پژوهش حاضر وضعیت خانوادگی، اجتماعی دختران 20-14 سال که از خانه فرار کرده بودند و در مقطع زمانی تیرماه تا شهریورماه 1379 به عنوان دختر فراری (بدون ارتکاب بزه) در مرکز موقت نگهداری دختران فراری وابسته به نیروی انتظامی، خانه ریحانه و همچنین مراکز: امیدوار، ارشاد و آصف؛ وابسته به سازمان بهزیستی نگهداری می شدند را مورد بررسی قرار می دهد. با روش نمونه گیری در دسترس یکصد نفر از این دختران به عنوان جامعه آماری (نمونه تحقیق) انتخاب شده اند. با توجه به مدل اصلی تحقیق و اهداف مورد نظر، 12 فرضیه طرح گردیده و از افراد جامعه تحقیق خواسته شده است که به پرسش هایی که براساس فرضیه های تحقیق تدوین شده، پاسخ دهند. چون امکان استفاده از آزمون های استاندارد برای سنجش روایی سوالها فراهم نبود، برای اینکه سوالها روایی مناسب را داشته و با مسایل فرهنگی و اخلاقی جامعه همخوانی کند، در تدوین سوالها با متخصصان و کارشناسان مربوط مشورت های لازم صورت گرفته است. از آنجا که دختران فراری در وضعیت و موقعیت روحی چندان مساعدی به سر نمی بردند، لازم بود که ابتدا جو اطمینان و تفاهمی بوجود آید که اعتماد و رضایت شان برای پاسخگویی به پرسش ها جلب گردد.