تعداد بیمارانی که در سالهای اخیر از انواع آسیبهای نخاعی رنج می برند بالا است و به دلیل عواملی همچون حوادث رانندگی افزایش می یابد. در نتیجه بی تحرکی، آسیب دیدگان نخاعی اختلالات متابولیکی مختلفی دارند، هدف این پژوهش اثر بخشی دوره تمرین هوازی فزاینده بر برخی از پاسخ های متابولیکی (کلسترول، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین پرچگالی (hdl) و گلوکز و اوره) در آسیب دیدگان نخاعی بود. 26 آسیب دیده نخاعی(سن 24/12 ≤96/39 سال و دوره آسیب 95/11 ≤34/13 سال : میانگین ≤ انحراف معیار) برای 8 هفته تمام، هفته ای 3 جلسه با شدت 70%-60% ضربان قلب ذخیره به تمرین پرداختند و 12 آسیب دیده نخاعی (سن 77/14 ≤41/40 سال و دوره آسیب 74/5 ≤19/8 سال : انحراف معیار ≤ میانگین) در گروه کنترل تجربه فعالیت بدنی موثر را نداشتند. 8 هفته تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار در کلسترول ( 00/0 ≤ p ) و اوره (004/0 ≤ p ) شد و گلوکز خون بطور معنادار افزایش یافت( 016/0 ≤ p ). ما کاهش را در میزان تری گلیسرید مشاهده کردیم اما معنادار نبود( 021/0 ≤p ). همچنین برنامه تمرینی موجب عدم تغییر معنادار hdl در گروه تمرین کرده شد(641/0 ≤p).

هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر12 هفته تمرینات منظم تای چی بر برخی عوامل فیزیولوژیک افراد سالمند مقیم در خانه سالمندان بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی و کاربردی بوده و 58 سالمند زن و مرد با میانگین سنی (5±9/68) که در خانه سالمندان صادقیه اصفهان ساکن بودند، انتخاب و به صورت هدفمند به دو گروه تجربی (27 نفر) و کنترل(30 نفر) تقسیم شدند. مدت انجام تمرینات، 12 هفته، 3 جلسه و به مدت 30 دقیقه و بر اساس پروتکل تمرینی ولف (1997) بود. متغیرها شامل ضربان قلب استراحتی، فشار خون، قدرت دست، انعطاف پذیری تنه، ترکیب بدنی، تعادل ایستا و افسردگی بودند. ابزار مورد استفاده تحقیق شامل فشارسنج دیجیتالی بازویی، دینامومتر، جعبه بشین و برس، متر، ترازو، تست عینی تعادل برگ و پرسشنامه افسردگی بک بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss ویرایش 16 و از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون کوواریانس) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین میانگین های دو گروه در عوامل قدرت دست چپ (p=0.006)، قدرت دست راست (p=0.034)، تعادل ایستا(p=0.016) و میزان افسردگی (p=0.006) تفاوت معناداری وجود داشت. به هر حال به نظر می رسد سالمندان با انجام ورزش تای چی دامنه حرکات روزمره خود را افزایش داده و با انجام فعالیت بدنی منظم باعث افزایش خون رسانی به عضلات و تسهیل در راه های عصبی –عضلانی شده باشند و شاید به همین دلیل این ورزش باعث افزایش قدرت عضلاتی و بهبود در تعادل ایستا و میزان افسردگی در سالمندان شده است.

هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر کمبود خواب جزئی بر روی توان بی هوازی و اضطراب دختران و پسران فعال می-باشد. تعداد 31 دانشجوی فعال و سالم دانشگاه اصفهان ( 16 دختر، سن 6/1±2/22 سال، قد 2/6±7/162 سانتی متر، وزن 8/8±03/59 کیلوگرم و 15 پسر، سن 70/1±30/22 سال، قد 1/6±20/177 سانتی متر، وزن 40/9±40/69 کیلوگرم) داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و در دو نوبت، یکبار پس از داشتن خواب شبانه طبیعی و با دیگر پس از اینکه فقط در طول شبانه روز اجازه 5/2 ساعت خوابیدن داشتند، مورد آزمون وینگیت قرار گرفتند. تمامی مراحل آزمون بین ساعت 8-7 صبح انجام گرفت. اندازه¬گیری¬های مربوط به مرحله کمبود خواب با حداقل یک هفته فاصله با مرحله خواب طبیعی صورت گرفت. میزان خواب آلودگی و نمره اضطراب حالتی با استفاده از پرسشنامه اشپیل برگر قبل از انجام آزمون وینگیت مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس آزمون وینگیت برای ارزیابی توان بی هوازی (اوج، میانگین، حداقل توان بی هوازی و شاخص خستگی) بر روی دوچرخه کارسنج انجام گرفت. ضربان قلب با استفاده از ضربان سنج پلار و لاکتات خون با دستگاه لاکتومتر قبل و پس از اتمام آزمون وینگیت اندازه گیری شد. آزمون آماری t زوجی جهت تجزیه و تحلیل درهرگروه و برای بررسی اثر جنسیت از آزمون کوواریانس استفاده شد. تفاوت معناداری در توان بی¬هوازی (اوج توان بی¬هوازی، میانگین توان بی¬هوازی، حداقل توان بی¬هوازی و شاخص خستگی)، ضربان قلب استراحت، ضربان قلب بیشینه، لاکتات خون قبل از انجام ازمون توان بی¬هوازی، در دو مرحله خواب طبیعی و کمبود خواب نه در دختران و نه در پسران مشاهده نشد (05/0p>). در حالی¬که اضطراب حالتی و میزان خواب آلودگی در هر دو گروه و لاکتات خون پس از اجرای آزمون در گروه پسران پس از کمبود خواب افزایش معناداری داشتند (05/0p<). اثر جنسیت بر میانگین و حداقل توان بی¬هوازی و ضربان قلب استراحت پس از کمبود خواب معنادار ولی بر لاکتات خون، اضطراب حالتی و میزان خواب آلودگی پس از کمبود خواب معنادار نبود. بطور کلی می¬توان نتیجه گرفت اگر چه کمبود خواب بر روی عوامل روانی می¬تواند اثرگذار باشد، اما بر متغیرهای فیزیولوژیکی از قبیل ضربان قلب تأثیری ندارد.

هدف: اندازه و نسبت های بدن، شکل بدن و ترکیب بدنی از عوامل مهم در عملکرد بدنی و آمادگی هستند. هدف این تحقیق تعیین نیمرخ پیکرسنجی، ترکیب بدنی و نوع پیکری مردان ورزشکار نخبه ی رشته های هندبال، والیبال و بسکتبال و مقایسه ی میانگین نمره های بدنی میان این سه رشته ی ورزشی بود. روش شناسی: در یک مطالعه ی مقطعی، تعداد 157 ورزشکار نخبه ی رشته های هندبال (67 نفر)، والیبال (50 نفر) و بسکتبال (40 نفر) به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. براساس ادبیات پیشینه، دوازده اندازه ی پیکر سنجی مورد نیاز برای محاسبه ی شاخص های ترکیب بدنی و اجزاء نوع پیکری تعیین و اندازه گیری شدند. داده ها ی حاصل با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و استنباطی نظیر تجزیه و تحلیل واریانس ها و آزمون تعقیبی شفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین میانگین مشخصات بدنی (بجز سن و وزن) و ترکیب بدنی (بجز محیط بازو و ساق، پهنای بازو) ورزشکاران رشته های هندبال، والیبال و بسکتبال تفاوت معناداری مشاهده شد (0/05≥p). در میان ورزشکاران این سه رشته بازیکنان هندبال بیشترین درصد چربی، توده ی چربی، درصد توده ی خالص، چگالی بدن، و کمترین توده ی خالص داشتند (0/01≥p). نتایج تجزیه و تحلیل واریانس ها نشان داد که سه گروه ورزشکاران از لحاظ ویژگی های نوع پیکری در مزومورفی تقریباً مشابه بودند ولی در اندومورفی و اکتومورفی تفاوت های معناداری مشاهده شد: میانگین اجزاء نوع پیکری در ورزشکاران هندبال (4/37-2/31-3/97)، والیبال (4/08-3/28-2/80) و بسکتبال (4/17-3/30-3/07) بود که در طبقه ی " اندومورفی مزومورف " قرار می گرفتند. یافته ها: تفاوت های معناداری در بیشتر ویژگی های پیکرسنجی، اندازه های ترکیب بدنی و اجزاء نوع پیکری در میان ورزشکاران سه رشته ی هندبال، والیبال و بسکتبال و یا بین دو رشته ی مورد بررسی در مطالعه ی حاضر پیدا شد. بطور مسلم داده های بیشتری برای تعریف نیمرخ پیکرسنجی ورزشکاران رشته های توپی، مقایسه ی میان ورزش ها، ورزشکاران کشورهای مختلف و سطوح مسابقات مورد نیاز است.

