به منظور مقایسه ریخت شناسی ریشه ارقام مختلف سیب زمینی در پاسخ به غلظت نیتروژن و بررسی تأثیر مقدار مصرف و نحوه تقسیط نیتروژن بر عملکرد غده، خصوصیات کیفی و کارآیی مصرف نیتروژن ارقام سیب زمینی، سه آزمایش مزرعه ای، گلخانه ای و گلدانی در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی انجام شد. در آزمایش مزرعه ای، اثر مقادیر مختلف نیتروژن شامل صفر (شاهد)، 90، 180 و 270 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و سطوح مختلف تقسیط نیتروژن شامل تقسیط به نسبت مساوی در دو مرحله سبزشدن و خاکدهی پای بوته و تقسیط به نسبت مساوی در سه مرحله کاشت، سبزشدن و خاکدهی پای بوته بر خصوصیات کمی، کیفی و کارآیی مصرف نیتروژن شش رقم سیب زمینی شامل فونتانه، کوراس، آگریا، میریام، کاسموس و پیکاسو مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش گلخانه ای به روش کشت در ماسه اجراء شد و اثر غلظت های مختلف نیتروژن (100، 200 و 300 میلی گرم در لیتر) بر خصوصیات مورفولوژیک ریشه ارقام مختلف سیب زمینی بررسی گردید. در آزمایش گلدانی، ارقام سیب زمینی از نظر میزان تلفات نیتروژن از طریق آبشویی نیترات در دو مقدار نیتروژن صفر و 180 کیلوگرم در هکتار مورد مقایسه قرار گرفتند. کاربرد نیتروژن، عملکرد غده، خصوصیات کیفی و کارآیی مصرف نیتروژن ارقام سیب زمینی را تحت تأثیر قرار داد. مصرف نیتروژن تا 180 کیلوگرم در هکتار، عملکرد کل و عملکرد غده های بازارپسند را افزایش داد، اما کاربرد مقادیر بیشتر منجر به کاهش عملکرد کل و بازارپسند گردید. عملکرد غده های بدشکل دارای رشد ثانویه، با افزایش مصرف نیتروژن تا 270 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت. سطوح پایین مصرف نیتروژن از طریق افزایش میزان ماده خشک، وزن مخصوص و محتوای نشاسته غده باعث بهبود کیفیت غده گردید. اما کاربرد مقادیر بالای نیتروژن با تأثیر منفی بر صفات کیفی مطلوب و همچنین افزایش میزان قندهای احیاء کننده و نیتروژن نیتراتی غده، کیفیت محصول سیب زمینی را کاهش داد. با افزایش مصرف نیتروژن، کارآیی مصرف نیتروژن کاهش یافت، بطوری که بیشترین و کمترین مقادیر کارآیی بازیافت ظاهری، کارآیی بهره وری، کارآیی زراعی، کارآیی فیزیولوژیک و کارآیی جذب نیتروژن به ترتیب در سطوح نیتروژن 90 و 270 کیلوگرم در هکتار مشاهده گردید. نحوه تقسیط نیتروژن تأثیر معنی داری بر عملکرد غده، خصوصیات کیفی و کارآیی مصرف نیتروژن داشت. کاربرد دومرحله ای نیتروژن در مرحله سبزشدن و خاکدهی پای بوته در مقایسه با کاربرد سه مرحله ای آن در زمان کاشت، سبزشدن و خاکدهی پای بوته، عملکرد کل و بازارپسند، کیفیت غده و کارآیی مصرف نیتروژن را بهبود بخشید و عملکرد غده های بدشکل و همچنین خصوصیات کیفی نامطلوب غده نظیر میزان قندهای احیاء کننده و نیتروژن نیتراتی غده را کاهش داد. ارقام سیب زمینی از نظر خصوصیات کمی و کیفی غده و کارآیی مصرف نیتروژن متفاوت بودند. ارقام کاسموس، کوراس و پیکاسو در مقایسه با سایر ارقام سیب زمینی از عملکرد غده، کارآیی بازیافت ظاهری، کارآیی زراعی و کارآیی جذب نیتروژن بالاتری برخوردار بودند. رقم میریام کمترین عملکرد غده و بیشترین مقادیر کارآیی بهره وری و کارآیی فیزیولوژیک نیتروژن را دارا بود. غلظت های مختلف نیتروژن بر کلیه صفات مورفولوژیک ریشه به استثنای قطر ریشه، اثر معنی داری داشت. با افزایش غلظت نیتروژن، حجم، وزن تر، وزن خشک، مجموع سطح و مجموع طول ریشه و همچنین وزن خشک اندام های هوایی در کلیه ارقام سیب زمینی افزایش و نسبت وزن خشک ریشه به وزن خشک اندام های هوایی و وزن ویژه ریشه کاهش یافت. تفاوت معنی داری بین ارقام سیب زمینی از نظر خصوصیات مورفولوژیک ریشه مشاهده شد و ارقام پرمحصول با کارآیی بالای مصرف نیتروژن (کاسموس، کوراس و پیکاسو)، در کلیه سطوح نیتروژن، سیستم ریشه قوی تر و گسترده تری را تولید نمودند. علاوه بر این، میزان تلفات آبشویی نیترات در این ارقام بطور معنی داری کمتر از سایر ارقام سیب زمینی بود. بنابر این، ارقام کاسموس، کوراس و پیکاسو برای مناطق دارای کمبود نیتروژن، سیستم های کشاورزی با عرضه محدود نیتروژن و همچنین خاک هایی که تلفات آبشویی نیترات در آن ها بالا است، پیشنهاد می گردند. نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف 180 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بصورت تقسیط به نسبت مساوی در دو مرحله سبزشدن و خاک دهی پای بوته، بیشترین عملکرد کل و بازارپسند غده را در ارقام مختلف سیب زمینی تولید می نماید.

بروز مشکلات فراوان زیست محیطی و اقتصادی در دفع پسماندهای شهری و نیز کاهش روز افزون مواد آلی خاک های کشور، موجب تولید و همچنین کاربرد بیشتر فراورده های کودی حاصل از پسماندهای شهری گردیده است. بر این اساس به منظور بررسی اثر کمپوست پسماند شهری بر برخی خصوصیات شیمیایی خاک و عملکرد گیاه گوجه فرنگی، این آزمایش در دو مرحله آزمایشگاهی خواباندن (انکوباسیون) و زراعی در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی (طرق) انجام شد. این طرح با سه نوع کود آلی کمپوست پودری، کمپوست گرانوله گوگردی و کمپوست گرانوله گوگردی با تیوباسیلوس در پنج سطح صفر، 15، 30، 45 و 60 تن در هکتار در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان داد که عناصر کم مصرف آهن، مس، منگنز و روی خاک نسبت به مصرف کمپوست عکس العمل مثبت نشان داده و با افزایش مصرف کمپوست زیاد شدند، بطوری که بالاترین میزان متعلق به تیمار بالاترین میزان کمپوست ها بود. تفاوت بین سه نوع کود آلی به غیر از عنصر منگنز برای عناصر کم مصرف آهن، مس و روی در خاک معنی دار نبود. همچنین مصرف کمپوست، پ هاش خاک را کاهش داد ولی هدایت الکتریکی خاک و سولفات قابل استفاده خاک را افزایش داد ولی با گذشت زمان پ هاش افزایش و هدایت الکتریکی خاک کاهش یافت. کمپوست گرانوله گوگردی بیشترین تاثیر را بر کاهش پ هاش، افزایش هدایت الکتریکی خاک و سولفات قابل استفاده خاک داشته است. همچنین با افزایش مصرف کمپوست در خاک عملکرد گیاه افزایش یافت و حداکثر عملکرد گیاه با مصرف 45 تن کمپوست در هکتار و از کمپوست گرانوله گوگردی بدست آمد. بیشترین میزان آهن در برگ مربوط به تیمار شاهد و کمترین آن مربوط به تیمار 30 تن در هکتار بود. بیشترین غلظت مس نیز مربوط به تیمارهای 30 و 60 تن در هکتار بود و کمترین آن مربوط به تیمار شاهد بود. با افزایش مصرف کمپوست، غلظت روی در برگ نسبت به شاهد افزایش یافت ولی مقدار منگنز برگ کاهش یافت. تفاوت معنی داری بین سه نوع کود آلی بر غلظت آهن، مس، منگنز و روی وجود نداشت.

در حین تولید از مخازن گاز میعانی بعلت افت فشار به زیر فشار نقطه شبنمِ سیال هیدروکربنی و تشکیل میعانات و ایجاد ممانعت در جریان گاز، در نزدیکی دهانه چاه تولید، کاهش قابل توجهی در تولید اتفاق می افتد. در این پژوهش با استفاده از نرم افزار صنعتی (computer modeling group) cmg قسمت gem مدل مناسبی از یک میدان واقعی در ایران (مخزن شماره 14 میدان سرخون) ساخته شده و پدیده انسداد میعانی شبیه سازی می گردد و سپس عملیات شیمیایی با تزریق مواد فعال کننده سطحی انجام می شود تا انسداد برطرف شده و تولید افزایش یابد. این شبیه سازی نشان می دهد که عملیات شیمیایی با مقدار اندکی مواد فعال کننده سطحی می تواند تولید را به مقدار زیادی افزایش دهد. مدل سازی pvt با استفاده از نرم افزار pvti در eclipse انجام شده که با توجه به نتایج، معادله حـالت پنگ-رابینسون بهترین صحت را در پیش بینی pvt مخزن سرخون چاه شماره 14 دارد. داده های تجربی برای میزان کردن معادله حالت پنگ-رابینسون استفاده شده و مقایسه ای بین اطلاعات محاسبه شده و اطلاعات تجربی برای سازگاری هر چه بیشتر این اطلاعات در تستهای افت فشار با جرم ثابت و تخلیه با حجم ثابت و همچنین فشار نقطه شبنم انجام شده و همگرایی قابل قبولی بین آنها بدست آمده است.

