یکی از بزرگترین معضلات زیست محیطی در جهان بازیافت و استفاده مجدد از پلاستیک های فرسوده است. که به دلیل غیرقابل تجزیه بودنشان، در محیط زیست باقی می مانند و متلاشی شدن آنها ممکن است چندین سال به طول بیانجامد. یکی از پرکاربردترین تولیدات پلاستیکی، پی وی سی یا همان پلی وینیل کلراید است. امروزه، تولیدات پی وی سی در دنیا بیش از 40 میلیون تن در سال است که تقریبا برابر یک پنجم از کل تولیدات پلاستیکی دنیا است. یکی از راه حل های پیشنهادی برای بازیافت این ضایعات به کار گیری آنها در تولید بتن است. در زمینه استفاده از ضایعات در بتن معمولی تحقیقات نسبتاً جامعی صورت پذیرفته است اما در زمینه استفاده از ضایعات بویژه پی وی سی در بتن خودتراکم، تحقیقات در مراحل ابتدایی خود قرار دارند. بتن خودتراکم با قابلیت جریان پذیری بالا بهترین راه حل برای ساخت سازه های با شکل های پیچیده و پر میلگرد بدون نیاز به ویبره می باشد. در این پایان نامه مطالعات آزمایشگاهی بر روی بتن های خودتراکم با دو نسبت آب به سیمان 49/0 و 54/0 حاوی درصدهای مختلف ذرات خرد شده لوله های ضایعاتی پی وی سی به عنوان جایگزین بخشی از ماسه شامل آزمایش های جریان اسلامپ، قیف v، جعبه l، مقاومت فشاری، مقاومت کششی (به روش دونیم شدن استوانه)، مدول الاستیسیته، انقباض و آزمایش سرعت امواج اولتراسونیک انجام گرفته است. نتایج نشان می دهند که وارد کردن ذرات خردشده پی وی سی به ماتریس بتن، در خواص خودتراکمی کاهش ایجاد می کند. اما تا 15% جایگزینی ماسه با ذرات خردشده پی وی سی می توان به بتن خودتراکم مورد قبول از نظر خواص خودتراکمی دست یافت. از نتایج آزمایش های بتن سخت شده مشاهده می شود که افزایش میزان این ذرات در بتن منجر به کاهش مقاومت فشاری، مقاومت کششی، مدول الاستیسیته و سرعت امواج اولتراسونیک می گردد. لیکن وجود این ذرات در بتن با کاهش چگالی و میزان انقباض، برخی خواص بتن را بهبود بخشیده که از نظر اقتصادی نیز توجیه پذیر می باشد.