سندرم دیسترس تنفسی یکی از بیماری های تنفسی شایع نوزادان در کل دنیا می باشد که شیوع آن حدود 3 تا 7 درصد تولدهای زنده میباشد. در این مطالعه، مقایسه اثربخشی داروی دگزامتازون تزریقی و بودزوناید نبولایزر در نوزادان نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان نجمیه پس از خارج سازی لوله تراشه در یک دوره کوتاه مدت درمانی انجام گرفته است. این مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی 60 نوزاد با سن حاملگی کمتر از 36 هفته و وزن تولد 700 تا 2500 گرم، حداقل سه روز تحت تهویه مکانیکی با لوله تراشه بوده اند و در 2 گروه 30 نفره با دگزامتازون تزریقی 3 ساعت قبل از جداسازی از لوله تراشه و بودزوناید استنشاقی از طریق جت نبولایزر پس از جداسازی از لوله تراشه در دوره زمانی 3 تا 5 روزه تحت درمان قرار گرفته¬اند. میزان اثر بخشی داروها بر اساس اندازه گیری تعداد تنفس، میزان اکسیژن اشباع خون شریانی، دیسترس و رتراکسیون و نیاز به لوله گذاری مجدد بر اساس گازهای خونی شریانی و وابستگی به اکسیژن بعد از جدا شدن از لوله تراشه می باشد. در طی مدت زمان بستری، نوزادان باید تحت اکسیژن رسانی بیش از 30% بوده و از نظر میزان مرگ ومیر، وابستگی به اکسیژن ، فشار خون، قند خون، پنومونی، سپسیس، پنوموتراکس و سایر عوارض درمانی ناشی از کورتیکواستروئیدها قبل و پس از درمان، مشکلات گوارشی حین درمان و نیاز به تهویه مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد تنفس نوزادان در گروه دگزامتازون تفاوت معنی داری با گروه بودزوناید نداشت. فشار خون سیستول و دیاستول در دو گروه، قبل و بعد از تجویز دارو اختلاف معنی داری نداشتند. از نظر تعداد روزهای بستری، وابستگی به اکسیژن، نیاز به انتوباسیون مجدد، رترکشن و عوارض جانبی کوتاه مدت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. ولی اثر گذاری جداگانه دو داروی دگزامتازون و بودزوناید بر هر یک از پارامترهای کمی (تعداد تنفس، اکسیژن اشباع هموگلوبین خون شریانی، میزان وابستگی به اکسیژن پس از جدا شدن از لوله تراشه) و کیفی (رتراکسیون بین دنده ای و نیاز به لوله گذاری مجدد) در طول روند درمانی، قبل و بعد از تجویز دارو بصورت چشمگیر مشهود بود. یافته های این مطالعه نشان داد که بین تجویز کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و استنشاقی در روند درمانی نوزادان دارای دیسترس تنفسی و وابسته به تهویه مکانیکی پس از جدا شدن از لوله تراشه تفاوتی وجود ندارد. با توجه به مطالعات صورت گرفته، از آنجاییکه دوز درمانی مورد استفاده در روش استنشاقی وسیستمیک کمترین دوز مورد استفاده میباشد و مدت زمان درمان با کورتیکواستروئیدها در یک بازه زمانی کوتاه مدت 3 تا 5 روزه بعد از جدا شدن از لوله تراشه صورت گرفته است میزان بروز عوارض جانبی بسیار ناچیز بوده و مدیریت در درمان دیسترس تنفسی به خوبی انجام شده است. اثر گذاری دو دارو خصوصا بودزوناید در پاسخ به درمان چشمگیر بود. با توجه به معیارهای پاسخ به درمان مناسب در نوزادان و عدم بروز عوارض جانبی کوتاه مدت، مصرف این دو به عنوان روتین توصیه میگردد.

