هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات پلایومتریک بر روی دو سطح نرم و سخت بر میزان پرش عمودی, چابکی و دوی سرعت دانشجویان دختر تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. بدین منظور 30 آزمودنی از بین دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی به طور تصادفی انتخاب شدند. پروتکل تمرینی شامل هشت هفته تمرینات پلایومتریک با تواتر 2 روز در هفته بود که هر جلسه تمرینی 40 دقیقه طول می کشید.. برای اجرای تحقیق قبل و بعد از هشت هفته تمرینات پلایومتریک، آزمودنی ها پیش آزمون وپس آزمون شامل آزمون پرش سارجنت، آزمون ایلی نویز جهت سنجش چابکی و آزمون دوی سرعت را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون گروه های تجربی از t وابسته و t مستقل در سطح معنی داری 05/0? ? استفاده شد. نتایج تحقیق نشان دادند هشت هفته تمرینات پلایومتریک روی سطح سخت بر میزان پرش عمودی، چابکی و دوی سرعت تاثیر معنادار داشته است. هشت هفته تمرینات پلایومتریک روی سطح نرم بر پرش عمودی و چابکی تاثیر معنار دار داشته ولی بر دوی سرعت تاثیر معنادار نداشته است. بین هشت هفته تمرینات پلایومتریک روی دو سطح سخت و نرم بر پرش عمودی تفاوت معنادار وجود داشت، ولی در چابکی و دوی سرعت تفاوت معنادار نبوده است. است بنابر این بر اساس نتایج بدست امده و با توجه به اینکه در هر دو سطح نتایج تقریبا یکسانی بدست امد، توصیه می شود از سطوح نرم جهت کاهش فشار وارده بر عضلات و مفاصل استفاده گردد.

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین در آب روی برخی اختلالات حرکتی بیماران مرد ام اس مبتلا به آتاکسی است. لذا از میان بیماران مرد مراجعه کننده به انجمن ام اس که دارای درجه ای ازنشانه آتاکسی بودند، 27نفر به عنوان نمونه آماری با درجه بیماری(edss) 5/2تا 5 انتخاب و به دو گروه تجربی (17 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند .گروه تجربی برنامه تمرینی را به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته با شدت 55 تا75 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه انجام دادند. دمای استخر بین 29 تا 31درجه سانتیگراد نگهداری شد. کنترل پاسچر بیماران با دستگاه فورس پلت فورم، توانایی حرکتی بیماران با آزمون زمان سرعت راه رفتن و تعادل پویای بیماران با آزمون زمان برخاستن و رفتن، قبل و بعد از 24 جلسه تمرین اندازه گیری شد. تمرینات شامل تمرینات کششی، آمادگی و تعادلی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مناسب از جمله t وابسته و مستقل، در سطح معنی داری5./. ?p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد بین کنترل پاسچر، توانایی حرکتی و تعادل پویا بیماران از پیش آزمون تا پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد، در حالی که بین پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتایج به دست آمده از این تحقیق موید نقش تمرینات آبی در بهبود کنترل پاسچر، توانایی حرکتی و تعادل پویا بیماران مرد ام اس مبتلا به آتاکسی است که به علت عدم بهبود گروه کنترل در این نتایج، می توان بهبود گروه تجربی را به اثر این تمرینات نسبت داد .