از آنجایی که بین صنایع تولیدی در ایران صنعت نساجی از قدمت زیادی برخوردار است بدین دلیل مدیریت برجا مانده از گذشته تا حال بر این صنعت مدیریت سنتی می باشد. از طرفی با رشد رو به افزون مبحث کیفیت در دنیای رقابت تجاری امروزه مدیریتی که نتواند با تمامی ابزار و امکانات موجود استفاده کند نخواهد توانست در جهت رشد کیفی محصولات شرکت خود گام بردارد و در نتیجه ارتقا سازمان و حتی حفظ آن برای وی مشکل ساز خواهد بود زیرا فقط با بازرسی و کنترل نمی توان به کیفیت رسید در واقع امروزه واژه ارزیابی و بررسی جای کنترل را گرفته و سازمانها بدنبال رشد و ارتقا کارکنان خود در زمینه پدیده خود کنترلی هستند. بعبارتی توانمند کردن پرسنل مطر ح می باشد. امروزه به فکر تامین کیفیت هستند نه کنترل کیفیت در نتیجه مسئولیت نهایی در رابطه با کیفیت به عهده مدیریت می شود. با این مقدمه و با توجه به مشکلاتی که امروزه گریبانگیر صنعت نساجی شده است لازم دیده شد که در مورد مشکلات یک واحد نساجی که دارای مدیریت سنتی می باشد تحقیقی انجام گرفته و دراین تحقیق سعی شود که تنگناها و مشکلات موجود در جهت حرکت به سمت مدیریت کیفی بررسی گردد. برای این کار ابتدا به موضوع تحقیق که مدیریت کیفت فراگیر ‏‎(tqm)‎‏ می باشد بصورت تئوری پرداخته می شود آنگاه مسیر حرکت اجرایی بازگو خواهد شد و در پایان یافته های تحقیق و نتیجه گیری و پیشنهادات لازم بیان خواهد شد.