با گذر از قرن هجدهم و ظهوراندیشه های نودرباب چگونگی سعادت بشری وشکل گرفتن تفکراتی درمورد برتری انسان طبیعی وکمال او در کنارطبیعت ، توسط اندیشمندانی چون ژان ژاک روسو، زمینه های آنچه بعدها «بدوی گرایی» درهنر نام گرفت، پدید آمد. بدوی گرایی نه یک مکتب بلکه شیوه ای در نگرش به کل دست آوردهای فرهنگی غرب ازسوی متفکران و به تبع آنها هنرمندان بود. وقایع سیاسی و اجتماعی خصوصاً سلطه جوییهای استعمارگران? غرب ابتدا موجب مواجه? انسان غربی با منابع ذوق شرقی و شکل گیری «ارینتالیسم» و سپس در اواخرقرن نوزدهم و ابتدای قرن بیستم با توجه به هنرافریقا و اقیانوسیه منجربه «بدوی گرایی» در هنرشد. توجه به آثارهنری بدوی ونحو? نگرش بدوی به هستی، تحولات عظیمی را سبب شد که به جرأت می توان گفت دربرگیرند? بهترین آثار خلق شده توسط هنرمندان مدرن بود. گوگن را اولین بدوی گرا می شناسند. پس از او فوویست ها مطرح می شوند و اوج اعتلای این رویکرد را به پیکاسو نسبت می دهند. پس از پیکاسو هم تا زمان حاضراین رویکرد ادامه دارد و بستر آفرینشهای متنوع و بدیع بوده است. آنچه مد نظراین هنرمندان بوده ، دست یافتن به سرچشمه های هستی از طریق درون نگری بوده است. با توجه به آراء مردم شناس معاصرجوزف کمبل این درون نگری سنت شکنانه می تواند هنرمند مدرن را درمقام قهرمان عصرحاضرقرار دهد که با گذراز سدهای موجود ناجی معنویت خواهد بود. آنچه نگارنده در این مجال انجام داده است پژوهشی کتابخانه ای درمورد تأثیرهنرو اندیش? بدوی بربدوی گرایی مدرن و اساساً جایگاه و علل شکل گیری این رویکرد درهنرمدرن است.

-عکاسی در مصوبه های رسمی سال های دهه ی 1340 وزارت فرهنگ و هنر حضور می یابد اما تا سال میانی دهه ی 1350 جلوه ی جامعه شمول هنری به خود نمی گیرد. -عکاسی به مثابه ی شغل از قدمت و ارزش مطلوبی در جامعه برخوردار است و در دوره ی مطرح متاثر از ضرورت های اجتماعی تغییرات و شاخه های مختلفی را تجربه کرده است. اما از دیدگاه رسمی و متعارف در جامعه مگر در سال های دهه ی 1370 به عنوان شغل هنری مطرح نبوده است. -هنریت عکاسی در شکل جامعه شمول خود در ایران در سال های میانی 1350 محقق شد و بی درنگ توانست جایگاه هنر مدرن با ویژگی ایرانی را احراز کند اما نتوانست در تمام مقوله های عکاسی مدرن به تجربه ی کاملی دست یابد. - سلیقه ی عامه (شهروندان عکاس) در سال های دهه های 60 و 70 توانست خواسته ی خود را در حوزه ی ابزار و خدمات عکاسی به هنرمندان عکاس تحمیل کند.

رویکرد جامعه شناختی برای تحلیل سینمای معاصر آمریکا اهمیت بسزائی دارد، به این علت که گروهی از مطرح ترین آثار سینمائی معاصر، در تعامل با جریان پست مدرنیسم به بستری برای بازخوانی هویت تبدیل شده، و بازخوانی هویت در دوران معاصر یکی از برجسته ترین وجوه تفکر پست مدرن است. در این تحقیق دو عامل تاثیر گذار یعنی جریانات هنری سینمای آوانگارد و تغییرات گسترده اجتماعی برخاسته از نهادهای گوناگون به تفکیک معرفی و به تفضیل بررسی شده اند. جریان سینمای معاصر آمریکا در کنار سایر جریانات معاصر هنری، نسبت به وجوه مختلف تغییر نهادها و ارزش های وقت جامعه خود، به اشکال گوناگون واکنش نشان داده و اثر پذیرفته است. بیشترین و پرشتاب ترین سیر تغییرات از دهه شصت میلادی، بعد از بلند شدن صدای نسل جوان متعلق به دوران پس از جنگ جهانی دوم بوقوع پیوست. شروع تغییرات هم زمانی شایان توجهی با قوام یافتن اندیشه های پست مدرن داشت. رویکردهای جذب توامان مخاطب عام و خاص، محو شدن مرزهای بین هنر نخبه گرا و هنر عامه پسند، پایان روایت های کلان و اهمیت دادن به تقابل های دوتائی که (عمدتا در جامعه مصداق خود را در هویت می یابند)، تعامل بین هنر و جامعه را روشن می سازد. بررسی سیر این تغییرات معلوم می کند که رویکرد جذب توامان مخاطب در رسانه سینما، یعنی اهمیت دادن به خواست مخاطبی که در بطن جامعه با تغییرات جلو آمده و تاثیر می پذیرد، به رشد و توسعه صنعت سینمای آمریکا انجامیده و آن را به عنوان یک صنعت موفق در سطوح جهانی مطرح ساخته است.

