوق و فراوانی ترکیبات کلردار، ترکیبات اثر گذار از بین 99 جز بر اساس ترکیب درصد وزنی بالا شامل دی کلرو متان، دی کلرو اتان و دی کلرو بوتان مشخص و پلیمریزاسیون مرحله ای بین سطحی سدیم تتراسولفید و این مونومرها با استفاده از کاتالیست های انتقال فاز متیل تری بوتیل آمونیوم کلراید و متیل تری بوتیل آمونیوم بروماید بررسی شد. عدم حلالیت پلی (آلکیل تتراسولفید) ها در حلال های آلی شناسایی پلیمرهای فوق محدود شده است. ساختار شیمیایی پلیمرهای پلی سولفاید فوق با استفاده از روش های طیف سنجی انتقال فوریه زیر قرمز به صورت انعکاسی و تحلیل عنصری مشخص شد. رفتار حرارتی پلیمرها نیز با استفاده از آزمون حرارتی گرماسنج روبشی تفاضلی بمنظور تعیین دمای انتقال شیشه ای و نقطه ذوب پلیمر بررسی و نتایج با آزمون xrd مقایسه شد. از آزمون حرارتی تجزیه گرما وزنی به منظور بررسی پایداری حرارتی پلیمرها و با استفاده از روش dtg سینتیک تخریب پلیمرها محاسبه شد. مقاومت پلیمرها در برابر حلال های آلی نیز به عنوان مهمترین خاصیت اینگونه پلیمرها با روش تورم بررسی شد. نتایج نشان داد که رفتار پلیمرهای حاصله از hlr تحت کنترل عوامل کلردار با گروه آلکیل سنگین مانند بوتیلن دی کلراید است. همچنین بدلیل استفاده از کاتالیست های انتقال فاز در این پژوهش اثر کاتالیست های فوق در پلیمریزاسیون بین سطحی پلیمرهای پلی سولفید بررسی شد. نتایج نشان داد که استفاده از کاتالیست های انتقال فاز با یون کلر نتایج بهتری در مقایسه با کاتالیست های انتقال فاز با یون برم داشته است.

پلیمرهای حساس به دما کاربردهای بسیار زیادی در زمینه بیوتکنولوژی، دارو رسانی و تهیه غشاء پیدا کرده اند. یکی از مهمترین این پلیمرها، پلی n-ایزوپروپیل آکریل آمید است که دارای دمای تغییر فاز پایین همگن در حدود ?c32 می باشد. هدف اصلی از این پروژه تحقیقاتی تهیه غشاء هایی با حفرات نانو از پلی n-ترسیو بوتیل آکریل آمید می باشد. این پلیمر بدلیل هیدروفوبیسیته بیشترش نسبت به پلی n-ایزوپروپیل آکریل آمید، در آب محلول نمی باشد. بدین منظور برای افزایش هیدروفیلیسیته این پلیمر، از کوپلیمریزاسیون n-ترسیوبوتیل آکریل آمید با آکریل آمید استفاده شده است. کوپلیمرهای سنتزی بسته به میزان کومونومرهای موجود در زنجیر پلیمری دماهای تغییر فاز متفاوتی نشان می دهند. بدلیل عدم وجود اطلاعات پایه ای مورد نیاز در مورد رفتار تغییر فاز این کوپلیمرها نیاز به انجام بررسی های جامع در این زمینه احساس می شد که این کار با استفاده از تکنیک کدورت سنجی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج جالب بدست آمده متعاقباً با استفاده از تکنیک میکرو atr-ftir مورد تایید قرار گرفت. پس از شناسائی رفتار تغییر فاز و خواص انحلالی این کوپلیمرها در آب و متانول، تهیه غشاء از این کوپلیمرها مورد بررسی قرار گرفت. کارهای انجام شده نشان دادند که این کوپلیمرها قابلیت تشکیل غشاء را دارا می باشند و اندازه و مورفولوژی غشاء های تشکیل شده به ترکیب درصد کوپلیمر، نوع سیستم حلال-غیر حلال و نسبت غلظت این سیستم بستگی دارد.

زاغه نشینی و حاشیه نشینی یکی از معضلات اقتصادی و اجتماعی می باشد که مانند قارچ بصورت خودرو سبز شده و از هر نقطه ای سر در می آورد. لذا بررسی این عارضه علاوه بر جنبه های اقتصادی و اجتماعی نگرش سیستمی دانش جغرافیا که بتواند فرآیند طبیعی رشد این معضل را مانند سیل، خشکسالی، زلزله مشخص نماید ضرورت می یابد. برای حل این معضل علل و انگیزشهای مختلف از جمله رشد جمعیت ، مهاجرت ، زمین، تقسیم بندی اعتبارات تمرکز سرمایه وجود فرصتهای مناسب اشتغال، نظام صحیح پراکنش جمعیت و بهره گیری مناسب از ظرفیت ها و استعدادها امریست اجتناب ناپذیر بنابراین بررسی دقیق و همه جانبه ما را به رهیافتهای صحیح و منطقی هدایت خواهد کرد.