تئوری مرجع گزینی بعنوان یکی از شناخته شده ترین تئوریهای ارائه شده در زمینه نحو می باشد. هدف عمده ین تئوری بررسی روابط ارجاعی گروههای اسمی در درون جمله می باشد. نوام چامسکی بعنوان واضع این تئوری ادعای جهان شمول بودن فوق را دارد و اینکه این تئوری بعنوان یکی از زیر بخشهای دستور جهانی قابل تعمیم به کلیه زبانها می باشد. این تئوری بر سه اصل استوار است که عبارتند از : اصل اول به بررسی روابط ارجاعی گروههای اسمی شامل ضمایر دو سویه -ضمایر انعکاسی-رد گروههای اسمی می پردازد. این گروههای اسمی براساس این اصل بایستی در مقوله حاکم خود به یک گروه اسمی که برآن تسلط سازه ای دارد مقید باشند. اصل دوم : اصل دوم به بررسی روابط ارجاعی ضمایر شخصی و عنصر تهی ‏‎pro‎‏ می پردازد. بر طبق این اصل گروههای اسمی فوق بایستی در مقوله حاکم خود آزاد باشند. اصل سوم ، این اصل ناظر بر روابط ارجاعی اسمهای تمام عیار-رد پرسشواره ها می باشد. براساس این اصل گروههای اسمی فوق بایستی در همه موقعیتهای نحوی در جمله آزاد باشند.