در دوران معاصر تصور شکل گرفتن هنر به مانند هر تجربه انسانی دیگر، خارج از جامعه آن ممکن نیست. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی علل و شرایط شکل گیری جریانات هنر معاصر، به مطالعه ارتباط هنر و فرهنگ (بعنوان حوزه هایی که مرزهای میان آن ها بطرزی فزاینده کمرنگ می شوند) در دو جامعه ایران و ایالات متحد می پردازد. محدوده مورد نظر این پژوهش مجسمه سازی فیگوراتیو از آغاز دهه 1980 میلادی را شامل می گردد. آغاز این دهه مصادف با اوج پست مدرنیسم در ایالات متحد و وقوع انقلاب اسلامی و شکل گیری هنر متعهد در ایران است. به سبب ارزش ها و هنجارهای ضد غربی انقلاب، هنر مدرنیسم (به مثابه پدیده ای غربی) در ایران با عدم استقبال مواجه می شود؛ لیکن پس از وقفه ای قریب به یک دهه، استفاده از دستاوردهای هنر غرب، با تاخیری زمانی و خارج از متن فرهنگی آن ها افزایش می یابد. در وضعیتی که هنر غرب همگام و در ارتباط با سایر حوزه های فرهنگ آن شکل می گیرد؛ تغییر رویکرد هنر معاصر ایران نسبت به هنر غرب، خوانشی مجدد از آن را ایجاب می نماید که در نتیجه می تواند بطور کلی بازتابی از عدم قطعیت در موضع گیری نسبت به غرب و تعلیق وضعیت جامعه میان دو قطب سنت و مدرنیته عنوان گردد. کوشش جهت خلق آثار مجسمه سازی فیگوراتیو در راستای ارزش های ایرانی-اسلامی، به خوبی بیانگر این تضاد و تعلیق است، زیرا امکان فعالیت این رسانه، خود ما حصل ارتباط ایران با غرب و آغاز روند مدرنیزاسیون است و به هر روی از آنجا که هنر به مفهوم معاصر آن پدیده ای غربی است نمی تواند ابزار رسیدن به سنت ایرانی تلقی گردد.

این رساله یک پژوهش تاریخی توصیفی است. دراین رساله کوشیده ام به توصیفی جامعه شناختی از دوره های مختلف عکاسی پس از انقلاب ایران دست یابم.در این رساله از روش مطالعات اسنادی بهره برده ونیز به تفسیر برخی عکسهای هر دوره پرداخته ام و همچنین باچندتن از عکاسان و صاحب نظران این عرصه نیز مصاحبه کرده ام. آنچه از بررسی دوسالانه ها و نمایشگاه های عکاسی و با مصاحبه با هنرمندان شاهد هستیم، این است که، هنر ایران هم چون دیگر امور به سیاست های اجرا شده در هر دوره وابسته بوده است. عکاسی در دوران انقلاب و جنگ ، متاثر از این دوران ، به سمت مستندنگاری و خبری سوق پیدا می کند . از سال 1368 ، سالانه ها و دوسلانه ها ی عکاسی رونق گرفته و چند دوره آن بین المللی می شود . با روی کار آمدن دولت اصلاحات، از سال 1376، به فرهنگ و هنر کشور نگاه ویژه و تخصصی می شود. در این دوره شاهد افزایش گالریهای هنری، ترجمه کتاب های مختلف در زمینه عکاسی، تعدد مجله های حرفه ای و برپایی نمایشگاه های عکاسی در خارج از کشور بودیم. با روی کار آمدن دولت اصولگرای آقای احمدی نژاد، از سال 1384، همراه با تغییر سیاست های کلی دولت، سیاست های فرهنگی و هنری نیز در پی آن دستخوش تغییرات اساسی گشت . در این دوره با دور شدن هنر از مسیر تخصصی خود، از هنرهایی حمایت می شود که در جهت اهداف نظام حرکت کند . همچنین بسیاری از عکاسان و گالریهای هنری برای نمایش آثار خود رو به اکسپوها و بازارهای بین المللی می آورند؛ که دلایل آن را می شود در محدودیت های بیانی هنرمند، کم توجهی مخاطبان و قلت خریداران مشاهده کرد . در طول این دوران (1387- 1366) شاهد برپایی 11 دو سالانه بودیم . آنچه از بررسی دوسالانه‏های عکس ایران شاهد هستیم، این است که دو سالانه ها نقش قابل ملاحظه ای در رشد و شکوفایی هنر عکاسی معاصر نداشته اند. دلیل عمده ی آن را می توان وابستگی این گونه فعالیت‏های هنری به رویکرد و خط مشی فکری مدیران دولتی هنرهای تجسمی دانست، که خود بازتابی از سیاست های کلی دولت است. کلید واژه: نمایشگاه، جامعه شناسی، هنر عکاسی، دوسالانه، سیاست فرهنگی، ایران.

