، که کاربرد پوتریسین 5 میلی مولار و ترکیب آن با متیل جاسمونات 10 میکرومولار صدمه های سرما را در میوه های پرتقال کاهش دادند. پروکسیداسیون لیپیدها، کاهش وزن، میزان آب اکسیژنه، درصد پوسیدگی و اسیدهای آلی کاهش پیدا کرد و میزان ترکیبات فنولی در میوه های تیمار شده کمتر از میوه های شاهد بود. کل مواد جامد محلول، ویتامین ث، آنتوسیانین، کاروتنوئیدها، فعالیت آنزیم های پروکسیداز و پلی فنول اکسیداز و میزان آب در میوه های تیمار شده بیشتر از میوه های شاهد بود. ph در میوه های تیمار شده تفاوت معنی داری با میوه های شاهد نداشتند. پوتریسین و متیل جاسمونات تاثیر معنی داری روی ساختارهای ترشحی در میوه های تیمار شده در طی مدت انبارمانی نداشتند. بطور کلی نتایج نشان دادند که کاربرد پوتریسین 5 میلی مولار و ترکیب آن با متیل جاسمونات 10 میکرومولار موثرترین تیمار می باشد.

درختان هلو به منظور تنظیم بار محصول، بهبود کیفیت و اندازه میوه نیاز به انجام عملیات تنک دارند. در آزمایش اول، نفتالین استیک اسید (20 و 40 میلی گرم در لیتر) به تنهایی و همراه با نیترات کلسیم (5/0 و 1 %) و کلرید کلسیم (5/0 و 1 %) با هدف بررسی اثرشان بر روی شاخص های رویشی، عملکرد و کیفیت میوه هلو رقم البرتا، مورد استفاده قرار گرفت. کاربرد نفتالین استیک اسید به تنهایی در مرحله 12 میلیمتری قطر میوه چه انجام گردید. درختان تیمارشده با نفتالین استیک اسید, با ترکیبات کلسیم دار در مرحله سفت شدن هسته، محلول-پاشی شدند. درآزمایش دوم، کلرید کلسیم (5/0 و1%)، نیترات کلسیم (5/0 و 1%) و کلات کلسیم (1/0 و 2/0%) به صورت یک مرتبه در مرحله 50 روز پس از تمام گل (مرحله سفت شدن هسته) و سه مرتبه در مرحله 50 روز پس از تمام گل (مرحله سفت شدن هسته) با فاصله دو هفته مورد استفاده قرار گرفت. پس از برداشت، میوه های هلو در در دمای 4 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 درصد انبارشدند.آزمایش ها به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و 5 تکرار انجام شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که تیمار نفتالین استیک اسید (20 میلی گرم در لیتر) + نیترات کلسیم (هر دو غلظت 5/0 و 1?)، ریزش نهایی میوه، طول شاخه سال جاری و سطح برگ را در مقایسه با تیمار نفتالین استیک اسید (20 میلی گرم درلیتر) به تنهایی و تیمار شاهد افزایش داد. درختان تیمار شده با نفتالین استیک اسید (20 میلی گرم در لیتر) + نیترات کلسیم (5/0?)، بیشترین متوسط اندازه میوه را داشتند و بیشترین عملکرد میوه در شاخه (گرم) برای تیمار نفتالین استیک اسید (20 میلی گرم در لیتر) + نیترات کلسیم (1?) ثبت گردید. این آزمایش نشان داد که محلول پاشی نفتالین استیک اسید همراه با کلسیم می تواند شاخص های رویشی و عملکرد محصول هلو را بهبود بخشد. نتایج آزمایش دوم نشان داد که نیترات کلسیم (در هردو غلظت 5/0 و 1%) به صورت سه مرتبه محلول پاشی در مقایسه با یک مرتبه محلول پاشی و تیمار شاهد، سبب افزایش سطح برگ و شاخص کلروفیل گردید.کلرید کلسیم (5/0 و 1%) به صورت سه مرتبه محلول پاشی در مقایسه با یک مرتبه و تیمار شاهد باعث بیشترین سفتی بافت میوه (در زمان برداشت و پس از برداشت)، کاهش میزان قهوه ای شدن بافت (25 درصد) و کاهش تلفات آب میوه (11 درصد) در مقایسه با شاهد پس از دو هفته انبارمانی میوه ها گردید.

