این آزمایش به منظور برآورد احتیاجات متیونین قابل هضم بلدرچین ژاپنی از 7 تا 28 روزگی انجام شد. تعداد 540 قطعه جوجه بلدرچین 7 روزه در قالب یک طرح کاملأ تصادفی با 9 تیمار آزمایشی شامل سطوح متیونین قابل هضم (35/0، 40/0، 45/0، 50/0، 55/0، 60/0، 65/0، 70/0 و 75/0 درصد) با 4 تکرار و 15 پرنده در هر تکرار بصورت تصادفی بین 36 قفس آزمایشی تقسیم شدند. جیره پایه ای به منظور تامین تمامی نیازهای غذایی بلدرچین ژاپنی به استثنای متیونین فرموله شد و برای تهیه تیمارهای آزمایشی سطوح افزایشی مکمل –dl متیونین به جای نشاسته به جیره پایه افزوده شد. داده های مربوط به افزایش وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی در طول دوره آزمایشی اندازه گیری و ثبت شدند. نتایج نشان داد که افزایش وزن بدن و مصرف خوراک در سطح 5/0 درصد متیونین قابل هضم در دروه های مختلف رشد (7-14، 7-21 و 7-28 روزگی) افزایش یافتند (05/0>p). ضریب تبدیل غذایی در سنین 7-14 و 7-28 روزگی در سطح 5/0 درصد کمترین بود (05/0>p). سطوح متیونین قابل هضم تاثیر معنی داری بر نسبت وزنی قطعات لاشه (ران، سینه، کبد و طول روده باریک) در هیچ یک از مراحل رشد نداشت. همچنین، مشاهدات نشان داد که سطوح متیونین قابل هضم بر اندازه اندام های ایمنی (طحال و بورس فابرسیوس) تاثیر معنی داری نداشت (05/0<p)،

این پژوهش به منظور بررسی اثر جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله افتابگردان بر روی عملکرد، صفات لاشه، پاسخ ایمنی همورال و جمعیت میکروبی روده بلدرچین های ژاپنی از 11 تا 35 روزگی انجام شد. کنجاله آفتابگردان در پنج سطح با کنجاله سویا جایگزین شد (صفر، 25، 50، 75 و 100 درصد) و در یک طرح کامل تصادفی با 4 تکرار 12 پرنده ای در طول آزمایش تغذیه شدند. مصرف خوراک، افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل خوراکی به صورت هفته ای اندازه گیری شدند. جهت ارزیابی سیستم ایمنی همورال گلبول قرمز گوسفندی به عنوان آنتی ژن در روزهای 18 و 25 روزگی در سینه بلدرچین ها تزریق شد. نتایج نشان داد که سطوح کنجاله آفتابگردان بر روی افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل اثر معنی داری ندارند (05/0p>). مصرف خوراک به صورت معنی داری در پرنده های دریافت کننده سطح 100 درصد جایگزینی کنجاله آفتابگردان در دوره 18-11 و 25- 11 روزگی پایین تر بود (05/0p<). اما جیره های حاوی کنجاله آفتابگردان اثر معنی داری بر مصرف خوراک در 32-11 روزگی نداشتند. وزن نسبی سنگدان در پرنده های دریافت کننده 100 درصد کنجاله آفتابگردان به صورت معنی داری بالاتر از سایر سطوح جایگزینی کنجاله آفتابگردان بود. تیتر آنتی بادی بر علیه آنتی ژن گلبول قرمز گوسفندی تزریق شده در بین تیمارها معنی دار نبود، اما ایمنی همورال در تیمارهای حاوی کنجاله آفتابگردان نسبت به تیمار شاهد به سمت کاهش گرایش داشت (06/0p=). در سطح 50 درصد جایگزینی کنجاله سویا با کنجاله آفتابگردان باکتری های کلی فرم به صورت معنی داری بالاتر بودند (05/0p<). محاسبات مالی نشان داد که سطوح کنجاله آفتابگردان در جیره به طور قابل توجهی باعث کاهش هزینه های تولید گوشت شدند، در جایگزینی 75 و 100 درصد کنجاله سویا با کنجاله آفتابگردان حداکثر سود بدست می آید (05/0p<).

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تزریق (in ovo) گلوکز و گلایسین داخل تخم مرغ نژاد گوشتی بر میزان جوجه درآوری، افزایش وزن یک روزگی، رشد دستگاه گوارش، تکامل سیستم ایمنی و عملکرد کلی جوجه های گوشتی انجام گرفت. در روز 18 جوجه کشی 180 عدد تخم مرغ بارور نژاد راس، وزن کشی شده و به 6 گروه آزمایشی شامل 1) گروه شاهد (بدون تزریق)، 2) تزریق 5/0 میلی لیتر آب مقطر، 3) تزریق 5/0 میلی لیتر گلوکز 15 درصد، 4) تزریق 5/0 میلی لیتر گلوکز 25 درصد، 5) تزریق 5/0 میلی لیتر گلایسین 1 درصد، 6) تزریق 5/0 میلی لیتر گلایسین 2 درصد با 3 تکرار و هر تکرار 10 عدد تخم مرغ تقسیم شدند و به مایع آمنیوتیک هر یک از تخم مرغ های بارور، از قسمت پهن انتهایی تخم مرغ پس از ضد عفونی به وسیله الکل 70 درصد، نیم میلی لیتر از مواد آزمایشی فوق تزریق شد. پس از تفریخ، جوجه ها شمارش و توزین شده و به سالن آزمایشی منتقل شدند و تا روز 42 پرورش داده شدند. برای تمامی تیمارها وزن بدن، غذای مصرفی و ضریب تبدیل محاسبه گردید. در پایان دوره پرورش وزن نسبی کبد، پیش معده، سنگدان، روده، پانکراس، قلب، طحال و بورس فابریسیوس در 2 جوجه از هر تکرار اندازه گیری شد. تیتر آنتی بادی جوجه ها علیه ویروس نیوکاسل، برونشیت، گلبول قرمز گوسفندی تعیین گردید. همچنین در روز آخر آزمایش، درصد وزن لاشه، درصد گوشت سینه و ران تعیین گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار sas تجزیه شد و میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن مقایسه شدند. نتایج نشان داد که تزریق مواد مورد استفاده تاثیر معنی داری بر درصد جوجه درآوری و افزایش وزن یک روزگی داشت (05/0p<) که بیشترین درصد هچ مربوط به دو سطح گلوکز بود. از نظر میزان خوراک مصرفی تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در هفته اول و هفته ششم مشاهده شد (05/0p<) که بیشترین میزان خوراک مصرفی مربوط به گلوکز 15 درصد می باشد. در هفته های اول، جهارم و ششم پرورش، از نظر افزایش وزن، اختلاف معنی داری داشت (05/0p<) به طوری که بیشترین افزایش وزن در هفته های مذکور مربوط به گلوکز 15 درصد می باشد. ضریب تبدیل خوراک در هفته های اول، دوم و جهارم تفاوت معنا داری داشت (05/0p<) که بهترین ضریب تبدیل در سه هفته مذکور مربوط به گلوکز 15 درصد می باشد. تیتر آنتی بادی بر علیه گلبول قرمز گوسفندی، بیماری نیوکاسل و برونشیت در گروه گلوکز 15 درصد و گلایسین 2 درصد در مقایسه با سایر تیمارها افزایش یافت (05/0p<). تزریق مواد مورد استفاده در این آزمایش تاثیر معنی داری بر وزن نسبی سینه و ران نداشت (05/0p>)، اما تیمارهای گلوکز 15 درصد، گلوکز 25 درصد و گلایسین 2 درصد موجب افزایش معنی دار در بازده لاشه شدند (05/0p<). همچنین، اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از نظر درصد وزن نسبی سنگدان، پیش معده، طحال، پانکراس و قلب مشاهده نشد (05/0p>)، اما درصد وزن نسبی کبد در تیمار گلوکز 25 درصد بیشترین میزان و در روده و بورس کمترین میزان و اختلاف معنی دار بود (05/0p<). با توجه به نتایج بدست آمده در خصوص بهبود وزن اولیه، ضریب تبدیل و بهبود شرایط جوجه درآوری و افزایش عملکرد سیستم ایمنی تزریق گلوکز در سطح 15 درصد و 25 درصد قابل پیشنهاد است. کلمات کلیدی: گلایسین، گلوکز، تزریق داخل تخم، قابلیت جوجه درآوری