باربارا کروگر هنرمند عکاس- گرافیست پست مدرن آمریکایی از دهه 1980 به بعد به سبک ویژه ای در خلق آثارش رسید که امروزه او را با آثاری که به این شیوه خلق کرده است می شناسیم. این آثار شامل عکس ها و تصاویر سیاه و سفیدی است که وی از رسانه های جمعی چاپی نظیر روزنامه ها، مجلات و... می گیرد و در اندازه های بزرگ مجدداً چاپ می کند و روی این تصاویر عبارات متنی موجز، کنایه آمیز و تأمل برانگیزی اضافه می کند. این عبارات اغلب به شکل حروف سفید بر زمینه های سیاه یا قرمز هستند که در مواجهه با آنها به شدت نظر مخاطب جلب می شود. آثار کروگر دارای پیام های صریح و مستقیم اند و همواره در بر گیرنده مضامین اجتماعی هستند. محتوای این آثار اغلب معطوف به مسائل زنان و نقد مرد سالاری، مصرف گرایی، نقد قدرت و کلیشه محوری هستند که می توان هر کدام از آنها را بر اساس گفتار نظری حاکم بر آثار کروگر مورد نقد و بررسی قرار داد. کروگر از جمله هنرمندانی است که خود تلاش های زیادی در مطالعه نظری و تألیف مقالات وکتب انتقادی در زمینه فرهنگ و هنر داشته است، در نتیجه با مباحث نظری بیگانه نیست. از جمله جنبش های اجتماعی که اثر مستقیم آن را در کار کروگر می توانیم ببینیم جنبش فمینیسم یا همان جنبش زنان است که به خصوص از دهه 1960 در آمریکا به اوج خود می رسد. از آنجا که فمینیسم جهت گیری ها و اهداف متفاوتی را دنبال می کند این بررسی در فهم اینکه آثار کروگر متضمن کدام جهت گیری و رویکرد خاص فمینیستی هستند به ما یاری می رساند، به عبارت دیگر وقتی ما از رویکرد فمینیستی آثار هنرمند صحبت می کنیم دقیقاً راجع به چه نوع فمینیسمی حرف می زنیم. در مجموع و با انطباق آراء فمینیسم، پساساختار گرایی و پست مدرنیسم با مظاهری از آنها که در هنر تصویری کروگر دیده می شود، با نمونه نقد اجتماعی ای روبرو می شویم که به ما تذکر می دهد کروگر به شدت تحت تأثیر شرایط اجتماعی و گفتار نظری زمانه خود قرار دارد و او به معنای واقعی هنرمند زمان خود است.

تا به حال از این زاویه بیشتر به مسئله نگاه شده که هنرمند اثری را خلق می کند و آن اثر، اثر هنری ست. اما از این زاویه کمتر به مسئله نگاه شده که چه شرایط و بستری هنرمند را پرورش می دهد و هنرمند خلاق بر اثر چه شرایطی پرورش می یابد. آنچه در این مطالعه نکت? اصلی ست این مطلب است که عواملی از جمله اوضاع سیاسی یک دوران یا شرایط اجتماعی یک کشور، چه تأثیری در شکل گیری یک ذهن خلاق دارد. بتهوون به عنوان پایه گذار مکتب رمانتیک موسیقی در مرکز توجه این بحث قرار دارد و در یک مطالع? کتابخانه ای سعی در بررسی فضای اجتماعی- فرهنگی و اتفاقات سیاسی دوران زندگی بتهوون همچنین تحولات فلسفی و هنری موثر درشکل گیری عقاید و معیار های زیبایی شناسان? او به عنوان کسی که در تاریخ هنر حرکتی را موجب شد، انجام گرفت. این حرکت را با بررسی سیر تحول چهار سونات از موتسارت به بتهوون مورد شناسایی عمیق تری قرار می دهیم. با توجه به معاصرانی از جمله گوته و ناپلئون و همچنین همدوره بودن او با جنگ های اروپا و انقلاب های آمریکا و فرانسه، بتهوون دارای تعاملاتی با محیط اطراف خود است که در شکل گیری ذهن مستعد او برای تبدیل شدن به یک هنرمند خلاق موثر بودند. هر چند محیط پذیرای وین برای بروز خلاقیت های بتهوون و همچنین حمایت های مالی و عاطفی از وی از جمله دیگرعوامل موثر در این تحول محسوب می شوند.

تاثیر گذاری فلسفه بر سبک های هنری و معماری از دیرباز مورد توجه بسیاری از هنرمندان ، معماران و منتقدین بوده است. یکی از مکتب های اخیر فلسفی که بر معماری تاثیر فراوان داشته است تفکر دی ان کستراکشن است که توسط دریدا ارائه شده است. این سبک فلسفی و معماری در زمان ظهورش در اروپا و امریکا جنجال بسیاری به راه انداخت و موافقان و مخالفان بسیاری داشت. رواج این مکتب را می توان در اواخر دهه هشتاد و نود و نقطه اوج آن را سال 1988 و نمایشگاه معماران دی ا کنستراکتیویست در نیویورک دانست . تاکید این پایان نامه یافتن حلقه هایی است که معماری و فلسفه را در سبک دیکانستراکشن به هم پیوند می زند . در این میان نقش مباحث فلسفی اندیشه های دریدا مانند تفاوط، رد، تصمیم ناپذیرها را به راحتی می توان در معماری دنبال کرد . لذا نخست با شرح این تعاریف فلسفی به تبیین نقش کلیدی آنها در معماری پرداخته و سپس با ذکر نمونه هایی از کاربرد آن در معماری توسط معماران صاحب نام این سبک به اهمیت نقش این اندیشه در معماری تاکید خواهم کرد.

رسال? پیش رو با نگاه برونگران? جامعه شناسی و با تکیه بر نظری? جامعه شناس هنر ، هوارد ساموئل بکر در صدد بررسی عکاسی هنری ایران است . مباحث مهمی در این نظریه مطرح است که ابعاد اجتماعی فعالیت هنری در امر تولید و عرض? اثر هنری را شامل می شود از جمله : جامع? هنری ، هنرمندان ، آموزش ، نظارت حامیان ، حقوق معنوی پدیدآورندگان و بازار کار مشاغل هنری ؛ و درامر تقاضا و فروش اثر هنری با رویکرد کلی اقتصاد به هنر در صدد بررسی حمایت نهادهای مختلف از عکاسی هنری از جمله نهادهای دولتی ، خصوصی ( نگارخانه ها و انتشارات و جامع? مجازی ) و بازار آزاد ( حراجی های هنری ) است . در کل نگاه به جامع? عکاسی هنری و عوامل دست اندرکار در امر تولید وتقاضای اثر هنری مدنظر پژوهش پیش رو بوده است . و نتایج زیر از آن حاصل شده است : - هر هنری بر یک تقسیم کارِ گسترده تکیه دارد. - نهاد دانشگاه مهم ترین نهاد در جهت رشد عکاسی ِ هنری ایران بالاخص تربیت هنرمندان بوده است اگرچه عکاسان هنری ایران از منبع و پشتوان? قویِ نظری برای خلق آثارشان برخوردار نیستند . - تولید ، توزیع و پذیرش اثر هنری در ارتباط مستقیم با نظام عرضه و فروش است . - دولت ایران حامی پررنگی برای عکاسیِ هنری نیست بلکه آن را از صنایع ِ تابع خود می داند و به عنوان مهم ترین ناظر جامع? هنری مطرح است که این نظارت در جهت انزوای جامعه هنری پیش می رود . - موثرترین حامیِ عکاسیِ هنری در ایران نگارخانه داران هستند . - عمده خرید و فروش آثار عکاسی هنری ایران در حراجی های بین المللی صورت می گیرد . کلید واژه ها : جامعه شناسی هنر ، عکاسی هنری ، هنرمند ، نهاد ، جامع? هنری ، اقتصاد

