توسعه فیزیکی و رشد جمعیتی شهرهای ایران تا چند دهه پیش روند افزایشی هماهنگ و متعادلی داشته است، تحولاتی که در حوزه های اقتصادی و اجتماعی صورت گرفته رشد و توسعه فضایی شهرها را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. توسعه فیزیکی شهرها فرایندی است متأثر از عوامل اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی، سیاسی و جمعیتی که در طول تاریخ مراحل گوناگونی را طی کرده است. توسعه فیزیکی شهرها از گسترش هماهنگ و متعادل سطح اختصاص داده شده به ساختمان های مسکونی در یک شهر با سطوح مورد نیاز سایر کاربری ها و همچنین تجهیز سطوح، به تأسیسات و امکانات مورد نیاز در سطحی استاندارد و قابل قبول است که از یک طرف به برابری و تعادل بین کمیت و کیفیت آنچه باید احداث شود و از طرف دیگر به تعداد و اندازه جمعیت شهرنشین که در این مناطق جای می گیرند اهمیت می دهد. با توجه به محیط زیست شهری، در نظر گرفتن رفاه و آسایش شهروندان در کنار رعایت اصول زیبایی شهرها از هدف های توسعه شهری است.

تغییر وتحولات قرن بیستم تاثیرات عمیقی را روی نظام اداری و ساخت فضای کشورهای جهان سوم گذاشت .شهرها که به عنوان مراکز رشد تلقی گردیدند جمعیت شان بواسطه رشد طبیعی ومهاجرت روستائیان افزایش یافت. تازه واردین که عمدتا از افراد محروم و فقیر روستایی بودند به دلیل نداشتن منابع مالی کافی در نقاط نامناسب و ارزان شهری سکونت پیدا کردند و یک اکولوژی دو گانه ای را که در یک طرف ان فقر و در طرف دیگر ثروت حاکمیت داشت شکل گرفت. ویژگیهای شهرهای جهان سوم در این دوران عبارت بودند از : 1 - رشد سریع جمعیت. 2 - فقر. 3- فاصله طبقاتی . 4 - گسترش پدیده حاشیه نشینی و زاغه نشینی . 5-کمبود امکانات و زیرساختهای شهری. 6- کمبود منابع مالی کافی برای تامین خدمات مورد نیاز شهری. 7- نقش فزاینده دولت در امور. 8- بدهکاری به کشورهای پیشرفته.