تاخیر در گلدهی درختان آلو(prunus domestica l.) در مناطقی که مستعد خطر سرمازدگی بهاره هستند، اهمیت زیادی دارد. کاربرد تنظیم کننده های رشد قبل از توسعه جوانه ها در پاییز، زمستان یا بهار جهت کنترل زمان گلدهی مفید می باشد. بنابراین کاربرد سایکوسل و دامینوزاید با اثر تاخیر در گلدهی به عنوان راهی برای اجتناب از آسیب سرمازدگی پیشنهاد می شوند. در پژوهش حاضر به بررسی اثر کند کننده های رشد: دامینوزاید و سایکوسل برای تاخیر در گلدهی و افزایش عمر انبارمانی میوه آلو رقم بخارا پرداخته شده است. در این راستا استفاده از دامینوزاید به غلظت های صفر، 500 و 750میلی گرم در لیتر و سایکوسل به غلظت های صفر،1000 و 2000 میلی گرم در لیتر و اثرات متقابل آن ها در طرح آزمایشی فاکتوریل و بر اساس طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور (زمان و غلظت محلول) با چهار تکرار در اواسط ماه های بهمن و اسفند به منظور تاخیر در زمان باز شدن گل ها در سال 1390 انجام شد. پارامترهایی نظیر تاخیر در گلدهی درختان، درصد ریزش میوه ها و اندازه میوه، اندازه گیری شدند، سپس بعد از رسیدن میوه ها، به مدت 42روز در دمای 1 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 85 تا 90 درصد، انبار شدند و پارامترهایی مانند اسیدیته، اسید آلی، آب اکسیژنه، پراکسیداسیون لیپیدها، فعالیت آنزیم پراکسیداز، کاهش وزن، مواد جامد محلول و سفتی میوه بررسی شدند. نتایج نشان داد، اثر سایکوسل و دامینوزاید روی تاخیر در گلدهی در سطح آماری یک درصد بسیار معنی دار بود و مطابق نتایج حاصله کاربرد سایکوسل 1000 میلی گرم در لیتر بیشترین تاخیر در گلدهی(3-7 روز) و ترکیب تیمارهای دامینوزاید500 و سایکوسل1000 میلی گرم در لیتر و ترکیب دامینوزاید750 و سایکوسل1000 میلی گرم در لیتر ، 2-3 روز و تیمار دامینوزاید 750 میلی گرم در لیتر به تنهایی2 روز تاخیر در گلدهی نسبت به درختان شاهد ایجاد کردند. نتایج اثر زمان در تاخیر در گلدهی نشان داد که محلول پاشی در اواسط اسفندماه 7 روز و در اواسط بهمن 3 روز تاخیر در گلدهی ایجاد کرد. ترکیب تیمار دامینوزاید750 و سایکوسل2000 میلی گرم در لیتر، کمترین ریزش میوه و همچنین بیشترین وزن میوه را ایجاد کردند. طی انبار مانی، اسیدیته، آب اکسیژنه و پراکسیداسیون لیپیدها در میوه های تیمار شده کمتر از شاهد بود. فعالیت پراکسیداز و اسیدهای آلی در میوه های تیمار شده بیشتر از شاهد بود ، سفتی، مواد جامد محلول و کاهش وزن میوه های تیمار شده نسبت به میوه های شاهد تفاوت معنی داری نداشتند.