دریزو فرایندی است برای افزایش خلوص گلایکول که معمولا از یک حلال هیدروکربنی استفاده می کند. این پروسه از کمک گاز عریانگر (stripping gas ) بی نیاز بوده و با هزینه کمتر می تواند گاز خشک با نقطه شبنم پایین تر را به وجود بیاورد. شرکت dow chemical co. توانست این پروسه را در سال 1970 به صورت رسمی به بازار معرفی کند. شرکت opc نیز این تکنولوژی را در سال 1985 به کار برد و با ارائه کارهای جدیدتردر این زمینه آنرا در سال 1990 گسترش داد. همانطور که گفتیم پالایشگاه فراشبند از stripping gas برای افزایش بازدهی نم زدایی خود استفاده می کند. ما برای افزایش خلوص teg به کار رفته در واحد و کاهش نقطه شبنم گاز خشک خروجی و هم برای کاهش آلودگی ناشی از btex که بسیار برای محیط زیست خطرناک می باشد روش دریزو را جایگزین این روش می کنیم که توسط نرم افزار شبیه ساز promax آنرا مورد بررسی قرار می دهیم. برای اینکار چندین پیشنهاد انجام گرفته است که در دو حالت کلی به این صورت است که برای هر واحد دالان و هر واحد آغار یک حلقه (loop) دریزو در نظر می گیریم تا به صورت تجمیع عمل کنند. در حالت تجمیع کلا 5 تا تجهیزات به سیستم اضافه می شود. دو عدد مبدل گرمایی، یک عدد پمپ، یک عدد جداساز 3 فازه و یک عدد splitter.

فناوری غشایی یکی از روش هایی است که در سال های اخیر به دلیل مصرف انرژی کمتر و اطمینان عملکردی بالاتر و همچنین نیاز به فضا و هزینه اولیه کمتر، از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در این میان غشاهای پلیمری گزینش پذیر بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند. یکی از کاربردهای مهم و رو به رشد این فرایند، جداسازی دی اکسیدکربن از گاز طبیعی می باشد. بر اساس پژوهش های صورت گرفته مشخص شد که پلیمرهای لاستیکی نظیر پلی یورتان ها در جداسازی گاز اسیدی دی اکسیدکربن از متان می توانند کارایی بالایی داشته باشند. در کار انجام شده اثر نانو ذره سیلیکا بر تراوایی گازهای متان و دی اکسید کربن برای دو سری از نانو کامپوزیت های پلیمری بر پایه پلی یورتان اتری (etpu) و پلی یورتان استری (espu) مورد تحقیق قرار گرفت. پخش نانو ذره در ساختار پلیمری به وسیله تصویر برداری الکترون میکروسکوپی مورد بررسی قرار گرفت.تعیین مشخصات ساختا ساختاری پلیمر با استفاده طیف سنج مادون قرمز و تفرق اشعه ایکس با زاویه پهن و گرماسنجی تفاضلی پویشی مورد بررسی قرار گرفت. اثر نانو ذره بر ایجاد پیوندهای جدید مورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان می داد که نانوذره به ظور چشم گیری تراوایی دی اکسید کربن و ضریب جداسازی متان/دی اکسید کربن را بالا برده است.

پدیده سایش در صنایع بالادستی نفت و گاز خصوصا در رشته تکمیلی چاهها، همواره یکی از چالش های جدی این صنعت بوده است. استاندارد api rp 14e سالها پیش بمنظور تامین حداقل های یک طراحی مطمئن، فرمولی را برای تعیین حداکثر سرعت مجاز سیال جهت جلوگیری از رخداد پدیده سایش و محافظت از تجهیزات ارائه داده است. تجارب و نتایج صنعتی نشان داده است که پیشنهادات این استاندارد برای تعیین ثابت c در فرمول ارائه شده، در بسیاری از موارد محافظه کارانه و در بعضی شرایط بدون در نظر گرفتن ملاحظات لازم است. انتخاب نادرست حد سرعت سایش در سیستم های جریانی منجر به محدود شدن توان تولیدی چاهها و یا از بین رفتن تجهیزات می شود. سرعت سایش به خصوصیات جریانی سیال، قطر و خصوصیات آلیاژی لوله و برای سیستم هایی که حاوی ذرات جامد است، به خصوصیات ذرات جامد نیز بستگی دارد. با توجه به هزینه های بالای حفاری در میادین گازی، تعیین و انتخاب بالاترین حد مجاز ثابت" "c در فرمول سرعت سایش در جهت افزایش تولید از میادین گازی میتواند منجر به کاهش تعداد چاههای حفر شده در میادین گازی و کاهش چشم گیر هزینه ها گردد. هدف از انجام این پروژه تعیین مقدار بهینه ثابت" "c در فرمول سرعت سایش برای منطقه گازی پارسیان با استفاده از داده های میدانی سرچاهی است. همچنین در این پژوهش بکمک آنالیز فاز آبی سیال جریانی و بازرسی تجهیزات سرچاهی به بررسی دقیق علل بروز تخریب ها و راهکارهای مقابله با آن پرداخته شده است.

هدف از انجام این پروژه جداسازی بخارات آب از گاز طبیعی به کمک حلال تری اتیلن گلایکول با بکارگیری تماس دهنده های غشائی می باشد. از آنجا که الیاف تو خالی غشائی لوله ای شکل در مقایسه با غشاهای صفحه ای نسبت سطح به حجم بالاتری دارند و دارای راندمان بالاتری می باشند، لذا در این مدل سازی از این نوع غشاء استفاده شده است. وجود بخارات آب به همراه گاز طبیعی در اثر نوسانات فشار و کاهش دمای عملیاتی ممکن است به آب، یخ و یا هیدرات تبدیل شود و این ممکن است باعث کاهش جریان گاز، افزایش افت فشار و حتی گاهی بسته شدن خطوط لوله و شیرها گردد. در حضور آب، ترکیبات اسیدی مانند سولفید هیدروژن و دی اکسیدکربن می توانند باعث تشدید خوردگی خطوط لوله و تجهیزات شوند. آب گیری به وسیله غشاء در مقایسه با سایر روش های متداول مانند جذب شیمیایی، جذب سطحی و ... از مزایای فراوانی برخوردار است. مدل سازی های انجام شده بر مبنای حل معادلات بقاء برای جزء منتقل شونده در تماس دهنده غشائی می باشد. در ابتدا مدل سازی برای فرآیند جداسازی co2 از مخلوط گاز co2/n2 به نسبت (20:80) با حلال آب در تماس دهنده های غشائی در یک مدول 1100 الیافی انجام گرفت. نتایج مدل سازی با داده های آزمایشگاهی بدست آمده از مراجع مقایسه شدند تا دقت مدل سازی بررسی شود، مقادیر محاسبه شده برای درصد جداسازی co2، مقدار انحراف متوسط 5 درصد را با مقادیر آزمایشگاهی نشان می دهد. سپس بدون تغییر در شرایط مدل سازی مخلوط گاز ch4/h2o به نسبت (98:2) و حلال تری اتیلن گلایکول (teg) به ترتیب جایگزین مخلوط گاز co2/n2 و حلال آب در تماس دهنده های غشائی شدند. در نهایت نتایج بدست آمده از مدل سازی نشان داد که بخارات آب کاملا جذب حلال تری اتیلن گلایکول می گردد و حالت wetting , non-wet غشاء تاثیری روی جذب بخارات آب نمی گذارد.

در این تحقیق، کارایی فرایند اکسیداسیون پیشرفته بر مبنای لامپ uv یعنی (uv/h2o2) و تعیین شرایط بهینه برای تصفیه پساب آلوده به btex مورد ارزیابی قرار گرفته است. پارامتر میزان تقاضای اکسیژن (cod) به عنوان کمیتی برای تعیین بازدهی سیستم با استفاده از راکتور cod تعیین شده است. تأثیر پارامترهای عملیاتی شامل غلطت اولیه محلول آب اکسیژنه، دما، زمان واکنش، ph، غلظت اولیه btex و ولتاژهای مختلف لامپ uv مورد بررسی قرار گرفته است. نرخ کاهش btex وقتی از محلول h2o2 یا لامپ uv به تنهایی استفاده شده پایین بوده است. نتایج به دست آمده، نشان دهنده بالاترین نرخ کاهش در 30 دقیقه اول زمان واکنش بوده است. شرایط بهینه برای غلظت میانگین و سایر غلظت های btex عبارتست از: 421/0 ، 724/0 ، 11/1 ، 34/1 و 736/1 گرم بر لیتر محلول h2o2، ph اسیدی و استفاده از سه لامپ uv. تحت شرایط بهینه، کاهش cod برای غلظت میانگین آلاینده (mg/l550) و پایین ترین غلظت ( mg/l210) از btex بعد از گذشت 180 دقیقه از زمان واکنش با استفاده از (uv/h2o2) به ترتیب 90 و 98 درصد به دست آمده است.

نم زدایی گاز طبیعی یکی از عملیات بسیار مهم در صنعت پالایش گاز می باشد. روش معمول جهت نم زدایی گاز طبیعی جذب آب با استفاده از تری اتیلن گلایکول است.روش معمول در نم زدایی جذب آب توسط گلیکول ها می باشد.در این بین در حدود 95% فرآیندهای نم زدایی از تری اتیلن گلیکول استفاده می شود. هرز رفت گلیکول یکی از مشکلات عمده در واحد های نم زدایی گاز در پالایشگاه ها می باشد. علاوه برآن مصرف بالای انرژی در ریبویلر برج احیای گلیکول،آلودگی زیست محیطی ناشی از انتشار ترکیبات بیتکس و خلوص پایین گلیکول احیا شده از دیگر مشکلات فرآیند نم زدایی گاز در پالایشگاه ها می باشد. فرآیند دریزو یکی از پرکاربردترین روشها جهت افزایش خلوص گلیکول می باشد. در این پایان نامه واحد نم زدایی گاز پالایشگاه فراشبند با استفاده از نرم افزار پرومکس،که یکی از کاملترین نرم افزارها در زمینه شبیه سازی واحدهای نفت و گاز می باشد شبیه سازی شده است.همچنین جهت افزایش بهره وری عملکرد واحد نم زدایی ،حلقه دریزو به واحد موجود اضافه و از حلالهای مختلف مانند ایزو اکتان،نرمال هپتان و تولوئن به جای گاز دفع کننده استفاده شده است. بعد از انجام بررسی فنی و اقتصادی و با مقایسه نتایج حاصل با داده های موجود و نتایج حاصل از شبیه سازی با دیگر نرم افزارها ،شاهد کاهش بسیار زیاد انرژی در ریبویلر برج دفع در حدود 68% ،افزایش خلوص گلیکول بازیابی شده بالای 95/99و کاهش آلودگی زیست محیطی در حدود 80%خواهیم بود. همچنین برای سودآوری بیشتر پروژه حالت دریزو کمپلکس برای کل واحد دالان پالایشگاه طراحی و شبیه سازی شد و نتیجه 41%کاهش در کل هزینه سرمایه گذاری طرح به دست آمد.