بیماری های قلبی عروقی یکی از اصلی ترین علل مرگ و میر در جوامع امروزی می باشدکه ارتباط بالایی با اضافه وزن و چاقی دارد. هدف از این تحقیق تعیین ارتباط میزان شاخص توده ی بدن با عوامل خطرزای قلبی در دانشجویان دانشگاه اصفهان می باشد. در این بعد از اندازه گیری قد و وزن 300 نفر دانشجوی پسر دانشگاه اصفهان 60 نفر را که سابقه ی بیماری خاصی نداشتند براساس شاخص توده بدن انتخاب و در سه گروه معمول (bmi کمتر از 25) اضافه وزن(bmi بین 25 تا 30) و چاق (bmi بیشتر از 30) قرار داده و برخی از عوامل خطرزای قلبی عروقی و اندازه های ترکیب بدن به منظور محاسبه درصد چربی بدن و نسبت دور کمر به دور لگن مورد اندازه گیری قرار گرفت. سپس آزمودنی ها پرسشنامه برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی بدون تمرین را پر کردند و میزان اکسیژن مصرفی بیشینه بر اساس سن و جنس آزمودنی ها برآورد شد. در نهایت داده های حاصل با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس (anova) به منظور مقایسه گروه ها توسط نرم افزار spss مورد بررسی قرار گرفت. بر طبق یافته های نحقیق حاضر بین شاخص توده ی بدن آزمودنی ها و با برخی عوامل خطرزای قلبی ارتباط منفی معنی داری مشاهده شد(p<0.05). همچنین ارتباط منفی معناداری میان حداکثر اکسیژن مصرفی و عوامل خطرزای قلبی مشاهده شد(p<0.05). بین میانگین همه ی فاکتورهای خونی بجز لیپوپروتئین پر چگال در گروه های معمول با اضافه وزن و چاق تفاوت معنی داری مشاهده شد(p< 0.05). میانگین لیپوپروتئین پر چگال تنها بین گروه معمول و چاق تفاوت معنی داری داشت(p< 0.05). با توجه به اطلاعات بدست آمده از تحقیق حاضر و مشاهده ی تفاوت معنی دار بین عوامل خطر زای قلبی در سه گروه تحت بررسی و همچنین وجود ارتباط معنی دار بین شاخص توده بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی با برخی از عوامل خطر زای قلبی بنابراین به نظر می رسد با اندازه گیری شاخص توده ی بدن و اطلاع از میزان اضافه وزن و قرار دادن وزن در شرایط ایده آل بوسیله ی فعالیت بدنی و بالا بردن آمادگی قلبی تنفسی بتوان گامی جهت جلوگیری از بیماری های قلبی و مشکلات ناشی از آن برداشت.

با گسترش روزافزون تکنولوژی در شهرها، پرداختن به فعالیت های جسمانی، کاهش یافته و فعالیت های فکری و اشتغالات ذهنی افراد افزایش یافته است که خود، عامل تنش های عصبی و بیماری های روانی بسیاری است. بهترین درمان برای این مسأله، ورزش است که شاید مانند گذشته، نه به عنوان یک تفریح، بلکه، در کنار مشکلات زندگی در عصر صنعت و تکنولوژی، به مثابه یک نیاز مطرح می شود. برای به فعل درآمدن نیاز بالقوه انسان به ورزش، یکی از مهمترین اقدامات، توسعه و گسترش مراکز ورزشی است. از بزرگ ترین مشکلات کلان شهرهایی مانند تهران، اصفهان و تبریز، کمبود فضاهای تفریحی ـ ورزشی و توزیع صحیح آن با توجه به وسعت و جمعیت مناطق شهری است. از این رو، توجه به ساخت و توسعه فضاهای ورزشی به عنوان یکی از مهم ترین کاربری های شهری ضروری است. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل فضایی و مکان یابی فضاهای ورزشی در شهر اصفهان است و اهداف فرعی آن شامل، شناسایی اماکن ورزشی موجود، تحلیل فضایی پراکنش مجموعه های ورزشی، ارایه راهکارهای گسترش فضاهای ورزشی در شهر به منظور همگانی سازی ورزش و تحلیل چگونگی توزیع امکانات ورزشی در سطح مناطق شهری اصفهان از نظر سطح بندی توسعه آن می باشد. جامعه آماری در این تحقیق، شهر اصفهان و نمونه گیری انجام شده، به این صورت بوده است که در بخش تحلیل فضایی، تعداد نمونه ها متناسب با حجم جامعه آماری یعنی، مناطق 14 گانه شهرداری اصفهان و در بخش مکان یابی، مناطق 1 و 3 شهرداری (بخش مرکزی شهر اصفهان) انتخاب شده است. روش تحقیق حـاضر، توصیفی، اســتقرایی و تحلیلی است که اطلاعـات آن به صورت میدانی، اسنادی و کتابخـانه ای جمع آوری شده است. روش گردآوری داده هـای مورد نیاز این پـژوهش، از طرق مختلفی چون مراجعه مکرر به سازمان تربیت بدنی، شهرداری، گروه تربیت بدنی و تندرستی سازمان آموزش و پرورش و سالن ها و مراکز ورزشی شهر اصفهان برای به دست آوردن اطلاعات جدید، همچنین، مصاحبه با مسوولان و کارکنـان و استفـاده از آمارنامه ها و طرح های جامع و تفصیلی شهر اصفهان به منظور تهیه نقشه های پراکندگی اماکن ورزشی بوده است. ابـزار تـجزیه و تحلیل در این پـژوهش، نـرم افزارهایarc gis ، arc view، excel، auto cad و autodesk map است. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان می دهد، مناطق شهرداری اصفهان از نظر بهره مندی از فضاهای ورزشی شرایط یکسانی ندارند؛ مناطق 7، 8 و 13 محروم، 10 و 14 نسبتاً محروم، 3، 9 و 11 متوسط، 1، 2، 4 و 12 نسبتاً برخوردار و مناطق 5 و 6 برخوردار هستند. از نظر پراکندگی فضاهای ورزشی عمومی در سطح مناطق، چهار منطقه 5، 4، 6 و 10 به تنهایی 60 درصد مراکز ورزشی را در اختیار دارند و منطقه 14 با یک درصد، دارای کمترین بهره مندی از ورزشگاه های عمومی است که نشان می دهد، توزیع فضاهای ورزشی عمومی در سطح شهر اصفهان، عادلانه نیست و همه افراد به طور یکسان و مساوی به آنها دسترسی ندارند و در بعضی مناطق، بیشترین تمرکز اماکن ورزشی وجود دارد و مناطق دیگر، دچار کمبود شدید در این زمینه هستند. همچنین، در بخش مکان یابی مراکز ورزشی، با استفاده از معیارهای مختلف و تلفیق ahp و gis، مکان های مطلوب و نامطلوب برای ساخت فضاهای ورزشی در بخش مرکزی شهر اصفهان مشخص شده است.

چکیده مقدمه: هموفیلی یک اختلال ارثی و مادر زادی و وابسته به ژن است که به دلیل کمبود یک فاکتور انعقادی بوجود می آید. هموفیلی نوع a یا کمبود فاکتور انعقادی8 ( هموفیلی کلاسیک)، شایع ترین نوع هموفیلی است که از بین هر 10000 کودکی که تازه متولد می شوند، یک نفر به این بیماری مبتلا است. این افراد به شکلی غیر طبیعی دچار کمبود فاکتور انعقادی خون هستند. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره ورزش درمانی در آب بر قدرت عضلانی، دامنه ی حرکتی مفاصل و کیفیت زندگی بیماران هموفیلی بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه ی بیماران هموفیلی مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدا اصفهان تشکیل می دادند. تعداد20 مرد هموفیلی با شدت متوسط به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه ورزش درمانی در آب به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه ی 45 تا 60 دقیقه ای به انجام فعالیت در آب پرداختند، در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت فقط پیگری شدند و هیچ فعالیت بدنی موثری را تجربه ننمودند. در ابتدا و انتهای دوره ، قدرت عضلانی و دامنه ی حرکتی مفاصل بیماران توسط دستگاه نیروسنج آیزوکنتیک (biodex, systems iii) و گونیامتر 180 درجه ای یونیورسال مورد ارزیابی قرار گرفتند. در نهایت داده های حاصل با استفاده از تحلیل کوواریانس (ancova) در سطح 05/0p< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در این تحقیق قدرت عضلات اطراف مفصل زانو برای انجام حرکات اکستنشن و فلکشن در گروه تجربی به شکل معناداری نسبت به قبل از دوره افزایش یافت، در حالی که گروه کنترل در پای چپ کاهش معناداری در قدرت را تجربه کردند، ولی در پای راست تغییر محسوسی دیده نشد. دامنه حرکتی نیز در گروه تجربی نسبت به قبل از دوره در تمامی مفاصل بهبود یافت، در حالی که گروه کنترل بدون تغییر معنادار باقیماند. همچنین کیفیت زندگی در کلیه ی ابعاد در گروه تجربی بهبود یافت درحالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. بحث: نتایج تحقیق نشان داد که ورزش درمانی در آب می تواند یک روش درمانی مفید و موثر در جهت بهبود قدرت و دامنه ی حرکتی مفاصل بیماران هموفیلی و به دنبال آن بهبود در عملکرد روزانه و ارتقای سطح کیفیت زندگی بیماران هموفیلی باشد. واژگان کلیدی: هموفیلی، ورزش درمانی در آب، قدرت عضلانی، دامنه ی حرکتی مفاصل.

