در این پژوهش خواص ساختاری ضریب شکست مضاعف و خواص حرارتی و خواص فیزیکی خواص کششی جمع شدگی و خواص موحی نخ های نوریس تولید شده در سرعت های برداشت متفاوت کشیده شده و تکسچره شده از چهار نوع پلیمر پلی اتیلن ترفتالات stpc ایران zorlu ترکیه saehan کره و sabic عربستان سعودی که در ویژگی های پلیمر اولیه مانند ویسکوزیته پلیمر مقدار گروههای انتهایی آن و مقدار degو tio2 آنتیموان و غیره متفاوت هستند بررسی شد. نتایج نشان داد که از بین تمام ویژگی های پلیمر اولیه افزایش وزن مولکولی به عنوان مهمترین عامل موثر همانند افزایش سرعت برداشت باعث افزایش تنش ریسندگی می گردد آرایش یافتگی و درصد تبلور لیف باعث افزایش استحکام و مدول و کاهش طول پارگی می شود وجود deg در پلیمر باعث کاهش سرعت تبلور و دمای ذوب می گردد و به دلیل کند شدن فرایند تبلور جمع شدگی افزایش و استحکام و مدول الیاف کاهش می یابد پس از اعمال کشش بلوریندگی در اثر فرایند کشش افزایش می یابد

استفاده از آمیخته های پلیمری می تواند سبب اصلاح خواص فیزیکی، رنگ پذیری، جذب رطوبت، استحکام و یکنواختی الیاف مصنوعی و ایجاد ویژگیهای جدید در آنها شود در این پژوهش نخ یکسره ظریف از آمیخته دوتایی بر پایه پلی پروپیلن (بعنوان جزء اصلی) و پلیمرهای پلی آمید 6 و دو نوع پلیمر بلور مایع (بعنوان جزء فرعی) ذوب ریسی شده و تأثیر افزودنیهای پلیمری بر قابلیت ذوب ریسی خصوصیات فیزیکی، رنگ پذیری و قابلیت تکسچره شدن آن مورد آزمایش قرار گرفته و با یکدیگر و نخ یکسره تهیه شده از پلی پروپیلن خالص مورد مقایسه قرار گرفت. مشخص شد که تأثیر ماده افزودنی بر خواص نخ یکسره حاصل نه تنها ناشی از حضور جزء افزدونی و مقدار آن، بلکه بواسطه تأثیر متقابل میان دو جزء بر خواص آمیخته نی می باشد. نزدیک بودن شرایط ریسندگی مذاب دو جزء وجود شرایط مناسب برای تشکیل فیبریل و نیز شرایط کشش و تکسچره کردن، در تغییر خواص نخ تولیدی بویژه از نظر رنگ پذیری و تکسچره شدن بسیار موثر می باشند. در هر حال مقدار بهینه ای از پلیمر افزودنی وجود دارد که در آن بهترین تأثیر را بر خواص نخ نوریس خواهد گذاشت، این مقدار بحرانی تابع عوامل گوناگونی از جمله، ویژگیهای دو جزء پلیمری، شرایط ریسندگی مذاب، ظرافت نخ و شرایط عملیات بعدی (کشش و تکسچره کردن) می باشد.

