در این مطالعه، آبشش ماهی قزل آلای رنگین کمان به عنوان محلی مناسب برای چسبیدن باکتری استرپتوکوکوس اینیایی مورد ارزیابی قرار گرفت و واکنش متقابل میان بافت آبشش ماهی و باکتری در طی دوره عفونت بررسی شد. بدین منظور مدلی آزمایشگاهی (مدل تزریق شریان آبشش) جهت ایجاد عفونت مورد استفاده قرار گرفت. این مدل آزمایشگاهی در مقایسه با دیگر روش های آزمایشگاهی و غیر آزمایشگاهی دارای مزیت های قابل توجهی است. همچنین به منظور بررسی تأثیر دما و کیفیت آب (حضور نیتریت و مواد آلی) بر توان چسبیدن باکتری به بافت آبشش آزمون هایی انجام شد. در پایان مشخص شد که باکتری استرپتوکوکوس اینیائی قادر است به بافت آبشش ماهی قزل آلا بچسبد و آبشش می تواند به عنوان راه ورود باکتری به بدن ماهی محسوب شود. همچنین چسبیدن باکتری به بافت آبشش متأثر از عوامل محیطی است. با افزایش دما و نیز در حضور نیتریت و مواد آلی باکتری استرپتوکوکوس اینیایی به میزان بیشتری قادر است به بافت آبشش بچسبد.

با توجه به اینکه طی سال های اخیر علاوه بر تغییر نمودن وضعیت تاکسونومیکی برخی ازگونه ها، گونه های جدیدی نیز معرفی شده است، نیاز به یک چک لیست جدید و به روز شدیدا احساس می گردید. در این پژوهش علاوه بر تهیه این چک لیست به تفکیک آن ها به صورت گونه- های بومی، بومزاد و غیربومی نیز پرداخته شده و در کنار آن چک لیست، حوضه های آبریز مختلف به همراه توضیحاتی در مورد محدوده آن ها و نقشه های مربوطه نیز آورده شده است. اساس اطلاعات گردآوری شده در حال حاضر 205 گونه اسمی در آب های داخلی ایران یافت می شود که در19 راسته، 31 خانواده و100 جنس قرار گرفته اند. از این تعداد 172 گونه بومی که از آن41 گونه بومزاد و 35 گونه غیربومی در ایران وجود دارد. در ادامه با توجه به اینکه به نظر می رسید جمعیت های مختلف alburnoides bipunctatus در ایران در سطح زیرگونه و حتی گونه ممکن است با یکدیگر اختلاف داشته باشند، به بررسی تاکسونومی و پراکنش این کمپلکس گونه ای پرداخته شد. برای این منظور تعداد 607 نمونه از جمعیت های مختلف ماهی خیاطه از 15 محل در فاصله 1386- 1385 جمع آوری گردید. با توجه به آنالیزهای تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل تابع ممیزه(dfa)، تجزیه به مولفه های اصلی ( pca ) و آنالیز خوشه ای (cluster analysis) به نظر می رسد که هر3 حوضه( کر، خزر و دجله (گاماسیاب) حداقل دارای یک گونه و حوضه نمک ممکن است بیش از یک گونه داشته باشد. نتایج کار ما با نتایج کار coda و همکاران در سال 2009 و bogutskaya و همکاران در سال2009 همخوانی دارد. آنها 5 گونه جدید از این کمپلکس گونه ای را در ایران معرفی کرده اند که شامل: a.qanati از حوضه کر، a. petrubanarescui از حوضه دریاچه ارومیه،a. namaki از حوضه نمک، a. nicolausi از حوضه دجله( رودخانه سیمره در از انشعابات کرخه)، a. idignensis از حوضه دجله ( رودخانه بیدسرخ، از انشعابات گاماسیاب ) می باشند. البته بررسی های مولکولی نیز جهت مطالعات تکمیلی پیشنهاد می گردد.

در این تحقیق از بین 20 جدایه باکتریایی جدا شده از ماهیان مشکوک به سپتی سمی آئروموناسی 13 جدایه مورد تایید مولکولی قرار گرفتند. سپس حداقل غلظت مهارکننده پاراکوماریک اسید بر روی این جدایه ها به روش های انتشار دیسک و میکرودایلوشن تعیین-گردید. بر اساس نتایج میزان mic و mbc پارا کوماریک اسید بر روی جدایه های مورد آزمایش به ترتیب 2 و 17/2 میلی گرم بر میلی لیتر و متوسط هاله عدم رشد در غلظت های 8/1 و 2 میلی گرم پارا کوماریک اسید، به-ترتیب17 و 8/20 میلی متر به دست آمد. پس از آن آزمایش pcrدر زمان حقیقی به منظور بررسی اثر غلظت های تحتmic پاراکوماریک اسید بر بیان ژن های سیستم ترشحی تیپ سه انجام شد. بدین منظور باکتری در حضور غلظت های mg/ml1 و 8/1 پاراکوماریک اسید کشت داده شد و در ساعات 6، 12 و 24 ساعت پس از تیمار، بیان نسبی ژن ها به روش ctمقایسه ای ارزیابی-گردید.