چکیده هدف: هدف کلی تحقیق حاضر، بررسی تغییرات عملکرد سیستولی، عملکرد دیاستولی، توده ی بطن چپ و ظرفیت عملکردی در بیماران پس از سکته ی قلبی (post mi) در طول یک دوره ی 8 هفته ای بازتوانی می باشد. روش ها: در این تحقیق تعداد 29 بیمار مرد مبتلا به سکته قلبی (15 نفر گروه تجربی و 14 نفر گروه کنترل) دارای خطرپذیری کم و متوسط به صورت هدفمند و در دسترس در یک دوره برنامه بازتوانی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه یک ساعت با شدت 65 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه که توسط آزمون ورزش در ابتدای بازتوانی مشخص شده بود، شرکت کردند. قبل و بعد از برنامه بازتوانی عملکرد سیستولی(قطر پایان دیاستولی، قطر پایان سیستولی، حجم پایان دیاستولی، حجم پایان سیستولی، کسر تزریقی و حجم ضربه ای) و توده ی بطن چپ با استفاده از اکوکاردیوگراف دوبعدی و m-mode ، عملکرد دیاستولی (e، a، e/a ratio ، dt )با استفاده از اکوکاردیوگراف پالس ویو داپلر ارزیابی شد و برای اندازه گیری ظرفیت عملکردی از آزمون ورزش بر اساس پروتکل نوتن استفاده شد. سپس داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و کوواریانس توسط نرم افزار spss ویرایش 16 مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: بعد از هشت هفته برنامه بازتوانی حجم پایان سیستولی و حجم پایان دیاستولی به ترتیب 59/9 و 7/27 درصد کاهش یافتند(p<0/01) که این کاهش معنی دار بود، کسرتزریقی و حجم ضربه ای به ترتیب 84/21 و 90/11 درصد افزایش داشتند(p<0/01) که این افزایش معنی دار بود و در پایان دوره ی بازتوانی قطر پایان دیاستولی در گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت(p?0/05). شاخص های عملکرد دیاستولی در هر دو گروه تغییر معنی داری پیدا نکرد(p?0/05). ظرفیت عملکردی در بیماران گروه تجربی به صورت معنی دار افزایش یافت.(p<0/05). بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر بهبود معنی داری در ظرفیت عملکردی و عملکرد سیستولی و همچنین کاهش معنی داری در میزان خطرپذیری در بیماران پس از ابتلا به سکته قلبی نشان می دهد، اما در شاخص های عملکرد دیاستولی تغییر ایجاد نشده است. احتمالاً بهبود در شاخص های عملکرد سیستولی در بهبود ظرفیت عملکردی در این بیماران نقش داشته است. و همچنین برای بهبود در شاخص های عملکرد دیاستولی باید طول دوره ی برنامه بازتوانی را افزایش داد.

پارکینسون آیدیوپاتیک، یک بیماری پیشرونده، مزمن و مخرب سیستم عصبی مرکزی است که در اثر تخریب سلول های تولید کننده ی دوپامین در عقده های قاعده ای مغز ایجاد شده و با علائمی چون لرزش استراحتی، سفتی عضلات، کندی حرکات، قامت خمیده، مشکلات تعادلی و گام برداری و ضعف عضلانی، بویژه ضعف عضلات بزرگ اندام تحتانی مشخص می شود. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره برنامه ی تمرینی ورزش در آب بر ، قدرت عضلانی، تعادل و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون می باشد. روش شناسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه ی بیماران پارکینسونی مراجعه کننده به مطب متخصصین مغز و اعصاب شهر اصفهان تشکیل می دهند. تعداد 20 زن مبتلا به پارکینسون به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه ورزش درمانی در آب علاوه بر درمان های دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه ی 60 دقیقه ای به انجام فعالیت در آب پرداختند، در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت فقط پیگری شدند و جز درمان های دارویی، هیچ فعالیت بدنی موثری را تجربه ننمودند. در ابتدا و انتهای دوره، کیفیت زندگی بیماران توسط پرسشنامه ی استاندارد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، قدرت عضلانی و تعادل بیماران به ترتیب توسط دستگاه نیروسنج آیزوکنتیک (biodex, systems iii) و مقیاس تعادلی برگ ارزیابی شد. در نهایت داده های حاصل با استفاده از تحلیل کوواریانس (ancova) در سطح 05/0p< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه قدرت عضلات اطراف مفصل زانو برای انجام حرکات اکستنشن و فلکشن در گروه تجربی به شکل معناداری نسبت به قبل از دوره افزایش یافت، در حالی که در گروه کنترل تغییر معناداری در جهت بهبود قدرت عضلانی مشاهده نگردید. تعادل نسبت به پیش از دوره در گروه تجربی بهبود پیدا کرد، در حالی که این فاکتور در گروه کنترل کاهش یافت. همچنین کیفیت زندگی در کلیه ی ابعاد در گروه تجربی بهبود یافت درحالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که ورزش درمانی در آب می تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و موثر در جهت بهبود قدرت عضلانی، تعادل و به دنبال آن بهبود در عملکرد زندگی روزانه و کیفیت زندگی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.

چکیده مقدمه: مطالعات اخیر نشان می دهد که افراد با سطوح بالای فعالیت بدنی و آمادگی قلبی تنفسی در مقایسه با با افراد با سطوح فعالیت بدنی و آمادگی پایین تر صرفنظر از سطوح چاقی آن ها، بیماری عروق کرونری پایین تری دارند. هدف اصلی این تحقیق مطالعه ی آمادگی قلبی- تنفسی، چاقی شکمی و عوامل خطرزای قلبی- عروقی منتخب در جمعیت وسیعی از آزادگان هشت سال دفاع مقدس استان اصفهان می باشد. روش ها: در یک مطالعه ی مقطعی، تعداد 267 نفر آزاده ی هشت سال دفاع مقدس استان اصفهان سنین 75-35 سال بر اساس نمره های درصدی اکسیژن مصرفی بیشینه ی بر آورده شده از طریق آزمون یک مایل دویدن با توجه سن، به سه دسته ی آمادگی قلبی تنفسی پایین، متوسط و بالا طبقه بندی شدند. متغیرهای مورد اندازه گیری شامل؛ سن، اندازه های پیکرسنجی، پروفایل چربی و اندازه های فیزیولو یکی بود. داده های حاصل با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمرات سن و کلیه ی شاخص های پیکرسنجی به جز قد، بین سطوح آمادگی آزادگان تفاوت معناداری مشاهده شد (05/0p<). میانگین نمرات نیمرخ چربی و قند خون آزادگان بین گروه های آمادگی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0p<). علاوه بر این، یک ارتباط معناداری بین اکسیژن مصرفی بیشینه بر آورد شده، نشانه های ترکیب بدنی، ضربان قلب تمرین و فشار خون سیستولی مشاهده شد (05/0p<). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سطوح بالاتر آمادگی هوازی برآورد شده با پروفایل عوامل خطرزای قلبی عروقی مطلوب ارتباط داشتند که در تمام سطوح چاقی شکمی این ارتباط ها وجود داشت. اجتناب از چاقی شکمی حتی ممکن است مهم تر از اجتناب از فعالیت بدنی با توجه به سطوح عوامل خطرزای قلبی عروقی مفید باشد. واژه گان کلیدی: آمادگی قلبی تنفسی، چاقی شکمی، عوامل خطرزا، آزادگان هشت سال دفاع مقدس

مقدمه: چاقی یک مشکل جدی برای سلامت عمومیاست، بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی شمار افراد چاق و دارای اضافه وزن تا سال 2015 به حدود 5/1 میلیون نفر افزایش خواهد یافت. چاقی یک عامل خطر مهم برای بسیاری از بیماریهای قلبی و عروقی، پرفشاری خون، دیابت نوع 2 ، استئوآرتریت، برخی سرطانها و مشکلات تنفسی میباشد. بنابر این به نظر میرسد چاقی و درصد چربی بدن با مشکلات تنفسی همراه است. هر چند ساز وکار این همبستگی به خوبی روشن نیست. لذا هدف این مطالعه مقایسه ویژگیهای پیکر سنجی و ترکیب بدنی با عملکرد ریوی در دانش آموزان چاق، دارای اضافه وزن و با وزن طبیعی بود. مواد و روشها: بدین منظور تعداد 283 نفر دانش آموز راهنمایی شهرستان اصفهان (سن 88/0± 79/12 سال، شاخص توده بدنی 9/39 ±20 کیلوگرم بر متر مربع) به طور خوشه ای تصادفی انتخاب و بر اساس صدکهای شاخص توده بدنی (cut off , bmi) مخصوص سن در سه گروه چاق (50 نفر) برابر با صدک ?bmi95، اضافه وزن (62 نفر) برابر با صدک 95?bmi? 85، و وزن مطلوب (171 نفر) برابر 85?bmi? 15 تقسیم شدند. متغیرهای اندازه گیری شامل آزمونهای عملکرد ریوی با استفاده از دستگاه اسپیرومتری، ویژگیهای پیکرسنجی و ترکیب بدنی بود. یافته ها: نتایج این تحقیق تفاوت معناداری را بین میانگین ظرفیتها و حجمهای ریوی در سه گروه دانش آموزان با وزن طبیعی، دارای اضافه وزن و چاق نشان داد. همچنین همبستگی منفی و معناداری بین شاخصهای پیکرسنجی و ترکیب بدنی با عملکرد ریوی مشاهده شد. نتایج آزمون تعقیبی lsd نیز نشان داد عملکرد ریوی در دانش آموزان طبیعی بزرگتر از دانش آموزان اضافه وزن و چاق است. بحث و نتبجه گیری: نتایج نشان داد که چاقی با عملکرد ریوی، در دانش آموزان 15-11 سال ارتباط منفی و معناداری دارد و باعث کاهش ظرفیتها و حجمهای ریوی میشود. با این حال هنوز مکانیسم دقیق آن به خوبی مشخص نشده است و نیاز به تحقیقات بیشتری در این حیطه میباشد. واژههای کلیدی: چاقی، عملکرد ریوی، پیکرسنجی، ترکیب بدنی، شاخص توده بدنی

