از دیرباز، سیلاب و روش های مهار آن جهت حداقل سازی خطرات و کاهش خسارات مالی و جانی وارده به بشر و طبیعت مورد توجه بوده است. سدهای تأخیری پاره سنگی از جمله روش های مهندسی در راستای مهار سیلاب می باشد که با کاهش دبی پیک سیلاب و به تأخیر انداختن زمان وقوع آن، خسارات سیل را در پایین دست کمتر می کنند. جهت طراحی رضایت بخش این سدها، لازمست که وضعیت عبور رسوب از بدنه و ضخامت بهینه ی ابعاد آن مشخص باشد. ضخامتی از سد تأخیری پاره سنگی که از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه بوده و بیشترین مقدار کاهش را در دبی پیک سیلاب و کمترین افزایش را در زمان تداوم آن ایجاد کند، ضخامت بهینه نامیده می شود. بدین منظور در این پژوهش، جهت تعیین ظرفیت انتقال رسوب و ضخامت بهینه ی سد تأخیری پاره سنگی، آزمایشاتی انجام شد. طبق نتایج، ظرفیت انتقال مخلوط رسوبات چسبنده و غیرچسبنده با درصد اختلاط وزنی %30 در جریان با حداکثر دبی مورد آزمایش lit/s 8/17، تا 5/1 برابر بیشتر از ظرفیت انتقال رسوبات غیرچسبنده از بدنه می باشد. همچنین در هنگام استفاده از مخلوط رسوبات در جریان، ضخامت بهینه، 7 تا 8 برابر اندازه ی سنگدانه های به کار رفته در بدنه ی سد بوده و در این حالت، قطر متوسط رسوبات غیرچسبنده ی موجود در مخلوط رسوبات، 6/0 میلیمتر می باشد.

کالورت برای عبور رواناب ناشی از سیلاب از میان خاکریز جاده و راه آهن استفاده می شود. بعلت وقوع سیلاب پدیده آبشستگی پایین دست کالورت حائز اهمیت می باشد. دیواره جانبی معمولا در پایین دست کالورت استفاده می شود. هدف از این پژوهش این است که زوایای مختلف دیواره جانبی در شرایط مختلف جریان بررسی شود تا زاویه ای که کمترین میزان آبشستگی را ایجاد می کند به دست آید. از دیواره جانبی با زوایای 15، 30، 45، 60، 75 و 90 درجه استفاده شد.در نهایت نتایج آزمایش ها نشان داد که دیواره جانبی 30 درجه بهترین عملکرد را در کاهش آبشستگی در پایین دست کالورت داشته است.