این پژوهش به منظور بررسی تغییرات ترکیب شیمیایی و بهبود قابلیت هضم سیلوی علف نی با افزودن کود بستر طیور در قالب طرح کاملاً تصادفی جهت بررسی تغییرات ترکیبات شیمیایی، ابتدا علوفه نی در مرحله رویشی برداشت و به قطعات 3 تا 4 سانتی متری خرد شده و با کود بستر با نسبت های وزنی (علف نی:کود بستر) 20:80،40:60 ،60:40 درصد علف نی به کود بسترو تیمار شاهد)، افزوده و مخلوط و در سطل های پلاستیکی سیلو گردید. ترکیبات شیمیایی اندازه گیری شده شامل ماده خشک(dm)، ماده آلی(om)، پروتئین خام(cp)، خاکستر(ash) ، دیواره سلولی(ndf)، دیواره سلولی بدون همی سلولز(adf) و اسیدیته(ph) بودند. برای اندازه گیری درصد تجزیه پذیری و قابلیت هضم ماده خشک تیمارهای مورد مطالعه به ترتیب از روش فیستوله گذاری با استفاده از کیسه های نایلونی و آزمون تولید گاز بر روی دو رأس گاو نر اخته شده نژاد هلشتاین استفاده گردید. نتایج نشان داد که تیمار 4 بیشترین میزان cp و تیمار 1 کمترین cp را داشتند و این تفاوت معنی دار (05/0> p) بوده است. تیمار 4 کمترین adf و ndf و تیمار 1 بیشترین adf و ndf را دارا بودند(05/0>p). همچنین، تیمارهای مورد مطالعه از لحاظ تجزیه پذیری در زمان های مختلف انکوباسیون تفاوت معنی داری (05/0> p) را نشان دادند. بطوری که تیمار 4 بیشترین و تیمار 1 کمترین درصد تجزیه پذیری را نشان دادند. نتایج حاصل از حجم گاز تولید شده (میلی گرم در میلی لیتر) توسط تیمارهای مورد مطالعه در ساعات مختلف انکوباسیون نشان داد که تیمار 4 و تیمار 1 به ترتیب بیشترین و کمترین حجم گاز تولید شده و قابلیت هضم را در تمام ساعات مختلف انکوباسیون داشته اند. در مجموع، با توجه به اطلاعات و نتایج به دست آمده از ترکیبات شیمیایی، تجزیه پذیری و قابلیت هضم تیمارهای مورد مطالعه می توان نتیجه گرفت که با افزودن کود بستر به سیلاژ علف نی که کیقیت تغذیه ای آن را بهبود بخشید.

آزمایش حاضر به¬منظور بررسی قابلیت مهار آفلاتوکسینb1 توسط چای ترش انجام گردید. تعداد 192 قطعه جوجه گوشتی یک روزه به چهار گروه آزمایشی: گروه بدون آفلاتوکسینb1-بدون چای ترش (گروه شاهد)، گروه بدون چای ترش -باآفلاتوکسینb1 (گروه آفلاتوکسین)،گروه با چای ترش-بدون آفلاتوکسین (گروه چای ترش) وگروه چای ترش به همراه آفلاتوکسینb1، به طور کاملاً تصادفی اختصاص یافتند. مقدار 10گرم در کیلوگرم از چای ترشدر ترکیبجیره گروه های دریافت کنندهچای ترشو 5/2 میلی¬گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1در ترکیب گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1اضافه شد. اثر تیمارهای مختلف بر خوراک مصرفی معنی دار بود (05/0p<)، که در آنکمترین و بیشترینمصرف خوراک به ترتیب درگروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1و چای ترشمشاهده شد.افزایش وزن در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1به همراه چای ترش تفاوت معنی¬داری با گروه شاهد نداشت (05/0p>). ضریب تبدیل غذایی به طور معنی¬داری تحت تأثیر آفلاتوکسین b1و چای ترش قرار نگرفت (05/0p>)،هر چند که گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1نسبت به دیگرگروه ها بیشترین ضریب تبدیل غذایی را به خود اختصاص داد (05/0p<). پایین ترینوزننسبیقلب در گروهدریافت کننده آفلاتوکسینb1مشاهده شد،امابیشترین و کمترینوزننسبیبورس فابریسیوسمتعلق بهگروهدریافت کننده چای ترش و گروه دریافت کننده آفلاتوکسینb1بود (05/0p>). بیشترین و کمترینوزننسبیکبد به ترتیب درگروهدریافت کننده چای ترش و گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1مشاهده شد. میزان فعالیت آنزیم های لاکتات¬دهیدروژناز (ldh)، گاماگلوتاریل ترانسفراز (ggt)، آسپارتات¬آمینو-ترانسفراز (ast)، آلانین آمینوترانسفراز (alt) و آلکالین فسفاتاز (alp) در گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1به تنهایی بالاتر از گروه¬های دیگر بود (05/0p<). عیار پادتن تولیدشده علیه واکسن نیوکاسل در گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1به طور معنی¬داری کمتر از گروه دریافت¬کننده چای ترش بود (05/0p<). بالاترین میزان تیتر آنتی بادیبر علیهگلبول های قرمز خونگوسفند مربوط به گروه دریافت کننده چای ترش وپس از آنگروهدریافت کننده چای ترش به همراهآفلاتوکسین b1و شاهد بود. از لحاظ افزایش ضخامت پوست در چالش با دی نیتروکلروبنزن (dncb) در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1به¬طور معنی¬داری کمتر از سایر گروه¬ها بود (05/0p<). پس از گروه دریافت¬کننده چای ترش، گروه شاهد و سپس گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1به همراه چای ترش بیشترین مقدار افزایش ضخامت پوست را نشان دادند. درصد خاکستر ساق و پنجه پا در بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی¬داری داشت (05/0p<) که بیشترین مقدار خاکستر ساق و پنجه پا مربوط به گروه دریافت کننده چای ترش بود. تأثیر تیمار¬های مختلف بر میزان درصد هماتوکریت معنی دار نبود (05/0p>). در گوشت تازه جوجه گوشتی و روز شصتم نگه¬داری در فریزر، بالاترین میزان مالون¬دی¬آلدئید (mda) در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1و پایین¬ترین میزان آن در گروه دریافت¬کننده چای ترش مشاهده گردید (05/0p<). بالاترین میزان جمعیت اشریشیاکلی در گروه دریافت کننده آفلاتوکسین b1مشاهده شد (05/0p<). با استفاده از چای ترش در جیره غذایی دیگر جمعیت های باکتری کاهش پیدا کردند. استفاده از چای ترش میزان جمعیت باکتری های اسید لاکتیک را در ایلئوم افزایش داد.

