هدف: هدف پژوهش حاضر هنجاریابی آزمون نگرش به زمان و رابطه ی آن با پیشرفت تحصیلی و بهزیستی روانشناختی دانش آموزان بوده است. روش: روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع زمینه یابی است. در این پژوهش جامعه آماری عبارت از کلیه دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه شهرهمدان که در سال 92-1391 مشغول به تحصیل بودند و تعداد نمونه ی آن 1200 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه شهر همدان، که 600 نفر ایشان دختر و 600 نفر ایشان پسر بودند و از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله به منظور انتخاب نمونه استفاده شده است. به منظور بررسی این موضوع ازپرسشنامه نگرش به زمان میللو و وورل، همچنین پرسشنامه بهزیستی روانشناختی فرم 42 سوالی ریف و همکاران، استفاده شده است. به منظور تحلیل داده های پژوهش جهت بررسی روایی آزمون نگرش به زمان از روش تحلیل عاملی و برای بررسی پایایی آزمون از روش دو نیم کردن و روش آلفای کرونباخ استفاده شده است. سپس برای بررسی رابطه پیشرفت تحصیلی با نگرش به زمان، همچنین رابطه ابعاد نگرش به زمان با ابعاد بهزیستی از همبستگی و برای بررسی معناداری تفاوت نگرش به زمان و ابعاد آن در دختران و پسران از تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که پایایی به دست آمده آزمون نگرش به زمان برابر 0/77است که حاکی از پایایی همسانی درونی خوب برای این مقیاس با این نمونه است. همچنین نتایج نشان داد که دانش آموزان آینده نگر مثبت هستند که البته میزان گرایش دختران به این نگرش بیشتر از پسران است. همچنین مشخص شد بین بهزیستی روانشناختی و نگرش به زمان ارتباط معناداری وجود داشت. همچنین بین پیشرفت تحصیلی با نگرش به زمان ارتباط معناداری وجود داشت اما بین پیشرفت تحصیلی با بهزیستی روانشناختی ارتباط معناداری وجود نداشت.