اتیلن یکی از مواد اولیه پتروشیمی می باشد که در بیشترین مقیاس تولید می شود و طیف گسترد? مشتقات گرفته شده از آن، اهمیت این ماده را چند برابر کرده است. اتیلن معمولأ از طریق کراکینگ حرارتی خوراک های متفاوتی از قبیل اتان، نفتا و گازوئیل تولید می شود. به همراه این ماده با ارزش در طول فرایند کراکینگ مواد دیگری مانند استیلن تشکیل می شوند که سم کاتالیست های واحد پلیمراسیون در نظر گرفته می شوند و باید غلظت آنها به زیرppm 1 برسد. مجتمع پتروشیمی جم که بزرگترین مجتمع الفین جهان به شمار می آید سالانه 1324000 تن اتیلن تولید می کند. در نتیجه حجم بسیار زیادی استیلن باید از برشهای دو کربنه حذف شود. یکی از بهترین راه کارهای حذف استیلن، هیدروژناسیون آن می باشد. در این تحقیق واحد هیدروژناسیون استیلن در پتروشیمی جم مدلسازی شده است. این واحد به روش tail-end استیلن ها را حذف کرده و اتیلن تولید می کند. مدلسازی ریاضی به صورت دینامیک صورت گرفته و صحت مدل با داده های صنعتی بررسی شده است. با وجود متغیر بودن شدید ورودی های واحد در طول یک دوره کاری 360 روزه، مدل با تقریب خوب 10% توانسته است داده ها را پیش بینی کند و روند غیر فعال شدن کاتالیست ها را نیز مشخص سازد. در ادامه نمودار های مختلف در راکتورهای اول و دوم بررسی شده و با هم قیاس شده است. در آخر متغیر های موثر بر این فرایند از قبیل دمای ورودی راکتور و مقدار هیدروژن تزریقی بررسی شد. با توجه به پیش بینی های مدل ریاضی، در هنگام فعال بودن کاتالیست ها بهتر است با دمای بین 30- 35 درجه سانتی گراد کار کرد ولی با غیر فعال شدن کاتالیست ها دمای ورودی را باید افزایش داد و بین 40- 45 درجه سانتی گراد رساند. نکته قابل توجه دیگر این است که درصد تبدیل استیلن هنگامی که هیدروژن ورودی بیشتر از 180 کیلوگرم بر ساعت باشد، مستقل از هیدروژن ورودی می شود و هیدروژن اضافی صرف تبدیل اتیلن به اتان می شود که واکنش نا مطلوب محسوب می گردد.

رسوب آسفالتین و نشست آن بر روی سنگ به عنوان یک مشکل جدی در تولید از مخازن نفتی مورد توجه است که این مشکل موجب هزینه های گزاف و خسارتهای جبران ناپذیری می شود، از جمله این که تراوایی مخزن را کاهش داده و خاصیت تر شوندگی سنگ مخزن را عوض می نماید. میدان الکتریکی به عنوان یکی از فاکتورهای ایجادکننده ی ناپایداری ذرات آسفالتین و تشکیل فاز جامد آسفالتین در حین تولید و انتقال نفت شناخته می شود. انعقاد به وسیله ی میدان الکتریکی در محلول های کلوئیدی آسفالتین در تحقیقات دنبال شده است. به عنوان مثال، حرکت فاز مایع در میدان های الکتریکی و باردارشدن محلول دارای ذرات معلق که منجر به حرکت سریعتر ذرات نسبت به حرکت مایع اطراف آنها می شود، منتهی به لخته شدن سریعتر در مناطق با بیشترین شدت جریان می شود. اما برای آسفالتین ها، داده های کتابخانه ای در دسترس در زمینه ی تأثیر میدان الکتریکی مورد بحث هستند. گزارشات اولیه ادعا می کردند که رسوب الکترودی حتی اگر ذرات جامد اصالتاً در سیستم حضور نداشته باشند، رخ می دهد. اما مطالعات اخیر روی رسوب الکترودی نتیجه می دهد که میدان های الکتریکی آسفالتین های حل شده را ناپایدار می کند و اینکه رسوب فاز جامد آسفالتی بر روی الکترودها تحت جریان dc نیاز به از پیش تشکیل شدن جامدات آسفالتین دارد. در تحقیق حاضر اثر پارامترهایی شامل میزان ولتاژ، زمان اعمال ولتاژ، فرآیند هم زدن بکارگرفته شده، زمان تابش امواج مافوق صوت به محلول، نسبت ماده ی راسب استفاده شده به نفت خام، دما و شرایط سینتیکی بر روی میزان آسفالتین جداشده از فاز نفتی در اثر اعمال پتانسیل به محلول نفتی حاوی آسفالتین بررسی شده است و نتایج برای دو حالت استفاده از نفت مصنوعی محتوی ذرات خالص آسفالتین و استفاده از محلول نفت خام و هپتان بررسی و مقایسه شده اند.

در مدل محلول جامد معمولاً از یک معادله حالت برای تعادل بخار-مایع استفاده می شود و یک مدل ضریب فعالیت برای بررسی تعادل مایع-جامد به کار برده می شود. مدل ون و همکاران [50,51]، هانسن و همکاران [5] و پدرسون و همکاران [5] نمونه ای از این مدل ها میباشند که برای مدل ضریب فعالیت از تئوری محلول های با قاعده و یا محلول های پلیمری استفاده می کنند. کوتینهو و همکاران [45] مدل های مختلف ضریب فعالیت را برای محاسبات تعادلی مایع-جامد به کار بردند. از جمله مدل های به کار رفته برای ضریب فعالیت در این تحقیق ها می توان از مدل فلوری-هاگینز، unifac و uniquac نام برد. محققان دیگری مثل جی و همکاران [44]، اسماعیل زاده و همکاران، چن و همکاران [17] این روش را توسعه دادند و مدل های ضریب فعالیت دیگری را به کار بردند. در مدل جامد چند گانه چون فاز جامد به صورت خالص در نظر گرفته می شود احتیاجی به مدل های ضریب فعالیت برای توصیف فاز جامد نمی باشد. تنها از یک معادله حالت برای بررسی تعادل بخار-مایع استفاده می شود و فوگاسیته جامد با استفاده از فوگاسیته مایع مادون سرد که با استفاده از معادله حالت محاسبه می شود و خواص نقطه ذوب به دست می آید. این مدل اولین بار توسط لیراگالینا و همکاران [9] ارائه شد. سپس این مدل توسط پن و همکاران [10] و وفائی سفتی و همکاران [43] توسعه داده شد. نیچیتا و همکاران [12] این مدل را برای بررسی تشکیل واکس از میعانات گازی به کار بردند. البته در این تحقیق اثر فشار را نیز با استفاده از ضریب پوینتینگ وارد مدل نمودند. اسکوبار رمولینا [16] نیز با استفاده از تئوری محلول های ایده آل و مدل چند جامدی روش جدیدی را برای پیش بینی شرایط تشکیل واکس ارائه نموده است. در این پایان نامه، برای محاسبه دما و مقدار تشکیل واکس در واحد تثبیت میعانات گازی پارس جنوبی از مدل لیرا گالینا و همکارانش (مدل چند جامدی) استفاده میشود. جهت مقایسه نتایج حاصل از این مدل با داده های آزمایشگاهی، از 8 نمونه ارائه شده توسط پدرسون ?52? استفاده شده که نتایج حاصله تطابق خوبی را نشان می دهد. برای تعیین خواص ترمودینامیکی اجزای سنگین هیدروکربنی (مانندc20+ ) که مقدار قابل توجهی از سیال هیدروکربنی موجود در مخزن نفتی را شامل می شوند، استفاده از معادلات حالت، معمولاً مسائل و مشکلات عمده ای را به وجود می آورند. این مسائل و مشکلات، ناشی از دشواری در تعیین خواص بحرانی و ضرایب بی مرکزی اجزای سنگین می باشد. این اجزای سنگین، معمولاً شامل تعداد بی شماری از اجزایی هستند که تعداد اتم های کربن آنها بیش از 20 است. تنها داده های آزمایشگاهی موجود برای این اجزای سنگین، وزن مخصوص و جرم مولکولی c20+ است. بدون داشتن داده های تحلیلی از c20+ استفاده از آن به صورت یک جزء منفرد در مخلوط، خطاهای قابل ملاحظه ای در محاسبات رفتار فازی مخلوط ایجاد می کند. اگر جزء سنگین c20+ به اجزای مجازی شکسته شود، این خطاها به مقدار قابل توجهی کاهش می یابند. تقسیم جزء سنگین c20+ به اجزای مجازی باید به نحوی صورت گیرد که کسر مولی، جرم مولکولی و وزن مخصوص آن ها مشخص باشد. زمانی که اطلاعات کافی از توزیع گروه های کربنی اجزای سنگین و جرم مولکولی آنها در اختیار باشد، پارامترهای تابع توزیع با انطباق داده های اندازه گیری شده، قابل حصول خواهد بود. از نتیجه مقایسه روشهای موجود مشخص میگردد که در روش توزیع گاما مقدار خطا در مقایسه با مقادیر واقعی بسیار کم و در حد %64/0 میباشد. رابطه های زیادی جهت تخمین خواص فیزیکی برش های نفتی ارائه شده است. انتخاب مقادیر مناسب برای پارامترهای بیان شده، بسیار مهم است زیرا، تغییرات کوچک در این پارامترها، می تواند موجب انحراف قابل توجهی در نتایج مورد انتظار شود. نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که در مواردی که هیچ گونه اطلاعی از نتایج آزمایشگاهی و تجزیه کروماتوگرافی نمونه نفتی و تقسیم گروه های هیدروکربنی به نرمال پارافین، نفتن و آروماتیک وجود ندارد، لازم است که از خواص میانگین برای تعیین خواص هیدروکربن ها استفاده کرد و برای این منظور باید مجموعه ای از روابط موجود با یکدیگر هم خوانی قابل قبولی داشته باشند تا به این وسیله میزان خطاهای موجود را به حداقل رساند. در این پایان نامه از یک مجموعه روابط برای تعیین خواص فیزیکی هیدروکربنها استفاده شده است.

