شعر و ادب فارسی ، از آغازه های سده سوم هجری با کوشش های نخستین شاعران و سخنوران فارسی پا می گیرد. در همین روزگاران زبان عربی نیز که زبان قرآن و اسلام بود گسترشی چنان فراگیر و ریشه دار یافته بود که کتابها به این زبان نوشته می شد، درس ها به این زبان آموخته و گفته می شد و وعظ ها به این زبان صورت می گرفت. از سوی دیگر بسیاری از شاعران پارسی زبان آن روزگار ، زبان عربی را در مدرسه آموخته و با فرهنگ و معارف قرآنی آشنا گشته بودند و چون از این چشمه جوشان فصاحت و بلاغت و معرفت و درایت ، جرعه ها نوشیده و بهره ها اندوخته بودند ، طبیعی بود که از این کتاب عظیم اثر پذیرفته و پاره ای از معارف و ظرایف آن را در شعر خویش بیاورند، به ویژه که قرآن از دیدگاه ادبی و بلاغی نیز پایگاه بسیار والایی داشت . افزون بر این ها بهره گیری از قرآن و کلام خدا به سخن آنان رنگی از تقدس نیز می بخشید و آن را برای خوانندگان ، خو اندنی تر و پذیرفتنی تر می ساخت. لذا در این پایان نامه در باره تاثیر قرآن در شعر شاعران دوره بازگشت ادبی تحقیق می شود.