در تاریخ ما نقاشی و شعر در هم گره خورده اند. نگارگران ایرانی از اواخر سده 8 تا اوایل دوران معاصر آثاری خلق کردند که جوهر ، حال و هوا و معنای شاعرانه را در بیننده برمی انگیخت. سفارش نسخه های نفیس و زیبا و اشعار کلاسیک از سوی دربار ، حکام و شاهزادگان سلسله های حاکم بر ایران موجب استحکام پیوند بین هنرهای ادبی و بصری شد. در این راستا محقق با توجه به شهرت شعرای سبک خراسانی (فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی) به طبیعت گرایی و همچنین گرایش کمال الدین بهزاد نقاش قرن نهم و دهم به طبیعت ، به بررسی تطبیقی نگاره های بهزاد با اشعار سبک خراسانی پرداخته است. محقق نتیجه گرفته که برخی از نگاره های بهزاد از منظر طبیعت گرایی از شعرای سبک خراسانی الهام گرفته شده اند و بعضی از آثار وی که در متن پژوهش به طور کامل توضیح داده شده است در طبیعت گرایی شعر مصور اشعار ایشان است