فرهنگ و هنر ظرفیت بالایی برای بروز ویژگی های اجتماع دارند.در این میان موسیقی به عنوان یکی از اجزای هویت و فرهنگ، بواسط? فراگیری، قابلیت دسترسی و تولید و ارائه در میان هم? اقشار جامعه، بیش از هر هنر دیگری، استعداد نمایاندن جهت گیری فرهنگی و ساختار هویتی جامعه را داراست.هدف این پایان نامه آن است تا با بررسی شکل رابط? مصرف موسیقی و ویژگی های طبقات مختلف، که در سلیقه بروز می یابد، وضعیت کنونی فرهنگ افراد با پایگاههای مختلف اجتماعی را در جامع? ایران بسنجد، به این منظور ابتدا نظریات مختلف پیرامون این رابطه گردآوری و تحلیل می شوند تا ایده هایی همخوان و جوابگو برای جامع? امروز ایران استخراج شود. سپس ژانرهای گوناگون موسیقی که سنجش آنها می تواند، اعم مصرف موسیقی در جامع? ایران را پوشش دهند، انتخاب می گردند. از آنجایی که امروزه دیگر خط کشی و محدوده گذاری تحت عنوان طبقات اجتماعی غیر دقیق و غیر قابل قبول است، ویژگی های مشخص کنند? طبقات اجتماعی گزیده می شوند. در انتها بررسی نحو? ارتباط بین ویژگی های طبقات اجتماعی و ژانرهای موسیقی به کمک تحلیل نرم افزاری داده ها و انطباق آنها با نظریات سنجیده شده وشکل و نحو? این ارتباط را مشخص می کند. از نتایج حاصل از این تحلیل ها می توان پی برد که تا حدودی نظریه پیر بوردیو پیرامون ارتباط مستقیم سلیقه و طبقه و نیز اید? پیترسون دربار? تنوع ژانرهای مصرفی در افراد با سرمای? فرهنگی بالاتر، در میان دانشجویان دانشگاههای تهران سازگار هستند.

چکیده در این پژوهش، با توجه به اهمیت دین به مثابه نظم دهنده زندگی اجتماعی و سینما به مثابه مهمترین هنر دیداری امروز، قابلیت و امکان سازگاری دین و سینما بررسی شده است. به این منظور، در آغاز انعطاف پذیری سینما به مثابه یکی از وسایل ارتباط جمعی بررسی شده و سپس ویژگی های مبلغ دینی ارائه گردیده است. از آنجا که فیلم های فراوانی درباره پیامبران و قدیسان و حکایت های دینی ساخته شده است و به تدریج تماشاگران و برخی از نظریه پردازان سینما آنها را فیلم های تاریخی یا دینی نامیده اند، لازم است نخست این اصطلاح بررسی شود و آنگاه ویژگیهای این نوع سینما معرفی گردد. در این پژوهش به نمونه هایی از فیلم های یهودی، مسیحی و اسلامی پرداخته می شود و دو نمونه بنیادین، یعنی سینمای مصر و ایران پس از انقلاب، به عنوان معرف سینمای دینی اسلامی انتخاب شده است. در بحث تصویر و موسیقی (دو رکن اصلی سینما) در اسلام، چند نظر متفاوت وجود دارد، که مستقیماً به حلال یا حرام بودن سینما منجر شده است. بنابراین، با استفاده از آیات قرآن، احادیث پیامبر و اهل بیت و نیز فتواهای مراجع تقلید و مفتیان، و به روز کردن برخی از تفاسیر و فتواها، به بحث بازیگری و حضور زن در سینما پرداخته شده است. از آنجا که نخستین نمونه جهانی فیلم دینی اسلامی ـ یعنی فیلم مصطفی عقاد به نام الرساله ـ گرفتار برخی قیدوبندهای سیاسی و شرعی شده است، به عنوان الگو انتخاب گردیده است. از این گذشته، یک فصل کامل به معرفی عقاد و روش وی در ارائه بعثت پیامبر و مرحله انتشار اسلام و نیز تمهیدهای وی برای پرهیز از اشکالات شرعی و عرفی اختصاص یافته است. گفتنی است که روش عقاد در این فیلم، به صورت الگویی برای ساخت فیلمها و مجوعه های داستانی اسلامی درآمده است.

