در چند دهه اخیر روش های بررسی نابرابری ها در توزیع مراکز خدماتی بیشتر در قالب طرح های کاربری اراضی شهری، میزان سرانه کاربری ها و تحلیل با مدل های کمی رایج در قالب مناطق قراردادی شهرداری ( بدون توجه به شعاع حوزه نفوذ خدمات ) انجام گرفته است و به دسترسی به خدمات کمتر توجه شده است. در حالی که یکی از اساسی ترین عناصر ارتقاء دهنده کیفیت محیط شهری دسترسی مناسب به خدمات می باشد و یک عامل ضروری برای توفیق پایداری محیط شهری تلقی می شود. لذا در چنین شرایطی مدل های جدید تحلیل فضایی از جمله تحلیل شبکه و تکنیک های خودهمبستگی فضایی توانسته اند، مسأله ی دسترسی به خدمات شهری را نه تنها برای یک نوع خدمت خاص بلکه برای تعداد زیادی از خدمات تحلیل نمایند و چگونگی پراکنش فضایی خدمات (تمرکز و تفرق) و دسترسی شهروندان و در نهایت عدالت فضایی شهری را تبیین نمایند. از این رو هدف پژوهش حاضر تحلیل دسترسی به خدمات شهری و شناسایی نواحی تمرکز و تفرق خدمات شهری در قالب مدل یکپارچه دسترسی و شناخت رابطه بین توزیع فضایی جمعیت و خدمات شهری می باشد. در این پژوهش شهر شیراز با 9 منطقه شهرداری به عنوان نمونه مورد بررسی قرار می گیرد. روش پژوهش توصیفی ـ تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. در این راستا، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار arc gis، تکنیک های خود همبستگی فضایی، شاخص موران، آماره عمومی g و تحلیل همبستگی دو متغیّره ی موران صورت می گیرد. با توجه به تحلیل ها، شهر شیراز با ساختار فضایی گوناگون، الگوی نابرابری در دسترسی به خدمات شهری نشان می دهد. بنابراین در پایان پژوهش حاضر، پیشنهادها و راهکارهای اساسی به منظور دسترسی برابر به خدمات ارائه گردید.

چکیده ندارد.