حقوق و آزادی های فردی از جمله اموری هستند که در اغلب قوانین اساسی کشورهای جهان مورد حمایت قرار گرفته اند. به این دلیل که ، دولت ها نتوانند با قوانین عادی یا تصمیمات سیاسی آزادی های مذکور را تحت الشعاع قرار دهند. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز حقوق و آزادیهای فردی را در فصلی تحت عنوان ((حقوق ملت)) مورد حمایت قرار داده است، آزادی عقیده و بیان نیز از زمره همین حقوق و آزادیها است که در اصول 23 و 24 قانون اساسی تضمین شده اند. در این پژوهش تلاش شده است، ضمن تشریح آزادی عقیده و بیان از دیدگان قانون اساسی، مبانی و محدودیت های آن نیز مورد مطالعه قرار گیرد. مضافا اینکه با توجه به اسلامی بودن نظام کوشش شده است که به مسائلی همچون ارتداد، جهاد ابتدایی، و جزیه که ممکن است در نگه اول با اصل آزادی عقیده و بیان متضاد جلوه کند، پاسخ داده شود. در خاتمه، یک نگاه تطبیقی درخصوص حقوق بشر از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران(اسلام) و دیدگاه اعلامیه حقوق بشر (غرب) به طور کلی آزادی عقیده و بیان به طور خاص از این دو دیدگاه، مورد بررسی قرار گیرد. با این همه می توان گفت که آزادی عقیده و بیان با توجه به معیارهای اعلامیه جهانی حقوق بشر و جامعه بین المللی از یک سو و اصول اسلامی و شرایط جامعه دموکراتیک ایران از سوی دیگر، تواما وضع و اعمال شده است.