پژوهش حاضر با هدف مقایسه مصرف مسکن مفنامیک اسید و تمرینات منتخب بر توان هوازی و کاهش درد قاعدگی دختران بالغ غیر ورزشکار شهرستان ورامین انجام شد. در این راستا تعداد 30 نفر از دانش آموزان بالغ مقطع راهنمایی که، حداکثر دو سال از منارک آنها گذشته و درجه دیسمنوره آنها متوسط و شدید بود انتخاب شدند که، میانگین سنی آنها 53/0 ± 81/13 سال، میانگین سن منارک 55/0 ± 56/12 سال، میانگین وزن 42/4 ± 93/50 کیلوگرم، میانگین قد 05/0 ± 60/1 متر، درصد چربی 67/4 ± 63/22 و میانگین شاخص توده ی بدن آنها 42/3 ± 14/20 کیلوگرم بر مترمربع بود. شرکت کنندگان به صورت تصادفی منظم به سه گروه مفنامیک اسید، تمرینات ورزشی و مفنامیک اسید + تمرینات ورزشی تقسیم شدند. در مرحله اول، در روز اول قاعدگی از همه آزمودنی ها، آزمون پله هاروارد برای تعیین توان هوازی گرفته شد و نمره درد آنها نیز ثبت گردید. در مرحله بعد گروه مفنامیک اسید طبق دستور پزشک با شروع درد مصرف مسکن مفنامیک اسید را در سیکل قاعدگی بعد شروع کردند، گروه تمرینات ورزشی از پایان خونریزی سیکل اول، در تمرینات ایروبیک با شدت 70%-55% حداکثر ضربان قلب ذخیره، به مدت 12 جلسه 45 دقیقه ای شرکت نمودند و در گروه مفنامیک اسید + تمرین نیز هر دو متغیر فوق اعمال شد. مجددآ آزمون پله هاروارد از آزمودنی ها گرفته و نمره درد نیز ثبت شد. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی ( آزمون tهمبسته و تحلیل واریانس یک راهه برای آزمون فرضیه ها، آزمون تعقیبی توکی و آزمون لوین) و با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 20 بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد: در هر سه گروه شرکت کنندگان روش درمانی اعمال شده باعث کاهش درد قاعدگی آزمودنی ها شد (05/0 ?p ). توان هوازی در هر سه گروه بهبود یافت اما، این تغییر معنی- دار نبود (05/0 ?p ). همچنین، در مرحله ی دوم آزمون، گروه ها از نظر میزان کاهش درد و توان هوازی با هم تفاوتی نداشتند. این یافته ها نشان می دهد که، روش های درمانی این پژوهش،کاهش درد قاعدگی را به همراه دارد ولی بر توان هوازی دختران بالغ بی تأثیر است. بنابراین، از آنجایی که تفاوتی بین استفاده از مسکن مفنامیک اسید و اجرای تمرینات ورزشی در کاهش درد مشاهده نشده، احتمالاً بتوان پیشنهاد کرد، این تمرینات، جایگزین مصرف داروی شیمیایی مورد نظر شود تا دختران نوجوان از عوارض جانبی مصرف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی در امان باشند .

تحقیق حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره تمرین دویدن هوازی تناوبی، طناب زنی تناوبی و تداومی بر برخی عوامل فیزیولوژیکی و آمادگی جسمانی منتخب دختران نوجوان 15-12ساله، انجام شد. برای این کار، تعداد 45 نفر از دانش آموزان غیر ورزشکار15-12ساله منطقه سلطانیه (به صورت 15نفرگروه هوازی تناوبی، 15نفرگروه طناب زنی تناوبی و 15 نفر گروه طناب زنی تداومی) با توزیع تصادفی درگروه¬ها، با میانگین سنی09/1±46/13سال، میانگین قد 4/5±154 سانتیمتر و میانگین وزن 84/6±10/53کیلو گرم و میانگین شاخص توده بدن(bmi) 76/1±16/22کیلوگرم بر متر مربع، به صورت داوطلبانه، انتخاب شدند. به منظور انجام این تحقیق از آزمون کلموگروف - اسمیرنوف برای تعیین طبیعی بودن داده هاو از آزمون لوین برای همگنی واریانسها استفاده شد. از آزمونهای دراز و نشست، بارفیکس اصلاح شده، انعطاف پذیری، برای سنجش میزان آمادگی جسمانی سه گروه و نیزآزمون یک مایل دویدن و راه رفتن برای سنجش توان هوازی استفاده شد. میزان فشارتمرینی در هرسه گروه به کمک ضربان سنج کنترل میشد. ضربان قلب و فشارخون سیستولی ودیاستولی نیز با فشارسنج دیجیتالی اندازه گیری شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری تکراری استفاده شد. آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروهها در قابلیتهای آمادگی جسمانی و عوامل فیزیولوژیکی تفاوت معنی داری وجود ندارد اما استقامت عضلات کمربند شانه ای گروه طناب زنی تناوبی در مقایسه با دو گروه دیگرتفاوت معنی داری داشته است(05/0p?). فشارخون دیاستولی گروه طناب زنی تداومی در مقایسه با دو گروه دیگر تأثیر معنی داری داشته است(05/0p?). آزمون تعقیبی بونفرونی تفاوت معنی داری را بین دو مرحله پیش و پس آزمون درون گروهی تمامی متغیرهای پژوهش نشان داد. بنابراین باتوجه به تحقیق حاضرمیتوان گفت تمرین طناب زنی به هر دو شکل تناوبی و تداومی میتواند جایگزین مناسبی برای دویدن هوازی تناوبی درمدارس بکارگرفته شود و نیز به منظور بهبود استقامت عضلات کمربند شانه ای از تمرین طناب زنی تناوبی می توان استفاده کرد.