میوه "به" دارای ارزش غذایی بالایی است که به صورت تازه خوری و فرایند شده مورد استفاده قرار می گیرد. پلی آمین ها، از جمله هورمون های درونی محرک رشد گیاهی هستند که در تمام گیاهان یافت شده و در بسیاری از فرایندهای فیزیولوژیکی نقش دارند. همچنین نیتروژن و پتاسیم نیز از جمله عناصر ضروری هستند که نقش قابل توجهی در افزایش عملکرد و بهبود کیفیت بسیاری از میوه ها و سبزی ها دارند. بهرحال اطلاعات کمی در ارتباط با اثرات کاربرد پلی آمین ها و نیترات پتاسیم بر خصوصیات کمی و کیفی میوه "به" در دسترس می باشد. از این رو در این تحقیق سعی شده است، تاثیر سطوح مختلف پوترسین (01/0 و 001/0 مولار) و نیترات پتاسیم (2 و 4 درصد) و همچنین اثرات متقابل آنها بر برخی شاخص های رشد، عملکرد و کیفیت میوه در زمان برداشت و تاثیر این تیمارها بر روی بهبود کیفیت پس از برداشت و عمر انبارمانی میوه "به رقم اصفهان" مورد ارزیابی قرار گیرد. بدین ترتیب، محلول پاشی درختان، توسط تیمارها در دو مرحله نوک سبزی و تمام گل به صورت یک آزمایش اسپلیت- فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در شرایط مزرعه انجام گرفت. در زمان برداشت بسیاری از خصوصیات کیفی و کمی میوه ها مورد مطالعه قرار گرفت و سپس به منظورارزیابی کیفیت پس از برداشت، میوه ها در دمای 2 درجه و رطوبت نسبی 5±85 درصد انبار شدند. به طور کلی نتایج آزمایش نشان داد که، محلول پاشی در مرحله تمام گل سبب تشکیل میوه اولیه بیشتر در مقایسه با مرحله نوک سبزی جوانه ها شد ولی میزان ریزش میوه ها در طول مراحل رشد و نمو در مرحله نوک سبزی کمتر مشاهده گردید. بدین ترتیب در پایان آزمایش بیشترین میانگین وزن و عملکرد و کیفیت میوه از نظر میزان کاروتنوئید پوست و مواد جامد محلول مربوط به محلول پاشی در مرحله نوک سبزی می باشد. در بین تیمارها، پوترسین 01/0 مولار به تنهایی و توام با نیترات پتاسیم 4 درصد و 2 درصد بیشترین تاثیر را در بهبود خصوصیات کمی و کیفی میوه ها در زمان برداشت داشتند. همچنین پس از پایان مدت انبارمانی مشخص گردید که، تیمار پوترسین با غلظت 01/0 مولار نسبت به سایر تیمارها سبب کاهش روند تغییرات مربوط به صفات کیفی میوه ها در طول مدت انبار شد.

پرتقال یکی از مهمترین محصولات تجاری در ایران می باشد، و بطور کلی به شرایط آب و هوایی در برخی از نواحی ایران مانند جیرفت سازگار شده است. اخیرا صادرات پرتقال از ایران به بازارهای جهانی افرایش یافته است. حساسیت میوه های پرتقال به صدمه های سرما یکی از مهمترین فاکتورهای است که انبارداری آنها را در دمای پایین برای مدت طولانی محدود می کند. تیمار های شیمیایی مانند براسینواستروئید و نیتریک اکسید، مقاومت به سرما را در میوه ها در طی نگهداری در دمای پایین تحریک می کنند. در پژوهش حاضر به بررسی اثرات براسینواستروئید و نیتریک اکسید روی صدمه های سرمازدگی و کیفیت پوست و گوشت میوه های پرتقال واشنگتن ناول پرداخته شده است. میوه های پرتقال با براسینواستروئید صفر (شاهد)، 75/0و 5/1 میلی گرم بر لیتر و نیتریک اکسید صفر(شاهد)، 25 و 50 میلی مولار تیمار شدند و در