درباره آموزه نجات و تنوع ادیان سه دیدگاه متفاوت مطرح است. انحصارگرایی، شمولگرایی وکثرت گرایی. بسیاری از مسیحیان از جمله: کارل بارت (1968-1886م) متأله پروتستان به انحصارگرایی مسیحی گرایش دارند. متألهانی هم چون کارل رانر (1984-1904م) شمول گرایی دینی را پذیرفته اند و فیلسوفان دینی مانند: جان هیک (1922م) پلورالیسم دینی نجات بخش را تقویت کرده اند. مدعای انحصارگرایی مسیحیت، یعنی تجلی میثاقی منحصر به فرد خداوند در عیسی و فدیه حضرت مسیح(ع) که هدیه خداوند به بشریت و تنها راه نجات است با هیچ دلیل عقلی و منطقی حمایت نمی شود، و تنها مبتنی بر آموزه های دینی مسیحیت است که دارای صبغه ای کلامی اند و تا پیش فرض های الهیاتی آن ثابت نگردد، کارآمد نیست. این دیدگاه بیشتر به یک پیشنهاد اخلاقی شبیه است تا نظریه ای کلامی. به علاوه این دیدگاه گرفتار پارادوکس نجات بخشی می باشد، زیرا با این که مسیحیان می گویند خداوند همه انسان ها را آفریده و پدر آسمانی نجات و رستگاری همه آنان را خواستار است، هم چنین ادعا می کنند که تنها راه رستگاری و نجات مسیحیت است. در برابر این نگرش انحصارگرایانه، کثرت گرایی دینی نجات بخش جان هیک مطرح است که مدعی است تنها یک دین، راه واقعی رستگاری و نجات را به دست نمی‏دهد، بلکه همه‏ی ادیان راهی به سوی نجات عرضه می‏کنند و معیار نجات ، تحول از «خود محوری» به «خدا محوری» است. چنین نگرشی نسبت به ادیان، دور از واقعیت و کاملاً سطحی است؛ چرا که ادیان مختلف دیدگاه‏های گوناگونی نسبت به خدامحوری دارند، و لذا تطبیق چنین آموزه‏ای بر ادیان متعدد بسیار مشکل است این دیدگاه متضمن نوعی شکاکیت افراطی در مسأله نجات بخشی است و منشأ آن نیز خلط بین ملاحظات اخلاقی و ملاحظات معرفت شناختی است. به علاوه کثرت گرایی نجات بخش جان هیک مفهومی بسیار عام و پر ابهام است. به نظر می رسد هر دو نگرش در دنیای مسیحیت در باب «نجات» از نوعی نابهنجاری تفریطی و افراطی به شدت رنج می برند.از منظر اسلام مفهوم نجات به طور خاص انحصاری نیست؛ یعنی چنین نیست که فقط مسلمانان بتوانند به نجات و رستگاری دست یابند، بلکه کسانی که با حقیقت عناد نورزند، و از روی قصور به اعتقادات حق دست نیافته باشند، به ندای فطرت‏شان پاسخ مثبت دهند و به نیک و بدی که به طور فطری درک می‏کنند، پایبند باشند، مشمول رحمت واسعه‏ی خداوند خواهند بود و در نهایت رستگار خواهند گردید

امام خمینی(ره) ،معمار بزرگ جمهوری اسلامی ایران،با فرمان خود در مورخه 15/10/60 مبنی بر تشکیل هیئت های جدید گزینش ،ساختاری نو- بر پایه موازین و معیارهای واقعی اسلام- برای نظام گزینشی کشور، ترسیم و تدوین نمودند.هدف از این نوشته،بررسی تطبیقی فرمان شش ماده ای امام خمینی(ره) با آیات و روایات می باشد که به روش توصیفی- تحلیلی و با رویکرد قرآنی انجام شده و بیان می داردکه: امام راحل(ره)،در این فرمان،ملاک هایی را،برای گزینش گران لازم و ضروری دانسته اند؛ چون:صالح و متعهد بودن،اخلاق کریمه و. . . .در آموزه های اسلام ،هر یک از این اخلاق پسندیده ،از اخلاق حسنه دیگر،سرچشمه گرفته و خود منبع رفتار و کردارهای سازنده دیگری می گردند. حضرت علی(علیه السلام) می فرمایند:«با ایمان می توان به اعمال صالح راه برد و با اعمال شایسته ،به ایمان می توان دسترسی پیدا کرد».،وجود این خصلت ها در گزینش گران- با توجه به اصل خدمت و کرامت انسانی- امری غیر قابل انکار می باشد. ایشان،در مقابل این اخلاق حسنه، عدم وجود صفاتی چون تنگ نظری، تندخویی و مسامحه و سهل انگاری را نیز برای گزینش گران،مهم و حیاتی دانسته اند. خداوند می فرماید:« وَ مَن یُوقَ شُحَّ نَفْسهِ فَأُوْلَئکَ هُمُ الْمُفْلِحُون»(تغابن/16)و کسانی که از خسّت نفس خویش مصون مانند، آنان رستگارانند. از منظر امام انقلاب(ره)،آیات و روایات، هر یک از این خصلت ها ،منشا مفاسد بسیاری هستند که بر لزوم احتراز از آن ها- با توجه به حساسیت امر گزینش- تاکید دارند. بعد دیگری که در این فرمان، مورد توجه امام(ره) بوده،شرایط حاکم بر شیوه های گزینش می باشد.ایشان در فرمان خویش بر،محوریت وضع فعلی افراد و عدم تجسس و. . . تاکید داشته اند؛که کاملا مطابق با آموزه های دین است.در قرآن می خوانیم:« وَ الَّذینَ عَمِلُوا السَّیِّئاتِ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدها وَ آمَنُوا إِنَّ رَبَّکَ مِنْ بَعْدها لَغَفُورٌ رَحیم»(اعراف/153) و [لی‏] کسانی که مرتکب گناهان شدند، آن گاه توبه کردند و ایمان آوردند، قطعاً پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود.