هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش سیتولوژی و هیستوپاتولوژی به منظور تشخیص اندومتریت در رحم گاومیش رودخانه ای اهواز می باشد. در مجموع تعداد 58 دستگاه تناسلی ماده غیر آبستن از کشتارگاه نیمه صنعتی اهواز اخذ گردید. نمونه های سیتولوژی به سه روش سواب، گسترش مستقیم و لاواژ رحمی تهیه و مورد رنگ آمیزی گیمسا قرار گرفتند. نمونه های پاتولوژی نیز پس از آماده شدن به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شدند. در بررسی هیستوپاتولوژی تعداد 38 نمونه مبتلا به اندومتریت بودند که از این تعداد 8 مورد (21 %) اندومتریت خفیف، 7 مورد (42/18 %) اندومتریت متوسط، 6 مورد (9/15 %) اندومتریت شدید و 17 مورد (73/44 %) اندومتریت مزمن تشخیص داده شدند. در آنالیز آماری نتایج سیتولوژی، بین قطر و مساحت سلول-های اپیتلیوم و فاز جنسی ارتباط معنی دار دیده شد (001/0p<). تعداد نوتروفیل ها در روش سواب و لاواژ در بین نمونه های سالم و مبتلا به اندومتریت شدید (001/0p<) همچنین بین نمونه های مبتلا به اندومتریت مزمن و شدید اختلاف آماری معنی داری مشاهده گردید (05/0p<). تعداد لنفوسیت ها نیز در روش سواب دارای اختلاف آماری معنی داری بین نمونه های مبتلا به اندومتریت شدید با سایر گروه ها بود. تعداد لنفوسیت ها در روش گسترش مستقیم و لاواژ بین نمونه های نرمال و مبتلا به اندومتریت متوسط، شدید و مزمن دارای اختلاف آماری معنی داری بود (01/0p<). تجزیه و تحلیل سیتومورفومتری هسته (قطر و مساحت) در گاومیش که برای اولین بار صورت گرفت ارتباط معنی داری را با سیکل فحلی نشان داد و لذا می تواند کمک ارزشمندی به شناسایی مرحله چرخه تولید مثلی در این گونه با ارزش نماید. همچنین مشاهده ارتباط معنی دار بین مشخصات هسته و سالم یا بیمار بودن نیز برای تشخیص و تفریق شرایط پاتولوژیک رحم پر اهمیت است. روش سواب تعداد سلول کمتری را در مقایسه با اسمیر های تهیه شده به روش گسترش مستقیم و لاواژ به همراه داشت. روش گسترش مستقیم نیز در مقایسه با روش لاواژ و سواب سلول بیشتری را نشان داد که البته این روش برای انجام تحقیقات برروی سیتومورفومتری رحم ارزشمندتر می باشد. در این میان روش لاواژ دارای بیشترین کارآمدی بوده و ارزش تشخیصی بالاتری را در تشخیص انواع اندومتریت در مقایسه با دو روش دیگر نشان داد.