نظم اجتماعی مدرن، با تحول اندیشه ی بشر از دوران کلاسیک به دوران مدرن شکل گرفت. این مفهوم از نظم اجتماعی با تبلور مفاهیمی چون طبقه بندی، نام گذاری و جدول سازی از پدیده ها، جامعه ای بر پایه ی تولید تفکیک شده ی صنعتی، تقسیم کار پیچیده، نهادهای اجتماعی و طبقات عینیت یافته را پایه گذاری کرد. جامعه ای ساخته شده برپایه عقلانیتِ پیوسته با دانش که دست کم در صد سال نخست ظهورش انتظار می رفت از نظمی خلل ناپذیر پیروی کند. از دیدگاه نگارنده و در راستای هدف نهایی این متن آن چه در جامعه ی مدرن از اهمیتی ویژه برخوردار بود رشد و عینیت یافتن تدریجی گروهی اجتماعی بود که بر زمینه ای گسترده و متغیر در چهارچوب زمان و مکان می توانیم مفهوم طبقه ی متوسط را برای متمایز کردن و تعین یافتن به آن نسبت دهیم. ساختاری اجتماعی به مثابه ی یک طبقه ی متمایز که سوژه در مفهوم اجتماعی آن ـ یا به عبارت دیگر سوژه ی اجتماعی ـ را برای نخستین بار عینیت می بخشید. عکاسی در دل فرایندی زاده شد که به ساخته شدن اجتماعی بر پایه ی نظم مدرن منجر گشت. طبقه ی متوسط به عنوان تعریفی از شیوه ی زندگی گروهی از انسان ها در جوامع مدرن در مرکز این پویایی قرار داشت و عکاسی به فاصله ای اندک بدل به یکی از کارآمد ترین ابزارهایی (و درست تر این که بگوییم عناصری) شد که در مناسبات قدرت در جامعه، دست به کار باز تولید تمامی جنبه های این ساختار اجتماعی شد. طبقه ی متوسط در مرکز و باقی جامعه به نوعی در حاشیه، توسط دوربین نظارت می شد و نظارت می کرد. طبقه متوسط جنبه های گوناگون آن چه را در وسیع ترین مفهوم آن عکاسی نام داشت تولید و مصرف می کرد. دوربین در ادارات پلیس، دیوانه خانه ها، بیمارستان ها، مدارس، آتلیه ها و ... ابزار محبوبی برای شکل دادن به الگوی انسان متوسط (هویت طبقه ی متوسط) بود. در این متن با در نظر گرفتن بستر بسیار متغیر و رو به رشد مفهوم طبقه ی متوسط و با توجه به مفاهیم پایه ای جامعه شناسی و تاریخ علم و با کمک گرفتن از مبانی نظری ارائه شده توسط میشل فوکو تعریفی کلی از آن را مد نظر قرار داده، نشان می دهیم که این ساختار اجتماعی چگونه به شیوه ای ریشه ای به تعیین کننده ترین مفاهیم و مصادیق تاریخ عکاسی را در طی سده ی نوزدهم شکل گرفتند پیوند خورده است. عکاسی که از دل دانش بیرون جسته بود با تقلید نگاه بی طرف مشاهده گر اندیشنده بر پیوند خود با دانش و در نتیجه قدرت در جامعه تأکید می کرد. عکاسی با برگرفتن تفکیک ـ انتزاع می کوشید موضوع دانش (بدن میانگین/ سرنمون انسان طبقه ی متوسط) را از طریق قطعه قطعه کردن، به سوژه ی نگاه خیره ی شبه علمی دانش و بستری برای جاری شدن مناسبات قدرت تبدیل نماید. عکاسی به چهار طریق به طبقه ی متوسط پیوند می خورد: نخست، در حوزه ی اقتصادی می تواند تبدیل به یک شغل برای افراد این طبقه شود؛ دوم، می تواند به مثابه ی یک کالا (چه عکس و چه ابزار) بر الگوی مصرف این طبقه تأثیر بگذارد؛ سوم، از طریق ورود به بازنمایی به شیوه های متفاوت از تهیه ی یک پرتره ی ساده نزد یک آتلیه معمولی تا تولید اثری هنری تبدیل به بخشی از هویت افراد این طبقه گردد؛ و چهارم، با دامن زدن به آیین های زندگی در جوامع مدرن هم چون خانواده، گاهی تبدیل به بخشی از آیین گردد و گاه تبدیل به ثبت کننده و استحکام بخش به آن شود.

