شکست و از کارافتادگی در سیستمهای طراحی و ساخته شده بوسیله انسان همواره وجود داشته و دارد. استفاده از فنون و تکنیکهای آماری و ریاضی برای پیش بینی و ارزیابی عملکرد مطلوب و یا قابلیت اطمینان سیستمها دارای اهمیت ویژه ای می باشد.روشهای سنتی تئوری قابلیت اطمینان براساس فرضیه دو وضعیتی و تئوری احتمالات قرار دارد . برخلاف تئوری کلاسیک قابلیت اطمینان عملکرد بعضی از سیستمها تنها دارای دو حالت منطقی عملکرد مطلوب و شکست نمی باشد، بلکه روی طیفی از شکست کامل تا سلامت کامل قرار می گیرد. علاوه براین در دنیای واقعی همیشه اطلاعات مربوط به پارامترهای سیستم به صورت دقیق و قطعی وجود ندارد. در چنین شرایطی استفاده از تئوری آمار و احتمالات برای ارزیابی و تجزیه و تحلیل داده ها خیلی مشکل و حتی غیرممکن می گردد. منطق فازی یکی از ابزارهای موثری است که دراین شرایط عدم اطمینان ، برای ارزیابی و تجزیه و تحلیل و تصمیم گیری می تواند مورد استفاده قرار گیرد. در این پایان نامه فرض شده است که قابلیت اطمینان عناصر سیستم به جای اعداد دقیق و قطعی به صورت اعداد فازی مشخص گردیده است.