صمغ فارسی یک بسیارقندی اسیدی (میانگین ph 4/4) حاوی مقدار کمی پروتئین (تقریبا w/w %2/0) و ظرفیت جذب آب نسبتا بالا است (به طور متوسط g/g65/12) که از w/w %70 بخش نامحلول و w/w %30 بخش محلول تشکیل شده است. در ضمن، با افزایش غلظت صمغ (1/0 تا w/v %9/0) کشش سطحی محلول های آبی کاهش یافت؛ علاوه براین، منطقه جغرافیایی رویش و رنگ صمغ بر تعداد کمی از شاخص ها تاثیرگذار بودند. در ارتباط با بررسی امولسیون های روغن در آب تهیه شده از بخش محلول صمغ، نیز نشان داده شد که امولسیون e4 (حاوی w/v %2 بخش محلول و w/v %1 روغن) دارای بیشترین پایداری امولسیونی (esi) تا 5 هفته پس از تهیه (تقریبا 99% در دمای اتاق) و حتی بیش از صمغ عربی (شاهد) بود. در رابطه با ویژگی فیلم شوندگی نیز مشاهده شد که فیلم های خوراکی حاوی w/v %3 از بخش محلول و w/w %4 گلیسرول نیز دارای ویژگی های ظاهری و مکانیکی مطلوبی بودند. صمغ فارسی یک بسیارقندی حاوی تقریبا %70/88 قند کل و %10 اسید اورونیک است که مقایسه بازده اجزاء جداسازی شده طی عملیات جزءبه جزءسازی با آب و یا قلیا و هم چنین بازده استخراج بسیارقندی i با یک مرحله تجزیه اسمیت کنترل شده روی تمامی اجزاء، نشان داد که جزء محلول در آب و جزء محلول در قلیا 1 مولار، به ترتیب دارای بیشترین و کم ترین بازده می باشند. نتایج حاصل شده از hplc، 1h–nmr و 13c–nmr حاکی از آن بودند که ستون فقرات صمغ فارسی از نسبت تقریبی 1:2 گالاکتوز:آرابینوز ساخته شده و حضور احتمالی بقایای قندی ?-d-galp پیوندشده (3?1) و هم چنین رامنوز در ستون فقرات و ?-d-galp پیوندشده (6?1)، ?-l-araf پیوندشده (3?1) و نهایی در شاخه ها اثبات گردید. اجزاء محلول در آب و محلول در قلیا 1 مولار، به ترتیب دارای کمترین و بیشترین گرانروی ذاتی بودند (9/6 و dl/g 12/13).