دارودرمانی نوزادان با توجه به تغییرات زیادی که درسیستم فیزیولوژی آنها در طی روزهای اول به وجود می آید و همچنین نابالغ بودن آنزیم های گوارشی و سیستم های مربوط به جذب ، توزیع ، متابولیسم و دفع دارو ، جایگاه خاصی دارد. نوزادان بخش بزرگی از جمعیت را درکشورهای درحال توسعه تشکیل میدهند اما ارزیابی الگوی مصرف داروها در جمعیت نوزادان محدود میباشد. تعدادی از داروهایی که استفاده میشوند در نوزادان هنوز کارآمدبودنشان دراین گروه آسیب پذیر ثابت نشده است. هدف اصلی در این پژوهش، ارزیابی الگوی مصرف آنتی بیوتیک ها، در بخشneonatal intensiv care unit(nicu) مرکز پزشکی،آموزشی،درمانی نجمیه در شهر تهران در مدت زمانی یکسال و مقایسه آن با گایدلاین ها و کتاب های معتبر جهانی هست. که در قالب یک مطالعه گذشته نگر و حال نگر طرح ریزی گردیده است. دراین مطالعه که یک مطالعه تحقیقی توصیفی و به صورت گذشته نگر و حال نگر میباشد دربخش گذشته نگر، پرونده نوزادان بستری در چهاربخش مراقبت های ویژه نوزادان در مرکز پزشکی ، درمانی ، آموزشی نجمیه مورد بررسی قرار گرفت و به صورت حال نگر نیز نوزادانی که از شروع مطالعه به مدت 6 ماه دربخش nicu بستری بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. دراین مطالعه ابتدا پرسش نامه ای تهیه و سپس پرونده های نوزادان مطالعه گردید. ارزیابی پرونده نوزادان نشان میدهد، آنتی بیوتیک ها بیشترین داروی تجویزشده درنوزادان میباشد و اکثرا تجویز آنتی بیوتیکها براساس درمان تجربی بوده و هیچگونه تست حساسیت انجام نمیشود. درطول مدت مطالعه حدود 270 پرونده موردبررسی قرارگرفت که 230 پرونده آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند. ازاین بین 140 نوزاد پسر و90 دختر هستند. میانگین ga 5/35هفته و میانگین وزن نوزادان2521 گرم است. اطلاعات نشان میدهد که مدت بستری شدن نوزادان در بیمارستان 2155روز است.که به طور میانگین 1895روز بیماران آنتی بیوتیک دریافت کردند. تقریبا 95/7% از نوزادان درطول درمان زنده ماندند. حدود 116نوزاد 2 تجویز آنتی بیوتیک و 60 نوزاد 3 تجویز آنتی بیوتیک و 6 نوزاد هر 6 آنتی بیوتیک را دریافت کردند. آمیکاسین و آمپی سیلین بیشترین آنتی بیوتیک های تجویزشده و مروپنم کمترین آنتی بیوتیک تجویزشده بود.

از آنجایی که عفونت های خونی عامل مهمی در مرگ و میر اطفال در سراسردنیا می باشد و مصرف بی رویه آنتی بیوتیک های نامناسب منجر به بروز مقاومت های شدید میکروبی شده است، پیشگیری از این عفونت ها و درمان آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد، لذا در این طرح به بررسی عوامل میکروبی پدیدآورنده ی این عفونت ها و راه های مقابله با آن و نیز بررسی مقاومت های آنتی بیوتیکی پرداخته شد. در این مطالعه نمونه های خونی اخذ شده از بیماران بستری در بخش اطفال، کشت داده شده و به بررسی انواع سوش های میکروبی و مقاومت آن ها نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها پرداخته شد.با توجه به این که استاف اپیدرمیدیس جزئی از فلور نرمال پوست می باشد، وجود آن در خون اطفال می تواند باعث بروز عفونت های خونی می شود. لذا توصیه به رعایت اصول بهداشتی توسط پرسنل به خصوص حین خون گیری بسیار ضروری به نظر می رسد. هم چنین به نظر می رسد که جهت کاهش مقاومت های آنتی بیوتیکی، دقت در تجویز داروهای ضدمیکروبی و نیز استفاده ی چرخشی از آنتی بیوتیک ها می تواند کمک کننده باشد.

از آنجایی که عفونت های خونی عامل مهمی در مرگ و میر نوزادان در سراسردنیا می باشد و مصرف بی رویه ی آنتی بیوتیک های نامناسب منجر به بروز مقاومت های شدید میکروبی شده است، پیشگیری از این عفونت ها و درمان آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد، لذا در این طرح به بررسی عوامل میکروبی پدیدآورنده ی این عفونت ها و راه های مقابله با آن و نیز بررسی مقاومت های آنتی بیوتیکی پرداخته شد. در این مطالعه نمونه های خونی اخذ شده از نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه، کشت داده شده و به بررسی انواع سوش های میکروبی و مقاومت آن ها نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها پرداخته شد.با توجه به بررسی های صورت گرفته ونکومایسین و آمیکاسین به عنوان حساس ترین آنتی بیوتیک ها در درمان تجربی توصیه می شوند و می بایست از تجویز آنتی بیوتیک های مقاوم کاسته شود. به علاوه تناوب در مصرف آنتی بیوتیک ها می تواند به کاهش در مقاومت های ایجاد شده و نیز کاهش روند بروز مقاومت های جدید کمک نماید. هم چنین با توجه به منشأ پوستی سوش های میکروبی می توان با کنترل بهتر شرایط استریلیزاسیون از انتشار آن ها به داخل خون و نیز به داخل نمونه های خونی و مثبت شدن کاذب نتایج کشت خون ممانعت کرد.