سیداحمدحسینی اصفهانی متخلص به هاتف در سالهای بتدایی قرن دوازدهم در اصفهان و در خانواده ای از سلسله سادات حسینی قدم به عالم خاکی نهاد او را حکیم اصفهانی و یا طبیب اصفهانی نیز خوانده اند. در این پایان نامه به بررسی قصاید، غزلیات، ترجیع بند، قطعات، رباعیات و چاپ دیوان هاتف پرداخته شده است همچنین مباحثی در زمینه روش تصحیح و معرفی نسخه ها و رسم الخط نسخه اصلی نیز صحبتهایی به میان آمده است.

سلیم تهرانی از شاعران دوره سبک هندی و قرن یازدهم است. در این پایان نامه غزلیات او با رویکرد صورتگرایانه تحلیل شده است. عناصری که غزلیات او را از بعضی شاعران سبک هندی متمایز می کند هم شامل عناصر نحوی و زبانی است و هم عناصر بلاغی. فراهنجاری های زیادی در کلام او دیده می شود. از جمله اینکه از اصطلاحات عامیانه به وفور استفاده می کند و در ذکر فاعل و منادا تعلیق ایجاد می کند. او به لحاظ تصویرسازی بسیار تواناست و صحنه سازی های زیبایی در کلام او به چشم می خورد. جناس، واج آرایی، قافیه و ردیف از عوامل افزایش دهنده موسیقی شعر اوست. مسأله تکرار قافیه مانند سایر شعرای سبک هندی در غزلیات سلیم نیز وجود دارد.

آثار عرفانی و صوفیانه زبان و ادب پارسی، با زبانی شفاف و گویا، راه زندگی را بر همگان نمایان می سازند. شیخ¬جام (ژنده پیل) به عنوان صوفی و عارف وارسته و سنی مذهب عصرسلجوقی، آثار عرفانی خود را که بیشتر نثر سازمانی بر آن ها غالب است از دل و بی غل و غش و بی حسد و بی تعصب به کاغذ آورده است. او با زبانی فصیح، مقاصد و اقوال خویش را با گفتمانِ غالب دینی و با کمک جُستن از نثر خطابی، به مخاطبان عام و خاص خویش إلقاء می کند. شیخ¬جام برای تأثیر کلام، از شگردهای بلاغی و هنرسازه هایی چون کنایه، تشبیه، تمثیل و...بهره می جوید. با کمی تأمل و توجه و غوص در دریای بی کران آثار احمدجام، به این نتیجه خواهیم رسید که هنر سازه غالب این آثار کنایه است. این پایان نامه به بررسی کنایه در آثار معروف احمدجام (انس التائبین، بحارالحقیقه، سراج السایرین، روضه المذنبین، مفتاح النجات) می پردازد. کنایاتی که گرچه در عصر حاضر، بیشتر آن ها، جزء کنایات معمول و به دور از غرابت و آشنایی زدایی هستند، اما به قطع یقین در زمان مولف جزء کنایاتِ ناب و بدیع محسوب می شده اند. همچنین کنایات و تعبیرات کهن در خلال نوشته های بازمانده از شیخ که امروز به دست ما رسیده اند، و زبان فارسی برای غنای خویش سخت بدان ها نیازمند است، نیز قابل توجه است.

جلال آل احمد یکی از بزرگترین نویسندگان نثر نوین فارسی است.وی با استفاده از زبانی گفتاری که سرشار از تعابیر و اصطلاحات عامیانه است و با بکارگیری جملات کوتاه و غالبا ناقص و استفاده از ضرب المثل ها و غیره باعث زیبایی نثر خود و در نهایت ایجاز شده است. در بررسی های صورت گرفته در یافتیم که تعداد عبارات فعلی و کنایه و همچنین شبه جمله و اتباع بیشترین بسامد را در این آثار دارند که این مسأله سبب توجه بیش از حد خوانندگان مردمی به آثار وی گردیده است. مجموع این مولفه ها باعث بلاغت زیبای کلام آل احمد و احساس صمیمیت و نزدیکی مخاطب با آثار وی شده است.

ترجمه ی تاریخ یمینی را بی شک می توان یکی از گرانسنگ ترین نوشتارهای ادبی به شمار آورد که افزون بر ویژگی های برجسته ی ادبی، نمایانگر یک دوره ی تاریخی بسیار مهم و تاثیر گذار بر تاریخ ادبیات ایران نیز است. علت انتخاب این کتاب و بررسی آن، اهمیتی است که در دو زبان فارسی و عربی داراست و همین امر نشان دهنده ی آن است که این کتاب نیاز به بررسی بیشتری توسط فعالان در حوزه ی ادبیات را دارد. با توجه به اهمیت ادبی و بلاغی این اثر و توجه خاص جرفادقانی به تصویرسازی در آن، نگارنده بر آن شد که به بررسی ترجمه ی تاریخ یمینی از منظر علم بیان بپردازد. در این تحقیق، ترجمه ی تاریخ یمینی از نظر علم بیان(تشبیه،استعاره،کنایه و مجاز)مورد بررسی قرار گرفت. پس از بررسی این نثر، نگارنده به این نتیجه رسید که از بین باب های سنتی علم بیان، بیشترین آرایه هایی که به کار رفته است، مربوط به آرایه ی تشبیه و کنایه است که از انواع تشبیه، تشبیه بلیغ(اضافه ی تشبیهی) بیشترین کاربرد را در این نثر به خود اختصاص داده است؛ این امر بیانگر آن است که تشبیه کم کم در این دوره جای خود را به استعاره داده است و واقع گویی از نثر رخت برمی بندد و جای آن را پوشیده گویی و ابهام در کلام می گیرد و این امر راه را برای استعاره و کنایه باز می کند، به طوریکه تصویر های غالب در این نثر بعداز تشبیه، کنایه است.

پروین اعتصامی از شاعران پرآوازه ی معاصر ادب فارسی که در سرودن اشعار خود به سبک و سیاق پیشینیان رفته و یکی از آخرین حلقه های سلسله ی ادبیات کهن ایران است. او برای بیان افکار و مسائل اخلاقی، اجتماعی و سیاسیِ خود، اغلب اشعار خود را در قالب فابل، داستان و مناظره سروده است؛ همین امر سبب حضور عناصر نمایشی و داستانی در اشعار او شده است. در این پژوهش سعی شده تا جنبه های نمایشی اشعار او از طریق تحلیل عناصر آن مورد بررسی قرار گیرد.

محور اصلی این پژوهش، دستیابی به مولفه ‏های سبکی دور? گذار از سبک خراسانی به سبک عراقی با بررسی سبک‏ شناسان? اشعار عبدالواسع جبلی است. قرن ششم، عصر نوآوری‏ها و تلاش‏های شاعران و نویسندگان، برای ایجاد تغییر و تحول در سبک نویسندگی و شاعری است. در دور? گذار، پی بردن به ضرورت ایجاد تحول، به صورت تنوع در ویژگی‏ها و جنبه ‏های گوناگون ادبیت متن نمود میابد. برخی از این ویژگی‏ها، خاصِ همان دوره باقی می‏ماند ولی بعضی دیگر، فراتر از زمان? خود، به ویژگی سبکی دور? بعد تبدیل می‏شود. عبدالواسع جبلی، از پیشروانی است که بسیاری از نوآوری‏ها و اختصاصات شعری ‏اش، مورد تقلید شاعران دور? بعد، یعنی سبک عراقی، قرار گرفته ‏است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.