پس از بدست آوردن نتایج، مشخص شد که در طی سالهای 1375 و 1374 ه. ش تعداد 3183 نوزاد تحت بستری قرار گرفته اند که از این تعداد 1991 نفر پسر و 1179 دختر (یعنی 62/76 درصد از کل نوزادان پس و 37/16 درصد آنها دختر) بوده اند. اختلاف فاحش بین درصد نوزادان پسر و نوزادان دختر بستری شده، این مطلب که در کل، نوزادان پسر نسبت به نوزادان دختر به بیماریها حساسترند را بیاد می آورد. ولی اختلاف زیادتر از آن است که از این نظر توجیه پذیر باشد. زیرا نسبت نوزادان بستری شده پسر به دختر در کل منطقه حدود 50 درصد می باشد، لذا بنظر می رسد که احتمالا فرهنگ خاص مردم منطقه نیز در این امر دخالت داشته است . متاسفانه در بین اغلب آنها فرزند پس بیشتر مورد توجه و علاقه بوده و احیانا با دیدن علایم بیماری، بیشتر به فکر ارجاع آنان به پزشک و بیمارستان می افتند. البته مورد فوق باید بیشتر مورد بررسی و علت یابی قرار گیرد تا مشکل و علت اصلی یافت شده و تا حد ممکن در رفع آن کوشش شود.

سن بیماران مبتلا در محدوده 6-12 ماه بوده است و با افزایش سن احتمال ابتلا نیز کمتر می گردید. 2 - پسرها بیشتر از دخترها مبتلا شده بودند. 3 - اکثریت بیماران را بچه های شهری تشکیل می دادند. 4 - فرزندان افراد کارگر (طبقه پائین جامعه) بیشتر از دیگر طبقات مبتلا شده اند. 5 - اکثریت بیماران دارای سطح کلسیم نرمال بوده اند. 6 - قریب به اتفاق بیماران در بدو مراجعه با تشخیص تب و تشنج و در وحله بعد با تشخیص پنومونی بستری شده بودند. 7 - حد متوسط بستری در بیمارستان حدود 7 روز بوده است . 8 - بچه هایی که از شیر مادر تغذیه می کردند بیشتر از بچه هایی که از غذای معمولی استفاده می کردند مبتلا شده بودند. 9 - اکثریت بیماران مبتلا دارای علامت ریکتزروزاری در گرافی قفسه سینه بوده اند. 10 - پنومونی به همراه ریکتزاز نوع برونکوپنومونی بیشتر بوده است . بطور کلی می توان نتیجه گرفت که بیماران 6-12 ماهه ای که با تب و تنشنج با پنومونی مراجعه می کنند بهتر است که بر ایشان رادیوگرافی مچ دست نیز صورت گیرد.

