اغلب روش های پرعیارسازی رایج و استاندارد، کارآیی خیلی پایینی در جدایش مطلوب و انتخابی ذرات ریز و نرمه دارند که این امر، کاهش کیفیت محصول و همچنین راندمان کلی مدار را به دنبال دارد. مدار فرآوری مجتمع سنگ آهن گل گهر، متشکل از دو بخش جدایش مغناطیسی شدت پایین خشک و تر است. مطالعات صورت گرفته در گذشته نشان داد، ذرات زیر 45 میکرون راه یافته به کنسانتره های خشک و تر، دارای کیفیت خیلی پایینی نسبت به طبقات ابعادی بزرگتر از خود هستند. در این تحقیق سعی شده است تا ضمن تعیین و شناسایی مشخصات ذرات زیر 45 میکرون در نقاط مختلف مدار فرآوری، راهکارهای مناسب جهت بهبود جدایش این گونه ذرات و در نتیجه افزایش کارآیی مدار ارائه شود. مطالعات نشان داد که مشکل اصلی جداکننده های خشک، راهیابی ذرات ریز غیر مغناطیسی به کنسانتره است، حال آن که مشکل اساسی جداکننده های تر راهیابی غیر انتخابی ذرات ریز مغناطیسی به باطله است. بر طبق این نتایج، چندین راهکار مختلف جهت بهبود جدایش ذرات ریز و نرمه و همچنین افزایش کارآیی مدار فرآوری ارائه گردید که عبارت اند از : 1) جلوگیری از ورود ذرات زیر20 میکرون به بار ورودی به جداکننده های خشک که سبب می شود عیار گوگرد و آهن درکنسانتره خشک، به طور نسبی در حدود 8 درصد کاهش و 6/1 درصد افزایش یابند. این در حالی است که بازیابی وزنی کنسانتره خشک به طور نسبی در حدود 4 درصد کاهش می یابد. 2) پرعیارسازی جداگانه ته ریز سیکلون در بخش خشک که سبب کاهش نسبی عیار گوگرد، افزایش نسبی عیار آهن و کارآیی جدایش به ترتیب به میزان 14 درصد، 75/1 درصد و 4/4 درصد می شود. این در حالی است که بازیابی وزنی کنسانتره به طور نسبی در حدود 77/0 درصد کاهش می یابد. 3) جدایش ته ریز سیکلون به روش جدایش مغناطیسی تر که سبب کاهش نسبی عیار گوگرد، افزایش نسبی عیار آهن و کارآیی جدایش به ترتیب به میزان 19 درصد، 8/2 درصد و 1/6 درصد می شود.در حالی که بازیابی وزنی به طور نسبی در حدود 6/2 کاهش می یابد. در خاتمه نیز راهکارهایی جهت افزایش کارآیی جداکننده های مغناطیسی تر ارائه شده است.