به منظور بررسی تأثیر پودر برگ گیاه مریم گلی(salvia mirzayanii) بر عملکرد جوجه های گوشتی آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و 10 پرنده به مدت 42 روز با استفاده از پنج سطح پودر مریم گلی (صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد) انجام پذیرفت. از 35-1 روزگی میانگین خوراک مصرفی بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0p < ). از 42-1 روزگی بین تیمار های آزمایشی از لحاظ افزایش وزن و ضریب تبدیل اختلاف معنی داری مشاهده شد و بیشترین خوراک مصرفی در تیمار شاهد مشاهده شد اما در 35-1 و 42-1 روزگی بیشترین افزایش وزن و کمترین ضریب تبدیل در تیمار 5/0 مشاهد شد (05/0p < ). تیمار یک درصد مریم گلی کمترین خوراک مصرفی و افزایش وزن و بیشترین ضریب تبدیل غذایی را داشت. وزن زنده، وزن نسبی سینه، روده و قلب بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0p < ). وزن نسبی لاشه، ران، کبد، پیش معده و سنگدان و همچنین طول دئودنوم، ژوژنوم و ایلئوم بین تیمار های آزمایشی اختلاف معنی داری نشان نداد (05/0p > )، هرچند که همه ی پارامترهای اندازه گیری شده در تیمارهای حاوی مریم گلی از لحاظ عددی وزن و طول بیشتری نسبت به شاهد داشتند. اعمال تیمارهای آزمایشی بر تری گلیسرید، کلسترول و گلوکز اثر معنی داری را نشان نداد (05/0 < (p. اما در بین گروه های آزمایشی تیمار حاوی 5/0 درصد پودر مریم گلی بالاترین مقادیر را به خود اختصاص داد. اعمال تیمارهای آزمایشی بر پروتئین کل و آلبومین اثر معنی داری را نشان داد (05/0 < (p. از لحاظ عددی بیشترین مقدار پروتئین کل و آلبومین به ترتیب در تیمار 5/0 و 75/0 درصد مشاهده شد (05/0 < (p. نتایج تیتر آنتی بادی تولید شده بر علیه تزریق اولیه گلبول قرمز گوسفندی (srbc1) و وزن نسبی طحال تفاوت معنی داری را بین تیمار ها نشان نداد (05/0p >)، ولی نتایج تزریق ثانویه گلبول قرمز گوسفندی (srbc2)، واکسن نیوکاسل (hin)، واکسن برونشیت (hib)، چالش پوستی با دی نیترو کلرو بنزن (dncb) و وزن نسبی بورس فابرسیوس بین تیمارها تفاوت معنی دار مشاهده شد (05/0p <). اثر تیمارهای آزمایشی بر مقدار mda معنی دار بود (05/0 > p) و در مصرف بعضی از سطوح مریم گلی مقدار mda کاهش یافت. اثر تیمارهای آزمایشی بر جمعیت کلی فرم و جمعیت کل باکتری ها اختلاف معنی داری را نشان نداد (05/0 < .(p ولی از لحاظ عددی بیشترین جمعیت کلی فرم و کل باکتری ها به ترتیب در تیمار شاهد و تیمار 5/0 درصد مشاهده شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر جمعیت اسید لاکتیک اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0 > (p. به طوری که که تیمار 25/0 درصد بیشترین تعداد اسید لاکتیک را دارا بود (05/0 > (p. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که استفاده از پودر برگ گیاه مریم گلی در جیره جوجه های گوشتی موجب بهبود و تقویت عملکرد در مراحل پایانی دوره پرورش، سیستم ایمنی و خاصیت آنتی اکسیدانی می شود. کلمات کلیدی: مریم گلی، عملکرد، سیستم ایمنی، فاکتور های خونی، اکسیداسیون

این تحقیق به منظور مطالعه اثر افزودن سطوح مختلف گیاه جعفری به جیره های غذایی بر عملکرد، بیوشیمی خون و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی انجام شد. در این آزمایش تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی به 4 تیمار و 4 تکرار و 10 پرنده در هر تکرار تقسیم گردید. سطوح جعفری مورد استفاده در این تحقیق شامل صفر، 1، 2 و 3 درصد در جیره پرندگان بود. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری در میان تیمارها از نظر رشد، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی وجود نداشت (0.05<p). در ارتباط با کارایی سیستم ایمنی اختلاف معنی داری بین تیمارها در چالش با srbc وجود نداشت (0.05<p)، اما در چالش با dncb و تیتر آنتی بادی علیه ویروس نیوکاسل اختلاف معنی داری را نشان داد(0.05>p). از نظر میانگین فراسنجه های خون شناسی میان تیمارها (جز کلسترول خون و ldl) اختلاف خیلی معنی دار مشاهده نگردید(0.05<p). کمترین جمعیت میکروبی کلروفرم در سطح 1 درصد جعفری مشاهده شد(0.05>p). اثر افزودن گیاه جعفری بر وزن نسبی قلب و کبد معنی دار بود و کمترین مقدار در تیمار شاهد مشاهده شد(0.05>p). افزایش سطوح گیاه جعفری در جیره روند افزایشی بر وزن بورس فابریسیوس داشت. با توجه به نتایج این آزمایش، افزودن گیاه جعفری تا سطح 3 درصد اثر مثبتی بر ویژگی های تولیدی جوجه های گوشتی ندارد، کاهش کلسترول و ldl خون را نسبت به گروه شاهد نشان می دهد (0.05>p).

