پژوهش حاضر تحت عنوان ((موانع ارتقا زنان در سطوح مدیریتی (در سطح دانشگاههای تهران) با هدف شناسایی موانع فردی و محیطی موثر در عدم ارتقا زنان صورت گرفته است. موانع فردی به طور کلی شامل عوامل شخصیتی، روابط بین فردی و دانش و آگاهی زنان است و موانع محیطی شامل عوامل فرهنگی، اجتماعی، مذهبی و سوابق تاریخی می باشد.در این تحقیق از روش میدانی و پیمایشی استفاده شده است و در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روشهای توصیفی و استنباطی استفاده شده است. تعداد 100 فقره پرسشنامه بین دانشگاههای تهران توزیع گردید که 79 فقره آن اعاده گردید. با توجه به یافته ها پژوهش، عوامل فرهنگی بیشترین تاثیر را در عدم ارتقا زنان به سطوح مدیریتی داشته است و عوامل فردی نیز اگرچه بی تاثیر نبوده ولی نقش آنها از عوامل محیطی کمتر بوده است. و از جمله عوامل فردی، عوامل شخصیتی است که بیشترین تاثیر را در بین عوامل فردی در عدم ارتقا زنان به سطوح مدیریتی دارا بوده است.دراین تحقیق محقق پیشنهاد کرده است که تحقیق وسیعتری در مورد سایر مدیران در کل مراکز آموزشی کشور صورت گیرد تا با مقایسه نتایج بر اعتبارات این تحقیقات افزوده گردد. همچنین تحقیق دیگری با همین موضوع و فرضیات در مورد سایر مشاغل صورت گیرد تا بدین ترتیب بر روایی ملاکی ابزار مورد استفاده در این تحقیقات افزوده گردد.