در این نوشتار مسئله "انگیزش" به عنوان پراهمیت ترین مسئله ای که در دنیای مدیریت خودنمایی می کند موضوع تحقیق قرار گرفته است این تحقیق در سه بخش صورت پذیرفته است. ابتدا موضوع مورد بحث از دیدگاه اندیشمندان غربی مورد بحث قرار گرفته که اهم آن عبارتند از: مطالعه اجمالی در مورد انسان، هستی ... تفکرات انسان معاصر غربی (به عنوان مقدمه ای که پایه های فکری تئوریهای انگیزشی را در دنیای مدیریت غرب و به عبارت وسیعتر در علوم انسانی رقم می زنند) پرداخته شده و بعد از آن به چند نظر رایج انگیزشی (محتوایی-فرآیندی) و مسائلی در مورد طراحی شغل، مدیریت و انگیزش و بالاخره بهره وری و ارتباط آن با موضوعات فوق مورد مطالعه قرار گرفته اند. در بخش بعد از دیدگاه اسلام به مطلب مذکور نظر افکنده شده است که رئوس مطالب آن حول محورهایی از قبیل: کلیاتی پیرامون انسان، روابط انسان، معرفی اجمالی انسان و در پی آم در خصوص دو بال انسان یعنی علم و ایمان و اثرات آن در کار و زندگی مطالبی مطرح شده است. پس از آن به طرح نظریه اندیشمندان اسلامی در این باب پرداخته و ادامه بحث با بیان نظرات انگیزشی دنبال شده و در انتها با نگاهی بر مدیریت در اسلام، انگیزش و مدیر، کار از دیدگاه اسلام و فرهنگ بهره وری، بحث خاتمه یافته است. بخش سوم اختصاص دارد به تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از 6 پرسشنامه که توسط شاغلین (کارشناسان صف و ستاد) سازمانها تکمیل شده است. در خاتمه جمع بندی، نتیجه گیری و پیشنهادات لازم ارائه گردیده است. در کلیه بخشها سعی شده جهت تفهیم بیشتر مطلب از نمودار و جداول مناسب موضوع استفاده شود و در پایان هر بحث چکیده مطلب مورد بررسی در قالب حاصل کلام عنوان گردد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

این رساله، به بررسی بستر ویژه ای که جامعه، فرهنگ و هنر ایتالیا در بوجود آمدن جنبش ترانس آوانگارد، در دهه ی 1980 م آماده کرده بود می پردازد. این جنبش جزیی از تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در سطح جامعه ی جهانی است. فرض بر این است که جنبش ترانس آوانگارد ایتالیا تحت تاثیر نقاشان متافیزیک به خصوص دی کی ریکو هستند، همینطور تاثیر پذیر از جنبش آرته پوورا است. شباهت ها و تفاوت هایی با آرته پوورا و همچنین با جریان نئواکسپرسیونیسم آلمان دارد، برگرفته از جریان کلی بازگشت به نقاشی فیگوراتیو است. و با کیفیتی پست مدرنیستی به وجود آمده است. به عبارت دیگر جنبش ترانس آوانگارد فقط یک شیوه اکسپرسیونیستی نبود؛ دورانی در هنر بود که در بستر ویژگی های فکری، فرهنگی، فلسفی در غرب شکل می گرفت. این جنبش به بخشی از واقعیت ذات انسانی جلب می شود که در تاریخ نقاشی چند سده، حتی در هنر مدرن نادیده انگاشته شده بود. این گروه نقاشان ایتالیایی به طور کامل ماهیتی نئواکسپرسیونیستی دارند. و 5 عضو دارد که عبارتند از: سندروکیا، فرانچسکو کلمنته، انزوکوچی، میموپالادینو و با معروفیتی بسیار کمتر نیکولا دماریا هستند. در شیوه ی نئواکسپرسیونیسم نوین ایتالیا، عناصر قدرتمندی که به نحوی از گذشته گرفته شده اند به وفور یافت می شود. اصطلاح ترانس آوانگارد، اولین بار توسط آچیله بونیتو اولیوا منتقد ایتالیایی، در مقاله ای که در سال 1979 در مجله فلاش آرت نوشت، عنوان گردید. تلاش این رساله یافتن صحت فرضیات است . در این راه به ملاحظه و بررسی آثار هنرمندان جنبش پرداخته شده است. تحلیل آثار هنرمندان، مقایسه جنبش ترانس آوانگارد با نئواکسپرسیونیسم آلمان، آرته پوورا و همچنین تاثیرپذیری از جورجیو دی کی ریکو، مانزونی و فونتانا، بر اساس منابع تاریخی و کتابخانه ای صورت گرفته است.

