چکیده هدف: مقایسه تاثیر اسپلینت پالمار و اسپلینت دورسال مچ دست برپارامترهای هدایت عصبی عصب مدین در افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط مقدمه: سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین نوروپاتیهای اندام تحتانی است که در اثر گیر افتادن عصب مدین در مچ ایجاد می شود. در این تحقیق به بررسی نوع جدیدی از اسپیلنت(اسپیلنت دورسال مچ دست) بوسیله مقایسه با نوع مرسوم (اسپیلنت پالمار) بر اساس پارامترهای الکترودیاگنوزیس پرداخته شده است. روش بررسی: به منظور انجام یک مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی قبل و بعد، 22 بیمار زن مبتلا به cts خفیف یا متوسط مورد ارزیابی قرار گرفتند.بیماران مبتلا به cts درمان نشده که با انجام تست های الکترو دیاگنوزتیک، مبتلا به نوع خفیف یا متوسط شناخته می شدند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه (12 نفر)، اسپیلنت دورسال مچ دست و گروه دیگر(10 نفر) اسپیلنت پالمار مچ دست( هر دو در وضعیت نوترال مچ) دریافت نمودند و یک بار قبل از مداخله درمانی و بار دیگر به فاصله زمانی 4 هفته پس از مداخله درمانی، مورد ارزیابی توسط تست های الکترودیاگنوزتیک قرار گرفتند. متغیرهای موردبررسی شامل (تأخیر هدایت حسی و حرکتی دیستال عصب مدین، آمپلیتود و سرعت هدایت حسی و حرکتی بود. به منظور آنالیز داده های مطالعه از آزمون های دقیق فیشر، کولمو گروف اسمیرونوف، t مستقل و زوج شده استفاده شد. اهم یافته ها : نتایج به دست آمده نشان می دهد که پارامترهای هدایت عصب حسی و حرکتی مدین در هر دو گروه پالمار و دورسال پس از مداخله 4 هفته ای تغییر قابل ملاحظه ای در جهت بهبود داشته است.(05/0 p<). همچنین مقایسه پارامترهای الکترودیاگنوزیس حسی بین دو گروه پس از 4 هفته اختلاف معناداری را نشان داد. (05/0 p<) ولی مقایسه میانگین پارامترهای الکترودیاگنوزتیک حرکتی بین دو گروه پس از 4 هفته تفاوت معناداری رانشان نداد(05/0 p<). بحث و نتیجه گیری : استفاده از اسپیلنت نوترال مچ دست در وضعیت پالمار یا دورسال بر بهبود هدایت عصب حسی و حرکتی مدین موثر است و به نظر می رسد تاثیر اسپیلنت دورسال مچ دست بر بهبود پارامترهای عصب حسی، نسبت به اسپیلنت پالمار بیشتر باشد. کلید واژه ها: سندرم تونل کارپال خفیف و متوسط، اسپیلنت دورسال مچ دست، الکترودیاگنوزتیک، هدایت عصبی