اتیلن یکی از مواد اولیه پتروشیمی می باشد که در بیشترین مقیاس تولید می شود و طیف گسترد? مشتقات گرفته شده از آن، اهمیت این ماده را چند برابر کرده است. اتیلن معمولا از طریق کراکینگ حرارتی خوراک-های متفاوتی از قبیل اتان، نفتا و گازوئیل تولید می شود. انتخاب خوراک مناسب از لحاظ اقتصادی بسیار حائز اهمیت است چرا که سایر هزینه ها را تحت تأثیر قرار می دهد. در رابطه با میزان در دسترس بودن، شاید اتان بهترین خوراک باشد، چراکه میزان بازده و انتخاب پذیری اتیلن در مقایسه با سایر خوراک ها برای اتان بیشتر است و در کنار آن، فرآیند کراکینگ برای خوراک ورودی اتان ساده تر و کم هزینه تر است. مجتمع پتروشیمی جم که بزرگترین مجتمع الفین جهان به شمار می آید سالانه 1324000 تن اتیلن تولید می کند. در این تحقیق، واحد کراکینگ اتان این مجتمع با استفاده از مدلسازی با برنام? مطلب مورد بررسی قرار گرفت. مقایس? نتایج مدلسازی و داده های عملی این واحد نشان داد که مدل ارائه شده سازگاری قابل قبولی با واقعیت دارد. در ادامه از کربن دی اکسید بجای بخار به عنوان ماد? رقیق کننده استفاده شد و پارامتر های مختلف در دو حالت مورد بررسی قرار گرفت. این تغییر سبب افزایش قابل توجه تولید اتیلن و کاهش میزان کک تشکیل شده می شود که در نتیج? آن، مدت زمان یک دور? کاری کوره به بیش از دو برابر افزایش خواهد یافت.

در این مطالعه جذب گازوئیل از آب های آلوده به وسیله سه نمونه خاک طبیعی بررسی شده است. نتایج ابتدایی جذب گازوئیل به وسیله این خاک ها نشان می دهند که یکی از خاک های طبیعی بسیار جاذبتر از دو خاک دیگر است و به سبب قدرت جذب بالا، ارزانی و همچنین در دسترس بودن این جاذب، آن را سوپر خاک جاذب (super adsorbent clay به اختصار sac) نامیده ایم. نتایج جذب گازوئیل به وسیله جاذب sac نشان می دهد که 3/0 گرم از این خاک توانایی جذب ppm1000 گازوئیل موجود در 50 میلی لیتر آب را تا حد کمتر از ppm10 دارد. سه خاک طبیعی مورد آنالیز x-ray diffraction (xrd) قرار گرفته اند و نتایج نشان می دهند که جاذب sac عمدتاً از اکسید سرب تشکیل شده است (pbo)، اکسید سرب در جاذب sac سایت های جاذب فعالی را محیاء کرده که این سایت ها عامل جذب گازوئیل هستند. عملکرد جذب sac در شرایط مختلف دمایی (20-60 درجه سانتی گرد)، ph (3-12)، زمان اختلاط (5/2 تا 30 دقیقه) سرعت اختلاط (rpm 50-rpm600) و مقادیر مختلف sac(1/0 تا 1 گرم) برای جذب گازوئیل، بنزین و نفت خام بدست آمده است. نتایج نشان می دهد سرعت و زمان اختلاط فاکتور های مهمتری نسبت به سایر فاکتور ها هستند. مدل های ایزوترم برای جذب گازوئیل توسط جاذب sac به کار برده شده و مشخص گردید که ایزوترم فرندلیچ می تواند پیش بینی بهتری از جذب را داشته باشد. سر انجام جاذب اشباع شده با گازوئیل برای چهار دما به منظور احیا مورد بررسی قرار گرفته که نتایج نشان می دهد در زمان کمتر از 8 دقیقه و دمای 180 درجه سانتی گراد جاذب sac به طور کامل احیا و قابل استفاده مجدد می باشد.

در این مطالعه قسمت دالان پالایشگاه فراشبند با نرم افزار پروماکس شبیه سازی شده و نتایج آن گزارش شده است.نتایج بدست آمده تطابق خوبی با داده های عملیاتی دارد.همچنین تاثیر پارامترهای مهم نم زدایی و افزایش بهره وری از عملیات نم زدایی پیشنهاد شده است. دریزو تکنولوژی است که شبیه فرایند دفع پیشرفته به کمک حلال میباشد که توسطpearce و همکارانش در سال 1972 انجام شده است.بخار گلایکول خارج شده از بازجوش آور چگالش یافته ومجددا به عنوان عامل دفع به برج دفع برردانده میشود.حلال وترکیبات آروماتیک در این واحد چگالش میابند قبل از اینکه بخار به اتمسفر راه یابد.مهم ترین مزایای این سیستم این است که تمام ترکیبات آروماتیک قبل از اینکه وارد اتمسفر شوند بازیابی و استفاده شده وخلوص گلایکول میتواند تا حد 99/999 درصد جرمی افزایش یابد وهیچ گاز عریانگری نیاز نیست.ما میتوانیم یک واحد برای عملیات دریزو به جای 3 واحد جدای دالان طراحی کنیم که به این وسیله میتوانیم بهترین نتایج اقتصادی را دریافت کنیم.

درجهت کاهش اثر گلخانه ای ناشی از انتشار دی اکسیدکربن، نانوسیالاتی همچون نانوسیلیکا و نانولوله کربنی به عنوان جاذب در غشای تماس دهنده الیاف توخالی از جنس پلی پروپیلن استفاده گردیده است .در این تحقیق مخلوطی از هوا و گاز دی اکسیدکربن وارد بخش پوسته ماژول غشا می شود و در تماس با جریان نانوسیال که در درون فایبر ها جریان دارد، قرار می گیرد. اثر دبی های متفاوت مایع و گاز، ترکیب درصد ورودی دی اکسیدکربن و دمای مایع بر بازده حذف و شدت انتقال جرم دی اکسیدکربن، برای درصد های وزنی 25/0 و 5/0 نانوسیال، به دقت مورد بررسی قرار گرفت. در دبی بالای مایع و تزریق نانوسیال سیلیکا 5/0 درصد وزنی، بازده حذف دی اکسیدکربن به میزان 21 درصد و در دبی های پایین 9 درصد نسبت به آب مقطر افزایش نشان داد. نانوسیال نانولوله کربنی عملکرد بهتری داشت بطوریکه در همان شرایط بازده حذف دی اکسیدکربن در دبی های بالا 20 درصد و در دبی های پایین حدود 40 درصد افزایش نسبت به آب مقطر مشاهده گردید. بازده حذف دی اکسیدکربن برای آب مقطر و نانوسیلیکا با افزایش غلظت دی اکسیدکربن خوراک، کاهش یافت که اشباع شدن سیال می تواند دلیل این امر باشد. اما بازده حذف دی اکسیدکربن برای نانولوله کربنی ثابت ماند و حتی در برخی غلظت های دی اکسیدکربن روند افزایشی داشت.

رفتار انتقالی گازهای دی اکسید کربن و متان در غشاهای ماتریس مخلوط که شامل نانو ذرات متفاوت از سیلیکا، ارائه شده است. سیلیکای اصلاح نشده و اصلاح شده تجاری ( با اکتیل سیلان و پلی دی متیل سیلکون) به عنوان پرکننده های غشاء استفاده شده است. غشاءهای نانوکامپوزیت pu همراه با پرکننده های 5، 10 و 15 درصد وزنی با روش اختلاط محلول آماده شده است. ویژگی های ساختاری غشاءها با sem، ftir، xrd و dsc برای نشان دادن فعل و انفعالات بین pu و نانوذره ها و تغییرات ایجاد شده در فاز pu در حضور سیلیکا مورد مطالعه قرار گرفته است. سیلیکاهای اصلاح شده همراه با زنجیره های طولانی آبدوست، میزان گلوخه شدن نانوذره ها را کاهش و توزیع در غشاءی ماتریس مخلوط بهبود می بخشند. به علاوه، نانوذره های سیلیکا در داخل ماتریس pu، فاکتورهای جداسازی و نفوذپذیری co2 افزایش می دهند. سیلیکا پوشش زنجیره ی را از هم جدا می کند و حجم آزاد متحرک را برای بهبود نفوذپذیری co2 افزایش می دهد. علاوه بر این، سیلیکا جذب سطحی co2 را درون ماتریس غشاء برای افزایش دادن انتخاب پذیریco2/ch4 صرف نظر از نوع سیلیکا، افزایش می دهد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که در بین نانو ذره های سیلیکا و شکل اصلاح شده آن عملکرد مناسبی برای جداسازی co2/ch4 نشان می دهد. در این مطالعه آزمایشگاهی، یک مدل جدید برای پیش بینی توانایی نفوذ گاز در غشاءهای pu/silica با در نظر گرفتن ذرات پرکننده در ماتریس بعلاوه حفره های موجود در لایه سطح مشترک نانو و ماتریس پلیمری پیشنهاد شده است. نتایج نشان می دهند که مدل ارائه شده در این تحقیق، علاوه بر نشان دادن روش مناسب برای پیش بینی داده ها، پیش بینی نزدیکتری از داده های آزمایشگاهی، نسبت به مدل ماکسول که روش کاملا متفاوتی را داشته است، نشان می دهد.