دمای 1±5 با رطوبت نسبی 85 درصد برای مدت 5 ماه ذخیره شدند. پارامترهایی مانند خسارت سرمازدگی، میزان پراکسیداسیون لیپیدها، کاهش وزن، کل مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتر، اسیدهای آلی، ویتامین ث، آب اکسیژنه، ترکیبات فنولی، آنتوسیانین و کاروتنوئید، میزان آب میوه، فعالیت آنزیم های پلی فنل اکسیداز ، پراکسیداز و کاتالاز بررسی شدند. نتایج نشان دادند، کاربرد براسینواستروئید 5/1 میلی گرم بر لیتر، به طور معنی داری صدمه های سرما را در میوه های پرتقال کاهش داد. کاهش وزن و آب از دست دهی، اسیدهای آلی و سفتی در تمام تیمارها طی انبار مانی کاهش یافتند ولی در میوه های تیمار شده با براسینواستروئید و نیتریک اکسید کمتر کاهش یافتند. پروکسیداسیون لیپیدها، نشت یون و میزان آب اکسیژنه، طی انبار مانی افزایش یافتند ولی میوه های تیمار شده این صفات نامطلوب را کمتر افزایش دادند. میزان ترکیبات فنلی، ph، کل مواد جامد محلول، قند های احیاء، ویتامین ث، آنتوسیانین، کاروتنوئیدها، فعالیت آنزیم های کاتالاز، پروکسیداز به استثناء آنزیم پلی فنل اکسیداز در میوه های تیمار شده ، بیشتر از شاهد بود. از نظر آماری بهترین تیمار جهت توصیه، کاربرد براسینواستروئید 5/1 میلی گرم بر لیتر می باشد.

چکیده: میوه هلو دارای ارزش غذایی بالایی است که به صورت تازه خوری و فرایند شده مورد استفاده قرار می گیرد. از این رو در این تحقیق سعی شده است، تاثیر سطوح مختلف متیل جاسمونات (ppm 100 و 200) و سالیسیلیک اسید (mm1 و 2) و همچنین اثرات متقابل آنها بر برخی شاخص های رشد، عملکرد و کیفیت میوه در زمان برداشت و تاثیر این تیمارها بر روی بهبود کیفیت پس از برداشت و عمر انبارمانی میوه هلو رقم آلبرتا مورد ارزیابی قرار گیرد. بدین ترتیب، محلول پاشی درختان، توسط تیمارها در دو مرحله نوک سبزی و نوک صورتی به صورت یک آزمایش اسپلیت- فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در شرایط مزرعه انجام گرفت. در زمان برداشت بسیاری از خصوصیات کیفی و کمی میوه ها مورد مطالعه قرار گرفت و سپس به منظور ارزیابی کیفیت پس از برداشت، میوه ها در دمای 1 درجه و رطوبت نسبی 5±90 درصد به مدت 25 روز انبار شدند. به طور کلی نتایج آزمایش نشان داد که، محلول پاشی در مرحله نوک سبزی سبب تشکیل میوه اولیه و نهایی بیشتر در مقایسه با مرحله نوک صورتی جوانه ها شد و بدین ترتیب در پایان آزمایش بیشترین میانگین وزن و عملکرد و کیفیت میوه مربوط به محلول پاشی در مرحله نوک سبزی بوده است و در بین تیمارها، تیمار متیل جاسمونات ppm 200 و ترکیب توام با سالیسیلیک اسید mm 1بیشترین تاثیر را در بهبود ویژگی های رویشی، زایشی وخصوصیات کمی و کیفی میوه ها در زمان برداشت داشتند. همچنین پس از پایان مدت انبارمانی مشخص گردید که، تیمار متیل جاسمونات ppm 200 و ترکیب توام با سالیسیلیک اسید mm 1 نسبت به سایر تیمارها سبب افزایش عمر انبار مانی میوه های هلوی آلبرتا از طریق کاهش آسیب سرمازدگی، پراکسیداسیون لیپیدها، نشت یون و افزایش ویژگی های آنتی اکسیدانی، نظیرفعالیت آنزیم پراکسیداز، کاتالاز شدند.