هر رویدادی در هنر می تواند بازخوردی در اندیشه داشته باشد و هر اندیشه جدیدی، ایده های هنری تازه ای به بار می آورد. هدف کلی این تحقیق بررسی تاثیرات متقابل میان هنر و اندیشه است، که با بررسی سوررئالیسم (هم در ابعاد یک جنبش و هم به عنوان رویکردی بشری که فاقد زمان و مکان است) در نسبت با روانکاوی مکتب لکان، تاثیرات متقابل این دو حوزه بر یکدیگر را مورد توجه قرار می دهد. در این تحقیق ابتدا به طور مختصر به نظریات زیگموند فروید پرداخته شده و مشترکات دو مبحث روانکاوی و هنر مورد بررسی قرار گرفته و سپس مکتب لکان مطالعه شده است. در فصل بعد، جنبش سوررئالیسم به لحاظ تاریخی و نیز از نقطه نظر اهداف و آرمانهای جنبش بررسی شده است. در ادامه ابتدا نقطه عطف تاریخ روانکاوی و هنر یعنی ملاقات دو شخصیت کلیدی (ژاک لکان و سالوادور دالی) که منجر به تاثیر به سزای هنر در روانکاوی شده است مورد کنکاش قرار گرفته و سپس برای تبیین مباحث ژاک لکان در زمینه ای هنری، به نقد و تحلیل دنیای هنری دالی از منظر لکان پرداخته شده است. در پایان، سوررئالیسم بدون زمینه تاریخی، در جایگاه امروزین آن از دیدگاه نقد روانکاوانه لکانی در سینمای دیوید لینچ مطالعه گردیده است. در بخش نتیجه گیری نیز به این سوال که «آیا می توان خوانش روانکاوانه را به عنوان خوانشی نهایی برای اثر هنری در نظر گرفت؟»، پاسخ داده شده است.

فرهنگ و تمدن سیلک کاشان ، با در برداشتن استقرارهای متوالی از اواسط هزاره ی ششم ق.م تا اوایل هزاه ی اول ق.م ، از جمله فرهنگ های مهم فلات ایران محسوب می شود .شاید بتوان گفت بارزترین خصیصه ی هنری این فرهنگ کثرت و تنوع در نقوش به کار رفته بر روی سفالینه هایش می باشد . در این رساله تلاش نموده ایم که اصول و روش طراحی این نقوش را در هر دوره بررسی و تحلیل نماییم. چیزی که مشخص است ، این نقوش چه از نظر ساختار و چه از نظر محتـوا ، تحـت تأثیر عوامل گوناگونی از جمله ، شرایط اقلیمی و زیست محیطی ، باورها و اعتقادات قومی و تأثیرات مناطق همجوار بوده اند . از این رو عمده ی مطالب این رساله بر محور بررسی موارد ذکر شده ، تنظیم یافته است . با بررسی دسته ای از نقوش مناطق گوناگون فلات مرکزی ایران ونیز سرزمین های همجوار(به خصوص ایلام و بین النهرین)، درمی یابیم که رابطه ای مستمر، بین این مناطق وجود داشته است.این ارتباط در دیگر زمینه های فرهنگی ، از جمله باورها واعتقادات نیز به چشم می خورد. با این وجود باید گفت ، هر منطقه به خاطر داشتن شرایط متفاوت فرهنگی ، دارای مبانی جداگانه ای در امر نقش پردازی می باشد. این مهم ، درمورد سیلک نیز صادق است ، چنانکه نتایج بررسی های مبانی نقوش آن را نمی توان به دیگر مناطق تعمیم داد. عمده ی نقوش سفالینه های سیلک را، نقوش هندسی تشکیل می دهند ، اما نقوش جانوری ، گیاهی ، انسانی و حتی اجرامی هم کمابیش دراین میان به چشم می خورند. با نادیده گرفتن جزییات می توان عنوان کرد ، همه ی نقوش غیرهندسی ، از چند اصل ثابت پیروی می کنند ؛ اگر چه تفاوت در جزییات در هر دوره کاملاًً محسوس است .