جامعه آماری این تحقیق را کلیه دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران تشکیل دادند که از این میان 60 نفر (با میانگین سن62/1 ± 32/21 سال) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. بعد از انجام پیش-آزمون آزمودنی ها به طور تصادفی به چهار گروه تجربی ادراک عمق با حضور تماشاگر، گروه کنترل ادراک عمق بدون حضور تماشاگر، گروه تجربی حافظه فضایی با حضور تماشاگر و گروه کنترل حافظه فضایی بدون حضور تماشاگر تقسیم شدند. بعد از اعمال مداخله مجدداً پس آزمون مشابه با پیش آزمون انجام شد. از شاخص ضربان قلب (دستگاه ضربان سنج) جهت همسانی سطح پایه انگیختگی آزمودنی ها و در حین تمرین نیز به منظور اطمینان از رسیدن آن ها به سطح مطلوب انگیختگی استفاده شد. همچنین برای سنجش ادراک عمق و حافظه فضایی آزمودنی ها، به ترتیب از دستگاه های آزمونگر الکتریکی ادراک عمق و دستگاه حرکت خطی استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس در تکلیف ادراک عمق نشان داد، که انگیختگی ناشی از حضور تماشاگر بر ادراک عمق دانشجویان دختر ورزشکار تأثیر معنی-داری داشته است (001/0=p). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس در تکلیف حافظه فضایی نشان داد، که انگیختگی ناشی از حضور تماشاگر بر حافظه فضایی دانشجویان دختر ورزشکار تأثیر معنی داری نداشته است (108/0=p).