اختلال تبدیلی شایع ترین نوع اختلالات شبه جسمی و نوعی اختلال کارکرد جسمانی است که با مفاهیم شایع آناتومیک و فیزیولوژیک سیستم عصبی مرکزی و محیطی سازگاری ندارد. علایم معمولا پاتولوژی نورولوژی حاد را تقلید می کنند ولی نشانه های پاتولوژیک معمول وجود ندارند. عوامل ایتولوژیک علل بیولوژیک و سایکوسوشیال می باشد. در زنان جوان شایع تر است و گاها در موارد مزمن عوارضی برجا می گذارد. اختلالات ارگانیک و روانپزشکی ممکن است در همراهی با این اختلال دیده شوند خصوصا اختلالات خلقی بارز و اسکیزوفرنی.ویژگی های علائم جسمانی در این بیماران طوری است که به علت ترس اطرافیان از به خطر افتادن زندگی بیمار به مراکز اورژانس غیرروانپزشکی مراجعه نموده و علاوه بر تشدید ازدحام کار این مراکز و تحمیل هزینه اضافی گاه دستیابی وی از خدمات درمانی مناسب را به تاخیر می اندازد. لزوم انجام این مطالعه آگاهی از فراوانی و شایع ترین شکل این اختلال بود که به منظرو رسیده به نحوه مطلوب برخورد با آن و جلوگیری از تعدد مراجعات آنان به مراکز اورژانس غیرروانپزشکی می باشد به این منظرو پرونده کل بیماران با تشخیص روانپزشکی در بیمارستان فارابی طی سالهای 77-70 سرشماری شد و از بین آنان 321 پرونده مربوط به بیمار با تشخیص اختلال تبدیلی مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات لازم در زمینه سن و جنس و شغلی و تحصیلات و نوع و وجود استرس و غیره جمع اوری شد که نتایج اصلی زیر حاصل گردیده است.1- فراوانی اختلال کانورژن 22/3% در طی مدت زمان فوق بود.2- شایع ترین نوع کلی اختلال، نوع حرکتی بود و با توزیع سنی و جنسی هم مطابقت داشت.3- شایع ترین تابلوی بالینیتشنج کاذب بود.4- شایع ترین گروه سنی مبتلا 29-20 سال بود.5- 63% بیماران را زنان و 37% آنان را مردان تشکیل می دادند.6- شایع ترین علامت به تنهایی و با در نظر گرفتن تکرار فینت (غش) بود.7- از نظر شغل بیشترین فراوانی مربوط به خانه دار و کمترین مربوط به قشر دانشجو می شد.8- از نظر تحصیلات بیشترین فراوانی مربوط به گروه ‏‎low graduate‎‏ و از نظر مقاطع تحصیلی مربوط به پایه ابتدایی بود.