به منظور ارزیابی تغییرات الکتروکاردیوگرام و برخی از فاکتورهای بیوشیمیایی سرم متعاقب عمل پیوند ایلئوم به مثانه، ده قلاده سگ سالم، بالغ، نژاد مخلوط از هر دو جنس (7 قلاده نر و 3 قلاده ماده) با وزن 24-15 کیلوگرم انتخاب شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه مساوی جراحی و کنترل تقسیم گردید. در گروه جراحی حدود 50 درصد از مثانه برداشته شد و آنگاه با استفاده از روش لامش و دوسیو پیوند ایلئوم به مثانه انجام گرفت. در گروه کنترل پس از برداشتن یک قطعه از ایلئوم، مسیر روده ای مجدداً به هم آناستوموز گردید. در این گروه برداشت بخشی از مثانه و پیوند آن به ایلئوم انجام نشد. خون گیری جهت اندازه گیری ازت اوره ی خون، کراتینین، اسید اوریک، کلسیم، فسفر، کلر، سدیم و پتاسیم در زمان قبل از جراحی انجام شد و در روزهای 1، 3، 7، 14، 21، 28، 35، 42 و 49 پس از جراحی تکرار گردید. هم چنین ثبت الکتروکاردیوگرام در زمان قبل از جراحی و روز های 7، 14، 21، 28، 35، 42 و 49 پس از جراحی صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون توکی استفاده شد و مقادیر p کوچکتر از 0/05 از نظر آماری معنی دار تلقی گردید. ازت اوره ی خون، اسید اوریک و فسفر تغییرات معنی داری را نشان داد. سایر فاکتورهای خونی تغییرات معنی داری را آشکار نساختند. در الکتروکاردیوگرام هیچ گونه آریتمی و بی نظمی مشاهده نشد. می توان نتیجه گرفت که علی رغم برخی تغییرات بیوشیمیایی سرم، ایلئوم برای پیوند با مثانه در سگ ها قطعه ای ایده آل است و حداقل در این مطالعه تغییرات سرمی هیچ تاثیر مهمی در الکتروکاردیوگرام نشان نداد.

جهت تعیین امکان جذب دارو از قطعه ایلئومی که برای ذخیره سازی ارادی ادرار به کار می رود، ده قلاده سگ سالم و بالغ از هر دو جنس (7 نر و 3 ماده) با وزنی بین 25-15 کیلوگرم انتخاب شدند. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش، با عمل جراحی برداشت نسبی مثانه، 50 درصد از آن برداشته شد و بلافاصله عمل جراحی پیوند ایلئوم به مثانه به روش لامش و دوسیو صورت پذیرفت. در گروه کنترل برداشت قطعه ایلئومی و برقراری مجدد مسیر روده ای، بدون انجام عمل برداشتن قسمتی از مثانه و پیوند ایلئوم به آن انجام شد. در تمامی حیوانات، نمونه های خون و ادرار قبل از جراحی و در ساعت های 1، 3، 6 و 24 پس از تجویز خوراکی فورازولیدون (100میلی گرم به ازای هر سگ) اخذ شد و این عمل در روزهای 7، 25، و 45 پس از جراحی در ساعات مشابه قبلی تکرار گردید. پس از آماده سازی نمونه ها، فورازولیدون به روش hplcاندازه گیری شد. آنالیز واریانس یک طرفه و تست دانت برای تجزیه و تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت و مقادیر p کمتر از 05/0 از نظر آماری معنی دار قلمداد گردید. در گروه آزمایش، نمونه های خونی تغییرات معنی دار فورازولیدون را در روز 25 نشان داد. نمونه های ادراری تغییرات معنی داری را در هر دو گروه در روز 25 و در گروه آزمایش در روز 45 آشکار ساخت. نتایج این مطالعه خاصیت جذبی ایلئوم که به مرور زمان کاهش می یابد را نشان داد. مشکلات برخاسته از جذب دارو نادر بوده و در بیشتر موارد ممکن است کاستن از دوز دارو (به استثنای داروهایی که دوز درمانی آنها در محدوده کوچکی نوسان دارد) نیاز نباشد.

یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgi/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتروزوئیت( دیاتریزوئیت) (mgi/ml 760) در سگ انجام شد. هدف این مطالعه مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو دارو پس از آناستوموز میزنای بود. در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (با دوز 500 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) و دیاتروزوئیت ((با دوز 850 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45 اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، اوروگرام های حاصله درجه بندی شدند.اوروگرامهای حاصل از آیودیکسانول در کلیه چپ و راست امتیازات بالاتری بدست آوردند. همچنین از نظر کیفی اوروگرام های مناسبتری توسط آیودیکسانول ایجاد شد.ولی از نظر آماری در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام های بهتری در کلیه راست در مقایسه با دیاتروزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0< p). در ارتباط با پیلوگرام ها در میزنای راست، آیودیکسانول در دقایق 1، 10 و 15 کیفیت بهتری داشت (05/0< p) اما در کیفیت پیلوگرام ها در میزنای چپ از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان ندادند. بر اساس این نتایج در مورد کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از آیودیکسانول و با توجه به منابع موجود که نفروتاکسیسیتی کمتری را در مورد مواد حاجب غیریونی و ایزوتونیک گزارش کرده است، می توان نتیجه گرفت که آیودیکسانول داروی بهتری برای اروگرافی ترشحی پس از آناستوموز میزنای در سگ می باشد.

تعیین اثرات بیهوشی با وراپامیل-کتامین بر روی درجه حرارت،تعداد تنفس،ضربان قلب،فشار خون سرخرگی،و گازهای خونی در سگ که در پنج قلاده سگ انجام شد و بعد از گرفتن علایم حیاتی دارو تزریق وبعد در دقایق مختلف خونگیری صورت گرفت.و سپس برروی نمونه های خونی آنالیز گازهای خونی انجام گرفت. سپس نتایج بدست آمده آنالیز گردید ومعنی دار بودن آنها تعریف گردید.

با افزایش تراکم ماهی در مراکز تکثیر و پرورش و همچنین در ماهیان مولد در زمان تولید مثل ، ایجاد ضایعات و زخم های پوستی یکی از معضلات کارگاه های تکثیر و پرورش است.تسریع در ترمیم زخم ها در بهبود وضعیت ماهی در دوره پرورش و افزایش سود اقتصادی حاصل از پرورش بسیار مهم است. گیاه آلوئه ورا یک گیاه دارویی شناخته شده است که بیشتر به خاطر نقشی که در روند ترمیم زخم و شادابی پوست در انسان دارد مشهور است. مطالعات فراوانی در مورد نقش فرآورده های این گیاه در حیوانات آزمایشگاهی و دام ها انجام شده است اما تابه حال از این گیاه در آبزیان برای ترمیم زخم استفاده نشده است. در این تحقیق اثر مقادیر مختلف(5/0 و 2 و 5 و 10 درصد) عصاره خام گیاه آلوئه ورا را به صورت حمام کوتاه مدت (15 دقیقه) در مقایسه با حمام دائم(5/0 درصد) و گروه شاهد پس از ایجاد زخم و برداشت نمونه در روزهای صفر ، 1 ،3 ،5 ، 7 ،14 و 21 مورد بررسی هیستوپاتولوژی قرار گرفت،که در این تحقیق فاکتورهای ترمیمی زخم مورد بررسی قرار گرفتند. به طور کلی این بررسی نشان داد که شدت نکروز و پرخونی در تیمارهای حمام آلوئه ورا نسبت به شاهد کمتر ولی شدت تشکیل اپیدرم در تیمارهای مذکور بالاتر بود و از روز 3 به بعد روند ترمیم سرعت بیشتری داشت و شدت نکروز نیز کمتر شده بود. با توجه به نتایج این تحقیق می توان پیشنهاد نمود که از حمامن دائم یا کوتاه مدت 5/0 درصد بسته به موقعیت پرورش دهندگان در صنعت آیزیان استفاده نمود