با توجه به عدم بررسی امکان استفاده از این گیاه دارویی در جیره غذایی طیور و نیز مقالات اندک موجود در مورد اثرات مفید این گیاه بر سیستم ایمنی حیوانات آزمایشگاهی، در این تحقیق تلاش گردیده تا اثر افزودن سطوح مختلف پودر آنغوزه به جیره غذایی جوجه های گوشتی بر عملکرد و پاسخ ایمنی مورد بررسی قرار گیرد.

این آزمایش به¬منظور بررسی قابلیت مهار آفلاتوکسین b1 (afb1) توسط پروبیوتیک پروتکسین انجام شد. در آزمایش مزرعه¬ای، تعداد 320 قطعه بلدرچین ژاپنی هفت روزه به چهار گروه آزمایشی (بدون پروبیوتیک-بدون آفلاتوکسین (شاهد)، بدون پروبیوتیک-با¬¬ آفلاتوکسین، با پروبیوتیک-بدون آفلاتوکسین، با پروبیوتیک-با آفلاتوکسین) و 4 تکرار مشتمل بر 20 پرنده به¬طور کاملاً تصادفی اختصاص یافتند. مقدار 150 میلی¬گرم در کیلوگرم از پروبیوتیک پروتکسین به جیره گروه¬های دریافت¬کننده پروبیوتیک افزوده شد. به جیره گروه آفلاتوکسین 5/2 میلی¬گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین اضافه شد. اثر تیمارهای مختلف بر خوراک مصرفی معنی¬دار بود (05/0p<). پائین¬ترین میزان خوراک مصرفی در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین مشاهده گردید. بیشترین میزان خوراک مصرفی نیز در گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک مشاهده شد. افزایش وزن در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1 به همراه پروبیوتیک تفاوت معنی¬داری با گروه شاهد نداشت (05/0p>). ضریب تبدیل غذایی به طور معنی¬داری تحت تاثیر آفلاتوکسین b1و پروبیوتیک قرار نگرفت (05/0p>) و گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین ضریب¬تبدیل غذایی بالاتری نسبت به سایر گروه¬ها داشت. بالاترین میزان وزن نسبی کبد، طحال و قلب مربوط به گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین بود (05/0p<). بالاترین میزان وزن نسبی بورس فابریسیوس در گروه دریافت-کننده پروبیوتیک مشاهده شد و از این نظر بین گروه شاهد و بقیه گروه¬ها تفاوت معنی¬داری مشاهده نگردید (05/0p>). میزان فعالیت آنزیم¬های لاکتات¬دهیدروژناز (ldh)، گاماگلوتاریل¬ترانسفراز (ggt)، آسپارتات¬آمینو-ترانسفراز (ast)، آلانین آمینوترانسفراز (alt) و آلکالین¬فسفاتاز (alp) در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین b1 به¬همراه پروبیوتیک مشابه با گروه شاهد بود در¬حالی که در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین به تنهایی بالاتر از گروه¬های دیگر بود (05/0p<). عیار پادتن تولید شده علیه واکسن نیوکاسل در گروه دریافت¬کننده¬ آفلاتوکسین به¬طور معنی داری کمتر از گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک بود (05/0p<). میزان پادتن تولید¬شده علیه گلبول قرمز گوسفند در بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی¬داری داشت (05/0p<). و بالاترین میزان عیار پادتن به¬ترتیب مربوط به گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک و گروه شاهد و گروه دریافت کننده آفلاتوکسین به همراه پروبیوتیک بود. از لحاظ افزایش ضخامت پوست در چالش با دی¬نیتروکلروبنزن (dncb) در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین به-طور معنی¬داری کمتر از سایر گروه¬ها بود (05/0p<). پس از گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک، گروه شاهد و سپس گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین به همراه پروبیوتیک بیشترین مقدار افزایش ضخامت پوست را نشان دادند. درصد هماتوکریت و خاکستر پنجه ¬پا در بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی¬داری داشت (05/0p<). پایین¬ترین درصد هماتوکریت مربوط به گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین بود. بالاترین درصد خاکستر پنجه پا مربوط به گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک و کمترین درصد مربوط به گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین بود. در گوشت تازه بلدرچین، و روز سی ام نگه¬داری در فریزر، بالاترین میزان مالون¬دی¬آلدئید (mda) در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین و پایین¬ترین میزان آن در گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک مشاهده گردید (05/0p<). بالاترین میزان جمعیت اشریشیاکلی در گروه دریافت¬کننده آفلاتوکسین مشاهده شد (05/0p<) و افزودن پروبیوتیک توانست جمعیت این باکتری را در ایلئوم به¬طور معنی¬داری کاهش دهد (05/0p<). بالاترین جمعیت باکتری¬های اسید¬لاکتیک و کل جمعیت میکروبی را گروه دریافت¬کننده پروبیوتیک به خود اختصاص داد. نتیجه¬گیری می¬شود پروبیوتیک پروتکسین دارای قابلیت حذف موثر afb1 از جیره طیور می¬باشد.