در بررسی هایی که پیرامون درمان 40 مورد سندرم نفروتیک که طی سالهای 68 الی 70 در مرکز آموزشی درمانی رازی کرمانشاه بستری و تحت آزمایشات لازمه و درمان قرار گرفته بودند مشخص شد که این بیماران بر اساس وزن و میزان ادم تحت درمان با دیورتیکهایی از قبیل rurosemide و spironolactone و hydrochlorothiazid قرار گرفته بودند که دیورتیکی که بیشتر از همه مورد استفاده قرار گرفته است furosemide بوده است بطوری که از 40 بیمار حدود 36 بیمار یعنی حدود 90 درصد موارد این نوع از دیورتیک را دریافت نموده و در 10 مورد یعنی 25 درصد موارد از درمان توام با spirono-lactone و در 6 مورد یعنی 15 درصد موارد از hydrochlorothiazid در درمان ادم استفاده شده است . هم چنین این بیماران بطور متوسط بمدت 10 روز تحت درمان با دیورتیک قرار داشته اند. همچنین در 5 بیمار به دلیل شدت ادم و هیپوآلبومینمی و کاهش حجم داخل عروقی و بروز علائم شوک ، آلبومین داخل وریدی برای بیمار تزریق کردیده بود. در مورد درمان با کورتیکواستروئیدها باید ابراز داشت که پس از تایید تشخیص سندرم نفروتیک توسط علائم بالینی و آزمایشات خون و ادرار، بیماران بر اساس وزن تحت درمان با پرونیزون قرار می گرفته اند و میزان پاسخ درمان بیمار به پرونیزون براساس زمان شروع درمان تا زمان پا شدن ادرار از پروتئینوری سنجیده می شد و بر این مبنا اکثر بیماران بستری در بیمارستان رازی بین روزهای 8 الی 16 پس از شروع درمان، ادرار این بیماران به تحالت نرمال و بدن پروتئینوری بازگشته که معیاری برای پاسخ به درمان محسوب می گردد نمودار شماره 4 بیانگر نحوه پاسخ بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک به درمان با پردنیزون می باشد. همچنین در بررسیهای آزمایشگاهی که از این 40 مورد بیمار مبتلا به سندروم نفروتیک بعمل آمد میانگین کلسترول پلاسمایی در حدود 364 و میانگین تری گلیسرید در حدود 354 میلی گرم درصد بوده که بیانگر وجود هیپرلیدمی در سرم و در واقع بیانگر یکی از خصوصیات این بیماری است . همچنین در ارزیابی انجام شده از آلبومین و پروتئین کلی سرم این بیماران مشخص شد که آلبومین این بیماران در حدود 3ˆ1 میلی گرم درصد و پروتئین سرمی در حدود 5ˆ5 میلی گرم درصد بوده که در هر 2 مورد کاهش به چشم می خورد این در حالی است که حدود نرمال برای آلبومین (3-5) و برای پروتئین (6-8) می باشد. همچنین بررسی ادرار این 40 بیمار نشان داد که در 14 مورد یا بعبارتی 35 درصد بیماران میزان پروتئینوری (300-999 mg/d.1)+3 و در 17 مورد مورد یا بعبارتی5ˆ42 درصد بیماران میزان پروتئینوری (100-299 mg /d.1)+2 و در 9 مورد یا 5ˆ22 درصد پروتئینوری در حدود (30-99 mg/d.1)+1 بوده است . همچنین آزمایش ادرار این بیماران نشان داد که در 15 مورد کاستهای گرانولر و در 10 مورد کاستهای هیالن و در 5 مورد کاستهای اورات در ادرار وجود داشته است .

زردی یک سندرم شایع و مهم در دوره نوزادی است که در هفته اول زندگی در 60% نوزادان فول ترم و 80% نوزادان نارس دیده می شود. در میان نوزادان دچار هیپربیلی روبینمی دسته ای از نوزادان - عمدتا در کشورهای حوزه مدیترانه و آسیای شرقی - هستند که هیچگونه ریسک فاکتور شناخته شده ای در رابطه با افزایش بیلی روبین در آنها یافت نمی شود. این دسته از بیماران را تحت عنوان هیپربیلی روبینمی ایدیوپاتیک و گاهی هیپربیلی روبینمی تشدید یافته نام می برند.در مطالعه حاضر سعی شده است با تحقیق بر روی نوزادان زرد بستری شده در بخش نوزادان بیمارستانی رازی در طی سال 1378، این دسته از بیماران انتخاب شده و حتی المقدور زمینه های مشترک بین آنها یافته شود.روش مطالعه بشکل توصیفی - مقطعی می باشد و روش اجرای طرح بشکل تکمیل فرمهای اطلاعاتی تنظیم شده برای تمام موارد بوده است.در میان 403 نوزاد زرد بستری شده در طی سال 1378، در 103 مورد (25%) علتی برای زردی یافت نشد (ایدیوپاتیک)، اکثریت این نوزادا از کرمانشاه، هرسین و صحنه بودند. تعداد پسرها بیشتر از دخترها بود (6/57%) اکثرا فرزند اول یا دوم بودند. میانگین زمانی شروع زردی 7/2، میانگین سن مراجعه 5 روزگی و متوسط تعداد روزهای بستری در آنها 7/2 بود. در 8/10% موارد تعویض خون انجام شده است. متوسط غلظت بیلی روبین غیرمستقیم سرم در آنها 4/20 میلی گرم در دسی لیتر بوده است. در 15 مورد هیستوری وجود زردی در فرزند دیگر فول ترم خانواده مثبت بوده است.