مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن اثر آیت الله سید عبد الاعلی سبزواری عالم معاصر شیعه می باشد (1329-1414 ق). این تفسیر گرانسنگ دارای ویژگیهای برجسته ای است که از آن میان می توان به بهره گیری وسیع علامه از روایات اشاره کرد. علامه سبزواری علاوه بر اشراف بر علم تفسیر قرآن، فقیه و محدث متبحری نیز بوده و به خوبی در کتاب تفسیر خویش توانسته اند روایات را به کار گرفته و در عرصه های مختلفی از آنها بهره گیرند. ایشان علاوه بر نقل احادیث به بررسی آنها نیز پرداخته و پس از ذکر هر روایت نظر خویش را راجع به آن ذکر نموده اند. همچنین به نقد و غربالگری روایات پرداخته و با دلایل محکم روایات را پس از ارزیابی پذیرفته و یا آنها را رد نموده اند. علامه گاه پیرامون آیه ای از قرآن روایات ظاهرا متعارضی آورده و به شیوه ای استادانه این تعارض را رفع نموده اند. این پژوهش سعی دارد شیوه و روشی را که علامه در استفاده از روایات به کار برده اند مورد بررسی قرار داده و به ملاکهای ایشان در پذیرش یا عدم پذیرش روایت اشاره نماید. همچنین راهکارهایی که علامه جهت رفع تعارض ظاهری احادیث اتخاذ نموده را مورد کاوش قرار دهد.