مطالعه حاضر که از نوع طرحهای آزمایشی واقعی با پیش آزمون و پس آزمون بود، به منظور بررسی اثر بخشی یک برنامه مبتنی بر رفتاردرمانی شناختی ـ برنامه درمانگریcoping cat ‎‏ ‏ـ بر تغییر راهبردهای مقابله ای و کاهش نشانه های اختلالهای درونی سازی شده، مشکلات عاطفی و اضطرابی دختران و پسران 9 تا 12 ساله انجام شد. برای نیل به این هدف، از میان 1220 کودکی که به کمک معلمان و والدین توسط فرمهای فهرست رفتاری کودک(cbcl) و فرم گزارش معلم(trf) نظام سنجش مبتنی بر تجربه آشنباخ ( آشنباخ و رسکورلا،2001) ارزیابی شده بودند، 197کودک مبتلا به اختلالهای درونی سازی شده تشخیص داده شدند. در مرحله دوم از میان کودکان مبتلا به اختلالهای درونی سازی شده، تعداد 80 کودک به تصادف انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار داه شدند. سپس کودکان گروه آزمایش در 16 جلسه برنامه درمانگری انفرادی coping cat شرکت کردند. قبل و بعد از جلسات درمانگری کودکان گروههای کنترل و آزمایش پرسشنامه راهبردهای مقابله ای فرایدنبرگ و لویس(1992) را تکمیل کردند و به کمک مصاحبه تشخیصی درمانگر و ارزیابیهای والدین و معلمان وجود مشکلات اضطرابی( اختلال اضطراب جدایی، اختلال اضطراب تعمیم یافته، هراس خاص) یا مشکلات عاطفی(افسردگی مهاد و افسرده خویی) در آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. تحلیل داده ها نشان داد برنامه درمانگری coping cat ‎‏ به کاهش معنادار نشانه های درونی سازی شده، مشکلات عاطفی و اضطرابی دو جنس و گذار از طیف بالینی به بهنجار منجر شده است و در این میان تفاوتی بین دختران و پسران وجود نداشت. همچنین این برنامه استفاده بیشتر دختران و پسران از سبک مقابله ای سازش یافته و کاهش کاربرد سبک مقابله ای سازش نایافته و انزوای مایوسانه را به صورت معنادارا در پی داشت. از دیگر نتایج این پژوهش از بین رفتن تفاوت بین دو جنس در کاربرد راهبردهای مقابله ای در پس آزمون است. در نتیجه می توان اثربخشی برنامه درمانگری کندال را در جامعه ایرانی کودکان مبتلا به اختلالهای درونی سازی شده، مشکلات عاطفی و اضطرابی تایید کرد و از آن به عنوان روشی موثر در تغییر راهبردهای مقابله ای سازش نایافته این کودکان استفاده کرد.