در این تحقیق چگونگی تاثیرگذاری برهم کنش های آنیون-کاتیون بر میزان حلالیت دی اکسید کربن در سیالات یونی بوسیله ی شبیه سازی دینامیک مولکولی مورد مطالعه قرار گرفته است. برای درک و شناخت بیشتر این برهم کنش ها، چهار سیال یونی که دارای کاتیون مشترک بوده و تنها در آنیون های خود با یکدیگر تفاوت دارند، بررسی شده اند. تمامی محاسبات ساختاری مکانیک کوانتومی بر روی هر چهار سیال در یک سطح تئوری انجام گرفته است تا داده های ساختاری سیالات که در شبیه سازی های دینامیک مولکولی مورد استفاده قرار می گیرد همگن باشند. بدلیل شباهت بالای ساختاری در سیالات انتخابی و نیز محاسبات مکانیک کوانتومی و مولکولی مشابه، تحلیل نتایج محاسبات در بردارنده ی پارامترهای کمتری بوده و تفسیرهای آن را معتبرتر نموده است. یافته های این بررسی چگونگی اثرگذاری برهم کنش های آنیون-کاتیون و خلل و فرج های درون ساختار مولکولی مایعات یونی را بر میزان حلالیت دی اکسید کربن نشان داده و بر همین اساس یک سیال یونی دیگر، با قابلیت احتمالی حلالیت بالای دی اکسید کربن پیشنهاد می هد.

چکیده مدل سازی راکتور ریفرمینگ گاز طبیعی با بخار آب به همراه راکتور بستر متحرک چرخه شیمیایی احتراق به کوشش صدیقه کبیری امروزه، یکی از اصلی ترین راه های تولید گاز سنتز(هیدروژن و مونواکسید کربن) فرآیندریفرمینگ گاز طبیعی با بخار آب می باشد. این فرآیند گرماگیر حدود 50 درصد از کل هیدروژن مورد نیاز جهان را تأمین می کند. از این رو، تلاش برای بهبود شرایط انجام واکنش درجهت افزایش میزان محصولات و همچنین کاهش هزینه و مشکلات زیست محیطی ناشی از نشر گاز دی اکسید کربن همراه فرآیند، اقدامی پر اهمیت به نظر می رسد. دی اکسید کربن به عنوان اصلی ترین گاز گلخانه ای که میزان اعظم آن از احتراق سوخت های فسیلی ایجاد می شود عامل افزایش دمای عمومی کره ی زمین به حساب می آید. تاکنون راه های گوناگونی برای جذب دی اکسید کربن پیشنهاد شده است که از میان آن ها، فرآیند چرخه شیمیایی احتراق مقرون به صرفه تر می باشد. این فرآیند نوین شامل دو راکتور مجزا با نام های راکتور هوا و راکتور سوخت می باشد. ذرات جامدی که معمولأ اکسید فلزات هستند بین این دو راکتور دائما در گردشند و تحت عمل اکسایش و کاهش ایجاد شده در راکتور هوا و سوخت قرار می گیرند و اکسیژن مورد نیاز را بین دو راکتور مبادله می کنند. این فرآیند در کل گرمازا بوده و گرمایی معادل گرمای حاصل از احتراق معمولی را فراهم می کند. این گرما را می توان جهت انجام یک واکنش گرماگیر مانند واکنش ریفرمینگ گاز طبیعی با بخار آب در یک راکتور چند لوله استفاده کرد. این ایده اساس کار راکتورهای کوپل گرمایی است که امروزه مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. بالا بردن بازده گرمایی ، افزایش میزان تولید، کاهش سایز راکتور و کاهش هزینه از مزایای انجام همزمان دو واکنش گرماگیر و گرمازا است که در یک راکتور انجام می شوند. فرآیند کوپلینگ چرخه شیمیایی احتراق و ریفرمینگ گاز طبیعی با بخار آب این امکان را فراهم می سازد تا با افزایش بازده گرمایی میزان محصولات راکتور ریفرمر افزایش پیدا کند. در این پایانامه برآنیم تا مدل سازی این فرآیند کوپلینگ را با استفاده از یک مدل هتروژن پایا و یک بعدی انجام دهیم. صحت مدل انجام شده با داده های راکتورریفرمینگ گاز طبیعی با بخارآب موجود در شرکت پتروشیمی زاگرس عسلویه بررسی شد. نتایج حاصل از مدل سازی با موارد مشابه در راکتور معمول ریفرمینگ گاز طبیعی با بخار آب مقایسه شد که افزایش میزان گاز سنتز قابل مشاهده می باشد.

همواره جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه و پیدا کردن سوخت جایگزین سوخت های فسیلی به همین منظور، از اصلی ترین دغدغه های جوامع نوین صنعتی به شمار می آید، به همین سبب محققان پی در پی در جستجوی روش های جایگزین انرژی های فسیلی و یافتن انرژی های پاک می باشند. هیدروژن به عنوان سوختی جدید و پاک در پیل های سوختی و خودرو های هیدروژنی مطرح می شود. استفاده از چرخه شیمیایی برای ریفرمینگ گاز طبیعی روشی جدید برای افزایش تولید هیدروژن و ذخیره سازی دی اکسید کربن می باشد. این چرخه شامل دو قسمت راکتور هوا و راکتور سوخت می باشد،که در مرحله اول حاملان اکسیژن به صورت کامل به وسیله هوا اکسید می شوند و در مرحله دوم گاز طبیعی به کربن دی اکسید و آب تبدیل شده که به خاطر وجود کربن دی اکسید و بخار آب، عمل ریفرمینگ انجام شده و ترکیبات کربن مونو اکسیدوهیدروژن تولید می گردد. در این مطالعه، فلزات آهن ، منگنز ، کبالت و مس به عنوان حاملان اکسیژن بررسی شده است و همچنین آنالیز دمایی بر روی این فرآیند انجام گرفته است. درچرخه ی شیمیایی ریفرمینگ ، حاملان اکسیژن باعث جدایش بیشتر هیدروژن نسبت به دیگر فرآیندهای شیمیایی نظیر چرخه ی شیمیایی احتراق و ریفرمینگ معمولی می شود. انتخاب حاملان اکسیژن و نگه دارنده های آن ها، با توجه به شرایط فیزیکی و شیمیایی این مواد بوده است.زمان ماند حاملان اکسیژن در راکتور هوا و راکتور اصلی با توجه به میزان اکسید شدن و کاهش یافتن در هر مرحله و همچنین میزان می باشد.

سیب زمینی (solanum tuberosum l.) به عنوان چهارمین محصول غذایی بعد از گندم، برنج و ذرت بشمار می-رود. به دلیل بالا بودن عملکرد و خصوصیات تغذیه ای مطلوب این محصول، سطح زیر کشت آن نسبت به سایر محصولات در حال افزایش می باشد. یکی از دلایل گسترش کشت سیب زمینی، وجود مقدار زیاد فیبر، نشاسته، پتاسیم، پروتئین، ویتامین ها به ویژه ویتامین cو همچنین دیگر مواد معدنی می باشد. کمبود روی (zn) و بور (b) در خاک های آهکی کشور شایع است و از علل آن می توان به ماهیت آهکی بودن خاک های تحت کشت، پایین بودن مواد آلی، بالا بودن ph، تداوم خشکسالی و بی کربنات زیاد در آب آبیاری اشاره نمود. به منظور بررسی نقش این عناصر (روی و بور) در افزایش عملکرد، بهبود کیفیت و افزایش درصد ماده خشک سیب زمینی، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در قالب فاکتوریل با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات جلگه رخ واقع در 45 کیلومتری تربت حیدریه (خراسان رضوی) در سال 1391 انجام شد. در این آزمایش روی در سه سطح (صفر، 40 و 80 کیلوگرم در هکتار از منبع سولفات روی) و بور در چهار سطح (صفر، 5/2، 5 و10 کیلوگرم در هکتار از منبع اسید بوریک) مورد آزمون قرار گرفت. آرایش تیمارهای این آزمایش شامل 1) مصرف تمامی عناصر غذایی بر اساس آزمون خاک بجز روی و بور؛ 2) تیمار اول + 5/2 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 3) تیمار اول + 5 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 4) تیمار اول + 10 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 5) تیمار اول + 40 کیلوگرم در هکتار سولفات روی؛ 6) تیمار پنجم + 5/2 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 7) تیمار پنجم + 5 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 8) تیمار پنجم + 10 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 9) تیمار اول + 80 کیلوگرم در هکتار سولفات روی؛ 10) تیمار نهم + 5/2 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 11) تیمار نهم + 5 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک؛ 12) تیمار نهم + 10 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک بود. مقادیر عملکرد (تن در هکتار) و میزان ماده خشک (درصد) 12 تیمار آزمایشی به ترتیب شامل: تیمار اول: 3/28 و 6/19؛ تیمار دوم: 35/38 و 8/19؛ تیمار سوم: 17/34 و 79/19؛ تیمار چهارم: 3/33 و 68/19؛ تیمار پنجم: 45/42 و 62/20؛ تیمار ششم: 7/45 و 84/20؛ تیمار هفتم: 64/34 و 21/20؛ تیمار هشتم: 08/36 و 97/19؛ تیمار نهم: 12/38 و 92/20؛ تیمار دهم: 53/41 و 65/22؛ تیمار یازدهم: 45/40 و 96/20؛ تیمار دوازدهم: 25/34 و 84/20 بود. نتایج این آزمایش نشان داد در حالی که در تیمار شاهد، عملکرد و ماده خشک به ترتیب 3/28 تن در هکتار و 8/19 درصد بود این مقادیر برای عملکرد در بهترین تیمار آزمایشی (تیمار ششم) 7/45 تن در هکتار و برای مقدار ماده خشک بهترین تیمار آزمایشی (تیمار دهم) 65/22 درصد بود که نشان از افزایش 38 درصدی عملکرد و 5/13درصدی، درصد ماده خشک نسبت به شاهد داشتند. این مقادیر در سطح 1درصد نسبت به شاهد معنی دار بود. بنابراین در خاک های زیر کشت مشابه جلگه رخ با بور قابل استفاده 72/0 میلی گرم در کیلوگرم، مصرف 5/2 کیلوگرم در هکتار اسید بوریک برای حصول عملکرد و درصد ماده خشک بالا توصیه می گردد. استفاده از سطوح بالاتر اسید بوریک (5 و 10 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد و درصد ماده خشک را کاهش داد. انجام تحقیقات میدانی و مصرف اسید بوریک به صورت سرک برای حصول عملکرد مطلوب و کیفیت برتر در سطح گسترده قابل توصیه است. مصرف روی و بور باعث افزایش عملکرد، میزان ماده خشک سیب زمینی و افزایش درآمد کشاورز شد. همچنین چیپس تولیدی از این نوع سیب زمینی با کیفیت بهتر و با مصرف کمتر روغن همراه خواهد بود.