این آزمایش جهت بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف عصاره¬ی آبی ژل آلوئه¬ورا بر عملکرد، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی هومورال و وزن اندام¬های لنفوئیدی جوجه¬های گوشتی از سن 7 تا 28 روزگی انجام گرفت. تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی نژاد راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به 4 تیمار (شامل تیمارهای 45/0 و 30/0، 15/0،0)، که هر کدام شامل 4 تکرار و هر تکرار آن مشتمل بر 10 پرنده بود، تقسیم شدند. میزان خوراک مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک هم به صورت هفتگی و هم در کل دوره محاسبه شد. در پایان برای بررسی خصوصیات لاشه از هر تکرار به تصادف 2 پرنده انتخاب شده و پس از وزن¬کشی کشتار شدند. برای بررسی فاکتورهای ایمنی جوجه¬ها با گلبول قرمزگوسفندی (srbc) و واکسن¬های نیوکاسل و برونشیت چالش داده شدند. نتایج به¬دست آمده تفاوت معنی¬داری برای میزان خوراک مصرفی نشان نداد (05/0p>). اما افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک به صورت هفتگی نشان نداد (05/0p>). اما نتایج به¬دست آمده برای ضریب تبدیل خوراک در کل دوره معنی¬دار بودند (05/0p<). تیمار حاوی عصاره¬ی آبی 45/0 درصد آلوئه¬ورا از نظر عددی بهترین وزن نسبی لاشه را داشت. نتایج آزمایش نشان داد که تیمارهای اعمال شده تأثیر معنی¬داری بر سیستم ایمنی هومورال داشتند (05/0p<)، به طوری که در چالش با srbc تیمار دریافت¬کننده عصاره¬ی آبی45/0 و30/0 درصد بالاترین عیار پادتن را علیه این آنتی¬ژن داشتند. هم-چنین نتایج تست hi برای نیوکاسل و برونشیت نیز نشان داد که همه¬ی تیمارهای اعمال شده باعث بهبود پاسخ ایمنی هومورال علیه این آنتی¬ژن¬ها شدند اما تیمار45/0درصد عصاره¬ی آبی گیاه آلوئه¬ورا بهترین تأثیر مثبت را در مقایسه با تیمارهای دیگر و گروه شاهد از خود نشان داد. وزن بوری فابریسیوس به طور معنی¬داری بالاتر از گروه شاهد بود (05/0p<). به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که عصاره¬ی آبی گیاه آلوئه¬ورا در غلظت 45/0 درصد باعث بهبود ضریب تبدیل، افزایش وزن و بهبود کارایی سیستم ایمنی هومورال می¬شود.

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف زنجبیل و پروبیوتیک بر عملکرد، پاسخ ایمنی هومورال و میکروبیولوژی روده بلدرچین ژاپنی آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل در 6 تیمار، 5 تکرار و 12 پرنده به مدت 28 روز با استفاده از سطوح (صفر، 0.25 و 0.5) درصد پودر زنجبیل و سطوح (صفر و 0.15 میلی گرم در کیلوگرم) پروبیوتیک انجام پذیرفت. زنجبیل باعث افزایش معنی دار مصرف خوراک در 7-28 و 7-35 روزگی شد (0.05>p ). همچنین پروبیوتیک در 7-28 و 7-35 روزگی باعث افزایش معنی دار مصرف خوراک شد (0.05>p). اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل در 7-28 و 7-35 روزگی، باعث افزایش معنی دار مصرف خوراک بین تیمار های آزمایشی شد (0.05>p). زنجبیل در 7-14 روزگی باعث افزایش معنی دار وزن شد (05/0p<). پروبیوتیک باعث افزایش معنی داری وزن شد (0.05>p)، ولی در 7-14 روزگی معنی دار نبود. اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل بر تیمارهای آزمایشی از لحاظ افزایش وزن فقط در 7-28 روزگی، معنی دار شد (0.05>p )، زنجبیل بر ضریب تبدیل تاثیر معنی داری نداشت (0.05<p )، ولی پروبیوتیک باعث کاهش معنی دار ضریب تبدیل نسبت به گروه شاهد در 7-21 و7-35 روزگی شد (0.05>p ). اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل بر ضریب تبدیل معنی دار نبود (0.05<p ). زنجبیل باعث افزایش معنی دار وزن زنده و وزن نسبی بیضه شد (0.05>p) ولی، باعث کاهش معنی دار وزن نسبی سنگدان شد. پروبیوتیک باعث افزایش معنی دار وزن زنده، وزن نسبی سینه، قلب و بیضه شد و همچنین، باعث کاهش معنی دار وزن نسبی سنگدان شد (0.05>p). اثرات متقابل زنجبیل و پروبیوتیک باعث افزایش معنی دار وزن زنده، قلب، بیضه و همچنین، کاهش معنی دار وزن سنگدان شد (05/0p <). زنجبیل تاثیر معنی داری بر جمعیت میکروبی روده نداشت (0.05<p ). پروبیوتیک باعث افزایش معنی دار جمعیت باکتریایی اسیدلاکتیک و جمعیت باکتریایی کل نسبت به گروه شاهد شد (0.05>p). اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل تاثیر معنی دار بر جمعیت میکروبی روده نداشت (0.05<p ). زنجبیل تاثیر معنی داری بر تری گلیسرید، alp و alt دارد (0.05>p). پروبیوتیک باعث کاهش معنی دار تری گلیسرید، کلسترول، ldl و alt شد. همچنین، پروبیوتیک باعث افزایش معنی دار hdl شد (0.05>p). اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل تاثیر معنی دار بر ast دارد (0.05>p). زنجبیل باعث افزایش معنی دار سیستم ایمنی علیه، srbc2 نسبت به گروه شاهد شد (0.05>p). پروبیوتیک نیز باعث افزایش معنی دار سیستم ایمنی علیه، srbc1 و srbc2 نسبت به گروه شاهد شد (0.05>p). زنجبیل باعث کاهش معنی دار مالون دی آلدئید نسبت به گروه شاهد شد (0.05>p). اثرات متقابل پروبیوتیک و زنجبیل تاثیر معنی دار بر کاهش مالون دی آلدئید دارد (0.05>p).

آزمایش در پاسخی به منظور برآورد احتیاجات لیزین بلدرچین ژاپنی در حال رشد از 21 تا 35 روزگی با استفاده از رگرسیون خطوط شکسته انجام شد. جیره بر پایه ای حاوی سطوح مورد نیاز همه اسیدهای آمینه به جز لیزین تنظیم گردید. سطوح اقزایشی مکمل لیزین به جای نشاسته، بیکربنات سدیم و نمک بر جیره پایه افزوده شده تا 6 سطح لیزین در دامنه 7/0 تا 45/1 درصد جیره بدست آید. افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به صورت غیر خطی به سطوح افزایشی لیزین پاسخ دادند (p<0/05). احتیاجات لیزین برآورد شده برای افزایش وزن بدن طی هفته چهارم و پنجم پرورش با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی به ترتیب 11/1 و 09/1 درصد جیره بودند. این مقادیر برای ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 09/1 و 12/1 درصد جیره برآورد شدند. با برازش رگرسیون خطوط شکسته و غیر خطی مشخص شد که احتیاجات برآورد شده لیزین برای افزایش وزن بدن طی هفته چهارم و پنجم پرورش به ترتیب 19/1 و 20/1 درصد جیره بود این مقادیر برای ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 21/1 و 22/1 درصد جیره بودند. این مطالعه نشان داد که احتیاجات لیزین در هفته چهارم و پنجم تغییری نکرده و بطور متوسط حداقل لیزین مورد نیاز برای بهینه کردن عملکرد بلدرچین ژاپنی گوشتی طی مرحله رشد 20/1 درصد جیره می باشد.

