این پژوهش تحت عنوان بررسی تاثیر آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان تهوع و استفراغ بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی که در سال 1380 در بخش شیمی درمانی انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی (ره) تهران انجام شد. یافته ها نشان می دهد ، اختلاف معنی داری از نظر شدت و مدت تهوع بعد از شیمی درمانی (در منزل ) در دو گروه آزمون و شاهد وجود دارد. و نیز آزمون آماری کای دو تفاوت معنی داری از نظر شدت تهوع بعد از شیمی درمانی بین دو گروه آزمون و شاهد نشان می دهد. اما آزمون آماری تی مستقل اختلاف معنی داری را از نظر مدت تهوع بعد از شیمی درمانی بین دو گروه آزمون و شاهد نشان نمی دهد. آزمون آماری تی مستقل از نظر میانگین دفعات استفراغ بعد از شیمی درمانی بین دو گروه آزمون و شاهد اختلاف معنی داری را نشان نمی دهد و نیز آزمون آماری کای دو تفاوت معنی داری از نظر شدت استفراغ بعد از شیمی رمانی بین دو گروه آزمون و شاهد نشان نمی دهد. بدین ترتیب فرضیه پژوهش (شدت و دفعات استفراغ بعد از شیمی درمانی در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد کاهش می یابد)تایید نمی شود. یافته ها نشان داد ، آرامسازی پیشرونده عضلانی بطور موثر سبب کاهش شدت و مدت تهوع حین و بعد از شیمی درمانی شده و نیز شدت و دفعات استفراغ حین شیمی درمانی و شدت تهوع بعد از شیمی درمانی را کاهش داده است . پیشنهاد می شود ، از آرامسازی پیشرونده عضلانی به عنوان مراقبت پرستاری برای بیماران تحت شیمی درمانی استفاده شود.