در میان روشهای پیوندزنی منسوجات بی بافت روش پیوند زنی حرارتی از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار است زیرا در این روش تنوع پذیری محصولات بسیار زیاد است فرایند دوستدار محیط زیست می باشد. در مقایسه با روشهای دیگر پیوندزنی میزان مصرف انرژی کمتر ولی سرعت تولید و راندمان بالاتر است. بطور کلی از الیاف ترموپلاستیک در پیوندزنی حرارتی استفاده می شود که در این بین الیاف پلی پروپیلن بدلیل مزایایی که دارند بیشترین مصرف را به خود اختصاص داده اند که از مزیتهای این الیاف در مقایسه با الیاف دیگر می توان به جرم مخصوص کم دمای انتقال شیشه ای و نقطه ذوب پایین پایداری در مقابل مواد شیمیایی و غیره اشاره کرد در سالهای اخیر استفاده از الیاف دو جزیی در پیوند زنی حرارتی روند رو به رشدی داشته است در این تحقیق خواص پیوندزنی حرارتی الیاف مخلوط پلی پروپیلن و پلی اتیلن بررسی شده است. برای بررسی اثر پلی اتیلن در پیوند زنی از دو نوع پلی اتیلن جهت مخلوط کردن با پلی پروپیلن و تهیه الیاف مخلوط استفاده شد. یکی پلی اتیلن سبک خطی و دیگری پلی اتیلن سنگین درصدهای مختلفی از پلی اتیلن به پلی پروپیلن افزوده شد. در نمونه های خالص مشاهده شد که با افزایش درصد پلی اتیلن بدلیل جدایی فازی و امتزاج ناپذیر بودن این دو پلیمر، استحکام کاهش یافته و همچنین بدلیل ایجاد حفره در ساختار، الیاف تا یک حدی کشش را تحمل کرده و سپس پاره می شوند که سبب کاهش ازدیاد طول الیاف می شود با افزایش درصد پلی اتیلن سنگین ضریب شکست مضاعف الیاف کاهش یافت که نشان دهنده کاهش آرایش یافتگی است که این امر سبب می شود الیاف راحت تر تحت اعمال حرارت ذوب شوند و پیوندزنی بهبود یابد که در نمونه شامل 7 درصد پلی اتیلن سنگین که از آرایش یافتگی کمتری برخوردار بوده، این امر محسوس تر است بطور کلی با افزایش دمای پیوند زنی استحکام پیوند بدلیل تحرک زنجیرهای پلیمری افزایش می یابد ولی استحکام الیاف بدلیل تخریب حرارتی پلیمر کاهش می یابد. همچنین در ترکیب درصدهای بالاتر پلی اتیلن سنگین استحکام پیوندها بهبود پیدا کرد پلی اتیلن در ساختار پلی پروپیلن عیوبی به وجود می آورد که این نقص در ساختار الیاف مخلوط باعث می شود که زنجیرهای پلیمری راحت تر و بهتر درهم فرورفته و در پی آن قابلیت پیوند زنی نیز افزایش می یابد.

از نخهای نایلون 6 و نایلون 66 برای تقویت تایر استفاده می شود. در این تحقیق، پلیمرهای نایلون 6 و نایلون 66 با وزن مولکولی بالا طی عملیات ریسندگی به نخهای چند فیلامنتی تبدیل شدند. برای تولید نخ تایر، نخهای ریسیده شده تحت عملیات کشش یک مرحله ای و دو مرحله ای قرار گرفته و عمل آوری گرمایی شدند. عمل آوری گرمایی در محدوده دمایی 90 تا 150 درجه سانتی گراد و به مدت 4 ساعت انجام شد. اثر عمل آوری گرمایی بر خواص مختلف نخها بررسی شد. نتایج نشان داد که افزایش دمای عمل آوری گرمایی منجر به کاهش استحکام، مدول اولیه، ضریب شکست مضاعف و جمع شدگی باقیمانده و افزایش ازدیاد طول تا پارگی، چگالی و بلورینگی نخهای نایلون 6 و نایلون 66 شد، افت در استحکام و مدول نایلون 6 بیشتر از نایلون 66 بود، بنابراین به نظر می رسد که نخ نایلون 66 در مقایسه با نایلون 6 برای تقویت نایر مناسب تر است .

در این پروژه اثر پلی پروپیلین اکسید شده بر خواص نمونه نخهای تولید شده بررسی شد. بدین صورت که ابتدا پلی پروپیلن بدون مواد آنتی اکسیدان به شکل پودر تهیه گردید و پودر تهیه شده در شرایط حرارتی مناسب اکسید گردید و بادرصد های مختلفی به پلی پروپیلن معمولی اضافه شد تا مخلوطی از oppو pp معمولی داشته باشیم سپس مخلوطی حاصله ریسیده شد و تحت شرایط مشخص کشیده و تکسچره گردید و خواص نمونه نخها در هر مرحله بدست آمد. نتایج حاصله نشان داد که افزودن پلی پروپیلن اکسید شده به صورت مخلوط به پلی پروپیلن معمولی بر روی ریز ساختار نمونه نخها تاثیر گذاشته و تکتیسیتی و بلورینگی آنها را کاهش می دهد اما بر روی آرایش یافتگی تاثیر چندانی ندارد همچنین خواص نخهای کشیده شده با کشش ثابت نشانداد که در چند درصد پلی پروپیلن اکسید شده افزایش یابد خواص فیزیکی آنها کاهش می یابد چنی کاری بر روی نخهای تکسچره شده نیز نتیجه مشابهی داشت همچنین خواص موجهای حاصل شده نیز در نخهای تکسچره شده با افزایش پلی پروپیلن اکسید شده در نمونه نخها کاهش می یافت

