حوزه ی عمومی و اخلاق اجتماعی همواره به عنوان دو محور بحث در جامعه شناسی مطرح می-باشند. فرضیه ی اصلی در این پژوهش مبتنی بر این است که عمل در حوزه ی عمومی عاملی تأثیرگذار بر افزایش میزان تجربه ی حس شرم به مثابه اخلاق اجتماعی است. در بررسی رابطه ی بین این دو، از نظریه ی حوزه ی عمومی هانا آرنت و اصل ارزیابی بازتابی موریس روزنبرگ بهره برده شده است. مدل در نظر گرفته شده در این پژوهش شامل متغیرهای آزادی باوری، کثرت-گرایی، خودافشاگری خصوصی و خودافشاگری عمومی می باشد که به عنوان متغیرهای تأثیرگذار (به شکل مستقیم و غیرمستقیم) بر میزان تجربه ی حس شرم به مثابه اخلاق اجتماعی دخالت داده شده اند. جامعه ی آماری این پژوهش دانشجویان دانشگاه تهران در مقاطع تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری بوده که 400 نفر از آن ها به روش نمونه گیری سهمیه ای با حجم متناسب برای پاسخ گویی انتخاب شده اند. داده های پژوهش نیز با استفاده از روش پیمایش و پرسشنامه جمع آوری شده است. نتایج تحلیل های آماری نشان می دهد که متغیرهای مستقل خودافشاگری عمومی، آزادی باوری، کثرت گرایی و متغیرهای زمینه ای جنسیت و مقطع تحصیلی دانشجویان بر میزان تجربه ی حس شرم آنان به مثابه اخلاق اجتماعی تأثیر معنادار داشته و تنها تأثیر معنادار متغیر خودافشاگری خصوصی بر میزان تجربه ی حس شرم، به لحاظ آماری مورد تأیید قرار نگرفت.