این مطالعه با هدف بررسی اثر تغذیه¬¬ی داخل تخم¬مرغ و تغذیه¬ی اولیه با پروبیوتیک و عسل بر عملکرد، سیستم ایمنی و جمعیت میکروبی روده¬ی جوجه گوشتی در دو آزمایش انجام شد. آزمایش اول در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل (2×2) با دو سطح پروبیوتیک (صفر و 1/0 درصد در آب مقطر) و دو سطح عسل ( صفر و 16 درصد در آب مقطر) انجام شد. در روز 18 جوجه¬¬کشی در کیسه¬ی آمنیون هر یک از تخم¬مرغ¬های بارور 5/0 میلی لیتر از محلول¬های آزمایشی تزریق شد. پس از هچ، جوجه¬ها 48 ساعت به آب و غذا دسترسی نداشتند. تیمارهای آزمایش دوم شامل: 1- شاهد (تحمل گرسنگی 48 ساعت پس از هچ) 2- تغذیه با آب آشامیدنی حاوی 10 گرم پروبیوتیک در لیتر به مدت 48 ساعت پس از هچ 3- تغذیه با آب آشامیدنی حاوی 5 درصد عسل به مدت 48 ساعت بعد از هچ 4- تغذیه¬ با آب آشامیدنی حاوی 10 گرم در لیتر پروبیوتیک و 5 درصد عسل به مدت 48 ساعت، بودند. هر دو آزمایش دارای 4 تیمار، 3 تکرار و 12 عدد تخم¬مرغ بارور در هر تکرار بودند و پس از تفریخ، جوجه¬ها تا روز 49 پرورش داده شدند. نتایج آزمایش اول نشان داد که اثر تزریق محلو¬ل¬های آزمایشی بر مصرف خوراک بدون تاثیر یا منفی بود (05/0<p). تزریق محلول حاوی 1/0 درصد پروبیوتیک و سطح صفر عسل، افزایش وزن و ضریب تبدیل را در کل دوره¬ی آزمایش (49-1 روزگی) بهبود داد (05/0<p). تزریق پروبیوتیک تیتر آنتی¬بادی برعلیه¬ی گلبول قرمز گوسفند در نوبت اول و دوم را افزایش داد (05/0<p). اثرات اصلی هیچ یک از فاکتورها بر تیتر آنتی¬بادی برعلیه¬ی ویروس نیوکاسل معنی¬دار نبود (05/0p>). در آزمایش دوم، تغذیه با محلول¬های آزمایشی اثری بر مصرف خوراک نداشت (05/0p>). اما پرندگان دریافت کننده¬ی پروبیوتیک، عسل و مخلوط پروبیوتیک+عسل افزایش وزن، تیتر آنتی¬بادی برعلیه¬ی گلبول قرمز گوسفند و جمعیت باکتری¬های اسیدلاکتیک ایلئومی بالاتری داشتند (05/0<p).

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پودر نعناع فلفلی بر عملکرد، خصوصیات لاشه، فراسنجه-های بیوشیمیایی خون، پاسخ ایمنی و مورفولوژی روده بلدرچین ژاپنی در حال رشد، انجام شد. تعداد 360 قطعه بلدرچین ژاپنی هفت روزه به شش گروه آزمایش (کنترل مثبت حاوی 8/4 گرم فلافسفولیپول، کنترل منفی، 1 درصد نعناع فلفلی، 2 درصد نعناع فلفلی، 3 درصد نعناع فلفلی و 4 درصد نعناع فلفلی) با 5 تکرار تقسیم بندی شدند. گروه¬های آزمایشی اثر معنی¬داری بر خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، خصوصیات لاشه و اندازه بورس نداشتند (05/0 .(p >بیشترین طول روده در جوجه¬هایی که 4 درصد نعناع فلفلی دریافت کرده بودند مشاهده شد (05/0 (p<. پاسخ ایمنی هومورال و جمعیت باکتری¬های اسیدلاکتیک در جوجه¬هایی که 3 درصد نعناع فلفلی دریافت کرده¬ بودند افزایش پیدا کرد (05/0 (p< در حالی که جمعیت باکتری¬های کلی¬فرم در جوجه¬های تغذیه شده با 1 درصد نعناع فلفلی کاهش پیدا کرد (05/0 (p<. گروه¬های آزمایشی اثر معنی¬داری بر طول پرز، ضخامت پرز، عمق کریپت، مساحت پرز و نسبت طول پرز به عمق کریپت داشتند (05/0 (p<. بیشترین طول پرز و ضخامت پرز به ترتیب در جوجه¬های تغذیه شده با 4 درصد نعناع و کنترل مثبت مشاهده شد (05/0 (p<. جوجه¬¬هایی که با سطوح 4 و 1 درصد نعناع تغذیه شده بودند به ترتیب بیشترین مساحت پرز و نسبت طول پرز به عمق کریپت را نشان دادند (05/0 (p<. فعالیت آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز تحت تاثیر گروه¬های آزمایشی قرار نگرفت (05/0 (p> اما فعالیت آلانین آمینوترانسفراز بین گروه¬های آزمایشی متفاوت بود به طوریکه کمترین فعالیت alt در گروه 4 درصد نعناع مشاهده شد (05/0 (p<. گروه¬های آزمایشی پروفایل لیپیدی خون را تحت تاثیر قرار دادند بطوریکه کمترین غلظت تری-گلیسرید، کلسترول خون به ترتیب در جوجه¬های تغذیه شده با 1 و 3 درصد نعناع مشاهده شد. در مقایسه با گروه¬های کنترل مثبت و منفی، بیشترین و کمترین غلظت hdl و ldl در جوجه¬هایی که 3 درصد نعناع دریافت کرده بودند مشاهده شد (05/0 (p<. این مطالعه نشان می¬دهد استفاده از نعناع فلفلی در جیره، پاسخ ایمنی را افزایش می¬دهد و باعث بهبود پروفایل لیپیدی خون، جمعیت میکروبی و مورفولوژی روده می¬شود.