توت فرنگی ازمیو‏ه های ریز مناطق معتدله است که جایگاه مهمی رادر رژیم غذایی انسان دارد. سولفات روی، اسید بوریک وهمچنین اسید هیومیک، به دلیل وجود ترکیبات هورمونی و عناصر، اثرات مفیدی در افزایش تولید و بهبود کیفیت محصولات کشاورزی دارد. در این تحقیق سعی شده است، تاثیر سطوح مختلف اسید هیومیک(ppm0،20 و 40)، سولفات روی(ppm0، 50 و 100) و اسیدبوربک(ppm0،50 و 100). روی برخی از ویژگی های رویشی، زایشی، کیفی و عمر انبارمانی توت فرنگی رقم کاماروسا بررسی گردد. بدین ترتیب، محلولپاشی بوته ها، توسط تیمار ها در دو مرحله 30 روز بعد از کشت نشا، و شروع گلدهی به صورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در شرایط گلخانه انجام گرفت. در زمان برداشت بسیاری از خصوصیات کیفی و کمی میوه ها مورد مطالعه قرار گرفت و سپس به منظورارزیابی کیفیت پس از برداشت، میوه ها در دمای 1درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 5±90 درصدانبار مانی شدند. به طور کلی نتایج آزمایش نشان داد، محلولپاشی در مرحله شروع گلدهی نسبت به 30 روز بعد از کشت نشا، سبب بهبود رشد رویشی و زایشی توت فرنگی گردید. ویزیگی های رویشی وزایشی در هر دو مرحله محلولپاشی نسبت به شاهد افزایش یافت و مرحله دوم محلولپاشی موثرتر بود. ویژگی های کیفی میوه های گیاهان تیمار شده، در زمان برداشت نظیر، کل مواد جامد محلول، آنتوسیانین، و....،نسبت به گیاهان شاهد نیز افزایش یافت و زمان دوم محلولپاشی این ویژگی های کیفی را بیشتر افزایش دادند. در بین تیمار های مورد استفاده، اسید هیومیکppm 40 بیشترین اثر را روی بهبود وِیژگی های رویشی، زایشی و کیفی و کمی میوه توت فرنگی داشت و سایر تیمار ها نیز با شاهد تفاوت معنی داری داشتند. همچنین طی مدت انبارمانی مشخص گردید، تیماراسید هیومیکppm 40 بیشترین اثر را روی افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز آنزیم پراکسیداز، میزان آنتوسیانین، ترکیبات فنولی، استحکام میوه (سفتی)، کل مواد جامد محلول و اسید قابل تیتر و همچنین کمترین میزان نشت یونی، پراکسیداسیون لیپید ها، آب اکسیژنه، پوسیدگی داشته است و سایر تیمار ها نیز باعث افزایش عمر انبار مانی میوه توت فرنگی رقم کاماروسا شدند و با شاهد تفاوت معنی داری داشتند.

تنش خشکی یکی از مهم¬ترین تنش¬های محیطی موثر بر درختان میوه است و به¬طور قابل توجهی باعث کاهش محصول می¬شود. به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف تنش خشکی و تعیین حد تحمل پا¬جوش¬های خرمای رقم مضافتی به این تنش و همچنین بررسی اثر محلول¬پاشی پوترسین، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در گلخانه با شرایط کنترل شده اجرا گردید. تنش خشکی شامل تیمار شاهد (75 درصد ظرفیت زراعی)، تنش متوسط (45 درصد ظرفیت زراعی) و تنش شدید (15 درصد ظرفیت زراعی) و محلول-پاشی پوترسین با غلظت¬های صفر، یک و دو میلی¬مولار اعمال شدند. نتایج نشان داد که پارامترهای رشدی پا¬جوش¬های خرما، تحت تنش خشکی کاهش یافتند. کاربرد پوترسین در شرایط شاهد (بدون تنش خشکی) باعث بهبود پارامترهای رشدی پا¬جوش¬های خرما گردید. مشخص شد که پوترسین در غلظت دو میلی مولار باعث کاهش اثرات تنش خشکی می¬گردد. محتوای نسبی آب برگ¬ها، میزان پرولین، فعالیت آنزیم¬های آسکوربات پراکسیداز، کاتالاز و گایاکول پراکسیداز با اعمال تیمار پوترسین دو میلی¬مولار افزایش، اما فعالیت پراکسید هیدروژن(h2o2) کاهش یافت. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که تنش خشکی بر کلیه پارامترهای رویشی پا جوش¬ها تأثیر منفی گذاشته و پوترسین تا حدی می¬تواند سبب بهبود شاخص¬های رشد پا¬جوش¬های خرما گردد. همچنین مشخص شد که پا¬جوش¬های خرمارقم مضافتی تنش خشکی در حد 45 درصد ظرفیت زراعی را می¬توانند تحمل کنند.

