به تازگی پژوهش های زیادی روی تهیه و تولید داربست های زیستی مناسب برای ترمیم یا جایگزینی بافت آسیب دیده انجام شده است. از آنجا که اغلب داربست های زیست سازگار بر پایه فیبروبلاست یا کلاژن دارای شرایط دشوار تهیه و نگهداری و همچنین قیمت تمام شده ی بالایی هستند، لذا دانشمندان به فکر استفاده از پلیمرهای زیست سازگار دیگر برای تولید داربست افتادند. کیتوسان به دلیل شباهت ساختاری زیاد گزینه مناسبی برای جایگزینی کلاژن بود اما به دلیل دشواری در الکترو ریسی به صورت مخلوط با سایر پلیمرها مورد استفاده قرار گرفت. همچنین پلیمرهای طبیعی از جمله کیتوسان دارای مقاومت مکانیکی پایین هستند، لذا از ترکیب آن با پلیمر مصنوعی استفاده می شود. اخیرا" پژوهش هایی روی مخلوط پلیمرهایی چون کیتوسان و پلی کاپرولاکتون انجام شده، اما اکثر کارهای انجام شده به فیلم و غشا و یا ترریسی از آن خلاصه شده است. همچنین در تحقیقاتی که بر روی الکتروریسی مخلوط این دو پلیمر انجام شده است درصد کیتوسان به کار رفته کم (بین 2-5/0درصد) بوده است، در حالی که دراین پژوهش میزان کیتوسان 5/3 درصد بوده است. در این پژوهش داربست نانو لیفی مخلوط کیتوسان/ پلی کاپرولاکتون/ پلی وینیل الکل با نسبت جرمی 1.5:2:1 با روش الکتروریسی آماده شد و اثر نسبت پلیمرها، سرعت خروج از نازل، فاصله جمع کننده تا نازل و ولتاژ دستگاه الکترو ریسی بررسی گردید و شرایط بهینه برای تهیه مخلوط پلیمری در حلال های غیرسمی چون استیک اسید و الکترو ریسی مخلوط حاصله به دست آمد. بررسی های میکروسکوپ الکترونی نشان دهنده ی دستیابی به نانوالیاف با قطر متوسط 1 ± 69/107 نانو متر و با مورفولوژی بسیار یکنواخت و بدون دانه تسبیحی می باشد. نتایج مربوط به بررسی زیست سازگاری داربست نشانگر زیست پذیری مناسب روی داربست تهیه شده و عدم سمیت داربست مذکور است. میزان آبدوستی وب حاصله با استفاده از اندازه گیری زاویه تماس قطره آب با سطح وب 33 درجه را نشان می دهد که نشان دهنده آبدوستی مناسب برای نانو الیاف حاصله می باشد.