زمینه و هدف: یکی از شایع¬ترین مشکل شغلی در کارکنان پرستاری، آسیب به کمر می¬باشد که در صورت مزمن شدن به مشکلات متعددی از جمله؛ درجات مختلف ناتوانی، تأثیر بر فعالیت-های روزمره زندگی و مشکلات جسمی _عاطفی منجر می¬گردد و همچنین تأثیرات جدی بر روی کیفیت زندگی این افراد می¬گذارد. آموزش به افراد دارای کمردرد موجب پیشگیری، کاهش ناتوانی جسمانی و ارتقای کیفیت زندگی خواهد شد. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر برنامه آموزشی مرتبط با سلامت فیزیکی، جهت کاهش کمردرد و ارتقاء کیفیت زندگی کارکنان پرستاری مبتلا به کمردرد مزمن می¬باشد. مواد و روش¬ها: در این پژوهش نیمه ¬تجربی، 119 نفر از کارکنان پرستاری مبتلا به کمردرد مزمن، شاغل در چهار بیمارستان شهرستان یزد، در دو گروه مداخله (60 نفر) و شاهد (59 نفر) شرکت نموده¬اند. گروه مداخله در یک برنامه آموزشی شامل؛ یک جلسه با میانگین مدت زمان 180 دقیقه در گروه¬های 8-7 نفره شرکت کردند. جزء فیزیکی کیفیت زندگی کلیه آزمودنی¬ها، قبل و 3 ماه بعد از مداخله آموزشی بوسیله پرسشنامه 36 سوالی کیفیت زندگی ارزیابی شد. همچنین برای سنجش درد، از ابزار معیار درجه بندی شده درد استفاده شده¬است و در نهایت داده¬ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته¬ها: علیرغم همسان بودن دو گروه در بدو مطالعه، میانگین و انحراف معیار ابعاد جسمانی کیفیت زندگی و میزان درد گروه مداخله، 3 ماه بعد از مداخله در مقایسه با گروه شاهد دارای تفاوت چشمگیری بود و وضعیت بهتری را نشان می¬داد. به عبارتی نمرات عملکرد جسمانی در گروه مداخله و شاهد به ترتیب 32/72(46/9) و 50/60(68/9) با (0001/0 >p)، محدودیت نقش به علت مشکلات جسمانی 18/58(64/22) و 88/47(25/24) با (019/0 >p)، درد جسمانی 96/59(55/17) و 05/38 (90/13) با (0001/0 >p) و سلامت عمومی 1/69(95/11) و 27/51(79/13) با (0001/0 >p) بود. همچنین نمرات شدت درد گروه مداخله نسبت به گروه شاهد به ترتیب با میزان¬های 70/4(75/1) و 16/6(63/1) و با (0001/0 >p) دارای تفاوت معنا¬داری بود. نتیجه گیری: برنامه آموزشی مبتنی بر سلامت فیزیکی، توانست در کاهش شدت کمردرد و ارتقاء ابعاد عملکرد جسمانی، محدودیت نقش به دنبال مشکلات جسمانی، درد جسمانی و سلامت عمومی کارکنان پرستاری موثر باشد. کلمات کلیدی: کمردرد مزمن ، برنامه آموزشی ، کیفیت زندگی ، کارکنان پرستاری ، سلامت فیزیکی .

یکی از عوامل مهم خطرساز در بیماریهای قلبی وعروقی افزایش چربیهای خون می باشد. بطوریکه براساس تحقیقات انجام شده حدود 1.4 بیماران قلبی دچار هیپرلیپیدمی هستند اشخاصی که سطح کلسترول خونشان بالا است چهار برابر بیش از آنهایی که سطح کلسترول خونشان پایین است در معرض ابتلا به بیماریهای قلبی و عروقی قرار می گیرند. از طرفی هر 1% کاهش در مقدار کلسترول خون 2% خطر ابتلا به بیماریهای قلبی و عروقی را کاهش می دهد کاهش چربیهای خون می تواند جان میلیونها نفر انسان را در جهان نجات بخشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی و مقایسه سه روش آموزش درمانی - دارودرمانی و حجامت درمانی در کاهش سطح لیپیدهای خون در مبتلایان به هیپرلیپیدمی می باشد. پژوهش حاضر یک تحقیق تجربی با مداخله محقق تحت سه روش فوق الذکر در سه گروه است که بطور تصادف انتخاب شده اند جامعه پژوهش این مطالعه بین30 تا 50 سال می باشد و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه حاوی اطلاعات دموگرافیک و پایه و آزمایشات تشخیص هیپرلیپیدی )‏‎(hdlc, ldlc, t.col.tg)‎‏ قبل و بعد از مداحله است. پس از انجام پیش آزمون برنامه آموزش برای گروه آموزش طراحی و اجرا گردید پس از گذشت 2 ماه از مداخله محقق مجددا آزمایشات کلینیکی و تکمیل پرسشنامه را در هر سه گروه انجام داد و نتایج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج حاصله نشان داد که در هر سه گروه بعد از مداخله نسبت به قبل تغییرات معنی داری در هر 4 فاکتور مورد آزمایش دیده شد و میزان متوسط تغییرات در هر سه گروه تقریبا 7% گزارش دش.از طرفی در مقایسه سه روش با هم در کاهش لیپیدهای خون اختلاف معنی داری دیده نشد یعنی هر سه گروه تقریبا به یک میزان قادر به کاهش لیپیدهای خون هستند. در تجزیه و تحلیل نهایی در گروه آموزش درمانی علاوه بر تغییرات در لیپیدهای خون تغییرات مثبت در میزان آگاهی نگرش و عملکرد نیز دیده می شود.