هدف این رساله ارائه توصیفی عینی و واقعی از ویژگیهای برنامه ریزی استراتژیک در صنعت خودروسازی ایران و موانع و تنگناهای رشد و تکامل آن در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی می باشد که در قالب فرضیات زیر مورد ارزیابی و آزمون قرار گرفته اند: الف -برنامه ریزی استراتژیک به مفهوم علمی آن کاربرد محدودی در شرکت ها و دستگاههای ذیربط در صنعت خودرو داشته است . ب - یکی از عوامل مهمی که در جهت بازدارندگی و رشد مطلوب برنامه ریزی استراتژیک در شرکت های خودروسازی عمل می کند فقدان ثبات در سیاست های دولت میباشد. ج - نارسائیهای نظام مدیریت یا فرآیند تصمیم گیری مانع از انجام موثر برنامه ریزی استراتژیک میگردد. بررسیهای انجام شده ضمن تائید فرضیات فوق بیانگر ابعاد زیر بوده است : -1 در دوره اول 62-68 برنامه ریزی استراتژیک در سطح شرکت ها وجود نداشته و وزارت صنایع و سازمان گسترش عهده دار این امر بوده اند ولیکن در وضعیت حاضر وزارتخانه تلاش می کند که تنها در نقش ناظر و سیاستگذار ظاهر گردیده و خود را مستقیما" درگیر اداره و مدیریت فعالیتهای اقتصادی ننماید. -2 تغییر سیاست های ارزی و صادرات وواردات مهمترین موانع رشد و توسعه برنامه ریزی استراتژیک محسوب گردیده اند. -3 فقدان نگرش استراتژیک و مهارت های مدیریتی و عدم تبیین روشن نقش و جایگاه استراتژیستها از جمله نارسائیهای مهم نظام مدیریتی دراین سالها بوده است . -4 ازآنجا که فرآیندتصمیم گیری در شرکت های خودروسازی فرآیندی سیاسی است لذا پیشنهادات و توصیه های ارائه شده در این چهار چوب مطرح گردیده اند .