مقدمه: اختلال بیش فعالی و کم توجهی از اختلالات شایع روانپزشکی اطفال می باشد که ورزش درمانی یکی از شیوه های درمانی این اختلال معرفی شده است. توجه در زمینه ی پیشگیری و درمان این اختلال در کودکان می تواند موجب ارتقاء بهداشت جامعه گردد. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر فعالیت بدنی هوازی بر ترکیب بدنی، حداکثراکسیژن مصرفی و سطوح کاتکولامین های دانش آموزان پسر بیش فعال مقطع ابتدایی شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی مطالعه حاضر شامل دانش آموزان پسر بیش فعال مقطع ابتدایی شهر اصفهان در سال 91-1390 بود. بدین منظور تعداد 60 نفر دانش آموز پسر بیش فعال مقطع ابتدایی با استفاده از پرسشنامه ی تشخیصی کانرز انتخاب و به دو گروه مساوی کنترل (30 نفر) و تجربی (30 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه ی تمرینات هوازی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه ی 45 دقیقه ای با شدت 80-60 درصد ضربان قلب ذخیره ی بیشینه شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل فقط پیگیری شدند و زندگی عادی خود را ادامه دادند. متغیرهای مورد بررسی شامل ترکیب بدنی، حداکثراکسیژن مصرفی و سطوح کاتکولامین ها به ترتیب با استفاده از کالیپر لانچ، دستگاه گازآنالایزر بر روی نوار گردان و نمونه ی خونی با استفاده از کیت bi-cat elisaقبل و بعد از دوره ی تمرین اندازه گیری شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس ها با اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تفاوت معناداری در متغیرهای بدنی (از قبیل وزن، شاخص توده ی بدنی، درصد چربی) و ویژگی های فیزیولوژیکی (از قبیل؛ توان هوازی) و سطوح کاتاکولامین ها (از قبیل اپی نفرین و نوراپی نفرین) بین پیش آزمون و پس آزمون گروه های تجربی مشاهده شد (05/0p?). در مقایسه با گروه کنترل، تغییرات مطلوبی در اکسیژن مصرفی بیشینه و میزان اپی نفرین پس از 12 هفته تمرین هوازی در گروه تجربی مشاهده شد(05/0p?).

چکیده هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر تمرینات تناوبی هوازی بر برخی شاخصهای سیستم ایمنی سرم مردان جوان چاق و طبیعی بود. تعداد 30 نفر از مردان جوان به صورت در دسترس به دو گروه چاق (15= n) (با میانگین سنی؛ 23سال، قد؛ 173 سانتی متر، وزن؛ 98 کیلوگرم با درصد چربی 6/18) و طبیعی (15=n ) ( با میانگین سنی 21 سال، قد؛ 177 سانتی متر، وزن؛ 69 کیلو گرم بادرصد چربی4/13) تقسیم شدند. برنامه ورزش تناوبی هوازی به مدت 8 هفته شامل 3 جلسه در هفته به مدت یک ساعت و نیم در روز که شامل 10دقیقه گرم کردن و حرکات کششی. 5 مرحله 9 دقیقه ای دویدن با شدت 60 تا 70 درصد mhr که بین آنها چهار دقیقه استراحت غیرفعال بود به اجرا در آمد. و درپایان 5 تا 10 دقیقه سرد کردن و حرکات کششی انجام شد. نمونه های خون آزمودنی ها 36 ساعت قبل از برنامه ورزشی و 12 ساعت بعد از برنامه ورزشی گرفته شد و با روش الایزا، ig های منتخب اندازه گیری شد. برای مقایسه درون گروهی از t وابسته و مقایسه بین گروهی از t مستقل و تفاضل نمرات پیش آزمون پس آزمون استفاده شد و با استفاده از نرم افزار spssدر سطح معناداری 5/0 داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. درپایان نتایج نشان دادکه 8 هفته برنامه تناوبی هوازی با شدت 60 تا70 در صد mhr میزان iga,، ,igmigg گروه چاق و گروه طبیعی را کاهش داد و تفاوت معنی داری بین گروه چاق و طبیعی مشاهده نشد. نتایج تحقیق نشان داد تمرین باعث تأثیر متفاوتی در ایمنوگلوبولین های گروه چاق وطبیعی نشد.

چکیده هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دو نوشیدنی انرژی زای ردبول و or بر عملکرد استقامتی رزمی کاران نخبه مرد بود. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و روش اجرای آن به صورت آزمایشگاهی بود. 10 نفر (میانگین و انحراف معیار سن 14/4 ±90/22 سال، قد 52/4 ± 05/173 سانتی متر، وزن 51/8 ± 9/65 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 08/ 2± 82/21 کیلوگرم بر مترمربع و ضربان قلب حداکثر 14/5 ± 08/185در دقیقه) داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. همه ی ورزشکاران از ورزشکاران نخبه ی ورزش های رزمی ووشو و تکواندو بودند که حداقل دارای یک مقام اول تا سوم کشوری در رشته ی ورزشی خود، و در لیگ برتر و یا لیگ دسته 1 کشور مشغول به مسابقه بودند. جهت کاهش تاثیرات یادگیری و سازگاری با محیط و شرایط آزمون، آزمودنی ها به صورت تصادفی منظم دارونما، نوشیدنی انرژی زای ردبول و or دریافت نمودند. همه ی آزمودنی ها در سه جلسه ی مجزا که فاصله ی هر جلسه با جلسه بعدی آزمون 4 روز بود، آزمون فزاینده ی بروس را انجام دادند. متغیرهای مورد اندازه گیری در این تحقیق حداکثر توان هوازی، زمان واماندگی، حداکثر ضربان قلب فعالیت و میزان درک فشار بودند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری (p<0/05) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین مصرف نوشابه های انرژی زای or، ردبول و دارونما بر حداکثر توان هوازی ورزشکاران نخبه مرد تفاوت معنی داری وجود نداشت (18p=/،857/1=f). بین مصرف نوشابه های انرژی زایor، ردبول و دارونما بر زمان واماندگی ورزشکاران نخبه مرد تفاوت معنی داری وجود نداشت (44p=/،852/=f). بین مصرف نوشابه های انرژی زای or، ردبول و دارونما بر حداکثر ضربان قلب فعالیت ورزشکاران نخبه مرد تفاوت معنی داری وجود نداشت (13p=/،300/2=f) و همچنین بین مصرف نوشابه های انرژی زای or، ردبول و دارونما بر میزان درک فشار ورزشکاران نخبه مرد تفاوت معنی داری وجود نداشت (95p=/،053/=f). با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت، بین نوشابه های انرژی زا ردبول، or و دارونمای ویتامین c بر افزایش عملکرد اسقامتی ورزشکاران نخبه رزمی کار تفاوت معنی داری وجود ندارد. بنابراین، نمی توان از نوشیدنی های انرژی زای ردبول و or با هدف افزایش استقامت ورزشکاران نخبه رزمی کار در تمرین یا مسابقه استفاده نمود، هر چند تحقیقات بیشتری برای اثبات نتایج این تحقیق مورد نیاز است و به یقین نمی توان بر مصرف یا مصرف نکردن این نوشیدنی های در رزمی کاران توصیه کرد. واژگان کلیدی: نوشیدنی انرژی زا، استقامت هوازی، آزمون بروس، ورزشکاران هنرهای رزمی.

اگرچه تحقیقات زیادی در خصوص روزه داری در ماه مبارک رمضان در کشورهای مسلمان گزارش شده است ، اما تا کنون تحقیق کمی در زمینه بررسی اثر روزه ی ماه مبارک رمضان بر عملکردهای ورزشکاران ثبت گردیده است . بنابراین این تحقیق اثر روزه داری در ماه مبارک رمضان و فعالیت ورزشی هوازی منظم بر شاخص های ترکیب بدنی ، اکسیژن مصرفی بیشینه ، سطوح گلوکز و چربی های خون افراد ورزشکار و غیر ورزشکار را مورد برسی قرار میدهد.

