مطالعه حاضر که یک نوع مطالعه مقطعی و از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد با هدف بررسی نگرش دانشجویان پزشکی زاهدان نسبت به بیماران روانی انجام شد. به این منظور نمونه ای متشکل از 200 دانشجو با روش تصادفی - طبقه ای در مقاطع مختلف تحصیلی (علوم پایه، فیزیوپاتولوژی، استاژری و اینترنی) انتخاب و با استفاده از فرم مشخصات فردی و آزمون نگرش سنج مورد ارزیابی قرار گرفتند. بین نگرش و جنسیت، وضعیت تاهل، تحصیلات پدر، بومی و غیربومی بودن و مقطع تحصیلی ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد ولی بین نگرش و سن همبستگی مثبت معنی دار دیده شد ‏‎(p<0.001 , r= 0.27)‎‏ نتایج کلی نشان داد که 59% دانشجویان نگرش مثبت نسبت به بیماران روانی داشتند. فقط 21% افراد مورد مطالعه به تاثیر درمانهای خرافی در مداوای بیماران روانی اعتقاد داشتند و 10% افراد در مورد نحوه مراقبت از بیماران روانی نگرش منفی داشته و حدود 85%افراد در این رابطه از نگرش مثبتی برخوردار بودند. 52% دانشجویان نسبت به حفظ روابط اجتماعی با بیماران روانی نگرش منفی و 36% نگرش مثبت داشتند. 15% دانشجویان از نگرش منفی کلیشه ای نسبت به بیماران روانی برخوردار بودند در حالیکه اکثریت گروه مورد مطالعه ( 78%) فاقد نگرش منفی کلیشه ای بودند. به نظر می رسد که جز در حوزه حفظ روابط اجتماعی در سایر ابعاد نگرشی دانشجویان نگرش مثبت نسبت به بیماران روانی دارند.