آزمایشی به منظور بررسی قابلیت توکسین‎زدایی گیاه خارمریم در بلدرچین ژاپنی در حال رشد انجام شد. در مجموع 540 قطعه جوجه بلدرچین هفت روزه بین تیمارهای آزمایشی توزیع شدند، شامل سه سطح خارمریم (0، 5/0 و 1 درصد) و سه سطح آفلاتوکسین b1((afb1 (0، 250 و 500 ppb)که در 9 تیمار آزمایشی با 4 تکرار در یک طرح فاکتوریل با آرایش 3×3 در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شدند. استفاده از رژیم غذایی حاوی خارمریم مصرف خوراک و افزایش وزن بدن را افزایش داد در حالی که رژیم غذایی حاوی میزان ppb500 آفلاتوکسین b1 مصرف خوراک و افزایش وزن بدن را کاهش داد (05/0>p). ضریب تبدیل غذایی در پرندگانی که ppb 500 آفلاتوکسین b1را دریافت کرده بودند، افزایش یافت. اگرچه رژیم غذایی حاوی آفلاتوکسین b1، بازده گوشت سینه، ران و اجزای لاشه را کاهش داد ولی در هنگام استفاده از خارمریم این قسمت‎های لاشه را افزایش داد (05/0>p). وزن نسبی کبد، قلب، پانکراس، پیش‎معده، سنگدان و روده افزایش یافت در حالی که در جوجه‎های تغذیه شده با آفلاتوکسین b1 بورس، طحال و چربی لاشه کاهش یافت (05/0>p). با این حال، در جوجه‎های تغذیه شده با خارمریم یک افزایش در اندازه بورس، طحال و چربی لاشه مشاهده شد (05/0>p). رژیم غذایی حاوی خارمریم، سطوح hdl، ggt و altدر خون را کاهش داد، در حالی که سطح پروتئین خام و آلبومین را در جوجه‎های تغذیه شده با خارمریم افزایش یافت (05/0>p). از سوی دیگر، رژیم غذایی حاوی آفلاتوکسین b1سطوح alt، ast، ggt، گلوکز و تری‎گلیسرید را در خون افزایش داد و آلبومین و پروتئین خام را کاهش داد (05/0>p). در پرندگانی که رژیم غذایی حاوی خارمریم را دریافت کرده بودند غلظت iga و igg کاهش یافت. در حالی که این سطوح در گروه حاوی ppb 500 آفلاتوکسین b1کاهش یافته بود (05/0>p). این مطالعه نشان داد که استفاده از 1 درصد خارمریم در رژیم غذایی آلوده به آفلاتوکسین b1ممکن است اثرات منفی عملکرد پرنده، پارامترهای خونی و سلامت کبد بلدرچین ژاپنی در حال رشد را کاهش دهد

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف آویشن و پروبیوتیک بر عملکرد و برخی از فراسنجه های خونی بلدرچین ژاپنی آزمایشی در قالب طرح کاملأ تصادفی با آرایش فاکتوریل در 6 تیمار، 4 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار به مدت 28 روز با استفاده از سطوح (صفر، 0.5 و 1) درصد پودر آویشن و سطوح (صفر و 0.015 درصد) پروبیوتیک انجام پذیرفت. آویشن، پروبیوتیک و اثرات متقابل آویشن و پروبیوتیک بر مصرف خوراک تأثیر معنی¬داری نداشتند. سطوح دو (0.5 درصد) و سه (1 درصد) آویشن در 21-7 روزگی و 28-7 روزگی به طور معنی داری افزایش وزن کمتری نسبت به سطح یک آویشن (بدون آویشن) داشتتند، ولی در کل دوره با رشد جبرانی صورت گرفته در سطح یک درصد آویشن افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی بهبود پیدا کرد. پروبیوتیک در بازه زمانی 28-7 روزگی و 35-7 روزگی باعث افزایش معنی دار وزن بدن شد . در 14-7 روزگی سطح 3 آویشن (1درصد) و یک پروبیوتیک (صفر) افزایش وزن بیشتری نسبت به گروه شاهد داشتند. در35-7 روزگی بین تیمارها تفاوت معنی داری ایجاد شد که بیشترین افزایش وزن بدن مربوط به سطح سه آویشن و دو پروبیوتیک بود (p?0.05). سطوح مختلف آویشن نتوانستند تفاوت معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی ایجاد کنند. پروبیوتیک در 35-7 روزگی به طور معنی داری باعث کاهش ضریب تبدیل غذایی شد. اثرات متقابل آویشن و پروبیوتیک در هیچ یک از دوره های پرورش بر ضریب تبدیل غذایی اثر معنی داری نداشت. سطوح مختلف آویشن و پروبیوتیک نتوانست تفاوت معنی داری بر درصد وزن اندام های لاشه ایجاد کند، سطوح مختلف آویشن باعث کاهش معنی دار کلسترول شدند، پروبیوتیک به طور معنی داری کلسترول خون را افزایش داد، سطوح مختلف آویشن و پروبیوتیک بر روی سایر پارامترهای بیوشیمیایی خون (آلبومین، تری¬گلیسیرید و اسید اوریک) اثرمعنی داری نداشتند . نتایج تیتر آنتی بادی تولید شده بر علیه تزریق اولیه و ثانویه گلبول قرمز گوسفندی بین سطوح مختلف آویشن تفاوت معنی داری ایجاد کرد به طوریکه سطح دو آویشن بالاترین تیتر آنتی بادی تولیدی را داشت که با سطح یک آویشن تفاوت معنی داری نداشت ولی با سطح سه آویشن تفاوت معنی داری داشت. پروبیوتیک تأثیر معنی داری بر تیتر آنتی¬بادی تولیدی بر علیه تزریق اولیه و ثانویه گلبول قرمز گوسفندی نداشت اما تیتر آنتی بادی تولید شده بر علیه ویروس نیوکاسل را به طور معنی داری کاهش داد. اثرات متقابل آویشن و پروبیوتیک بر تیتر آنتی بادی تولیدی بر علیه نیوکاسل تأثیر معنی دار داشت به طوریکه سطح یک آویشن و یک پروبیوتیک بیشترین تیتر آنتی بادی تولیدی را داشت. آویشن میزان مالون دی آلدهید را به طور معنی داری کاهش داد، پروبیوتیک به طور معنی داری موجب افزایش میزان mda شد.