بیوفلاونوئیدها به علت فعالیت های متعدد بیولوژیکی از جمله اثرات ضد دیابتی مورد توجه قرار گرفته اند. مشاهده شده است که بیوفلاونوئیدها می توانند سبب تحریک ترشح انسولین شده یا اثرات شبه انسولینی داشته باشند. ویسفاتین به عنوان یکی از هورمون های بافت چربی، می تواند سبب کاهش قند خون شود. در این مطالعه اثرات بیوکانین آ بر قند خون ناشتا، وزن، هموگلوبین گلیکه، پروفایل لیپید، ویسفاتین، آنزیمهای کبدی سرم، اوره و کراتینین در موشهای صحرایی که با دوز کم استرپتوزوسین مبتلا به دیابت خفیف شده اند اندازه گیری شده است. دیابت در رت های نژاد ویستار با استفاده از دوز کم استرپتوزوسین (35 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) که به صورت داخل صفاقی تزریق شد، القا شد. رت های دیابتی با بیوکانین آ با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن و 15 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن و برای مدت 30 روز تحت درمان قرار گرفتند. وزن بدن و پارامترهای بیوشیمیایی شامل ویسفاتین، گلوکز، هموگلوبین گلیکه و پروفایل لیپیدی و نیز آلانین آمینوترانسفراز (alt)، آسپارتات آمینوترانسفراز (ast) و آلکالین فسفاتاز (alp) و اوره و کراتینین جهت بررسی عملکرد کبد و کلیه در سرم اندازه گیری شد. سطح گلوکز در رت های دیابتی درمان شده، در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش چشمگیر داشت(p<0.05). همچنین استفاده از بیوکانین آ سبب کاهش قابل ملاحظه هموگلوبین گلیکه، کلسترول توتال سرم، تری گلیسرید، کلسترول-ldl و نیز افزایش کلسترول-hdl شده است. همچنین فعالیت آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز، اوره و کراتینین و نیز ویسفاتین در سرم کاهش یافته و به مقادیر نرمال نزدیک شده بود(p<0.05) . همچنین بررسی بافت شناسی پانکراس نیز نشان داد که بیوکانین آ اثر محافظتی بر روی سلولهای بتای جزایر لانگرهانس داشته است. این مطالعه تجربی نشان داد که بیوکانین آ دارای اثرات هیپوگلیسمیک و هیپولیپیدمیک و اثر تعدیل کنندگی بر روی ویسفاتین بوده و لذا اثرات مفید آن را در درمان دیابت تایید می کند.

هدف: در مطالعه حاضر اثر دو داروی ضد دیابتی متفورمین و آکاربوز بطورجداگانه و همراه با هم در کنترل گلایسمیک و همچنین بر پروفایل لیپید و میزان ویسفاتین سرم در موشهای صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو القاء شده توسط تزریق استرپتوزیسین و نیکوتین آمید بررسی شد. مواد و روش ها: موش های صحرایی نر نژاد ویستار با تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین(60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، پانزده دقیقه پس از تزریق صفاقی نیکوتین آمید( 110 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، به دیابت نوع دو مبتلا شدند. یک هفته پس از ابتلا به دیابت، دارو درمانی به مدت شش هفته انجام شد. داروی متفورمین بصورت محلول در آب و با دوز 150 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در هر روز و داروی آکاربوز به صورت مخلوط در غذای روزانه و به میزان 40 میلی گرم در هر 100 گرم غذای مصرفی به موشها داده شد. شاخص توده بدن((bmi، قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکه، پروفایل لیپید، انسولین،homa-ir و ویسفاتین سرم اندازه گیری و با گروه کنترل مقایسه شد. نتایج: هر سه روش درمان با متفورمین، اکاربوز و ترکیب متفورمین و آکاربوز موجب کاهش ویسفاتین سرم نسبت به موش های درمان نشده مبتلا به دیابت نوع2 شد. ولی این کاهش تنها در گروه تحت درمان با متفورمین نسبت به گروه دیابتی معنی دار بود(27/21±72/162و45/6±66/ 195، 001/0=p). همچنین در هر سه گروه درمانی میزان ترشح انسولین کاهش یافت و این کاهش در گروه دریافت کننده ی آکاربوز(05/0>p) و ترکیب دو دارو(05/0>p) نسبت به گروه کنترل دیابتی معنی دار بود. میزان قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکه در هر سه گروه تحت درمان نسبت به موشهای درمان نشده کاهش معنی داری را نشان داد و این کاهش در گروه تحت درمان با هر دو دارو مشهودتر بود. هر سه روش درمانی در بهبود پروفایل لیپید موثر بود. شاخص homa-ir در گروه مصرف کننده داروی ترکیبی بهتر بود. نتیجه گیری: کنترل هیپرگلیسمی و درمان موشهایی که توسط نیکوتین آمید و استرپتوزوسین به دیابت نوع 2 مبتلا شده اند با افزودن آکاربوز به متفورمین، نسبت به موشهایی که توسط متفورمین و یا آکاربوز به تنهایی درمان شدند از کارآیی بالاتری برخوردار است.