افتادن یا زمین خوردن حادثه¬ای چند عاملی است. همراه با افزایش سن، علاوه بر عوامل حرکتی مانند کاهش تعادل و قدرت عضلانی، عوامل شناختی مانند افزایش زمان واکنش و ترس از افتادن در بروز آن نقش دارد. ظهور این تغییرات رفتاری در دوران سالمندی می¬تواند عملکرد و قابلیت¬های حرکتی سالمندان را مختل کند. بهترین راهکار برای پیشگیری از این اتفاق، داشتن فعالیت¬بدنی است. در همین راستا هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه تأثیر دو نوع برنامه تمرین تعادلی و مقاومتی بر تعادل، زمان واکنش و ترس از افتادن زنان سالمند 75-60 سال بود. برای این منظور از بین 80 سالمند شرکت¬کننده در آزمون غربالگری، 42 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تعادلی (14نفر)، تمرین مقاومتی (14 نفر) و کنترل (14نفر) قرار گرفتند. آزمودنی¬های دو گروه تمرینی به مدت هشت هفته و هفته¬ای سه جلسه در تمرین شرکت کردند و همزمان گروه کنترل، فقط به فعالیت¬های روزمره خود پرداختند. برای جمع آوری داده¬ها از آزمون¬های تعادل ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، تعادل پویا برخاستن و رفتن، زمان واکنش ساده rt-92و مقیاس کارآمدی افتادن بین¬المللی استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار برای نمایش مشخصات نمونه، تحلیل واریانس با اندازه¬گیری های مکرر (تفاوت درون گروهی)، تحلیل واریانس یک راهه و چند متغیره (تفاوت بین گروهی) استفاده شد. نتایج نشان داد در حالی که هشت هفته تمرین مقاومتی بر زمان واکنش، تعادل ایستا چشم باز و چشم بسته و پویا تاثیر معنادار دارد، تمرین تعادلی تنها بر زمان واکنش و تعادل ایستا چشم باز تاثیر معناداری دارد. همچنین در هیچ یک از گروه های تمرینی تغییر معناداری در متغیر ترس از افتادن مشاهده نگردید.

اختلال اوتیسم یک اختلال نافذ رشد است که ناتوانی در زمینه¬های مختلف، از قبیل مهارت¬های ارتباط اجتماعی، مهارت¬های حرکتی درشت و ظریف و حتی گاهی مهارت¬های ذهنی را ایجاد می¬کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر برنامه حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارت¬های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم می¬باشد. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی نیمه تجربی است و از نوع پیش آزمون، آزمون میانی، پس¬آزمون و آزمون یادداری می¬باشد، که از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر به صورت نمونه¬های در دسترس انتخاب شدند و بر اساس سن (1/3 ± 26/8 سال) ، جنس، شدت و درجه اوتیسم و نیز پایه تحصیلی به طور نسبی همتاسازی شده و در گروه تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون با استفاده از آزمون رشد مهارت حرکتی درشت، اولریخ2000 (بهره حرکتی درشت یا مهارت¬های حرکتی بنیادی، مهارت¬های جابجایی و دستکاری یا کنترل شیء( از آزمودنی¬ها به عمل آمد. برنامه حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان به عمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان پژوهش آزمون یادداری انجام شد. از آزمون ks جهت تعیین نرمال بودن داده¬ها و آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازه¬گیری و نیز آزمون تعقیبیlsd جهت تعیین کمترین تفاوت معناداری استفاده شد. یافته¬های پژوهش نشان داد که برنامه حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معنی داری p<0/05 تاثیر بیشتری بر رشد مهارت¬های دستکاری، جابجایی و مهارت درشت داشته است و در نتیجه برنامه حرکتی پیشرونده موجب بهبود و رشد مهارت¬های حرکتی کودکان اوتیسم شده است.