چهل سال است که آکنه های ساختار منتظم بعنوان جایگزینی برای آکنه های معولی معرفی شده اند. مزیتهای آنها از جمله افت فشار پایین و سطح ویژه بالا در مقایسه با آکنه های معمولی، همواره مورد مطالعه قرار گرفته اند. با اینحال، بخاطر ملاحضات اقتصادی در صنعت بطور کسترده استفاده نمی شوند. برای کاهش هزینه های عملیاتی، صنعت به کاتالیست های ساختار منتظم که سطح ویژه زیاد، بازده انتقال جرم زیاد و افت فشار کم داشته باشد نیاز دارد. استفاده از کاتالیستهایی که ساختاری همانند آکنه های ساختار منتظم دارند بازده راکتورهای کاتالیستی را افزایش می دهد. در این تحقیق یک راکتور بستر چکان آزمایشگاهی که واکنش هیدروژناسیون پروپیلن در آن انجام می شود، مدلسازی شده است. معادلات سرعت در فاز مایع و گاز و همچنین معادلات حرارت و جرم بصورت همزمان حل شده اند. چون سختی معادلات بدست آمده زیاد است از روش تلفیق تعامدی برای حل معادلات استفاده شده است. داده های حاصل از مدلسازی در راکتور کاتالیستی حاوی آکنه ساختار منتظم و آکنه معمولی با داده های آزمایشگاهی حاصل از راکتور آزمایشگاهی با هم مقایسه شده اند. تطابق خوب داده های حاصل از مدل ریاضی و آزمایش ثابت می کند که مدل ریاضی حاصل ابزاری مورد اعتماد برای شبیه سازی حالتهای عملیاتی مختلف می باشد.

در این تحقیق کلیه روشهای نوین و قدیمی شیرین سازی نفت خام، بررسی و مشکلات فنی و عملیاتی هر کدام مورد بحث قرار می گیرد و در ادامه از بین این روشها، بهترین و صنعتی ترین روش مطابق با نیاز صنعت نفت کشور معرفی می گردد. همچنین مشکلات عدم بازدهی مناسب فرایند عریان سازی سرد که متداولترین روش شیرین سازی نفت خام در صنعت نفت ایران می باشد بررسی و تلاش می گردد این فرایند به منظور دستیابی به حداکثر بازدهی، بهینه گردد. به همین منظور، پس از شبیه سازی فرایند شیرین سازی نفت خام بروش عریان سازی سرد - در یکی از واحدهای بهره برداری شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب ایران که در کنترل کیفیت نفت خام صادراتی و حفظ شاخص تعیین شده در کنترل محتوی سولفید هیدروژن نفت خام دارای مشکل است- برای اطمینان از صحت نتایج شبیه سازی انجام شده، اطلاعات میدانی جمع آوری شده از سایت با نتایج شبیه سازی مقایسه می گردد و در صورت همخوانی اطلاعات میدانی و نتایج شبیه سازی، از شبیه سازی به منظور پیش بینی تغییرات در شرایط فرایندی استفاده می گردد. بهینه سازی فشار عملیاتی مراحل مختلف تفکیک بمنظور افزایش بازیابی نفت خام در خروجی برج عریان ساز، پیدا کردن جایگزین مناسب برای گاز عریان ساز جهت افزایش بازدهی فرایند، از دیگر اهداف تحقیق است. همچنین با مقایسه اطلاعات میدانی عملکرد برج عریان ساز در فصول سرد و گرم سال، علت عدم کارایی مناسب برج در فصل سرد سال و نقش عامل دما در بهبود فرایند گوگردزدایی از نفت خام و افزایش کیفیت نفت خام صادراتی با افزودن پیش گرمکن جهت افزایش دمای نفت ورودی برج مورد بررسی قرار می گیرد. در نهایت بهترین و مناسب ترین فرایندهای گوگردزدایی نفت خام جهت جایگزینی فرایند عریان سازی سرد پیشنهاد و نقش این جایگزینی در بهبود کیفیت نفت خام صادراتی پیش بینی می گردد.

مطالعه به تولید هیدروژن، توسط ریفرمینگ بخار متان که به صورت چرخه ی شیمیایی ریفرمینگ در یک رآکتور بستر ثابت در محدوده ی دمایی c°1200-700 طراحی شده است، پرداخته است. ذرات کاتالیستی در مرحله های اکسیداسیون و کاهش به صورت پیاپی شرکت می کنند. در مرحله ی کاهش، حامل اکسیژن توسط سوخت کاهیده می شود، به نوبه ی خود، به صورت جزئی اکسید شده است تا تبدیل به h2 و co (گاز سنتز) شود و در مرحله ی اکسایش حامل اکسیژن کاهیده شده، دوباره توسط اکسیژن ( ar+ o2) اکسید خواهد شد. حاملان اکسیژن fe ، co همراه با پایه های al2o3 و tio2، توسط روش رسوب دادن ساخته شدند. نمونه های ذکر شده، توسط آنالیزهای اشعه ی ایکس، تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی و پراش اشعه ی ایکس، به منظور بررسی خصوصیات قبل و بعد از واکنش بررسی شدند. هدف اصلی این مطالعه، بررسی فعالیت اکسیدهای فلزی مختلف بر روی پایه های al2o3 و tio2 بود. مقایسه ای که بین پایه ها انجام شد، al2o3 عملکرد بهتری نسبت به tio2 دارد، به گونه ای که تبدیل سوخت در مورد fe/al2o3 %100- 95و fe/tio2 %80-78 بوده است.

چکیده: در کشور ایران حدود 2500 گونه گیاه دارویی و معطر وجود دارد که 1730 گونه آن منحصرا" بومی ایران می باشد. روند رو به رشد مصرف گیاهان دارویی به عنوان مواد اولیه تولید داروهای گیاهی بدون توسعه روش¬های مناسب کاشت و مدیریت صحیح، انقراض گونه های گیاهی و تخریب طبیعت را در بر خواهد داشت. کشاورزی ارگانیک مدیریت تولید مناسب است که باعث تقویت و توسعه سلامت اکوسیستم های زیستی، چرخه های زیستی و فعالیت بیولوژیکی خاک می شود. عدم وجود یا ناکافی بودن مطالعات انجام شده در رابطه با ارزیابی منابع مختلف کودی بر روی گیاه دارویی بالنگو، لزوم انجام این مطالعه را مشخص می سازد. آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار و 9 تیمار بر روی توده بومی مشهد بصورت مزرعه ای در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی در سال 1391 اجرا شد. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: تلفیقی از سه سطح کود آلی (ورمی کمپوست، کود مرغی و شاهد) و سه سطح کود شیمیایی نیتروژنه (0، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار). صفات اندازه گیری شده در این آزمایش شامل شاخص های کمی (ارتفاع بوته، تعداد شاخه فرعی در بوته، مساحت تاج پوشش، عملکرد دانه، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک در واحد سطح، شاخص برداشت) و شاخص های کیفی (مقدار موسیلاژ، میزان تورم و درصد روغن) بود. نتایج نشان دهنده برتری کود های آلی نسبت به کودهای شیمیایی در بسیاری از صفات اندازه گیری شده بود. مقدار موسیلاژ، فاکتور تورم و درصد روغن تحت اثر تیمار ورمی کمپوست به حداکثر مقدار خود در این آزمایش رسید. ترکیب تیماری کود مرغی و 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بیشترین تاثیر را در افزایش ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیک در واحد سطح داشتند.کودهای آلی بر اکثر صفات به جز میزان تورم، مساحت تاج پوشش، عملکرد دانه، وزن هزار دانه و تعداد شاخه فرعی افزایش معنی داری ایجاد کرده است. به نظر می رسد مصرف کودهای آلی در تولید گیاهان دارویی می تواند جایگزین مناسبی برای کودهای شیمیایی باشد. کلمات کلیدی: کود آلی، محیط زیست، بالنگو