ریتم شبانه روزی تستوسترون بزاقی پس از تمرین مقاومتی سنگین در مردان بدنساز تاریخ دفاع : 23/12/91 هدف از این تحقیق مطالعه ی ریتم شبانه روزی تستوسترون پس از یک جلسه تمرین مقاومتی سنگین در مردان تمرین کرده ی بدنساز بود. در یک مطالعه ی روایی متقاطع، تعداد 16 مرد تمرین کرده ی مقاومتی با میانگین و انحراف استاندارد سن 15/3 ± 56/26 سال، قد 26/6 ± 69/173سانتی متر، وزن 32/5 ± 68/76 کیلوگرم و درصد چربی بدن 45/2± 37/11 از میان ورزشکاران با 3 سال سابقه ی تمرین مقاومتی به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر یک از آزمودنی ها در دو شرایط تمرین مقاومتی سنگین و کنترل (بدون تمرین) مورد آزمون قرار گرفتند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل ده تمرین مقاومتی با 3 دوره ی 10 تکراری بیشینه با فاصله ی استراحت 2 دقیقه ای بین هر دوره بود. نمونه بزاقی آزمودنی ها، در طی شبانه روز، هر 2 ساعت یکبار از 6 صبح تا 10 شب برای اندازه گیری تستوسترون جمع آوری گردید. داده های حاصل با استفاده از تحلیل واریانس ها با اندازه های تکراری یک طرفه و دوطرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل هیچ تفاوت معناداری بین شرایط استراحت و تمرین برای غلظت تستوسترون به جز کاهش معناداری در ساعت 30/7 صبح هنگام تمرین مقاومتی را نشان نداد. نتایج این مطالعه نشان داد که تمرین مقاومتی هیچ اثری روی الگوی ریتم شبانه روزی ترشح تستوسترون بزاقی در دوره ساعات مورد مطالعه نداشت. واژگان کلیدی: تمرین مقاومتی، ریتم شبانه روزی تستوسترون

یائسگیآمنورهیدائمیاستکهحداقلبرایدورهییکسالهبعلتتوقفعملکردتخمدانهابهطولمیکشد[7]. دربسیاریازفرهنگها،اصطلاحیائسگیبامعنیبیحاصلیوافولوناتوانیدرباروریمتداعیشدهاست.حالآنکهیکیازمهمترینودرعینحالشگفتآورترینمراحلرشدانسانیاستکهبهلحاظبرخورداریازجلوههایمنحصربهفردوتاثیراتخاصیکهبرهمهیسطوحکارکردزیستی،روانی،اجتماعیفردبهجایمیگذارد،سازگاریزنبامحیطپیرامونشرابهگونهایچشمگیرتحتتاثیرقرارمیدهد. اززمانجوانیتامیانسالیتغییراتجسمانیآهنگتدریجیداردوبههمیندلیلبسیاریازافراداینتغییراترابهوضوحاحساسنمیکنند. یکیازتغییراتعمدهدردورانمیانسالیکهمعمولابازتابشدیدروانیبههمراهداردتغییراتجنسیاست کهاینتغییراتدرموردزنانومردانمتفاوتاست. بارزترینتغییرجنسیدرزنانمیانسالیائسگیاستکهاینروندمعمولاًدراواخردهه??یااوائلدهه??شروعمیشودوغالبابین 45 تا 55 سالگیرخمیدهد. میانگینسنیائسگیدربعضیازفرهنگهایجهانیدرحدود 51 سالگیگزارششدهاست[8]. اوایلیائسگیدورانبحرانیبرایکاهشتودهیعضلانی(سارکوپنیا) است،که یکیازجدیترینبرنامههایسلامتعمومیزنان به شمار می رود.تودهیبدونچربیتقریباًازسن 20 تا 90 سالگی 50 درصدکاهشپیدامیکند. سرعتاینکاهشبعدازسن 30 سالگی مشخص میشودوافزایشقابلتوجهیبعدازسن 50 سالگیدارد. ارتباطروشنیبینکاهشتودهیبدونچربیوکاهشقدرتعضلانیباظرفیتعملکردیوکیفیتزندگیوجوددارد. بهبودهایقابلتوجهیدرقدرتعضله ی زنان سالمندبعدازتمریناتمقاومتی گزارش شدهاست.درنتیجهاستراتژیهاییبرایحفظوافزایشتودهیبدونچربیزنانمسنکهشاملافزایشبرنامههایتمرینقدرتیاست،میبایستاتخاذشود. بهبود استقامت عضلانی اندام فوقانی همراه با بهبود توان اندام تحتانی منجر به افزایش در ظرفیت عملکردی و افزایش کیفیت زندگی می شود[9]. استفاده از تمرینات قدرتی به جای هورمون درمانی برای افزایش توده و قدرت عضلانی روش ارزشمندی برای زنانیائسهیمبتلابه سرطان،بیماریهایکبدی، اختلالانعقادخونوسندرومهایروتوراست[10]. ازدیگرعوارضدورانیائسگیمیتوانبهگرگرفتگیوازوموتور،پوکیاستخوان،بیماری ‍ هایقلبوعروق،مشکلاتحسی- عصبیخاص،افزایشفشار خون،مشکلاتروحیوروانی،عرقریزیشبانه،بدخوابی،اختلالدرفعالیتجنسی،تغییراتیدرپوستوموومشکلاتادراریاشارهکرد. همچنین یائسگیباعثتغییراتناسازگاریدرمتابولیسمانسولینوگلوکز،توزیعچربیبدن،انعقاد،فیبرینولیزواختلالعملکرداندوتلیالعروقیمیشود[11, 12].تغییراتیکهدرنیمرخچربیبعدازیائسگیاتفاقمیافتدهمراهباافزایشخطربیماریقلبی- عروقیاست که کمبوداستروژن مکانیزماصلیاینفرآینداست. استروژن علاوه بر حفظمطلوبنیمرخچربی،تونعروقراباافزایشتولیدنیتریک اکسایدتغییرمیدهدو تأثیراتآنتیاکسیدانیراافزایش میدهدکه این مکانیزم ها دردورانیائسگیازبینمیروند[13].افزایشسنباافزایشغلظتکلسترولتام،ldl وhdl3وتریگلیسریدوکاهشhdl و hdl2همراه است.شاخصتودهیبدنی (bmi)بهطورموثریوابستهبهغلظتکلسترولتاموldlاست. زنانیائسهبهطورمعناداریغلظتبالاییازکلسترولتام،تریگلیسرید،ldlوhdl3رادارنددرحالیکهغلظتهایhdlوhdl2بهطورمعناداریکاهشمییابد[7, 14]. مقایسهینیمرخلیپیدیزنانیائسهبازنانقبلازسنیائسگینشان می دهد کهزنانیائسهمیانگینبالاتریدرتریگلیسرید (8-10%) کلسترولتام (5-7%) وldl (10-12%) وکاهشhdl (4-6%) در مقایسه با زنان قبل از یائسگی دارند. اینتفاوتهامستقلازسن،شاخصتودهیبدنیوسایرمتغییرهااست. براساسنتایجتحقیقاتتغییراتدرچربیولیپوپروتئینهادر یائسگی مستقلازتأثیرافزایشسناست[15-19]. آپولیپوپروتئینaوآپولیپوپروتئینbبهترتیبپروتئینهایسازندهیhdlوldlهستند. نتایجتحقیقاتافزایشنسبتآپولیپوپروتئینbبهآپولیپوپروتئینaوکاهشhdlوآپولیپوپروتئینaرادر زنان یائسه در مقایسه با زنان قبل از سن یائسگی را نشانمی دهد. بطوریکه میانگینآپولیپوپروتئینbوآپولیپوپروتئینaدرزنانقبلازیائسگیبهترتیببرابرmg/dl)3/131، 6/68) ودرزنانیائسهبهترتیببرابر (mg/dl1/74، 1/108)گزارش شده است[7, 12]. هورموندرمانیبعدازیائسگیهمراهباکاهشبیماریقلبی- عروقیاستواینتأثیرحفاظتیاستروژنازقلبمیتواندبهعنوانبخشیازتغییراتدرچربینسبتدادهشود. هورمون درمانی فعالیت گیرندهیldlرا تنطیم می کندو به نظر می رسد که جایگزینی هورمون از اکسیداسیون ldl جلوگیری می کند.از جمله عوارض هورمون درمانی می توان به سرطان دیواره رحم (آندومتر)، سرطان سینه،سرطان تخمدان،ایجاد لخته خون در وریدها(ترومبوز وریدی)،خونریزی رحم،تهوع،استفراغ سردرد و افسردگی اشاره کرد. فعالیتبدنیمنظم،بهبودهاییدرمتابولیسمچربیوگلوکزبهوسیلهیافزایشحساسیتانسولینوhdlوکاهشldlوتریگلیسیریدرانشاندادهاست[11].بنابراینتأثیرمداخلهیدرمانیورزشبهعنواناستراتژیبزرگومهمکاهشخطربیماریقلبی- عروقیمطرحشدهاست. به نظر می رسد که ورزش با افزایشفعالیتلیپوپروتئینلیپازکبد،متابولیسمhdlراافزایش میدهد.همچنین کاهشفعالیتتریگلیسریدلیپازکبدhtgla وافزایشفعالیتلیستینکلسترولاسیلترانسفرازlcat بعدازتمرینورزشیمیتواندبهافزایشhdlکمککندهرچندکهتأثیرتمرینورزشیرویفعالیتلیپوپروتئینلیپاز (lpla)وlcatدرزنانبهطورناچیزیمشخصشدهاست،اماتفاوتهایمیزانفعالیتlplaدرزنانتمرینکردهوتمریننکردهییائسهیچاقمشاهدهشدهاست[20]. تغییراتمطلوبدرتریگلیسیرید،ldlوhdlبعدازورزشهوازیوتمریناتاستقامتیگزارششدهاست. اخیراًتوصیههایدانشکدهیپزشکیورزشیآمریکا (ascm) برایافرادبزرگسالومسنمبنیبرتمریناتمقاومتیاست[21]. بطوریکه تمرینات مقاومتی در آب هم می تواند یک جزء مهم در برنامه های توانبخشی قلبی برای بهبود قدرت و استقامت عضلانی مورد استفاده قرار گیرد. ورزشدرآبیکشکلمناسبتمرینبرایکسانیکهمبتلابهناتوانیارتوپیتیکهستند،تلقیمیشود. تمریندرآباثردوجانبهیشناوریومقاومتمحیطیرافراهممیکندکهبههزینهیانرژیبالاییبافشارکمتربهمفاصلهمراهاست. خاصیتحداقلمرکزثقل،نیرووفشارواردهبهمفاصلراکاهشدادهومحیطورزشیمناسبیبرایبیمارانمبتلابهآرتروز،کمردرد،پوکیاستخوانودیگربیمارانیکهباورزشدرخشکیبامحدودیتمواجههستند،فراهممیکند[22]. استفاده ازتمریناتقدرتیبرایبهبودترکیببدنیوقدرتبدونتغییرمعناداریدرظرفیتهوازیگزارششدهاست. [21]. اگر چه تأثیرتمریناتمقاومتیرویمتابولیسمچربیدرمقایسهباتمریناتهوازیکمترموردمطالعهقرارگرفتهاست. گزارشاتیازبهبودنیمرخچربیدرهر دوگروهمردانوزنانبعدازتمریناتمقاومتیشدیدوجوددارد. کاهشکلسترولتام وldlدرزنانیائسهبعدازتمریناتقدرتیبا 70 درصدیکتکراربیشینهگزارششدهاست، گرچه برخی تحقیقات تغییراتقابلتوجهیراگزارشنکردهاند[23]. یک راه حل مناسب برای افرادی که توانایی انجام تمرینات قدرتی شدید را ندارند، تمرین در آب است که از هیچ وسیله سنگین ماشینی برای افزایش فشار استفاده نمی شود. یکی از اصلی ترین مزایای تمرین قدرتی در آب این است که فرد قادر به اجرای شدت بالایی از تمرین بدون هیچ دردی وفشار است. از دیگر فواید تمرین در آب می توان به بهبود در سازگاری قلبی-عروقی، افزایش قدرت و تون عضله، سوخت کالری و کمک به توانبخشی آسیب و ریکاوری اشاره کرد[24]. اگر چه نتایج تحقیقات اثر تمرینات هوازی شدید بر سلامتی عمومی و نیمرخ لیپیدی را گزارش داده اند، اما موضوعی که کمتر واضح است این است که چگونه تمرینات مقاوتی می تواند ترکیب بدنی و لیپوپروتئین های چربی بدن را در افراد مسن بهبود بخشد.با توجه به اینکه به ورزش در آب به عنوان بهترین نوع تمرین ورزشی برای افراد مسن سفارش شده است، اما در مورد سازگاری های فیزیولوژیکی که در این افراد اتفاق می افتد اطلاعات زیادی در دست نیست. همچنین در مورد تاثیر روش های مختلف تمرینات قدرتی مثل تمرینات قدرتی با کش در آب روی این پارامترها یا دیگر شاخص های سلامتی عمومی بدن اطلاعات اندکی در دست است. بنابراین هدف از مطالعه تحقیق حاضر تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی فزآینده در آب با استفاده از کش بر روی نیمرخ لیپیدی و قدرت ایزومتریک زنان یائسه است.