به منظور ارزیابی تغییرات هیستوپاتولوژیک میزنای و کلیه متعاقب عمل جراحی تجربی آناستوموزمیزنای، پنج قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم مورد استفاده قرار گرفتند. بیهوشی با تیوپنتال سدیم (mg/kg 10) القاء شده و با مخلوط هالوتان و اکسیژن (5/1-1 درصد) در یک سیستم بسته ادامه یافت. پس از ورود به محوطه شکمی از خط وسط، میزنای چپ در نزدیک ناحیه مثلث مثانه بریده شد و بلافاصله آناستوموز به روش انتها به انتها با الگوی بخیه ساده تکی توسط نخ شماره 0/6 پلی دیاکسانون صورت پذیرفت. تمامی حیوانات در روز نودم پس از جراحی آسان کشی شده و میزنای ها و کلیه های مربوط به آنها از نظر ماکروسکوپی و میکروسکوپی مورد ارزیابی قرار گرفتند. مشاهدات ظاهری در میزنای ها انسداد (یک مورد) و هیدرویوریتر (سه مورد) را نشان دادند. از نظر میکروسکوپی در میزنای ها، هیپرپلازی (در لایه های بافت پوششی و ماهیچه ای)، فیبروز (در لایه های بافت پارین-زیرمخاط و سروزی) و مراحل مختلف آماس و التیام (در لایه های پارین- زیر مخاط، ماهیچه ای و سروزی) مشاهده گردید. مقاطع بافت شناسی در کلیه های مربوطه هیدرونفروز و نفریت بینابینی مزمن را به ترتیب در یک و دو مورد نشان دادند. اگرچه انجام آناستوموز میزنای در دام کوچک از نظر تکنیکی مشکل بوده و احتمال انسداد پس از عمل در آن بالاست، ولی در صورت پارگی و آسیب میزنای، برقراری مجدد مسیر میزنای یکی از مهمترین انتخاب ها برای جراحان دامپزشک می باشد. در مطالعه حاضر علی رغم پاره ای عوارض، آناستوموز در 80 درصد از حیوانات با موفقیت انجام شده است و مشخصاً انجام جراحی ظریف و دقیق برای احتراز از انسداد میزنای الزامی است.

تاثیرات هالوتان برروی بیلیروبین و آنزیمهای cpk alp,alt,ast سرم دراین بررسی پنج گوسفند ماده سالم (غیرآبستن،نوع دنبه دارایرانی نژاد مخلوط1-2) ساله با وزنی بین 35-55 کیلوگرم و چهارگوساله سالم (سه ماده،یک نر،نژاد مخلوط2-4) ماهه با وزنی بین 30-60 کیلوگرم توسط مخلوط هالوتان و اکسیژن بیهوش شدند. پرهیز غذایی روز قبل از بیهوشی اعمال شده و به منظور آزمایشات بیوشیمیایی، روزقبل از بیهوشی، یک ساعت ،دوساعت ، 24 ساعت ویک هفته پس از بیهوشی ازسیا و داجی نمونه خونی گرفته شد.القا و ادامه بیهوشی توسط مخلوط هالوتان و اکسیژن دریک سیستم بسته انجام گردید.حیوان به پهلوی راست خوابانده شده ودرطول بیهوشی رفلکس های پلک قرنیه،بلع و درد کنترل میشد.آزمایشات بیوشیمیایی بمنظور تجزیه کمی بیلیروبین cpk alp,alt,ast بلافاصله انجام شده و بیوپسی کبد 14-30 روز پس از بیهوشی گرفته شد . نتایج بدست آمده نشان دهنده افزایش فعالیت alt,ast در طول بیهوشی و یکروز پس ازآن بوده وبازگشت به مقادیر کنترل هفت روز پس از بیهوشی مشاهده شد. فعالیت alp,cpk در طول بیهوشی زیاد شده بود.تغییری در میزان بیلیروبین سرم حاصل نگردید فقط در کبد یکی از گوساله ها به میزان متوسطی تخلیه کلیگوژنی دیده شد.تغییرات پاتولوژیکی مشخصی در کبد گوسفندها وجود نداشت .