چکیده دو آزمایش جداگانه به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پسمانده کمپوست قارچ (5، 10، 15، 20، 25 و 30 درصد) و ورمی-کمپوست (0، 10، 20، 30، 40، 50، 60، 70 و 80 درصد) بر رشد، گلدهی و خصوصیات پس از برداشت گل شاخه بریده داوودی(dendranthema grandiflora) صورت گرفت. محیط کشت مرسوم ( شاهد) شامل مخلوطی از 70 درصد خاک زراعی و 30 درصد شن (حجمی/حجمی) بود. تیمارها شامل پسمانده کمپوست قارچ و ورمی کمپوست بود که با محیط کشت پایه مخلوط شدند. آزمایش ها به صورت طرح فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تکرار در گلخانه دانشگاه محقق اردبیلی در سال های 88 - 89 انجام شد. نتایج حاصل از دو آزمایش نشان داد که گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی مقادیر کمتر کمپوست دارای بیشترین میزان ارتفاع بوده و با شاهد تفاوت معنی داری را نشان دادند (p?0.05). گیاهان تولید شده در بسترهای حاوی مقادیر کمتر کمپوست نسبت به سایر گیاهان تعداد برگ بیشتری را دارا بودند. همچنین نتایج نشان داد که برگ گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی (5، 10، 15 و 30 درصد) پسمانده کمپوست قارچ دارای بالاترین میزان کلروفیل بودند. گل های پرورش یافته در بسترهای حاوی 15 درصد کمپوست در آزمایش اول سریع تر گل دادند، در حالی که در آزمایش دوم گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست نسبت به سایر گیاهان گلدهی سریع تری داشتند. بالاترین و کمترین شاخص سطح برگ به ترتیب مربوط به گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی 10 درصد کمپوست و 40 درصد ورمی کمپوست بود. بیشترین میزان وزن تر و خشک، در گیاهان تولید شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست به دست آمد. در رابطه با شاخص های پس از برداشت، بیشترین میزان طول عمر گل در آزمایش های اول و دوم به ترتیب در گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی 5 درصد کمپوست و 10 درصد ورمی کمپوست حاصل شد. بسترهای حاوی 40 درصد ورمی-کمپوست اثر منفی بر صفت های اندازه گیری شده داشت. گیاهان کشت شده در بستر کشت (50، 60، 70 و 80 درصد) ورمی-کمپوست یک هفته بعد از کاشت از بین رفتند. بیشترین میزان نیتروژن کل، فسفر و کلسیم مربوط به گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 30 درصد کمپوست بود. بیشترین میزان پتاسیم، منیزیم، آهن و منگنز به ترتیب در گیاهان پرورش یافته در بستر های کشت حاوی 30 و 40 درصد ورمی کمپوست و 15 درصد کمپوست مشاهده شد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر غلظت های مختلف اسید هیومیک (0، 100، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر) و زمان های مختلف محلول پاشی (به صورت هر 1، 2، 3 و 4 هفته یکبار محلول پاشی) بر رشد و گلدهی گل بریده شب بو "رقم hanza" به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تکرار در هر تیمار صورت گرفت. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده ها در گیاهان مورد بررسی اختلاف معنی داری را در تعداد برگ، ارتفاع گیاه و میزان کلروفیل در غلظت های مختلف در برخی از زمان های اندازه-گیری نشان داد. در حالی که زمان های مختلف محلول پاشی نتایج معنی داری را در صفات اندازه گیری شده نشان نداد. همچنین زمان تا گلدهی و برداشت در گیاهان تیمار شده با غلظت های مختلف اسید هیومیک تسریع گردید. بیشترین تعداد روز تا گلدهی مربوط به گیاهان تیمار شاهد با 07/139 روز تا گلدهی بود که اختلاف معنی داری را با تیمار 500 و 1000 میلی گرم در لیتر اسید هیومیک نشان داد. میزان فلورسانس حداکثر (fm) در غلظت و فلورسانس حداقل (f0) و متغیر (fv) در فواصل مختلف تیمار اختلاف معنی داری را در سطح احتمال 5 درصد نشان داد. بیشترین مقدار فلورسانس حداکثر، حداقل و متغییر در تیمار 500 میلی گرم در لیتر اسید هیومیک (به ترتیب با sm58/1453، sm 16/270 و sm 42/1183) بدست آمد. عملکرد کوانتومی فتوشیمیایی(fv/fm) اختلاف معنی داری را در تیمارهای مختلف آزمایشی نشان نداد. در اندازه گیری های پس از برداشت (وزن تر کل، وزن تر برگ، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه، وزن خشک کل، قطر گلچه، سطح برگ و قطر ساقه) تیمارهای مختلف اسید هیومیک تاثیر چندانی بر بهبود شاخص ها نداشت. با توجه به اندازه گیری میزان اتیلن گل بریده شب بوی رقم "hanza" به عنوان گل نافراز گرا شناخته شد. همچنین عمر پس از برداشت گل بریده شب بو در تیمارهای مختلف آزمایشی اختلاف معنی داری را نشان نداد. علاوه بر این میزان ازت، فسفر، آهن و روی در گیاهان تیمار شده با اسید هیومیک افزایش یافت، در حالی که میزان پتاسیم و مس اختلاف معنی داری را در تیمارهای مختلف آزمایشی نشان نداد.