عنوان بررسی بروز پروتئین c-kit (cd117) در چهار تومور خوش خیم و بدخیم شایع غدد بزاقی مقدمه و هدف پلئومورفیک آدنوما، آدنوئید سیستیک کارسینوما، پلی مورفوس low-grade آدنوکارسینوما، و موکواپیدرموئید کارسینوما ازجمله نئوپلاسم های شایع غدد بزاقی می باشند که با پیش آگهی های بسیار متفاوتی همراه می باشند. گاهی افتراق این نئوپلاسم ها از یکدیگر به دلیل همپوشانی های هیستوپاتولوژیک می تواند مشکل باشد.c-kit (cd 117) یک گیرنده تیروزین کینازی غشایی است و بروز بیش از حد این گیرنده در برخی انواع نئوپلاسم ها مطرح کننده نقش احتمالی آن در کارسینوژنز می باشد. مطالعات در رابطه با c-kit (cd117) ، به عنوان ابزاری کمکی برای افتراق این نئوپلاسم ها از یکدیگربه طور وسیعی انجام نشده و با نتایج متناقضی همراه بوده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی بروز پروتئین c-kit در چهار تومور خوش خیم و بدخیم شایع غدد بزاقی می باشد. مواد وروش ها مقاطع ثابت شده با فرمالین قرارگرفته در پارافین از 9 مورد آدنوئید سیستیک کارسینوما(adcc) ، 4 مورد پلی مورفوس low-grade آدنوکارسینوما(plga)، 6مورد موکواپیدرموئید کارسینوما (mec) و17 مورد پلئومورفیک آدنوما (pa) بهمراه 10 نمونه بافت غده بزاقی غیرنئوپلاستیک از آرشیو بخش آسیب شناسی دانشکده دندانپزشکی مشهد و بیمارستان قائم بازیابی و بااستفاده از آنتی بادی c-kit مونوکلونال رنگ آمیزی شدند . یافته ها رنگ پذیری مثبت c-kit در تمامی نمونه های آدنوئید سیستیک کارسینوما ، پلی مورفوس low-grade آدنوکارسینوما و موکواپیدرموئید کارسینوما بهمراه 13 مورد از 17 مورد pa و تنها یک مورد از 10 مورد بافت غده بزاقی غیرنئوپلاستیک مشاهده شد.درصد رنگ پذیری سلول ها درنمونه های adcc عموما بالاتر از 50 درصد سلول ها و در plga کمتر از 50 درصد سلول ها بود. رنگ پذیری شدید در نمونه های pa وجود نداشت. محل بروزc-kit در نمونه های pa عمدتا ممبرانوس بود. اختلاف معنی داری در بروزc-kit بین سه گروه خوش خیم و بدخیم و کنترل وجود داشت (p=0.000). اختلاف معنی داری در بروز c-kit بین دو گروه خوش خیم و بدخیم وجود نداشت (p=0.13). نتیجه گیری نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری در بروز c-kit بین سه گروه خوش خیم و بدخیم و بافت شاهد وجود داشت و بروز c-kit در نمونه های pa عمدتا ممبرانوس بود. شاید بتوان گفت در افتراق adcc از plga درصد رنگ پذیری سلول ها برای c-kit فاکتور مهم تری از خود بروز c-kit باشد و شدت رنگ پذیری در افتراق adcc از pa نسبت به بروز c-kit عامل مهم تری باشد و وجود رنگ پذیری قوی به نفع تشخیص adcc می باشد تا اینکه pa. با توجه به یافته ها بروز c-kit محدود به adcc نبود بلکه در هر سه نوع تومور دیگر مورد ارزیابی (plga، mec و pa) بیان شد، بنابراین به نظر نمی رسد بروز c-kit به تنهایی مارکراختصاصی و ویژه برای افتراق بین adcc با نئوپلاسم های مذکور باشد.

مقدمه و هدف: آملوبلاستوما مهمترین و شایعترین تومور در دسته تومور های اپیتلیالی ادنتوژنیک می باشد. با وجود شیوع کم این تومور در بین کلیه ضایعات دهانی، تشخیص و شناخت صحیح در این زمینه ضروری بنظر می رسد چون شماری از این آسیب ها موضعا مهاجم بوده و تمایل به عود و بدخیمی دارند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی چهل ساله انواع آملوبلاستوما در مراجعین به دانشکده دندانپزشکی مشهد و طبقه بندی آن بود. روش کار: این بررسی توصیفی- مقطعی بر روی انواع ثبت شده آملوبلاستوما در فاصله ی سالهای 1350 تا 1389 انجام گرفت. اطلاعات مربوط به سن ، جنس بیمار ، محل درگیری ، انواع هیستوپاتولوژیک و شاخصهای تطابق یافته های بالینی و هیستوپاتولوژی از گزارشهای آسیب شناسی استخراج شد و داده ها با استفاده از نرم افزار spss آنالیز شد. یافته ها: شیوع کلی تومورهای ادنتوژنیک 08/2% و در بین آنها آملوبلاستوما با 88 مورد (5/41%) شایعترین تومور ادنتوژنیک می باشد. از نظر توزیع جنسی، حدود 60 % موارد در جنس مذکر بوده و میانگین سنی افرادی که مورد مطالعه قرار گرفتند برابر 74/15±02/33 سال (میانگین 02/33 و انحراف معیار 74/15 سال) می باشد. از نظر مکان تومور، 82 مورد از کل آملوبلاستوماها (2/93%) در مندیبل، 3 مورد در ماگزیلا (4/3%) و 3 مورد نیز در بافت نرم (4/3%) قرار داشتند. از نظر رفتار بیولوژیک تومور، 85 مورد از تومورها (6/96%) خوش خیم و 3 مورد (4/3%) از تومور ها بدخیم بودند. از میان تومور های خوش خیم، 62 مورد (9/72%) از نوع conventional، 20 مورد (5/23%) از نوع unicyctic و 3 مورد (6/3%) از نوع peripheral بوده است. شایعترین فرم هیستوپاتولوژیک نیز نوع پلکسی فرم می باشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر ، آملوبلاستوما شایعترین تومور ادنتوژنیک بوده که در جنس مذکر ، فک پایین و دهه سنی سوم شیوع بیشتری داشته و میل بدخیمی اندکی دارد. یافته ها با اکثر مطالعات جهانی هم سو بوده و فقط بنظر نوع هیستوپاتولوژیک پلکسی فرم شایعتر می باشد.