درختان پسته با مشکلات فیزیولوژیکی مهمی چون ریزش جوانه های گل، ریزش میوه ها، پوکی، بدشکلی, ناخندانی, ترک خوردگی, زودخندانی و نوک سیاهی میوه مواجه هستند که این عوامل سبب کاهش عملکرد درختان و کیفیت محصول می گردند. در این پژوهش، اثر محلول پاشی با کودهای کلرید کلسیم (با غلظت 5/0 و 1 درصد)، نیترات کلسیم (با غلظت 5/0 و1 درصد) و کلات کلسیم (با غلظت 1/0 و 2/0 درصد) در سه مرحله شامل یک هفته قبل از تمام گل (مرحله اول)، یک هفته بعد از تمام گل (مرحله دوم)و پنج هفته بعد از تمام گل (مرحله سوم) و در دو سال پربار و کم بار بر برخی خصوصیات کمی و کیفی پسته رقم "احمدآقایی" مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که تیمارهای کلات کلسیم (1/0 و 2/0 درصد) در مراحل اول و دوم و در هر دو سال پربار و کم بار باعث کاهش ریزش جوانه گل و کاهش ریزش میوه در مراحل اول و دوم و در سال کم بار گردید. از طرفی کلات کلسیم در هر دو غلظت سبب افزایش میوه خندان در مرحله دوم سال پربار و مراحل دوم و سوم در سال کم بار شدند. نیترات کلسیم (5/0 و 1 درصد) و کلات کلسیم (1/0 و 2/0 درصد) باعث کاهش پوکی در مراحل اول و دوم در هر دو سال گردید. همچنین تیمارهای کلات کلسیم (1/0 و 2/0 درصد) باعث کاهش درصد میوه بدشکل در هر دو سال و در مرحله دوم محلول-پاشی شد. تیمارهای کلرید کلسیم (5/0 و 1 درصد) در تمامی مراحل محلول پاشی و در هر دو سال, درصد ترک خوردگی میوه را کاهش دادند. همچنین تیمارهای کلرید کلسیم (5/0 و 1 درصد) و نیترات کلسیم (5/0 و 1 درصد) سبب کاهش درصد میوه زودخندان در هر سه مرحله محلول پاشی و در هر دو سال آزمایش شدند. تیمارهای کلات کلسیم (1/0 و 2/0 درصد) باعث افزایش عملکرد، سطح برگ و رشد طولی و قطری شاخه و کاهش میوه نوک سیاه گردیدند. با توجه به نتایج, به نظر می رسد که محلول پاشی کلسیم به ویژه کلات کلسیم جهت کاهش مشکلات فیزیولوژیکی و افزایش عملکرد درختان پسته رقم "احمد آقایی" موثر است.