مطالعات کمی در زمینه ی تغییرات عملکرد اتونومیک پس از ورزش روی بیماران قلبی عروقی به ویژه بیماران نارسایی احتقانی قلب انجام شده است. ضربان قلب دوره ی بازیافت یکی از شاخص های مرگ و میر در بیماران عروق کرونر است. پژوهش حاضر اثر 8 هفته تمرین هوازی نظارت شده بر عملکرد اتونومیک که با ضربان قلب ، فشار سیستولی و نرخ سرعت فشار ارزیابی می شود را مورد بررسی قرار داد. در پژوهش حاضر 65 بیمار مرد و زن نارسایی احتقانی قلب (با دامنه ی سنی 57 تا 82 سال) به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی یک برنامه ی تمرینی هوازی 30 تا 45 دقیقه ای به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل فقط تحت مراقبت های پزشکی بودند. قبل و پس از اتمام دوره ی تمرین وزن، شاخص توده ی بدن، ظرفیت عملکردی، ضربان قلب استراحت، فشار خون سیستولیک ودیاستولیک استراحت، ضربان قلب اوج، فشار خون سیستول و دیاستول اوج، نرخ سرعت فشار اوج و ضربان قلب دوره ی بازیافت اندازه گیری شد. در طول پژوهش رژیم غذایی و دارویی هر دو گروه بدون تغییر بود. بیماران گروه تجربی 33 نفر ( با میانگین سنی 89/5 ± 54/61 سال ) و بیماران گروه کنترل 32 نفر ( با میانگین سنی 03/5 ± 94/60 سال) بودند. تحلیل واریانس یکراهه (anova) با اندازه های تکراری تفاوت معناداری در ظرفیت عملکردی، ضربان قلب استراحت، نرخ سرعت فشار ، ضربان قلب اوج، فشار خون سیستول اوج ، نرخ سرعت فشار اوج وضربان قلب دوره ی بازیافت در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. در نتیجه یک برنامه ی ارزیابی شده ی بازتوانی ورزشی همراه با تمرین های ورزشی تحت نظارت بهبود معنادار در عملکرد اتونومیک را حمایت می کند. بنابراین یک برنامه ی تمرینی هوازی نظارت شده برای بیماران نارسایی احتقانی قلب مفید و امن است.

چکیده: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه ی اثرات سه نوع تمرین هوازی، مقاومتی و تمرین درآب بر نیمرخ چربی و برخی فاکتورهای فیزیولوژیک در افراد مبتلا به دیابت نوع دو می باشد. به همین منظور تعداد 60 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی، تمرین در آب، تمرین مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، هر جلسه 45 تا 70 دقیقه) به انجام تمرینات هوازی، مقاومتی و تمرین در آب زیر نظر مربی مربوط پرداختند. تمرین استقامتی و تمرین در آب شامل راه رفتن، دویدن و انجام حرکات روی عضلات بزرگ با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه بود. تمرینات قدرتی نیز شامل 10 حرکت برای عضلات و برای هر حرکت سه تا چهار دور و هر دور، 8 تا 12 تکرار در نظر گرفته شد و اصل اضافه بار در طول 8 هفته رعایت گردید. در طول این مدت گروه کنترل هیچ فعالیت بدنی منظمی نداشتند و فقط پیگیری شدند. در این پژوهش متغیر های وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی، اوج اکسیژن مصرفی، تری گلیسرید، کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پرچگال، قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله شده قبل و بعد از دوره های تمرینی اندازه گیری شدند. در نهایت یافته ها با استفاده از آزمون اندازه گیری های تکراری در سطح کمتر از 05/0مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دهنده ی بهبود معنادار وزن، شاخص توده بدنی، درصد چربی، اوج اکسیژن مصرفی، تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال و هموگلوبین گلیکوزیله شده پس از تمرین هوازی و بهبود معنادار اوج اکسیژن مصرفی و لیپوپروتئین پرچگال پس از تمرین مقاومتی بهبود معنادار هموگلوبین گلیکوزیله شده پس از تمرین در آب بود. همچنین، تفاوت معناداری در کلیه متغیرهای مورد بررسی بین سه شیوه ی تمرینی مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نقش موثرتر تمرین استقامتی در بهبود نیمرخ چربی، قند خون، سطح هموگلوبین گلیکوزیله شده و آمادگی قلبی تنفسی بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم در مقایسه با تمرینات در آب و مقاومتی را نشان داد. واژگان کلیدی: دیابت، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، تمرین در آب، نیمرخ چربی، اوج اکسیژن مصرفی