وجود یون کلر در فرآیند های صنعتی باعث بروز خوردگی شدید تاسیسات و تجهیزات مکانیکی می شود. لذا حذف یون کلر توسط غشاء نانو فیلتراسیون سرامیکی پیشنهاد گردیده است. در کارهای قبلی، غشای کامپوزیتی گاما آلومینا-تیتانیا توسط پژوهشگران سنتز گردیده، و میزان دفع یون کلر توسط غشای سنتز شده، بررسی گردیده است. درحالی که به خوبی می¬دانیم که در غشای سرامیکی گاما آلومینا-تیانیا عاملی که باعث دفع یون می¬باشد، تیتانیا می¬باشد با توجه به مروری بر تحقیقات گذشته، به خوبی می¬توان پیش بینی کرد که در حالت کامپوزیتی کیفیت جداسازی غشاء متفاوت می باشد. لذا در این تحقیق، مواد اولیه را به طور لایه لایه بر روی سطح پایه قرار داده و میزان دفع یون کلر را در آن بررسی کنیم. در مرحله¬ی بعد غشاء را به طور کامپوزیتی تهیه و میزان دفع را در آن نیز بررسی کنیم. در نهایت داده های به دست آمده را با هم مقایسه خواهید گردید. در این تحقیق، جداسازی یون کلرید با استفاده از غشاء نانوفیلتراسیون دولایه زیرکونیا-سیلیکا مورد بررسی قرار گرفته است. برای این کار ابتدا غشاء دولایه آلومینا-تیتانیا بر پایه نگهدارنده غشایی آلفا آلومینا ساخته شده است. برای ساخت نگهدارنده از روش پرس و به منظور لایه¬نشانی بر روی نگهدارنده از روش¬های سل-ژل و غوطه¬وری استفاده شده است. سپس کارآیی غشاء برای دفع کلر توسط دستگاه¬های فیلتراسیون غشایی جریان عمودی و جریان متقاطع در دمای آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفته است. آزمایش¬های فیلتراسیون به ازای مقادیر مختلف فشار، ph و غلظت محلول نمک انجام، نتایج مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. دستگاه¬های فیلتراسیون غشایی جریان عمودی و جریان متقاطع به ترتیب با استفاده از گاز نیتروژن و پمپ پیستونی فشارهای مختلف را به منظور بررسی نفوذ و جابه¬جایی محلول¬ها درون غشاء استفاده شده است.برای مشخصه¬یابی غشاهای کلسینه شده در دمای 600 درجه سانتی¬گراد از میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراش اشعه ایکس و جذب/دفع نیتروژن استفاده شده است. ساختارهای کریستالی بدست آمده از مشخصه یابی شامل فاز بروکیت اکسید تیتانیوم، فازگامای اکسید آلومینیوم و فاز ترکیبی اکسید آلومینیوم-تیتانیوم می باشد. نتایج آزمایش¬های فیلتراسیون نشان می دهد که غشاء ساخته شده به دلیل دارا بودن دو لایه با نقطه ایزوالکتریک متفاوت، در کل محدوده ph مورد بررسی، عملکرد بسیار خوبی از خود نشان می¬دهد.

شاخه‏ای جدید در روش‏های ازدیاد برداشت از مخازن نفتی تحت عنوان ازدیاد برداشت به روش میکروبی شناخته شده است که به مجموعه‏ای از تکنیک‏ها اطلاق می‏گردد که از میکروارگانیسم‏ها و یا محصولات زیستی آن‏ها به منظور افزایش بهره‏وری از مخازن استفاده می‏کنند. تمامی مکانیسم‏ها در فرایندهای ازدیاد برداشت میکروبی را می‎توان به دو دسته کلی تغییر خصوصیات در مرز نفت/ آب/ سنگ مخزن و تغییر در رفتار جریان تقسیم‏‏بندی نمود. تمامی این مکانیسم‏ها از فعالیت‏های بیولوژیکی باکتری‏ها و یا تأثیر محصولات زیستی تولید شده توسط آن‏ها ناشی می‏شوند. به عنوان مثال هم سلول‏های زیستی و هم بیوسورفکتانت‏ها در مکانیسم‏های تغییر ترشوندگی و کاهش کشش بین سطحی نقش دارند. بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح در بسیاری از مباحث زیست محیطی، صنعتی و پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این برهم‎کنش‎ها، چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز هیدروکربنی است که یکی از مکانیزم‏های تغییر خصوصیات در لایه مرزی آب/ نفت به شمار می‎رود و تاثیرات بسیار مهمی در بازده‎ی روش‏های ازدیاد برداشت نفت دارد. یکی از مهم‏ترین عوامل در چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز نفتی، آبگریزی سطح سلول است. سورفکتانت‏های شیمیایی می‏توانند بر بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح و همچنین میزان آبگریزی تاثیر به سزایی داشته باشند. در این رساله سعی بر آن شده است تا اثر سورفکتانت‏های شیمیایی از جمله sdbs و triton x-100 بر آبگریزی سطح سلول گونه‏ی میکروبی enterobacter cloacae بررسی شود. نوع و غلظت سورفکتانت و همچنین حجم هیدروکربن به کار رفته می‎توانند بر میزان آبگریزی موثر باشند. از این رو، در ابتدا اثر حجم هیدروکربن بر آبگریزی بررسی شده تا نسبت حجمی مناسبی برای بررسی اثر سورفکتانت بر میزان آبگریزی تعیین شود و سپس به مطالعه اثر نوع و غلظت پرداخته شده است.

امروزه، کوره های فرآیند متداول تبدیل متان با بخار آب جهت تولید هیدروژن و گاز سنتز، حجم عظیمی گاز دی اکسیدکربن به جو وارد می کنند. حلقه ی شیمیایی احتراق (clc) یک تکنولوژی جدید احتراق سوخت های فسیلی است که در آن دی اکسید کربن ذخیره سازی می شود. در این رساله، امکان استفاده از حلقه ی شیمیایی احتراق برای تامین گرمای مورد نیاز فرآیندهای تبدیل متان با بخار آب و دی اکسیدکربن جهت حذف کوره بررسی گردیده است. برای این منظور، فرآیندهای کوپلینگ حرارتی متفاوتی طراحی و پیشنهاد شده است. مدل سازی این فرآیندها بر اساس موازنه های جرم و انرژی انجام شده و شبیه سازی این فرآیندهای مختلف با برنامه نویسی در محیط نرم افزار matlab انجام گرفته است. از اطلاعات یک تبدیل کننده متان با بخار آب در مقیاس صنعتی در پتروشیمی زاگرس منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی استفاده گردیده است. نتایج شبیه سازی نشان می دهند که فرآیند کوپلینگ حلقه ی شیمیایی احتراق و تبدیل متان با بخار آب و دی اکسید کربن می تواند مانع انتشار دی اکسید کربن به جو شده و آن را جهت تولید هیدروژن و گاز سنتز مصرف کند.

امروزه از جمله روش های ازدیاد برداشت که با توجه به منابع آبی و گازی کشور مطلوب می باشد روش تزریق آب کربناته است. در این روش از گاز دی اکسید کربن و آب بصورت همزمان و محلول در یکدیگر استفاده می شود. مطالعات انجام شده نشان می دهد این روش علاوه بر اینکه مشکلات تزریق مستقیم آب و گاز را برطرف نموده در زمینه افزایش بازیافت نفت نیز موثرتر است و همچنین می تواند از لحاظ زیست محیطی در زمینه ذخیره سازی گاز دی اکسید کربن در لایه های زیر زمین حائز اهمیت باشد. در این تحقیق تأثیر آب کربناته روی میزان بازیافت نفت مخازن کربناته از طریق آزمایش های سیلاب زنی مغزه طی دو روش تزریق ثانویه و ثالثیه مطالعه شده و نتایج بدست آمده مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان گاز دی اکسید کربن ذخیره شده در پایان فرآیند مورد ارزیابی قرار گرفته تا از لحاظ زیست محیطی نیز این روش بررسی شود. علاوه بر این تأثیر میزان اشباع آب همزاد بر میزان بازیافت نفت طی فرآیند تزریق ثانویه آب کربناته نیز بررسی گردید. این کار بر روی مغزه هایی که از رخنمون یکی از مخازن کربناته نفتی ایران تهیه شده انجام گرفته است. نتایج بدست آمده افزایش چشمگیری در میزان بازیافت نفت در هر دو روش تزریق ثانویه و ثالثیه آب کربناته را نسبت به تزریق آب نشان می دهد. البته این افزایش بازیافت نفت در روش تزریق ثانویه آب کربناته بسیار محسوس تر است بطوری که بیش از5/2 برابر بازیافت نفت را نسبت به تزریق آب در پی دارد. همچنین نتایج حاکی از تأثیر منفی اشباع بالای آب همزاد بر روی بازیافت نفت است. میزان گاز دی اکسید کربن ذخیره شده برای هر دو روش تزریق ثانویه و ثالثیه آب کربناته یکسان بدست آمد. این ذخیره سازی تا بیش از نیمی از گاز تزریق شده گزارش شده است.

به منظور بهبود عملکرد راکتورهای لوله ای صنعتی، ایده راکتورهای کروی جهت بهبود افت فشار و افزایش تولید محصولات ارائه شده است. با توجه به این موضوع، راکتورهای کروی بستر ثابت با جریان شعاعی و محوری برای آب زدایی متانول بررسی شده است. در راکتور کروی با جریان محوری، خوراک متانول از بالا وارد راکتور شده و به صورت محوری در طول راکتور جریان می-یابد. کاتالیست ها بین دو صفحه سوراخ شده در بالا و پایین راکتور قرار دارند. در راکتور کروی با جریان شعاعی فضای خالی بین دو کره هم مرکز توسط کاتالیست پر می شود. طراحی به گونه ای است که جریان از طریق دیواره خارجی وارد مخزن شده و به صورت شعاعی به سمت بستر حرکت می کند. در این پژوهش از چند راکتور کروی با جریان محوری که به صورت سری قرار گرفته شده اند ، به منظور افزایش میزان محصول استفاده شده است. به دلیل تعادلی بودن واکنش سنتز دی متیل اتر، تاثیر استفاده از غشای انتخاب پذیر نسبت به آب نیز در راکتورهای کروی با جریان محوری بررسی شده است. شرایط عملیاتی این راکتورها، برای بیشینه کردن کسر مولی دی متیل اتر در خروجی راکتور با استفاده از روش de بهینه یابی گردیده است. در نهایت، نتایج حاصل از بهینه یابی این راکتورها با مدل راکتور صنعتی مقایسه شده است.