آزمایش حاضر به منظور بررسی تاثیر دوره های نوری مختلف بر عملکرد بلدرچین ژاپنی در حال رشد، تخم گذاری و مولد انجام گردید. به این منظور تعداد 500 قطعه بلدرچین ژاپنی 7 روزه در قالب طرح کاملا تصادفی در 4 تیمار تقسیم شدند. تیمارها شامل: 1) l8:d16 (دور? نوری پیوسته به صورت 8 ساعت روشنایی- 16 ساعت تاریکی) در دور? رشد و l16:d8 (16ساعت روشنایی- 8 ساعت تاریکی) در دور? تخم گذاری، 2) l23:d1 (روشنایی پیوسته به صورت 23 ساعت روشنایی- 1 ساعت تاریکی) در هر دو دور? رشد و تخم گذاری، 3) برابر با طول روز طبیعی منطقه در زمستان (8 تا 9 ساعت در دور? رشد و 10 تا 11 ساعت در دور? تخم گذاری)، 4) l8:d16 به صورت دور? نوری بایومیتنت (8 ساعت روشنایی- 16 ساعت تاریکی) در دور? رشد و l16:d8 (16 ساعت روشنایی- 8ساعت تاریکی) در دور? تخم گذاری، بودند.

در این پژوهش اثرآفلاتوکسین زدایی تریپتوفان بر عملکرد، سیستم ایمنی و جمعیت میکروبی بلدرچین های ژاپنی تغذیه شده با آفلاتوکسین b1مورد بررسی قرار گرفت. شش جیره غذایی با دو سطح تریپتوفان(25/0 و 45/0 درصد) و سه سطح آفلاتوکسین b1 (0، 5/2و 5 میلی گرم در کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×2 و تعداد 240 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی از 7-35 روزگی اختصاص یافت. تیمار-های غذایی اثر معنی داری بر روی عملکرد بلدرچین داشت (05/0p<) ، به طوری که بیشترین میزان خوراک مصرفی در پرنده هایی که 25/0 درصد تریپتوفان فاقد آفلاتوکسینb1 دریافت کرده اند مشاهده شد و کمترین میزان مصرف خوراک در پرنده هایی که 25/0 درصد تریپتوفان و سطح 5 میلی گرم بر کیلوگرم آفلاتوکسینb1 دریافت کردند، مشاهده شد (05/0p<). در پرنده هایی که 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 و 25/0 تریپتوفان را دریافت کردند، کمترین وزن مشاهده شد (05/0p<) و کمترین ضریب تبدیل غذایی به پرنده هایی که 45/0 درصد تریپتوفان دریافت کردند نسبت داده شد (05/0p<). پرنده هایی که با 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 و 25/0 درصد تریپتوفان تغذیه شدند کمترین وزن زنده، درصد لاشه ، بازده گوشت ران و وزن نسبی بورس فابریسیوس را دارا بودند (05/0p<)، در حالی که بیشترین وزن نسبی کبد را نیز دارا بودند (05/0p<). بیشترین آنتی بادی تولید شده در برابر آنتی ژن گلبول قرمز گوسفندی و ضخامت پوست در چالش با dncb در پرنده هایی که 45/0 درصد تریپتوفان بدون آفلاتوکسین b1 دریافت کردند مشاهده شد (05/0p<)، در حالی که کمترین ضخامت پوست در پاسخ به چالش dncb به پرنده هایی که 25/0 درصد تریپتوفان و 5/2 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 نسبت داده شد(05/0p<). پرنده های تغذیه شده با 45/0 درصد تریپتوفان بدون آفلاتوکسین b1 بیشترین جمعیت باکتری اسید لاکتیک را داشتند در حالی که کمترین جمعیت باکتری اسید لاکتیک در پرنده هایی که 25/0 تریپتوفان با 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 دریافت کردند، مشاهده شد(05/0p<). اگر چه بیشترین جمعیت ای کلای و کل جمعیت میکروبی در پرنده هایی که 25/0 درصد تریپتوفان و 5 میلی گرم در هر کیلوگرم آفلاتوکسین b1 مشاهده شد، در حالی که کمترین باکتری های مضر به پرنده هایی که 45/0 درصد تریپتوفان و 5 میلی گرم آفلاتوکسین در هر کیلوگرم دریافت کردند نسبت داده شد (05/0p<).

در این پژوهش اثرآفلاتوکسین زدایی متیونین بر عملکرد، سیستم ایمنی و جمعیت میکروبی بلدرچین های ی ژاپنی تغذیه شده با آفلاتوکسین b1مورد بررسی قرار گرفت. نه جیره غذایی با سه سطح متیونین(5/0، 6/0، 7/0 درصد) و سه سطح آفلاتوکسین b1 (0، 5/2، 5 میلی گرم در کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×3 و تعداد 360 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی از 7-35 روزگی اختصاص یافت. تیمار های غذایی اثر معنی داری بر روی عملکرد بلدرچین داشت (05/0p<) ، به-طوری که بیشترین میزان خوراک مصرفی در پرنده هایی که 7/0 درصد متیونین فاقد آفلاتوکسینb1 دریافت کرده اند مشاهده شد و کمترین میزان مصرف خوراک در پرنده هایی که 5/0 درصد متیونین و سطح 5 میلی گرم بر کیلوگرم آفلاتوکسینb1 دریافت کردند، مشاهده شد (05/0p<). در پرنده هایی که 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 و 5/0 متیونین را دریافت کردند، کمترین وزن مشاهده شد (05/0p<) و کمترین ضریب تبدیل غذایی به پرنده هایی که 6/0 درصد متیونین دریافت کردند نسبت داده شد (05/0p<). پرنده هایی که با 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 و 5/0 درصد متیونین تغذیه شدند کمترین وزن زنده و بیشترین وزن سنگدان را داشتند(05/0p<)، در حالی که بیشترین وزن نسبی کبد را نیز دارا بودند (05/0p>). بیشترین آنتی بادی تولید شده در برابر آنتی ژن گلبول قرمز گوسفندی در پرنده هایی که 7/0 درصد متیونین بدون آفلاتوکسین b1 دریافت کردند، مشاهده شد (05/0p<)، در حالی که کمترین ضخامت پوست در پاسخ به چالش dncb به پرنده هایی که 5/0 درصد تریپتوفان و 5/2 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 نسبت داده شد(05/0p>). پرنده های تغذیه شده با 7/0 درصد متیونین بدون آفلاتوکسین b1 بیشترین جمعیت باکتری اسید لاکتیک را داشتند در حالی که کمترین جمعیت باکتری اسید لاکتیک در پرنده هایی که 5/0 تریپتوفان با 5 میلی گرم در کیلوگرم آفلاتوکسین b1 دریافت کردند، مشاهده شد(05/0p<). بیشترین جمعیت ایکلای در پرنده هایی که 7/0 درصد متیونین فاقدآفلاتوکسین b1 مشاهده شد(05/0p<).