- تفاوت معناداری بین میانگین توان کانسنتریک در سرعت 60 درجه در حرکت اکستنشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته مشاهده شد. همچنین بین میانگین توان کانسنتریک در سرعت 60 درجه در حرکت فلکشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته این تفاوت معنادار بود. 2- تفاوت معناداری بین میانگین توان کانسنتریک در سرعت 240 درجه در حرکت فلکشن و اکستنشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته وجود ندارد. 3- تفاوت معناداری بین میانگین حداکثر گشتاورکانسنتریک در سرعت 240 درجه در حرکت اکستنشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته مشاهده شد. این تفاوت در میانگین حداکثر گشتاور کانسنتریک در سرعت 240 درجه در حرکت فلکشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته معنادار نبود. 4- تفاوت معناداری بین میانگین حداکثر گشتاور کانسنتریک در سرعت 60 درجه در حرکت اکستنشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته مشاهده نشد، اما این تفاوت در میانگین حداکثر گشتاور کانسنتریک در سرعت 60 درجه در حرکت فلکشن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته معنادار بود 5- تفاوت معناداری بین میانگین مجموع تغییرات مرکز تعادل در شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته تفاوت وجود نداشت. 6- تفاوت معناداری بین میانگین مرحله تماس اولیه گام برداشتن در شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته تفاوت معناداری وجود دارد. 7- تفاوت معناداری بین میانگین مرحله تماس قسمت جلویی پا طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته تفاوت وجود نداشت. 8- تفاوت معناداری بین میانگین مرحله تماس کامل کف پا درگام برداشتن طی شرایط بدون موسیقی، موسیقی تند و موسیقی آهسته تفاوت وجود نداشت. 9- شنیدن موسیقی تند و کند بر مرحله جداشدن پا از زمین هنگام گام برداشتن تاثیر دارد.

کرستین یک فلاونوئید است که در بسیاری از مواد غذایی وجود دارد. ورزشکاران از فلاونوئیدها به عنوان آنتی اکسیدان به منظور افزایش عملکرد فیزیکی و استقامت استفاده می کنند. داده های حاصل از آزمایش در محیط آزمایشگاهی، عملکرد ضد اکسیداتیو و ضد التهاب کرستین و افزایش عملکرد هوازی و حداکثر اکسیژن مصرفی متعاقب مصرف آن را نشان می دهد اما داده ها در مطالعات انسانی محدود هستند. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر دریافت مکمل کرستین بر اثردریافت مکمل کرستین بر پارامترهای فیزیولوژیکی و عملکرد بدنی ، اینترلوکین - 8 و 8- ایزوپرستان افراد فعال پس از یک جلسه تمرین ورزشی حاد بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دختر دانشگاه اصفهان بود و نمونه تحقیق را دانشجویان دختر خوابگاهی این دانشگاه (با محدوده سنی 21 تا 23 سال) تشکیل می دادند. دانشجویان در چهار گروه دانشجویان فعال با دریافت مکمل کرستین(15 نفر)، دانشجویان فعال با دریافت دارونما(10نفر)، دانشجویان غیر فعال با دریافت مکمل کرستین(16نفر) و دانشجویان غیر فعال با دریافت دارونما(11نفر) قرارگرفتند. قبل از انجام طرح تحقیق قد، وزن، شاخص توده بدنی و ضربان قلب استراحت آزمودنی ها اندازه گیری شد که گروه ها در هیچ کدام از متغییرها با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند. تمامی آزمودنی ها در یک پیش آزمون شامل یک جلسه تمرین حاد دویدن بر روی تردمیل تحت آزمون بروس تا زمان رسیدن به واماندگی شرکت کردند و میزان متغیرهای تحقیق شامل ضربان قلب اوج، زمان رسیدن به واماندگی، حداکثر اکسیژن مصرفی، اینترلوکین - 8 و 8 - ایزوپرستان اندازه گیری شد. همه گروه ها به مدت 4 روز استراحت کردند. سپس آزمودنی های 4 گروه دو ساعت قبل از انجام پس آزمون مکمل و دارونما مصرف نمودند و در پس آزمونی یکسان با پیش آزمون شرکت کردند. میزان متغیرهای تحقیق ذکر شده در پیش آزمون، بار دیگر در پس آزمون اندازه گیری گردید. داده های تحقیق با آزمون t مستقل، آزمون کوواریانس و واریانس یکطرفه تحلیل گردید. تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق نشان داد که مصرف مکمل کرستین در ضربان قلب اوج هیچ یک از گروه های تحقیق اثر معناداری نداشت اما تفاوت معناداری در زمان رسیدن به واماندگی، حداکثر اکسیژن مصرفی و شاخص استرس اکسیداتیو 8 - ایزوپرستان بین آزمودنی های مصرف کننده کرستین و دارونما در هر دو گروه فعال و غیرفعال مشاهده شد. همچنین بین اثر دریافت مکمل کرستین بر شاخص التهابی اینترلوکین - 8 بین آزمودنی های گروه های فعال تفاوت معناداری وجود داشت اما تفاوت معناداری بین اینترلوکین- 8 بین آزمودنی های گروه های غیرفعال مشاهده نشد. از طرفی بین درصد تغییرات هیچ یک متغیرهای تحقیق گروه های فعال در مقایسه با گروه های غیرفعال تفاوت معنادار وجود نداشت. در نتیجه می توان از نتایج تحقیق استنباط کرد که اگرچه کرستین باعث بهبود ضربان قلب اوج افراد فعال پس از یک جلسه تمرین حاد نمی گردد اما حداکثر اکسیژن مصرفی و همچنین اینترلوکین - 8 و 8 - ایزوپرستان ناشی از ورزش و همچنین زمان رسیدن به واماندگی افراد فعال را بهبود می بخشد لذا استفاده ی صحیح و اصولی از این مکمل جهت ارتقای نتایج ورزشکاران و بهبود اجرا و کاهش التهاب و استرس اکسیداتیو ناشی از تمرین مناسب و مفید خواهد بود.

مقدمه: ویسفاتین یک آدیپوکین تازه کشف شده است که با چاقی افزایش می¬¬یابد. به روشنی مشخص نیست که تمرین¬های ترکیبی و مقاومتی می¬توانند با تغییر توده¬ چربی و سطح چربی¬های خون در کاهش غلظت ویسفاتین پلاسما موثر باشند. هدف این تحقیق مقایسه¬ی اثرات 8 هفته تمرینی ترکیبی و مقاومتی برسطوح ویسفاتین و چربی¬های خون زنان چاق و دارای اضافه وزن بود. روش: بدین منظور 41 زن چاق و دارای اضافه وزن (میانگین± انحراف معیارسن 07/6± 82/40سال؛ قد72/5±29/160سانتی¬متر؛ وزن21/10±51/89 کیلوگرم؛ شاخص توده¬بدنی09/4±89/34 کیلوگرم بر مجذور قد به متر) به عنوان آزمودنی انتخاب و بطور تصادفی در 3 گروه کنترل (15نفر)، گروه مقاومتی (12نفر) و گروه ترکیبی (14نفر) تقسیم شدند. گروه ترکیبی، تمرین ترکیبی (تمرین هوازی شامل 50 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره و برنامه¬ی مقاومتی شامل 3 ست با 12 تکرار بیشینه)، گروه مقاومتی (برنامه¬ی تمرین مقاومتی را با سه ست 15-12 تکرار بیشینه) و گروه تمرین کلینیکی (تمرین هوازی بصورت پیاده روی) به مدت 8 هفته با سه جلسه در هفته به مدت 90 دقیقه اجرا کردند. متغیرهای وزن، نسبت دور کمر به باسن(whr) و شاخص توده¬ی بدنی(bmi)، حداکثر اکسیژن مصرفی(vo2max)، نیمرخ چربی خون شامل hdl-c ، ldl-c ، کلسترول، تری گلیسیرید و سطوح ویسفاتین قبل و48 ساعت پس از اتمام 8 هفته تمرینات اندازه گیری شدند. میزان ویسفاتین پلاسمای خون با استفاده از روش الایزا و بوسیله¬ی کیت آزمایشگاهی مارک ایستوبیوفارم مورد اندازه¬گیری قرار گرفت. حساسیت روش اندازه¬گیری 5/1 نانوگرم بر میلی¬لیتر بود. در نهایت از آزمون های تی همبسته برای مقایسه درون گروهی و آزمون های تحلیل کوواریانس و تجزیه و تحلیل واریانس ها با اندازه گیری تکراری برای مقایسه بین گروهی استفاده شد. یافته¬ها: بهبودهای معناداری در میانگین وزن بدن، ضربان قلب استراحت، اکسیژن مصرفی بیشینه، کلسترول تام، تری گلیسرید، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پرچگال و ویسفاتین قبل و بعد از هشت هفته شیوه های مختلف تمرینی مشاهده شد (05/0p<). همچنین، اثرات بین گروهی تحقیق حاضر بهبودهای معناداری فقط در متغیرهای ضربان قلب، اکسیژن مصرفی بیشینه، و لیپوپروتئین پرچگال نشان داد (05/0p<)، در حالی که در میانگین متغیرهای کلسترول تام، تری گلیسرید، لیپوپروتئین کم چگال و سطوح ویسفاتین پس از مداخلات بکار رفته تفاوت معناداری را نشان نداد (05/0p>). نتیجه ¬گیری: به نظر می¬رسد با توجه به یافته¬های تحقیق می¬توان این نتیجه را گرفت که هشت هفته تمرینات ترکیبی در مقایسه با تمرین مقاومتی و کلینیکی می تواند اثرات مفیدی بر کاهش توده چربی و کاهش ویسفاتین پلاسما در زنان چاق و دارای اضافه وزن داشته باشد.