خواص ذاتی پلی پروپیلن به ویژه وزن مولکولی و توزیع آن بر خواص مکانیکی و ساختاری الیاف تولید شده اثر می گذارد. الیاف تولید شده از پلیمر دارای توزیع وزن مولکولی پهن، از قابلیت ریسندگی پایین و خواص مکانیکی ضعیفی برخوردارند. یکی از راه های مناسب جهت اصلاح خواص فیزیکی و ساختاری پلیمرها، استفاده از مخلوط های دو یا چند پلیمر است. در این تحقیق، ویژگی های ساختاری و فیزیکی الیاف حاصل از اختلاط دو نوع پلیمر دارای شاخص جریان مذاب تقریبا یکسان اما توزیع وزن مولکولی متفاوت بررسی می شود. بدین منظور از گرانول v30s با توزیع وزن مولکولی پهن و گرانول 511p با توزیع وزن مولکولی باریک استفاده شد و جهت تولید الیاف آمیزه ای، گرانول v30s با درصدهای وزنی %0 تا %100 با گرانول 511p مخلوط گردید. سپس نخ های فیلامنتی نوریس تحت عملیات کشش و درنهایت تکسچرایزینگ قرار گرفتند. در این راستا به منظور تعیین ویژگی های ساختاری الیاف آمیزه ای، ضریب شکست مضاعف، چگالی و خواص حرارتی نخ های نوریس و کشیده شده و برای ارزیابی خواص فیزیکی، چگالی خطی، جمع شدگی و خواص کششی الیاف تهیه شده اندازه گیری شد. نتایج آزمایشات خواص کششی حاکی از آن است که زمانی آمیزه سازی باعث بهبود خواص کششی الیاف v30s می شود که درصد وزنی 511p در مخلوط بیشتر از %25 باشد. با افزایش درصد وزنی 511p ، استحکام الیاف آمیزه ای افزایش و ازدیاد طول پارگی آنها کاهش می یابد. از دیدگاه آماری تفاوت بلورینگی نمونه های آمیزه ای معنادار نیست. در نمونه های کشیده شده، نمونه 511p%25 بیشترین درصد افزایش استحکام را نسبت به نمونه نوریس دارد. در صورتی که درصد وزنی 511p در نمونه های آمیزه ای از %50 بیشتر شود، تا حدودی خواص موجی نخ های تکسچره شده حاصل را بهبود می دهد.

در این تحقیق خواص الیاف نوریس و کشیده شده حاصله از ذوب ریسی پلی تری متیلن ترفتالات (ptt) مطالعه شده است. بدین منظور پلیمر (ptt) با ویسکوزیته ذاتی dl/g 91/. در یک آون خلا به طور کامل خشک شده و سپس به ترتیب در محدوده دما و سرعت ریسندگی 260-250‍‍ و 3000-3500m/min ذوب ریسی شد. برای مطالعه تاثیر عوامل کشش نظیر دمای کشش، دمای صفحه داغ و نسبت کشش الیاف ذوب ریسی شده با دمای 260c و سرعت m/min انتخاب شده و به ترتیب محدوده دمای کشش و صفحه داغ 50-70 و160-120 کشیده شدند. آزمایشهای مکانیکی، گرماسنج رویشی تفاضلی (dsc)جمع شدگی، ضریب شکست مضاعف، چگالی و تقرق اشعه ایکس برای تعیین خصوصیات الیاف انجام شدند. نتایج نشان می دهند که دمای ریسندگی تأثیر محسوسی بر خواص الیاف ندارد. در حالی که افزایش سرعت ریسندگی از 3000 به 3500 متر بر دقیقه باعث افزایش استحکام، مدول، آرایش یافتگی، بلورینگی و جمع شدگی و کاهش ازدیاد طول پارگی الیاف گردید. دمای 60 و 150 درجه سانتیگراد به ترتیب برای کشش و صفحه داغ با توجه به نتایج آزمایشات و ساختار الیاف حاصله بهترین دماها انتخاب شدند. همچنین بر اثر کشش استحکام، بلورینگی و آرایش یافتگی الیاف افزایش یافت. پیک تبلور سرد در منحنی های dsc حذف گردید و مدول تقریبا تغییری پیدا نکرد.