تا کنون حدود 202 گونه ماهی از آبهای داخلی ایران گزارش شده است که در 104 جنس، 28 خانواده، 17 راسته و 3 رده قرار می گیرند . خانواده کپورماهیان دندان دار با داشتن 8 گونه در مقام پنجم از لحاظ تنوع گونه ای در ایران قرار دارد. جنس aphanius تنها جنس این خانواده در ایران است که شناسایی اعضای آن در ابتدا بر اساس بررسی ریخت سنجی سنتی و نیز الگوی رنگی آنها انجام شده است اما به تدریج فاکتورهای دیگری مثل شکل ظاهری اتولیت، ریزساختار فلس و اخیرا" مارکرهای مولکولی نیز در شناسایی این گروه کمپلکس مورد استفاده قرار گرفته است با توجه به اینکه استفاده از تکنیک های مولکولی بویژه سیتوکروم b در مورد گونه ها یا جمعیت های ایزوله این جنس در ایران صورت نگرفته است لذا در پژوهش اخیر سعی شده است که با استفاده از ژنوم میتوکندریایی سیتوکروم b سیستماتیک مولکولی اعضای این جنس مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور 67 نمونه aphanius از جمعیت های مختلف موجود در حوضه های آبریز ایران تعیین توالی گردید. با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش به نظر می رسد فعال بودن ساختارهای زمین شناختی ایران سبب جدایی سریع نواحی مختلف از یکدیگر و تشکیل نواحی مستقلی شده است. این مسئله شرایط مناسبی را برای جدایی جغرافیایی جمعیت های مختلف aphanius، کاهش تبادل ژنتیکی و تشکیل گونه های مستقل اصفهان، مهارلو، دجله، کر، مند، کل، نمک و کویر فراهم آورده است. اما به هر حال استفاده از مارکرهای مولکولی بیشتر جهت تعیین جایگاه تاکسونومیکی کمپلکس aphanius dispar و جمعیت هله مورد نیاز است.

گیاه آویشن (thymus vulgais) یکی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای است که در بیشتر فارماکوپه ها از جنبه دارویی مورد تأکید قرار گرفته است و ضدعفونی کننده، مسکن و دارای خاصیت درمانی برای بیماری های سینه، سرفه و تنگی نفس می باشد. به منظور بررسی تأثیر نورهای مختلف بر میزان برخی از تولید متابولیت های ثانویه گیاه آویشن و هم چنین، ارزیابی صفات مورفولوژیک این گیاه در شرایط درون شیشه ای، یک آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام پذیرفت. تیمارهای نوری شامل نور آبی، قرمز و ترکیب نور آبی و قرمز بود. در این آزمایش، نور فلورسنت به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. ارزیابی تأثیر نورهای مختلف بر صفات مورفولوژیک بعد از 4 هفته پس از کشت، نشان داد که تفاوت معنی داری بین صفات طول شاخساره و تعداد شاخساره مشاهده نگردید اما صفات طول میانگره و تعداد برگچه در سطح 5 درصد معنی دار شد. بررسی اثر نورهای مختلف بر صفات محتوای فنلی، ظرفیت آنتی اکسیدانی و محتوای کلروفیل a، b و کل در سطح یک درصد معنی دار گردید. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که نور قرمز دارای بیشترین تأثیر بر صفات محتوای فنلی، ظرفیت آنتی اکسیدانی و محتوای کلروفیل a، b و کل بود.

عفونت نهفته پولیوماویروس bk عمدتا در جمعیت های معمولی وجود دارد. در اشخاص سالم، عفونت ویروسی بدون علامت است. اما در افراد با نقص سیستم ایمنی، دوباره فعال شدن پولیوماویروس bk افزایش می یابد و می تواند نتایج بالینی چندگانه ای را ایجاد کند. عدم مراقبت از گیرندگان پیوند کلیه که در معرض دوباره فعال شدن این عفونت ها قرار دارند، می تواند منجر به نفروپاتی مرتبط با پولیوماویروس bk شود. افزایش دوز رژیم های سرکوب کننده سیستم ایمنی مسئول افزایش شیوع نفروپاتی مرتبط با پولیوماویروس bk در بیماران گیرنده پیوند کلیه است. از طرف دیگر، عوامل تنظیم کننده سیستم ایمنی مانند اینترفرون گاما (ifnγ) می تواند در بیماری زایی پولیوماویروس bk موثر باشد. اینترفرون گاما در دفاع ضد ویروسی میزبان، رد پیوند و تنظیم پاسخ ایمنی اکتسابی نقش دارد. بنابراین در این مطالعه، احتمال ارتباط بین عفونت پولیوماویروس bk و بیان ژن ifnγ بررسی شد. در این مطالعه مقطعی، 270 بیمار پیوند کلیه بیمارستان نمازی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بین سال های 1393-1392 وارد شدند. بعد از نشان دادن وجود عفونت پولیوماویروس bk با استفاده از روش real time pcr (taq man)، بیماران مورد مطالعه به دو گروه 23 بیمار پیوند کلیه عفونت یافته و 23 بیمار بدون عفونت پولیوماویروس bk تقسیم بندی شدند. گروه کنترل به صورت 23 فرد سالم در این مطالعه سازماندهی شد. سطح بیان ژن ifnγ نیز با استفاده از روش real time pcr (syber green) مطالعه شد. سطح بیان ژن ifnγ در گروه های بیمار و کنترل با استفاده از روش لیواک یا (∆∆ct- 2) محاسبه گردید. پولیوماویروس bk در 23 از 270( 5/8%) در بیماران پیوند کلیه یافت شد، سطح بیان ifnγ در بیماران عفونت یافته به پولیوماویروس bk نسبت به گروه بدون عفونت و کنترل به طور معنی داری بیشتر بود. سطح mrna در بیماران عفونت یافته و بدون عفونت پولیوماویروسbk نسبت به گروه کنترل سالم به ترتیب، 47/58 و 62/4 افزایش یافته بود. بر پایه این یافته ها، عفونت پولیوماویروس bk می تواند منجر به افزایش بیان ژن ifnγ در بیماران پیوند کلیه که از نظر بالینی به عفونت ویروس آلوده اند شود. این نتایج نقش ifnγ در تنظیم عفونت فعال پولیوما ویروس bk و گسترش عوارض بالینی ویروس بعد از پیوند کلیه را نشان می باشد که برای تایید به مطالعات بیشتری نیاز دارد.