امروزه توانمندی دست در گرفتن اجسام ‏‎(hand grip strength)‎‏ یک معیار دقیق و قابل اعتماد برای ارزیابی نتیجه درمان در بیماریهای دست شناخته شده است اندازه گیری قدرت دست نه تنها نشان دهنده میزان موفقیت درمان از نظر بهبود ضایعات دست میباشد بلکه نمودار خوبی از عملکرد و توانبخشی در بهبود فونکسیون دست در بیماریهایی چون استئوآرتریت دست و بیماریهای روماتیسمی، سکته مغزی و ضایعات تروماتیک دست نیز به حساب می آید. قدرت دست به عنوان معیاری برای ارزیابی عملکرد اندام فوقانی نیز پذیرفته شده است.‎‏ همچنین از این نیرو به عنوان معیار تشخیص برای بررسی توانائی و قدرت بدنی افراد نیز استفاده شده است. پس از مطالعات فراوان قدرت دست را به عنوان اندکسی برای سنجش سطح پروتئین ذخیره شده در بدن نیز معرفی نموده اند. با توجه به این مطلب که عمده فونکسیون و عملکرد انسان با دست انجام می پذیرد میتوان با این بررسی به میزان توانائی افراد در ادامه فعالیت هایی که نیازمند کار دستی می باشند نیز پی برد. در مورد نابینایان که دست آنها به عنوان چشمشان محسوب می شود و در ناشنوایان که فونکسیون دست جایگزین تکلم آنان می گردد، این موضوع اهمیتی حیاتی پیدا می کند. بنظر میرسد که قدرت گرفتن در دست تحت تاثیر وضعیت ساعد بوده و در حالات مختلف ساعد میزان آن تغییر می نماید و بایستی میزان قدرت دست بصورت میزان میانگین مقایسه گردد. علت اساسی نیاز به این دستیابی و دلیل واضح آن تفاوت میان آن در کشورهای مختلف است، با توجه به این که چنین میانگینی در سطح کشور تاکنون ارائه نگردیده است. سعی شد که با بررسی حاضر هم یک میانگین متوسط در میان افراد مورد پژوهش تهیه گردد و هم بهترین نسبت آناتومیک ساعد برای بالاترین حد قدرت دست نیز بررسی و تعیین گردد.