هدف این پژوهش مقایسه آمادگی جسمانی و هوش هیجانی شطرنج بازان نخبه و مبتدی است. این پژوهش از نوع علی پس از وقوع می باشد. جامعه آماری این پژوهش کل شطرنج بازان استان خراسان شمالی و نمونه آماری آن شامل 100 شطرنج باز مرد 18 تا 35 سال می باشد که شامل دو گروه 50 نفر نخبه و مبتدی است. میانگین و انحراف معیار سن، قد و وزن افراد در گروه نخبه به ترتیب برابر با 64/5 ± 60/25سال، 30/6 ± 04/178 سانتیمتر و 73/11 ± 51/76 کیلو گرم و در گروه مبتدی به ترتیب برابر با 18/5 ± 18/24سال، 81/6 ± 76/175 سانتیمتر و 80/10 ± 87/69 کیلو گرم می باشد. متغیرهای پژوهش در دو بخش آمادگی جسمانی و هوش هیجانی مشخص شدند. که در بخش آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی شامل استقامت قلبی عروقی، استقامت عضلات کمربند شانه ای، استقامت عضلات شکم، انعطاف پذیری و در بخش هوش هیجانی شامل مولفه های درون فردی، سازگاری، میان فردی، خلق وخوی عمومی و کنترل تکانش می باشد. از پرسشنامه هوش هیجانی bar-on برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. پایایی این آزمون به روش آلفای کرونباخ 93/0 می باشد. روش های آماری مورد استفاده شامل میانگین، انحراف معیار و نمودارهای توزیع فراوانی و برای آزمون فرضیه ها، آزمون t در گروههای مستقل در سطح معنی داری 05/0≥p می باشد. در بخش آمادگی جسمانی در متغیر های استقامت قلبی عروقی (001/0≥p) ، استقامت عضلات کمربند شانه ای (001/0≥p) و استقامت عضلات شکم (001/0≥p) به جز انعطاف پذیری اختلاف معنی دار و به نفع گروه شطرنج باز مبتدی بود و در بخش هوش هیجانی در مولفه های درون فردی (05/0≥p)، سازگاری (5/0≥p)، خلق وخوی عمومی (05/0≥p)، کنترل تکانش (001/0≥p) و هوش کلی هیجانی (005/0≥p) به استثنای مولفه میان فردی تفاوت معنی دار و به نفع گروه شطرنج باز نخبه بود. با توجه به نتایج پژوهش، یعنی کمتر بودن سطح آمادگی جسمانی و بیشتر بودن سطح هوش هیجانی در شطرنج بازان نخبه نسبت به مبتدی و بیشتر بودن سطح آمادگی جسمانی و کمتربودن سطح هوش هیجانی در شطرنج بازان مبتدی نسبت به شطرنج بازان نخبه، پیشنهاد می شود مربیان برای حفظ سلامتی شطرنج بازان نخبه، تمرینات آمادگی جسمانی و برای پیشرفت شطرنج بازان مبتدی آموزش هوش هیجانی را در برنامه هفتگی شان قرار دهند.

چکیده هدف از این پژوهش مقایسه ترکیب بدنی و اندازه های آنتروپومتریک دختران دانش آموز 14-11 ساله شهرستان های تهران بود. تحقیق از نوع علی پس از وقوع بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان دختر مدارس ابتدایی، راهنمایی مناطق پاکدشت، دماوند، قرچک و اسلامشهر که در سنین، 13-12-11 و 14 ساله درسال تحصیلی 92-91 مشغول به تحصیل بودند و تعداد آن ها برابر با 193131 نفر بوده که بر اساس جدول مورگان 384 آزمودنی انتخاب شدند.که در 4 گروه 24 نفری در هر منطقه و در هر رده سنی بصورت جداگانه انتخاب شدند. متغیرهای این پژوهش شامل ویژگی های آنتروپومتریک شامل قد، وزن، قدنشسته، طول اندام فوقانی و تحتانی، عرض شانه ها، عرض لگن، فاصله دو انگشت، bmiو ترکیب بدنی شامل درصد چربی بدن است. سپس دادها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی کلموگروف اسمیرنوف و آزمون لوین تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی و آزمون t مستقل با استفاده از نرم افزار spss19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده در اندازه های آنتروپومتری دختران دانش آموز 14-11 ساله شهرستان های تهران تقریبا با افزایش سن اندازه های آنتروپومتری از روند صعودی بر خوردار بود. بر اساس نتایج بدست آمده در ترکیب بدنی دختران 14-11 ساله بین گروه های 11 ساله با 14 ساله و همچنین 12 ساله با 14 ساله تفاوت معنی دار وجود داشت (05/0p= و 005/0p=) ولی بین گروه های 11 ساله با 12 ساله و 13 ساله و همچنین 13 ساله با 14 ساله معناداری مشاهده نشد ( 05/0 ?p ) .باتوجه به نتایج بدست آمده مشاهده شد که بین قد ، وزن ، قد نشسته ، طول دست ، طول دو دست و عرض شانه تفاوت معناداری وجود داشت (001/0 =p) و همچنین بین طول پا (001/0 =p) و عرض لگن (001/0 =p) در دختران 11 تا 14 ساله تفاوت معنی داری در بین گروه ها وجود داشت. نتایج بدست آمده در اندازه های آنتروپومتریکی دختران بالغ و نابالغ نشان داد بین طول قد، وزن، طول دست، طول پا، طول دو دست، عرض شانه، همچنین بین عرض لگن و قد نشسته تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0 =p).نتایج بدست آمده در ترکیب بدنی دختران بالغ و نابالغ نشان داد با تاثیر بلوغ بر آن ها تفاوت معنی دار مشاهده نشد(05/0 =p).