شاخه‏ای جدید در روش‏های ازدیاد برداشت از مخازن نفتی تحت عنوان ازدیاد برداشت به روش میکروبی شناخته شده است که به مجموعه‏ای از تکنیک‏ها اطلاق می‏گردد که از میکروارگانیسم‏ها و یا محصولات زیستی آن‏ها به منظور افزایش بهره‏وری از مخازن استفاده می‏کنند. تمامی مکانیسم‏ها در فرایندهای ازدیاد برداشت میکروبی را می‎توان به دو دسته کلی تغییر خصوصیات در مرز نفت/ آب/ سنگ مخزن و تغییر در رفتار جریان تقسیم‏‏بندی نمود. تمامی این مکانیسم‏ها از فعالیت‏های بیولوژیکی باکتری‏ها و یا تأثیر محصولات زیستی تولید شده توسط آن‏ها ناشی می‏شوند. به عنوان مثال هم سلول‏های زیستی و هم بیوسورفکتانت‏ها در مکانیسم‏های تغییر ترشوندگی و کاهش کشش بین سطحی نقش دارند. بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح در بسیاری از مباحث زیست محیطی، صنعتی و پزشکی از اهمیت فراوانی برخوردار است. از جمله این برهم‎کنش‎ها، چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز هیدروکربنی است که یکی از مکانیزم‏های تغییر خصوصیات در لایه مرزی آب/ نفت به شمار می‎رود و تاثیرات بسیار مهمی در بازده‎ی روش‏های ازدیاد برداشت نفت دارد. یکی از مهم‏ترین عوامل در چسبیدن میکروارگانیسم‎ها به فاز نفتی، آبگریزی سطح سلول است. سورفکتانت‏های شیمیایی می‏توانند بر بر‎هم‎کنش بین باکتری و سطوح و همچنین میزان آبگریزی تاثیر به سزایی داشته باشند. در این رساله سعی بر آن شده است تا اثر سورفکتانت‏های شیمیایی از جمله sdbs و triton x-100 بر آبگریزی سطح سلول گونه‏ی میکروبی enterobacter cloacae بررسی شود. نوع و غلظت سورفکتانت و همچنین حجم هیدروکربن به کار رفته می‎توانند بر میزان آبگریزی موثر باشند. از این رو، در ابتدا اثر حجم هیدروکربن بر آبگریزی بررسی شده تا نسبت حجمی مناسبی برای بررسی اثر سورفکتانت بر میزان آبگریزی تعیین شود و سپس به مطالعه اثر نوع و غلظت پرداخته شده است.

درجهت کاهش اثر گلخانه ای ناشی از انتشار دی اکسیدکربن، نانوسیالاتی همچون نانوسیلیکا و نانولوله کربنی، اکسیدآلومینیوم و اکسیدآهن به عنوان جاذب در یک سیستم فشار بالا استفاده گردیده است. در این تحقیق گاز دی اکسید کربن و نانوسیال در یک محفظه بسته در تماس با یکدیگر قرار می گیرند. تاثیر نوع نانوذرات و نیز تاثیر درصدهای وزنی و تاثیر فشار بر میزان جذب دی اکسیدکربن به دقت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که استفاده از نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم باعث افزایش بازده جذب دی اکسیدکربن نسبت به آب خالص می شود و میزان افزایش بازده در غلظت های بالاتر بیش تر از غلظت های پایین تر می باشد. این در حالی است که میزان افزایش بازده در غلظت های پایین تر نانوسیال نانولوله کربنی و اکسیدآهن نسبت به غلظت های بالاتر آن بیش تر می باشد. نتایج نشان می-دهد که درصد وزنی بهینه برای جذب گازدی اکسیدکربن توسط نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم %0/1 و برای نانوسیال اکسیدآهن و نانولوله کربنی %0/02 می باشد. به طور کلی می توان گفت که نانوسیال نانولوله کربنی و اکسیدآهن نسبت به نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم عملکرد بهتری در بهبود جذب دی اکسیدکربن دارند به طوری که در غلظت-های بهینه؛ محلول نانولوله کربنی، اکسیدآهن، سیلیکا و اکسیدآلومینیوم، افت فشار نسبی را به ترتیب به میزان %35، %24، %20 و %17 نسبت به آب خالص افزایش می دهند و بهبود میزان جذب در فشارهای بالاتر بیش تر از فشارهای پایین تر می باشد.

در سالهای اخیر پژوهشهای مختلفی در جهت ارتقا و بهبود جذب کربن دی اکسید توسط حلال متیل دی اتانول آمین صورت پذیرفته است. از جمله این پژوهش ها می توان به ترکیب متیل دی اتانول آمین با یکی از آمینهای نوع اول یا دوم ویا یک ماده فعالساز همچون پیپرازین اشاره نمود. در این راستا تغییر نوع حلال در دو واحد از شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب -پالایشگاه شیرین سازی آماک و مجتمع گاز و گازمایع 1200- به عنوان دو مورد پژوهی مورد بررسی فنی و اقتصادی قرار گرفت. در این پژوهش جایگزینی سه حلال، متیل دی اتانول آمین، مخلوط متیل دی اتانول آمین/ پیپرازین و مخلوط متیل دی اتانول آمین/ دی متانول آمین به جای حلال کنونی (دی اتانول آمین) مورد بررسی فنی و اقتصادی قرار گرفت. از این میان، در هر دو مجتمع گاز و گازمایع 1200 و آماک مخلوط متیل دی اتانول آمین/ دی اتانول آمین با غلظت 30 درصد وزنی متیل دی اتانول آمین و 20 درصد وزنی دی اتانول آمین به عنوان حلال پیشنهادی انتخاب گردید. نتایج این پروژه نه تنها باعث کاهش هزینه های جاری واحدهای مذکور خواهد شد؛ بلکه در اجرای پروژه های آتی شرکت ملی نفت ایران نیز می تواند بسیار مثمر ثمر باشد.

اتیلن یکی از مواد اولیه پتروشیمی می باشد که در بیشترین مقیاس تولید می شود و طیف گسترد? مشتقات گرفته شده از آن، اهمیت این ماده را چند برابر کرده است. اتیلن معمولا از طریق کراکینگ حرارتی خوراک های متفاوتی از قبیل اتان، نفتا و گازوئیل تولید می شود. انتخاب خوراک مناسب از لحاظ اقتصادی بسیار حائز اهمیت است چرا که سایر هزینه ها را تحت تأثیر قرار می دهد. در این مطالعه، یک مدل ریاضی برای مدلسازی فرآیند کراکینگ مخلوط اتان و پروپان در حضور بخار ارائه شده است.

سنتز فیشر-تروپش یک تکنولوژی است که باعث می شود گاز سنتز که ترکیبی از کربن منوکسید و هیدروژن است، به سوخت و فرآورده های شیمیایی با ارزشی تبدیل شود. این تکنولوژی می تواند عاملی مهم در کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی در بخش حمل و نقل باشد. تمام آزمایش های فیشر-تروپش در یک راکتور لوله ای با بستر ثابت انجام شد. گازهای خالص هیدروژن، کربن مونوکسید و نیتروژن به عنوان خوراک مورد استفاده قرار گرفتند. کاتالیست های مختلف مبتنی بر آهن، با ارتقاء دهنده های متفاوت، در واکنش فیشر-تروپش در شرایط آزمایشگاهی مربوطه مورد بررسی قرار گرفت.

این پایان نامه با استفاده از پساب های فاز 2و3 و 4و5 پارس جنوبی و نیز فجر جم در نظر دارد با تغییر پارامترهایی از قبیل پگالی جریان، ph ابتدایی و نیز الکترولیت و رقیق سازی و با استفاده از فرآیند انعقاد الکتریکی با استفاده از الکترود آهن، میزان اکسیژن خواهی شیمیایی را تا حد بالایی کاهش دهد.

چکیده بررسی انواع روش های جداسازی گازهای n2 و ch4از گاز پرج واحد متانول و شبیه سازی بهترین روش به کوشش زهرا زارع در این تحقیق بر آن شدیم تا میزان دقیق جریان flare از جریان پرج واحد تولید متانول را محاسبه و نسبت به بررسی و امکان سنجی بازگرداندن این جریان به واحد تولید متانول در جهت افزایش میزان بازده تولید متانول، اقدام کنیم. شدت جریان flare واحد تولید متانول با استفاده از نرم افزار aspen plus، 324,884 کیلو مول بر ساعت اندازه گیری و مورد تأیید قرار گرفت. واکنش دهنده های اساسی در فرآیند تولید متانول، هیدروژن، مونوکسید و دی اکسید کربن می باشد. جریان flare گازی شامل 60.76% هیدروژن و 19.15% اکسید های کربن می باشد که می توان این اجزاء ارزشمند گاز پرج را به خوراک واحد تولید متانول برگردانده و به این ترتیب افزایش میزان تولید متانول و همچنین کاهش هزینه ها را انتظار داشت. جریان flare گاز پرج واحد همچنین حاوی نیتروژن و متان نیز می باشد. این دو ماده در واکنش های تولید متانول شرکت نداشته و برگرداندن آن ها به واحد می تواند سبب بروز انباشتگی در سیستم شود، لذا روش های مختلف جداسازی گاز ها مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین در این مطالعه تأثیر برگرداندن اجزاء مختلف بر روی میزان بازدهی تولید متانول مورد بررسی و شبیه سازی توسط نرم افزار aspen plus قرار گرفته است. بیش ترین میزان بازدهی تولید متانول مربوط به بازگرداندن دو جزء هیدروژن و مونوکسید کربن می باشد. بر اساس میزان دبی گاز flare، دما و فشار آن، همچنین میزان خلوص مورد نیاز از جداسازی، روش جداسازی psa در جهت جداسازی نیتروژن و متان از گاز پرج واحد تولید متانول پیشنهاد و سپس با استفاده از نرم افزار aspen adsorptionشبیه سازی شده است. با بهره گیری از روش فوق میزان متانول 63%افزایش یافته و همچنین بخش اعظمی از هیدروژن که به عنوان سوخت بسیار ارزشمند در صنعت شناخته شده است، به سیستم بازمی گردد. واژگان کلیدی:متانول،پرج، بازیابی، psa، جداسازی نیتروژن.