پسته به عنوان یک محصول استراتژیک، جایگاه خاصی را در بین محصولات کشاورزی ایران دارا است. در سالیان اخیر رشد تولید پسته در ایران همگام با رشد جهانی آن نبوده است. یکی از دلایل مهم، تغذیه نامناسب باغات پسته خصوصا عناصرکم مصرف و پر مصرف می باشد. نیتروژن به عنوان یکی از مهم ترین فاکتورهای تغذیه ای هستند که در فرآیندهای مختلفی در گیاه نقش دارند. با توجه به نامناسب بودن ph خاک جذب اکثر عناصر به دشواری صورت می گیرد. یکی از مهم ترین راه های برطرف کردن کمبود عناصر محلول پاشی برگی این عناصر است. بنابراین، به منظور ارزیابی منابع مختلف نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی پسته، به صورت یک آزمایش اسپلیت -فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در دو زمان (نوک سبزی جوانه و خوشه فشرده) در شرایط مزرعه انجام پذیرفت. تیمارها شامل غلظت پتاسیم نیترات در سه سطح (آب خالص: به عنوان شاهد، 2.5 و 5 درصد)، پوترسین در سه سطح (آب خالص: به عنوان شاهد، 0.1 و 0.2 میلی مول) و آرژینین در سه سطح (آب خالص: به عنوان شاهد، 300 و 600 میکرو مول) بودند. نتایج مشخص نمود که تیمار 2/0 میلی مول پوترسین بیشترین تاثیر را بر وزن کل خوشه، وزن یک دانه پسته با پوست، وزن یک دانه پسته بدون پوست، درصد خندانی، درصد چربی و تعداد میوه در هر خوشه، وزن صد عدد میوه پسته، وزن صد عدد مغز، کارتنوئیدها و کلروفیل کل برگ داشت. تیمار 600 میکرومولار آرژینین بیشترین تاثیر را بر کلروفیل a، تعداد خوشه در هر شاخه و درصد پوست دهی داشت. به طور کلی، در بین تیمارها، پوترسین2/0 میلی مول بر لیتر و آرژینین 600 میکرومول بر لیتر و بهترین زمان محلول پاشی، مرحله خوشه فشرده تشخیص داده شد.

توت فرنگی از میوه های ریز مناطق معتدله است که جایگاه مهمی را در رژیم غذایی انسان دارد. سولفات آهن، اسید فولیک و همچنین اسید هیومیک، به دلیل وجود ترکیبات مختلف و عناصر، اثرات مفیدی در افزایش تولید و بهبود کیفیت محصولات کشاوزی دارد. در این تحقیق سعی شده است، تاثیر سطوح مختلف اسید هیومیک (25 ، 50 میلیگرم بر لیتر) و سولفات آهن (25/0.و 5/0 درصد) و فولیک اسید (20میلی مول و40 میلی مول) روی برخی از ویژگی های رویشی، زایشی ، کیفی و عمر انبارمانی توت فرنگی رفم پاروس بررسی گردد.همچنین طی مدت انبارمانی مشخص گردید، تیمار (هیومیک اسید 25 میلیگرم + فولیک اسید 20 میلی مول ،هیومیک اسید 25میلیگرم + سولفات آهن 25/0درصد، فولیک اسید 20 میلی مول + سولفات آهن 25/. درصد) بیشترین تا ثیر را روی افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز، پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز و آسکوربات پراکسیداز میزان آنتوسیانین، ترکیبات فنولی، استحکام میوه (سفتی)، موادجامد محلول و اسیدیته قابل تیتر و همچنین کمترین میزان نشت یونی، پراکسیداسیون لیپیدها، آب اکسیژنه، پوسیدگی داشته است و سایر تیمارها نیز سبب افزایش عمرانبارمانی میوه توت فرنگی رقم پاروس شدند و باشاهد تفاوت معنی داری داشتند.

پوست سبز میوه پسته به عنوان مانعی موثر و قوی ، حفاظت از مغز را در برابر قارچها و حشرات به عهده دارد. اگر پوست سبز در امتداد شکاف پوسته استخوانی ترک بردارد، مغز مورد حمله قارچها قرار می گیرد. تاکنون راه حل موثری برای کنترل این عارضه گزارش نشده است. پژوهش حاضر در باغهای پسته رفسنجان در سالهای 1381-1380 انجام گردید.