چکیده فعالیت بدنی به همراه رژیم غذایی، پایه ای در درمان دیابت در نظر گرفته شده است. هدف از پژوهش حاضر تاثیر ترکیبی 12 هفته تمرین هوازی و مصرف بتاگلوکان جو بر قند و نیمرخ لیپیدی زنان دیابتی نوع دو بود. 24 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دو با میانگین سنی 49 سال به صورت هدفمند انتخاب، و پس از پر کردن فرم های رضایت نامه، در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها به سه گروه، کنترل (n=8)، گروه تجربی ورزش و تغذیه (n=8) و گروه تغذیه (n=8) تقسیم شدند. گروه تجربی تغذیه، در طول دوره آزمون، روزانه یک عدد نان جو با 4 گرم بتاگلوکان را به مدت 12 هفته مصرف کردند. گروه تجربی ورزش و تغذیه علاوه بر مصرف نان جو، در جلسات پیاده روی پیشرونده با شدت 60-70% حداکثر ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. این برنامه با دو جلسه در هفته به مدت 20 دقیقه شروع و با یک روند افزایشی، به سه بار در هفته به مدت 60 دقیقه، پس از 12 هفته پایان یافت. گروه کنترل فعالیت منظمی انجام ندادند. متغیرهای اندازه گیری شده در این تحقیق شامل وزن، درصد چربی، قند خون، تری گلیسیرید،کلسترول، ldl، hdl، فشار خون سیستول ودیاستول بود. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و استنباطی (آنوا) استفاده گردید. سطح معناداری برای همه آزمودنی ها 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق، کاهش معناداری را بر قند خون ناشتا در گروه ترکیب ورزش و تغذیه و گروه تغذیه در مقایسه با گروه کنترل نشان داد، در حالی که درتغییرات نیمرخ لیپیدی، فشار خون و ترکیب بدن هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج نشان داد ترکیب تمرین هوازی و مصرف بتاگلوکان، و یا مصرف بتاگلوکان به تنهایی در رژیم غذایی می تواند سبب کاهش قند خون بیماران دیابتی نوع دو گردد. بنابراین باید در پیشگیری و بخشی از فرآیند درمان دیابت، به این عوامل توجه بیشتری نمود. کلید واژه ها: تمرین هوازی، دیابت نوع دو، نیمرخ لیپیدی، قند خون، بتاگلوکان جو.

چکیده: مطالعات کمی در زمینه تاثیر مصرف آنتی اکسیدان ها و تمرینات بازتوانی قلبی به طور همزمان انجام گرفته است. بیماری آترواسکلروز یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در بیماران قلبی عروقی است. پژوهش حاضر اثر 8 هفته تمرینات بازتوانی و مصرف مکمل جینکوبیلوبا بر بیماران عروق کرونر را مورد بررسی قرار داد. در پژوهش حاضر 30 بیمار مرد و زن عروق کرونر به طور تصادفی در سه گروه مکمل همراه با ورزش ، مکمل و ورزش قرار گرفتند. مداخله ورزش شامل برنامه تمرین هوازی 30 تا 45 دقیقه ای به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه ، و مداخله مکمل شامل مصرف روزانه 240 میلی گرم ( 4عدد کپسول 60 میلی گرمی) مکمل جینکو بیلوبا بود. قبل و پس از اتمام دوره مداخله وزن ، شاخص توده بدن ، فشارخون سیستولی و دیاستولی و فاکتورهای بیوشیمیایی (ldl،hdl ،tg، crp، no) اندازه گیری شد. بیماران گروه مکمل (با میانگین سنی 4/8 ± 2/56 ) ، گروه ورزش (با میانگین سنی9/5 ± 60) ، مکمل و ورزش (7/6 ± 6/55) بودند. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد 8 هفته تمرینات بازتوانی و مصرف مکمل باعث افزایش معنی دار نیتریک اکساید و کاهش معنی دار فشار خون در سه گروه شد، وهرچند در سطوح لیپید خون کاهش مشاهده شد اما این کاهش معنی دارنبود.

زمینه و هدف: یکی از عوارض ورزش شدید و طولانی مدت استرس اکسیداتیو ناشی از عدم تعادل اکسیدان ها (استرس اکسیداتیو) می باشد. برخی گیاهان خواص آنتی اکسیدانی دارند که با استرس اکسیداتیو ناشی از ورزش مقابله می کنند. این مطالعه به منظور بررسی اثر دو نوع دمنوش گیاهی قهوه و خار مریم با دو دوز متفاوت بر روی سیستم آنتی اکسیدانی پلاسمای خون رت ها انجام گرفته است. روش بررسی: این تحقیق بر روی 27 رت از نژاد ویستار در پنج گروه دمنوش و کنترل انجام گرفت. مواد به صورت گاواژ و بلافاصله پس از اتمام تمرین ورزشی به رت ها خورانده می شدند. رت های گروه دمنوش شامل چهار گروه با دو نوع دمنوش قهوه و خارمریم با دو دوز متفاوت 5/0 و 8/0 بودند که با توجه به پژوهش های قبلی، با اندکی تغییر انتخاب شدند. 1 گروه آزمودنی 6 تایی و بقیه گروه ها 5 تایی بودند. گروه کنترل نیز 6 تایی بود. همه ی گروه ها 6 هفته تمرین استقامتی انجام دادند و دمنوش های مورد نظر را نیز به صورت گاواژ دریافت کردند و پس از 6 هفته میزان آنزیم های آنتی اکسیدانی سرم آنها اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج تحقیقات نشان داده است که بر هم خورن تعادل آنزیم های آنتی اکسیدانی منجر به ایجاد استرس اکسیداتیو می شود که آنزیم کاتالاز با دریافت دمنوش قهوه به میزان 8/0 میلی گرم بر کیلوگرم (001/0=p) و نیز با دریافت دمنوش خارمریم به مقدار 8/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن، افزایش معناداری پیدا می کند)002/0=p). همچنین آنزیم گلوتاتیون پس از دریافت دمنوش قهوه با دوز 8/0 میلی گرم بر کیلوگرم (003/0=p) و نیز 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم (013/0=p) و همچنین دریافت دمنوش خارمریم با دوز 8/0 میلی گرم بر کیلوگرم (014/0=p) افزایش معناداری پیدا می کند. آنزیم مالون دی آلدهید نیز پس از دریافت دمنوش قهوه با دوز 8/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن (01/0=p) و نیز دریافت دمنوش خار مریم با دوز 8/0 (027/0=p) و 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم (048/0=p)، کاهش معناداری پیدا می کند. نتیجه گیری: بر طبق مطالعات، ثابت شده است که پس از ورزش بویژه ورزش شدید، میزان اکسیدانت های بدن افزایش پیدا می کند. برای از بین بردن اثر اکسیدانت ها و پیشگیری از ایجاد استرس اکسیداتیو واثرات مخرب ناشی از آن، می توان از دمنوش های گیاهی آنتی اکسیدانت دار بلافاصله بعد از ورزش استفاده نمود. از جمله این دمنوش ها می توان قهوه و خارمریم با دوز بالا را نام برد که در این پژوهش بررسی شده اند و به نتیجه ی مثبت رسیده اند.

پرداختن به فعالیت بدنی منظم نقش به سزایی در سلامت عمومی از جمله کارکرد دستگاه قلبی تنفسی انسان دارد. با افزایش میزان فعالیت بدنی، شدت تنفس افزایش یافته و هوای بیشتری وارد ریه می گردد، این روند ممکن است منجر به افزایش خطر جذب آلاینده ها از طریق تنفس گردد. ورزش کردن و فعالیت بدنی در هوای آلوده با شدت بالا و یا طولانی مدت سبب می شود که فرد در معرض خطرات ناشی از آلودگی هوا قرار گیرد. هدف از تحقیق حاضر مطالعه ی اثر یک جلسه تمرین ورزشی پیشرونده در هوای پاک و آلوده بر روی ویژگی های فیزیولو‍‍‍ژیکی و خونی در پسران ورزشکار تمرین کرده و بدون تمرین شهرستان اصفهان می باشد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته دوچرخه سواری بر crp ، نیم رخ لیپیدی و برخی شاخص های آنتروپومتریکی در دختران چاق بود. با بررسی تعداد 26 دختر 15-25 ساله چاق پس از 8 هفته دوچرخه سواری میدانی مشاهده شد که این فعالیت می تواند سبب کاهش در سطح crp، ldl، tc، tg، vldl، bmi ، whr و افزایش در hdl و حداکثر اکسیژن مصرفی بیشینه شود. این عوامل در مجموع باعث کاهش چاقی و بهبود عوارض ناشی از چاقی به ویژه عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی در دختران چاق شود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.